Ήταν περασμένες δύο το μεσημέρι όταν κουρασμένη γύρισε στο σπίτι. Η δουλειά στο γραφείο σήμερα ήταν απαιτητική και η διάθεσή της είχε υποστεί αρκετές διακυμάνσεις από το πρωί. Σκέφτονταν να ετοιμάσει κάτι πρόχειρο για φαγητό και να κουρνιάσει στον καναπέ. Άνοιξε νωχελικά την πόρτα κι έκανε να μπει όταν είδε τον φάκελο που κείτονταν στο κατώφλι. Έσκυψε και τον πήρε στα χέρια της.
Προχώρησε κι έκλεισε την πόρτα αδιάφορα πίσω της έχοντας επικεντρωθεί στην περίτεχνη καλλιγραφία, σαφώς από έμπειρο στην γραφή με πένα χέρι, με την οποία προσδιορίζονταν ως παραλήπτης του φακέλου εκείνη. Αποστολέας δεν αναγράφονταν εξωτερικά και ο φάκελος είχε προφανώς ριχτεί κάτω από την πόρτα της από τον ίδιο καθότι δεν είχε ταχυδρομηθεί. Ανυπόμονα ακούμπησε τα πράγματά της σε μια πολυθρόνα του καθιστικού και άνοιξε τον φάκελο με προσοχή. Το ίδιο χέρι, με την ίδια αφοσίωση στην καλλιγραφία του κειμένου, έγραφε τις λίγες ρίγες που την έκαναν να ριγήσει από κάτι απροσδιόριστο μέσα της...
''Νόμιζα καιρό πως ήσουν ένα όνειρο που το πρωί, όπως θα άνοιγα τα μάτια μου στο φως της αυγής, θα ξεθώριαζε μοιραία από τον καμβά της μνήμης μου. Όμως συνειδητοποίησα πως όνειρο δεν είσαι, πως υπάρχεις στ' αλήθεια εσύ που αναστάτωσες την ψυχή μου, που αν και δεν το ξέρεις γέμισες χρώμα την ζωή μου, που από την στιγμή που σε πρωτοείδα έγινες μόνιμη κάτοικος του μυαλού και της καρδιάς μου. Μοναδική μου ελπίδα και στόχος έγινε το να σε γνωρίσω. Ξέρω πολλά για σένα. Καιρό τώρα παρακολουθώ την ζωή σου κι αν δεν τόλμησα να σε πλησιάσω ήταν για την σχέση σου. Δεν σου άξιζε ένας τέτοιος άνθρωπος δίπλα σου, αλλά έπρεπε, όπως και έγινε, να το καταλάβεις μόνη σου, να του βγάλεις την μάσκα και να κατεβάσεις την αυλαία σε αυτή την κακόγουστη παράσταση πριν εμφανιστώ. Θα σε περιμένω. Κάθε μέρα στις οκτώμισι στο ίδιο τραπέζι στο εστιατόριο του Hotel Royal για ένα δείπνο που θα σου μείνει αξέχαστο όποια και να είναι η απόφασή σου μετά από αυτό. Θα σε οδηγήσει σε μένα ο ήχος ενός βιολιού. Ελπίζω να αποδεχθείς την πρόσκλησή μου το συντομότερο.''
Μια τρικυμία συναισθημάτων γεννήθηκε μέσα της. Φόβος; Ίσως αλλά απρόσμενα λίγος, ελάχιστος. Κι αυτός περισσότερο ο ενστικτώδης μπρος στο άγνωστο. Μήπως όταν τον αντικρίσει η εικόνα που έπλασε στο μυαλό της για εκείνον μέσα από τον γραφικό χαρακτήρα και τα λόγια του, τα γραμμένα με τόση ποιητική έκφραση ακόμη κι όταν έδειχναν θυμό, γκρεμιστεί. Φιλαρέσκεια; Γιατί όχι. Ποια δεν θα κολακεύονταν από αυτά τα λόγια που με τόση θέρμη την ορίζουν σαν μοναδική στον κόσμο για κάποιον. Περιέργεια; Ε ναι λοιπόν. Όπως άλλωστε λένε είναι γένους θηλυκού! Ποιος να είναι; Πως είναι καμωμένος;... Εκείνη στα σχεδόν σαράντα χρόνια της ήταν ακόμη δροσερή, φινετσάτη, αναλογικά λίγο πιο αδύνατη για το ύψος της. Θα της ταιριάζει; Κι αν βρεθεί μπροστά της ένας γεροπαραλυμένος; Πως μπορεί να την περιμένει όσο χρειαστεί για να πάρει την απόφαση να τιμήσει την πρόσκληση;...
Ήταν η τρίτη μέρα από τότε, που καθισμένος στο ίδιο τραπέζι, στο βάθος της αίθουσας με το βλέμμα στραμμένο στην είσοδο, την είδε να εμφανίζεται και να ερευνά με τα μάτια αμήχανα τον χώρο... Υπήρχαν κι άλλοι μοναχικοί άνδρες όπως πάντα εκτός από αυτόν... Κατάλαβε την ανησυχία και την αμηχανία της και έκανε ένα νεύμα στην ορχήστρα. Η απαλή κι αδιάφορη μουσική που έπαιζαν ως εκείνη την στιγμή σταμάτησε, ο βιολονίστας προχώρησε προς την άκρη της πίστας παίζοντας ένα γεμάτο πάθος τανγκό. Ένοιωσε ακαταμάχητη έλξη πάνω της... Ήξερε και αυτό το πάθος της για τον συγκεκριμένο χορό. Σαν νυχτοπεταλούδα μεθυσμένη από το φως μιας λάμπας τα βήματά της την οδήγησαν πάνω στο χαλί από νότες του βιολιού... Και μόλις έφτασε στην άκρη της πίστας, ένα κομψό χέρι τυλίχτηκε με αβρότητα ανάμεικτη με πάθος γύρω της πάνω από την μέση της και την τράβηξε με ένταση σε μια αγκαλιά. Ήταν η αρχή για το πιο γεμάτο συναίσθημα τανγκό που είχε ποτέ χορέψει στην ζωή της. Ήταν σαν να χόρευαν μαζί χρόνια. Σαν να ήταν πλασμένοι ο ένας για την άλλη... Μέσα της η φωτιά του έρωτα για τον μέχρι πριν λίγο άγνωστο άνδρα φούντωσε επικίνδυνα. Δεν πίστευε στην τύχη της. Ήταν ότι είχε ονειρευτεί. Το κορμί του, που ένοιωθε πάνω της σε κάθε φιγούρα, ήταν δυνατό, σφριγηλό και αρμονικό, δείγμα γυμνασμένου από τον χορό κορμιού κι έμοιαζε σε εκείνα τα υπέροχα σώματα των αρχαιοελληνικών αγαλμάτων, εκείνων που ανέβασαν στο υψηλότερο σημείο όλων των εποχών τον πήχη για κάθε γλύπτη. Και ήταν όμορφος όσο οι λέξεις που της έγραφε...
Ανάμεσα στους μοναχικούς τύπους την βραδιά εκείνη στη αίθουσα, σε μια γωνιά, ήταν κάποιος που από την πρώτη στιγμή, με το που εκείνη μπήκε στην αίθουσα, ένοιωσε τον απίστευτο ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας. Το έμπειρο σκηνοθετικό μάτι του διέκρινε αστραπιαία τις μικροεκφράσεις στα πρόσωπά τους. Το χέρι του έψαξε στα τυφλά την κάμερα που κουβαλούσε πάντα μαζί του, επαγγελματική διαστροφή κάθε παθιασμένου με την τέχνη του ανθρώπου. Άρχισε την καταγραφή κάθε στιγμής που επακολούθησε την είσοδό της... Το αιωρούμενο σχεδόν κορμί της όταν πλησίαζε στο βιολί, το άξαφνο αγκάλιασμα, τον παθιασμένο χορό που όμοιό του δεν είχε δει... Στιγμές αλήθειας που ξεπερνούσαν κάθε καρέ που είχε ως τότε γυρίσει ακόμα και ο πιο διάσημος συνάδελφός του... Όταν όλα τελείωσαν, έτρεξε στο δωμάτιό του να προβάλει το εξαιρετικό υλικό... Να το γευτεί με κάθε λεπτομέρεια ξανά... Μα όταν έφτασε στη σκηνή του τανγκό έμεινε άφωνος... Η εξαιρετικής ποιότητας συσκευή και η ευαισθησία του φιλμ κατέγραψαν όχι ανθρώπους, αλλά δυο σαν πύρινες γλώσσες που στροβιλίζονταν αρμονικά στην πίστα στο ρυθμό της μουσικής...
