Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Αναπάντεχη συνάντηση....


Το κινητό χτύπησε νωρίς το πρωί χθες. Πάνω που απολάμβανα το φρεσκοφτιαγμένο καφεδάκι μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής η Γιάννα μου, η σύζυγός μου. Βρίσκεται από καιρό στην Αθήνα στο παιδί της. Μου ζήτησε λοιπόν αν μπορώ να κατέβω Αθήνα να την πάρω για να αποφύγει την ταλαιπωρία με το ΚΤΕΛ και να πάρουμε μαζί και την λατρεμένη μου Σάρα, ένα από τα σκυλιά της οικογένειας και μερικά παραπάνω πράγματα.

Ετοιμάστηκα λοιπόν όσο πιο γρήγορα μπορούσα και αφού ενημέρωσα όποιον έπρεπε να ξέρει πως φεύγω κατά τις 12:30 έφυγα... Είχα προγραμματίσει να σταματήσω στον Αγ. Κωνσταντίνο για ένα καφεδάκι και ένα sandwitch καθότι έφευγα θεονήστικος... Θέλετε από την πείνα, θέλετε από το άγχος, πλησιάζοντας στον Αγ. Κωνσταντίνο έκανα ένα λάθος.... Ένα λάθος που έγινε η αφορμή μιας αναπάντεχης συνάντησης. Βγήκα στην πρώτη έξοδο για Αγ. Κωνσταντίνο και όχι στην δεύτερη που οδηγεί άμεσα στο νέο κατάστημα όπου κάνει την εικοσάλεπτη στάση και το ΚΤΕΛ. Το αντιλήφθηκα άμεσα αλλά έπρεπε να πάω λίγο πιο κάτω να κάνω αναστροφή. Αν δεν είχε συμβεί αυτό θα είχα τελειώσει το πρόχειρο γεύμα μου και θα είχα φύγει.


Μόλις είχα καθίσει σε ένα τραπεζάκι να φάω όταν έφτασε το λεωφορείο Βόλος-Αθήνα για την καθιερωμένη στάση του.... Το είχα προσπεράσει ώρα πριν, μια που αναχώρησε λίγο νωρίτερα από εμένα ενώ μια στάση για βενζίνη με καθυστέρησε περισσότερο. Και τότε άκουσα να με φωνάζουν. Έκπληκτος είδα μπροστά μου τον Διονύση!!!! Ναι, καλά καταλάβατε, τον Διονύση της προηγούμενης ανάρτησης!!! Πήγαινε Αθήνα για μια υποχρέωση ( σ. σ. τα έχουν αυτά οι συγγραφείς ειδικά αν επιδιώκουν να γίνουν πασίγνωστοι, χα χα.... ). Φαίνεται πως όταν δύο άνθρωποι ταιριάζουν το σύμπαν αρχίζει να κάνει τα δικά του μαγικά κόλπα, για να τους δίνει ευκαιρίες να συναναστραφούν και να γνωρίζονται καλύτερα... Και με τον Διονύση απ' ότι φαίνεται βρισκόμαστε πιστεύω στην αρχή μιας μεγάλης, μακρόχρονης και ουσιαστικής φιλίας. Αλλιώς γιατί να μπει στον κόπο ολόκληρο σύμπαν να καταστρώσει το σχέδιο αυτής της αναπάντεχης συνάντησης;


Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Το χαμένο ταίρι....


Είχα την χαρά σήμερα να παραβρεθώ στην εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου "Το χαμένο ταίρι", ένα μυθιστόρημα που γεννήθηκε από το μυαλό και την πέννα ενός φίλου. Του Διονύση Λεϊμονή. Ίσως δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να σας μιλήσω για τον Διονύση... Είναι παράξενο αλλά ενώ νοιώθω ότι τον γνωρίζω χρόνια, στην πραγματικότητα ο Διονύσης απόκτησε σάρκα και οστά για μένα ένα μήνα τώρα πάνω κάτω. Όμως η γνωριμία μας μέσα από κάποιες αξιόλογες εκπομπές στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ κρατάει χρόνια.... Και οι δύο πάντα "Κάτω από το κιόσκι" της λατρεμένης μας Νανάς Τσούμα, συχνά κι εγώ κι εκείνος "Άγρυπνος στην ΝΕΤ" παρέα με τον Μάνο Τσιλιμίδη και κάθε Σαββατόβραδο να αναφωνούμε "Αχ τί καλά που είναι νύχτα" με την δική μας κοινή φίλη την Γωγώ Αντζολετάκη... Ε ναι! Γνώριζα κι εκτιμούσα τον Διονύση χρόνια μέσα από τα μηνύματά του στις εκπομπές "μας" κι εκείνος εμένα από τον ίδιο δρόμο! Κι επιθυμούσα να τον γνωρίσω από κοντά όπως όλες τις σταθερές "κιοσκιοφατσούλες"! Όχι τόσο δύσκολο αφού ζούμε στην ίδια πόλη. Η γνωριμία μας έγινε όταν η Γωγώ Αντζολετάκη ήρθε στον Βόλο να παρουσιάσει το δικό της βιβλίο, το "Ζ της ζωής".
Δυο λόγια για τον συγγραφέα λοιπόν. Ο Διονύσης είναι από το Μεσολόγγι Παντρεύτηκε στον Βόλο και με την σύζυγό του ευλογήθηκαν να αποκτήσουν τέσσερα υπέροχα πλασματάκια. Εκτός όμως από αυτά ο Διονύσης έχει πολλά περισσότερα παιδιά. Και όλα αυτά τα παιδιά του τον αγαπούν και τον σέβονται ανταποδίδοντας την δική του αγάπη γι' αυτά. Βλέπετε είναι εκπαιδευτικός, φιλόλογος σε γυμνάσιο της Ν. Ιωνίας Βόλου, και μάλιστα από εκείνους που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει δικό του Δάσκαλο (το Δ κεφαλαίο δεν είναι τυχαίο). Γιατί αγαπάει την δουλειά του. Έτσι απλά. Επίσης παρουσιάζει μια εκπομπή τα πρωινά του Σαββάτου στο τοπικό "Ράδιο ΕΝΑ" με θέμα το βιβλίο. Αυτά τα λίγα γι' αυτόν τον πολύπλευρο άνθρωπο που έχω την χαρά και την τιμή να με θεωρεί φίλο του.
Το βιβλίο του "Το χαμένο ταίρι" είναι γραμμένο με λυρισμό και απλή καθημερινή γλώσσα. Είναι η ιστορία της γιαγιάς Δέσποινας που ξεριζώθηκε από την Σμύρνη και ήρθε να ζήσει εδώ στον τόπο μου, "πάνω απ' το αυλάκι", εκεί που "πέταξαν" οι ντόπιοι τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες, εκεί που εκείνοι έστησαν την δική τους σχεδόν ξεχωριστή πόλη, την Ν. Ιωνία Βόλου.... Εκεί που φτιάξανε τα σπιτικά τους, τα σχολεία τους, τις εκκλησιές τους με πρώτη την "Βαγγελίστρα" τους. Ένα τρυφερό σαν την καρδιά του συγγραφέα βιβλίο, που το γεγονός ότι γράφεται από έναν μη Μικρασιατικής καταγωγής άνθρωπο το κάνει σπάνιο. Ο Διονύσης κρατάει ίσες αποστάσεις από εμάς τους ντόπιους όπως και από τους ξεριζωμένους Η ματιά του είναι πιο αντικειμενική μην ανήκοντας σε κανέναν από τους δύο πληθυσμούς. Βρίσκει μέσα στην καρδιά της γιαγιάς Δέσποινας δικαιολογίες ακόμη και για την φαινομενικά σκληρή στάση των αυτοχθόνων κατοίκων του Βόλου απέναντι στους νεοφερμένους. Εκείνους που έφυγαν απ' την πατρίδα τους όπως όπως παίρνοντας μαζί τους (για να δανειστώ κάτι που μου άρεσε από τα αποσπάσματα του βιβλίου που άκουσα) ότι "είναι το πιο ελαφρύ και το πιο βαρύ συνάμα....". Και ένα υπέροχο εύρημα δίνει τον τίτλο στο βιβλίο. Κάτι ευτελές, καθημερινό αντικείμενο, χάνει το ταίρι του στον χαμό της φυγής... Και το ψάχνει από τότε κλεισμένο από την γιαγιά Δέσποινα σ' ένα κουτί... Τι είναι; Θα το μάθετε στο τέλος του βιβλίου....
Η εκδήλωση στο Μεταξουργείο Νέας Ιωνίας Βόλου ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Τέσσερις συνάδελφοι του φίλου μου μίλησαν για το βιβλίο, διάβασαν αποσπάσματα.... Μια μαθήτρια χωρίς καμιά συνοδεία μουσικής μας τραγούδησε δυο τραγούδια απ' τις χαμένες πατρίδες. Και οι γυναίκες του Συλλόγου Ιώνων χόρεψαν με τις αρχοντικές στολές τους για μας απτάλικα ζεϊμπέκικα κάνοντάς μας να χορεύουμε στα καθίσματα... Τελειώνω με λίγα στιγμιότυπα της εκδήλωσης. Και μια ευχή... Να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου Διονύση, φίλε μου...

Οι συνάδελφοι του Διονύση μιλούν για το βιβλίο του.
Ο Διονύσης και η σύζυγός του Δέσποινα στην πρώτη σειρά της κατάμεστης αίθουσας.


Και μιά γεύση από τον απτάλικο χορό των γυναικών του Συλλόγου Ίωνες.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Κι αυτός ήταν μόνο δεκαπέντε

Μόλις ένας χρόνος και τέσσερις μήνες πέρασαν από τον τραγικό χαμό ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού που ξεσήκωσε το περί δικαίου αίσθημα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.... Θυμάμαι τα γεγονότα που ακολούθησαν. Ακόμη και στην συνήθως φιλήσυχη πόλη μου είδα να συμβαίνουν πρωτόγνωρα πράγματα.... Μας είχε αγγίξει όλους αυτός ο άδικος θάνατος.... "Ήταν μόνο δεκαπέντε χρονών γαμώτο..." ψελλίζαμε παραζαλισμένοι κι όχι άδικα... Δεν πρόλαβε να ζήσει αρκετά για να γνωρίσει την ζωή.


Ήταν μόνο δεκαπέντε χρονών γαμώτο... Όμως λίγους άγγιξε αυτός ο άδικος θάνατος. Ήταν μόλις δεκαπέντε ετών. Την ζωή την γνώρισε καλά. Από την άλλη της όψη. Άφησε αυτό που για εμάς τους σύγχρονους Έλληνες είναι τόσο αυτονόητα δεδομένο που έχει χάσει την ιερή υπόστασή του. Το χώμα της πατρίδας του... Ήταν βαμμένο κόκκινο στο αίμα. Πάνω του ένα φρικαλέο show συνεχίζονταν μέρα και νύχτα. Κανείς δεν ήξερε αν θα έφτανε ως το βράδυ. Κι αν τα κατάφερνε δεν ήξερε αν και πώς θα ξημερώσει... Έφυγε με την οικογένειά του αφήνοντας πίσω του ότι είχε και δεν είχε. Η κάθε χώρα της Δύσης παράδεισος φάνταζε στο μυαλό του. Πόσο μάλλον η Ελλάδα που όσο νά΄ναι ένα τι το ανατολίτικο το ΄χει στο DNA της... Και η Ελλάδα είναι, σκέφτονταν, τόπος σίγουρος, ειρηνικός. Η γη που πάνω της έκανε τα πρώτα του βήματα ήταν μια κόλαση όπου ο πόλεμος έκανε το δικό του party κι όπου το πιο πιθανό ήταν να βρεθείς, αν έβρισκαν κάτι από σένα, νεκρός, θύμα κάποιας βομβιστικής επίθεσης. Ποιος ξέρει πόσα πέρασαν σαν οικογένεια στο ταξίδι τους αυτό προς το άγνωστο. Όλοι έχουμε ακούσει κάποια ιστορία αυτών των ταλαίπωρων ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν την μοίρα που τους καταδίκασε να γεννηθούν σε μια φλεγόμενη γη. Περνούν τα πάνδεινα περνώντας από χώρα σε χώρα μες την νύχτα, από ορεινά δύσβατα σημεία, διασχίζοντας ναρκοπέδια, από φουρτουνιασμένες θάλασσες στοιβαγμένοι σαν ζώα μέσα σε καρυδότσουφλα.... Κι όμως αν τους κοίταζες στα μάτια στο ταξίδι αυτό, αυτά τα σκούρα μάτια τα γεμάτα σαγήνη που οι λαοί αυτοί έχουν, θα έβλεπες την λάμψη που η ελπίδα για κάτι καλύτερο τους έδινε... Θα πρέπει να μοιάζει της κρυφής χαράς η λάμψη αυτή... Αυτή την λάμψη φαντάζομαι να είχε στο βλέμμα του... Ήταν δεκατριών τότε πάνω κάτω... Θα έκανε μια νέα αρχή με την οικογένειά του. Τον πατέρα του, την μάνα του, την μικρή αδερφή του... Σε μια νέα πατρίδα που θα έκανε πατρίδα του.


Έφτασε στα δεκαπέντε του... Η κόλαση που άφησε πίσω του δεν άλλαξε... Ακόμα και τα σκουπίδια μιας φτωχογειτονιάς της Ελλάδας που κάθε βράδυ σκάλιζαν οικογενειακώς τους πρόσφεραν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης από εκεί. Ήταν δύσκολο να ζεις έτσι. Όμως ίσως μέσα του να έλεγε πως έστω και έτσι του αρκούσε που ζούσε χωρίς φόβο. Έπρεπε μόνο να προσέχει τα αυτοκίνητα γιατί εδώ έτρεχαν, απλά, όχι γιατί μπορεί να ήταν κινητές μπαρουταποθήκες. Αυτά τα πρόσεχε... Τα σκουπίδια μύριζαν αλλά του έδιναν πολλές φορές ευχάριστες εκπλήξεις. Κάποιο παιχνίδι που ο Λαλάκης βαρέθηκε σχεδόν μόλις το έπιασε στα χέρια του, κάποιο φαγητό που βρέθηκε ατόφιο, γιατί ήταν το πέμπτο ή έκτο έδεσμα σε κάποιο φιγουράτο τραπέζι, όταν όλοι είχαν σκάσει στο φαΐ, λίγο χθεσινό ψωμί... Ναι την ζωή την γνώρισε καλά κι ας ήταν δεκαπέντε. Από την άλλη της όψη.... Ζούσε όμως... Ζούσε... Καλύτερα από πριν... Μάλλον λιγότερο άθλια. Ζούσε κι ονειρευόταν να καταφέρει να κάνει κάτι καλύτερο αύριο από το να σκαλίσει σκουπίδια...
Ότι απόμεινε απ' αυτόν μαζεύτηκε σε ένα κουτί... Το όνειρό του να πετάξει με αεροπλάνο έμελλε να γίνει πραγματικότητα μετά θάνατον... Εισιτήριο πληρωμένο από την γεμάτη ενοχές τσέπη της νέας του πατρίδας για να γυρίσει μόνος του πίσω στην κόλαση που άφησε, να θαφτεί από τους συγγενείς του εκεί, στο κόκκινα βαμμένο από το αίμα χώμα της παλιάς. Δεν ήταν ξυπνητήρι αυτό που βρήκε στην παρατημένη τσάντα η αδελφούλα του... Κάποιοι θέλησαν να εκδικηθούν το Ελληνικό Κράτος και το κεφάλαιο... Όμως η βόμβα τους, έκοψε το νήμα της δικής του ζωής στα δεκαπέντε του. Κι ας μην ανήκε σ' αυτό το Κράτος παρά μόνο με την φαντασία του... Και ας ήταν κεφαλαιοκράτης μόνο των σκουπιδιών που σκάλιζε... Η τυφλή τους βία ίσως τυφλώσει εντελώς και για πάντα την αδελφούλα του. Και πόσο αρέσουν Θεέ μου τα χρώματα και ο ήλιος στα δεκατριάχρονα κορίτσια... Κι αυτός ήταν μόνο δεκαπέντε... Γαμώτο...

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Το καλό να λέγεται......

Πόσες φορές πολλοί από εμάς διαμαρτυρόμαστε έντονα για κάποια περιπέτειά μας στον γκισέ μιας όποιας υπηρεσίας του Δημοσίου; Η απάντηση είναι για τους περισσότερους προφανής. Πάμπολλες.... Αν δεν έτυχε σε κάποιους από εμάς σίγουρα θα έχει τύχει σε κάποιο γνωστό ή συγγενικό πρόσωπο. Και όλοι ανεξαιρέτως είμαστε πρόθυμοι, πέφτοντας σε μια παρόμοια συζήτηση, να συμπληρώσουμε μια ρίγα στον μαύρο κατάλογο γεγονότων με κάτι που ζήσαμε ή μας αφηγήθηκε κάποιος άλλος....
Και πόσες από αυτές τις φορές μετά από μια τέτοια περιπέτεια καθήσαμε και σκεφτήκαμε με ειλικρίνεια τουλάχιστον απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό μήπως τελικά κάπου είχαμε άδικο.... Μήπως ο άνθρωπος πίσω από τον γκισέ είχε κι αυτός κάπου δίκιο.... Άνθρωπος είναι όχι ηλεκτρονικός υπολογιστής... Αν είχαμε να κάνουμε με ηλεκτρονικό υπολογιστή θα μπορούσαμε να παραπονεθούμε, να παρακαλέσουμε, να κλαφτούμε για να μας λυπηθεί, να τον απειλήσουμε, να τον βρίσουμε;.... Ίσως.... αλλά σίγουρα χωρίς αποτέλεσμα... Μετά το συγκεκριμένο ωράριο θα απενεργοποιούνταν αυτόματα και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε... Φώναξε, παρακάλεσε, κλάψου όσο θες.... Νέκρα.....
Όμως πόσοι από εμάς είπαμε σε κάποιον άλλο μια θετική εμπειρία πίσω από ένα τέτοιο γκισέ;;;; Λίγοι αν όχι πάρα πολύ λίγοι..... Κι όμως πίσω από τους γκισέδες του Δημοσίου υπάρχουν αρκετοί ευσυνείδητοι, υπομονετικοί, συμπονετικοί και εργατικοί άνθρωποι.... Που ακριβώς γι' αυτό τον λόγο είναι εκείνοι που περισσότερο υποφέρουν πίσω από το τζάμι και που δέχονται τα περισσότερα από αυτά τα δικά μας τσαλίμια, παράπονα, νεύρα ή ξεσπάσματα... Και συνήθως εμείς έχουμε το άδικο σε αυτές τις περιπτώσεις με αυτούς τους ανθρώπους... Γιατί εκείνοι με την ευσυνειδησία τους κάθονται και μας ακούν, προσπαθούν να μας εξηγήσουν αλλά εμείς δεν ακούμε γιατί σε αυτούς βρίσκουμε πρόσφορο έδαφος και ξεσπάμε... Αν ήταν κάποιος από τους άλλους θα είχε εξαφανιστεί από την θέση του αφήνοντάς μας να μιλάμε στο διαχωριστικό...
Νοιώθω ένοχος γιατί τις προάλλες πήγα στο κεντρικό κατάστημα του ΙΚΑ στο Βόλο. Μια βεβαίωση ασφαλιστικού δικαιώματος χρειαζόμουν... Το θεωρούσα απλό. Με τις διάφορες δουλειές και σκέψεις δεν είχα καν κυττάξει το ρολόι μου... Ήταν σχεδόν δύο το μεσημέρι.... Το Μητρώο κλείνει στη μία. Όταν μπήκα συνειδητοποίησα ότι ήταν έρημο. Τα μικρά ρολά πίσω από το τζάμι ήταν κατεβασμένα... Πίσω τους διαφαίνονταν δύο κυρίες που ήταν ακόμη εκεί να διεκπεραιώνουν διάφορα... Σάμπως εγώ δεν έμενα πίσω στο φαρμακείο μετά το ωράριο με τόσα που είχα να κάνω καθημερινά; Πώς τις καταλάβαινα εκείνη την στιγμή...!!! Με αυτά στο μυαλό έκανα να φύγω... Όταν μια υπάλληλος ήρθε προς το Μητρώο! Άρπαξα την ευκαιρία και ζήτησα όσο πιο ευγενικά γίνεται πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνω... Εκείνη με παρέπεμψε στις δύο κυρίες, που προσπάθησαν ΕΚΤΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ να με εξυπηρετήσουν στο τελικά όχι τόσο απλό θέμα μου... Έπρεπε να επιστρέψω χθές πάλι... Όμως ούτε είχα δει το ωράριο την πρώτη φορά, ούτε το ρολόι μου είχα κυττάξει πάλι... Έφτασα και προσπάθησα να πάρω νουμεράκι... Ήταν μία παρά εννέα λεπτά... Το αυτόματο μηχάνημα σταματάει να τυπώνει νούμερα μία παρά δέκα. Λογικό αφού κάποια στιγμή κι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να σταματήσουν. Δεν μπορεί να φτάνει κάποιος στο παρά πέντε γιατί εκείνοι θα πρέπει να μείνουν πολύ περισσότερο πίσω από το ωράριο κοινού. Ήμουν άτυχος. Ήδη στην προηγούμενη από εμένα κυρία δεν τύπωσε νούμερο... Περίμενα να τελειώσουν όλοι. Πλησιάσαμε με την άλλη κυρία στον γκισέ... Μας αποπήρε αρχικά η υπάλληλος με το δίκιο της... τελικά μας εξυπηρέτησε... Για χάρη μου... Την ευχαρίστησα ευγενικά και της είπα αυτό που μου πέρασε από το μυαλό... Θα γράψω γι' αυτό στο μπλογκ μου.... Θα την ευχαριστήσω και από εδώ... Δημόσια...
Γιατί το καλό ΠΡΕΠΕΙ να λέγεται....

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Νηστείες

Το Πάσχα του 2010 μόλις πέρασε στις αναμνήσεις μας. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και φυσικά οι εκπομπές του ραδιοφώνου ξαναμπαίνουν στον κανονικό τους ρυθμό...

Ξεκίνησε λοιπόν πάλι μετά την σύντομη πασχαλινή διακοπή της γνωστή επιτυχημένη εκπομπή όπου οι ακροατές συμμετέχουν ενεργά μέσω τηλεφώνου... Το σήμα της εκπομπής ακούστηκε, ο παρουσιαστής ευχήθηκε στους ακροατές και κατόπιν άρχισαν τα τηλέφωνα στον αέρα... Και μαζί τους τα παρατράγουδα...

Κάποια "Θεοσεβούμενη" ακροάτρια, έσπευσε να κατακρίνει τον παρουσιαστή γιατί κατά την ίδια έπρεπε να αρχίσει με το "Χριστός Ανέστη".... πράγμα που είχε γίνει αμέσως μετά το σήμα όταν προφανώς η αγανακτισμένη ακροάτρια έβραζε ήδη αρκετά για να το ακούσει.... Μια δεύτερη ακροάτρια έσπευσε να συνηγορήσει σε πιό αυστηρό τόνο, προκαλώντας τον παρουσιαστή να κλείσει το τηλέφωνο εφόσον απέβη μάταιο να εξηγήσει στην εν λόγω κυρία όπως και στην προηγούμενη το αυτονόητο.... Ότι κάθε εκπομπή ξεκινά με το σήμα της και τα άλλα έπονται...

Οι "Θεοσεβούμενες" αυτές κυρίες είμαι σίγουρος ότι τήρησαν αυστηρότατη νηστεία πρίν από την μεγάλη εορτή.... Σαράντα μέρες το λιγότερο... Τετάρτη αλάδωτα... Μέγα Σάββατο ίσως μόνο νερό μέχρι την Ανάσταση... Η νηστεία για εκείνες είναι το Α και το Ω της πίστης τους. Με αυτή θα κερδίσουν σίγουρα το καλύτερο στασίδι στον παράδεισο... Όχι σαν μερικές μερικές που σπάνε την νηστεία πίνοντας γάλα την Σαρακοστή... Τί σαν έχουν οστεοπώρωση! Η νηστεία είναι νηστεία. Σαν αυτή την υποδειγματική που κάνουν εκείνες. Επίσης είμαι σίγουρος ότι πήγαιναν σε όλους τους χαιρετισμούς και σε καθημερινή βάση στις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας και μάλιστα ευπρεπώς και στα κατάμαυρα ντυμένες... Όχι σαν μερικές μερικές που μου έβαλαν το κόκκινο ταγιέρ που είναι και μισό δάχτυλο ΠΑΝΩ από το γόνατο!!!! Κι εκείνη που μόλις χώρισε με τον "γκόμενο" (αφού ακόμα δεν είχαν παντρευτεί) τί θέλει κι έρχεται στην εκκλησία και μάλιστα κοντά τους η μαγαρισμένη... Εκείνες δεν βγήκαν ποτέ με κανέναν παρα μόνο για να πάνε μαζί του στην εκκλησία να τον παντρευτούν...

Ω ναί!!! Οι κυρίες αυτές έδωσαν την μέγιστη προσοχή στο τί έμπαινε ως τροφή στο στόμα τους.... Όλα νηστήσιμα και αμόλυντα.... Ευλαβική τήρηση αυστηρότατης νηστείας... Η νηστεία τους έσπασε μόνον μετά την Ανάσταση του Κυρίου....

Βέβαια η νηστεία στα εξερχόμενα του στόματος τους είναι άγνωστη. Η ρύση "θού Κύριε φυλακή τώ στόματί μου" επίσης. Το δηλητήριό τους σπεύδει να ρεύσει σε κάθε περίσταση, μόλις δούν ή ακούσουν κάτι που "θίγει" την δική τους αισθητική περί θρησκείας, σε κάθε τόπο, ΚΥΡΙΩΣ μέσα στην εκκλησία, άλλωστε πού αλλού πηγαίνουν εκείνες εκτός στης Μαίρης για κανένα χαρτάκι να περνά η ώρα, σε κάθε ευκαιρία, δοθήσης ή μη δεν έχει σημασία, την εφευρίσκουν εκείνες... Και ότι λένε για καλό το λένε εξάλλου μήπως και πάρουν μαζί τους κάποιον απο τους άλλους, τους αμαρτωλούς, στον Παράδεισο που εξασφάλισαν εκατό τοις εκατό με νερό, ψωμί, χαλβά, ταραμά, αλάδωτα και νηστίσημο τυρί σόγιας ......