Η περιπέτεια της Σελήνης

Κάποια μέρα η Σελήνη αγνάντευε τον κόσμο από ψηλά, όπως συνήθιζε να κάνει. Της άρεσε να παρατηρεί τα πάντα από εκεί πάνω, και όλα είχαν την γοητεία τους, καθώς εκείνη περνώντας τα έντυνε με το ασημένιο φως της τις νύχτες. Αλλά και την ημέρα όταν περνούσε εκεί που φώτιζε ο ήλιος, χάζευε τις πολιτείες των ανθρώπων που έμοιαζαν μυρμήγκια από εκεί που στέκονταν... Όλα κυλούσαν ήρεμα ως εκείνη την μέρα...

Μα αυτή την φορά είδε κάπου στον κόσμο μια μεγάλη λευκή έκταση που δεν έτυχε να προσέξει άλλη φορά.... “Αχ! Χιόνι” σκέφτηκε.... “Πόσο θα ήθελα να περπατήσω στο χιόνι, να παίξω μαζί του!!!”... Το χιόνι δεν το γνώρισε ποτέ από κοντά. Της είχαν μιλήσει γι' αυτό τα σύννεφα όταν έπαιζε μαζί τους κρυφτό μια χειμωνιάτικη μέρα... Της έλεγαν πόσο απαλό και τρυφερό είναι. Και πόσο άσπρο... Και πόσο κρύο... Και πόσο παιχνιδιάρικο. Και της είχαν πάρει τόσο τα μυαλά μ' αυτό, που τώρα άρχισε να στεναχωριέται βλέποντας εκείνη την απέραντη λευκή έκταση από μακριά... Κι όσο περνούσαν οι μέρες τόσο πιο πολλές της φαίνονταν οι ώρες ώσπου να κάνει τον γύρο και να την ξαναδεί από ψηλά... Και όλο και περισσότερο μεγάλωνε η επιθυμία της να αγγίξει χιόνι και να παίξει μαζί του...

Κάποια νύχτα ένας κομήτης περνούσε από εκεί κοντά... Μόλις τον είδε πήρε την μεγάλη απόφαση. Κάλυψε με ένα βέλο από σύννεφα το πρόσωπό της και καβάλησε τον κομήτη ως την άκρη του κόσμου. Ύστερα γλίστρησε στην ουρά του και κατέβηκε καταμεσής της απέραντης λευκής έκτασης... Όμως τι δυσάρεστη έκπληξη την περίμενε! Δεν ήταν χιόνι αυτό... Δεν ήταν απαλό, ούτε τρυφερό, ούτε παιχνιδιάρικο, ούτε κρύο... Ήταν πέτρες... Μεγάλες και μικρές, άσπρες σαν χιόνι... Όμως ήταν σκληρές, μυτερές και κοφτερές. Τα γυμνά της πόδια πληγώθηκαν... Μέχρι να βγει από κει υπέφερε πολύ. Τόσο που ο κομήτης που την έφερε ως εδώ και που ακόμα δεν είχε πάει πολύ μακριά την λυπήθηκε και γύρισε πίσω να την ξαναπάρει, να την πάει πάλι εκεί ψηλά. Κι εκείνη έφυγε γρήγορα μαζί του να γυρίσει πίσω κλαίγοντας κρυφά.

Έμεινε πια εκεί να κρυφοκοιτάζει από ψηλά... Πήρε το μάθημά της. Δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τον κόσμο με πόδια γυμνά και από τώρα και στο εξής μόνο από μακριά θα τον παρακολουθεί κρυφά. Τώρα δεν ήταν πια έκπληξη το ότι η μεγάλη εκείνη λευκή έκταση δεν ήταν χιόνι...