Απομεινάρια

    Απομεινάρια

    

    Στης μοιρασιάς την ώρα

    “διεμερίσαντο τα ιμάτια”

     κι εσύ πλανιέσαι τώρα

    στα άδεια πια δωμάτια...

    Σκυλεύοντας κομμάτια σου

    εκείνα της ζωής σου

    για τα κλειστά τα μάτια σου

    κλαίω κι εγώ μαζί σου...

Κι έρχεται εκείνος

   Κι έρχεται εκείνος

    Κι έρχεται εκείνος

    δίχως να παίρνει αναβολές

    να κόψει τον ομφάλιο λώρο

    αυτόν που βάσταγε γερά

    πενήντα χρόνια τώρα...

    

    Κι έρχεται εκείνος

    και δεν λογάριασε στιγμές

    πίσω να πάρει το ουράνιο δώρο

    ρίζες να κόψει μου βαθιά

    μην βλέποντας την ώρα...

    

    Κι έρχεται εκείνος

    που πάντα ζήλευε χαρές

    και το χωράφι από το σπόρο

    να το χωρίσει οριστικά

    να πάρει μου το σ' άλλη χώρα...

Σε ότι μένει...

Στο ραντεβού το σιωπηλό ήρθα και πάλι

και ήσουν εκεί λαμπρή σαν απουσία

κι όποτε γύρναγα ολούθε το κεφάλι

σ' έβλεπα εκεί γλυκιά σαν οπτασία.

Στα πράγματα ετούτα τα δικά σου

σε ότι πίσω πια από σένα μένει

για μένα τώρα εκεί χτυπά η καρδιά σου

εκεί τώρα η ψυχή μου περιμένει.

Και πως δεν θά 'ρθεις πια ξανά ας ξέρει

πως δεν θα είσαι πια εσύ κοντά μου

πως χάδι πια δεν θά 'χει από το χέρι

που κράτησε τα πρώτα βήματά μου.

                                                 Αργοναύτης 17/11/2012

Στην Μητέρα μου που αφήνει ένα τεράστιο κενό....

Τις πταίει...

    Είδα τα σημεία των καιρών.... Είδα σκηνές απείρου κάλλους μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο.... Είδα.... Είδα... Φούσκωσα κι έγραψα....

  Τις πταίει...

Σ' αυτή τη γη γεννήθηκες

'κείνα τ' αρχαία χρόνια

μα η μοίρα τό 'θελε να ζεις

όπως τα χελιδόνια...

Νά 'ρχεσαι με την άνοιξη

να φέρνεις καλοκαίρι

να φεύγεις συ φθινόπωρο,

χειμώνα, σ' άλλα μέρη.

Και όπου πας να κουβαλάς

ζωή γλυκιά σαν μέλι

μα πίσω σου τι άφησες

διόλου να μην σε μέλλει.

Συχνά στήνεις ανδρείκελα

σε σένανε να μοιάζουν

ψεύτικα λόγια να σκορπούν

ελευθερία να τάζουν.

Κάθισα και το σκέφτηκα

μ' αυτή σου την συνήθεια

και ίσως ανακάλυψα

κάποια πικρή αλήθεια.

Θαρρώ εσύ ευθύνεσαι

γι αυτή την συγκυρία

όμορφη συντοπίτισσα

γλυκιά Δημοκρατία.

Η κιθάρα του αδελφού της

Η κιθάρα του αδελφού της

Σαν τόλμησε να σπάσει την σιωπή,
το πλήρωσε ακριβά με την χορδή της,
μ' αν την ρωτήσεις υπερήφανα θα πει,
πως έφερε γαλήνη στην ψυχή της...

Πως ήταν ραγισμένη η χορδή

απ' τον καιρό που έφυγε εκείνος

το μυστικό ίσως για εκείνη να κρατεί

δικός της και κρυφός να είν' ο θρήνος.

Στο τζάκι στέκουν τώρα σιωπηλά

κιθάρα κι αδερφή αγκαλιασμένες

κι ίσως τις βλέπει από κάπου εκεί ψηλά

στην θύμησή του να 'ναι οι δυο δεμένες.

Το κυκλάμινο

Για αυτή την φωτογραφία της φίλης μου της καλής της Κατερίνας γράφτηκε αυτό εδώ....

Το κυκλάμινο

Ένα κυκλάμινο φτωχό σ' ένα ποτήρι

την ομορφιά όλου του κόσμου μέσα κλείνει

μακριά σε πάει απ' της ζωής το πατητήρι

κι ότι σου κλέψανε απλόχερα σου δίνει....

Έκπληκτος έμεινα εκεί να το κοιτάζω

μπροστά απ΄ του ήλιου την πρώτη την αχτίδα

κι αλήθεια ούτε σε τριαντάφυλλα σε βάζο

τόση αψεγάδιαστη ομορφιά ποτέ δεν είδα...

Ταξίδι στη θύμηση

Ταξίδι στη θύμηση

Των αναμνήσεων η επίγευση γλυκιά

τον ουρανίσκο του μυαλού χαϊδεύει.

Σήκωσε η μνήμη όρτσα τα πανιά

και στα παλιά λημέρια ταξιδεύει...

Της νοσταλγίας κάποιο δάκρυ στη ματιά

στέκει αμφίρροπα χωρίς ν' αποφασίσει

αν θε να μείνει εκεί στο βλέφαρο σιμά

ή αν στο μάγουλο ελεύθερα κυλήσει...

Κι ένα στα χείλη τρέμουλο απαλό

που μόνο όποιος γνωρίζει διακρίνει

θε να προδώσει το κρυμμένο μυστικό

σημάδια που ούτε ο χρόνος πια δε σβήνει...