Σαν ξυπνάς το πρωί
"Μοναξιά καλημέρα"
μα είναι μπρος η ζωή
κι έχεις μόνο μια σφαίρα.
Στον εαυτό σου μιλάς
"Να μην χάσεις το στόχο"
στον καθρέφτη κοιτάς
"Πως μεγάλωσες τόσο;"
Μα ξυπνά το παιδί
που έχεις μέσα κρυμμένο
και δεν θέλει να δει
να 'χεις βλέμμα θλιμμένο.
Και χαμόγελο πάλι
ανεβαίνει στα χείλη
και κουνάς το κεφάλι
"Πάμε γι άλλο ένα μίλι"...
Η πορεία συνεχίζει
όμως τώρα γελάς...
Η ζωή τώρα αρχίζει
το πρωί σαν ξυπνάς....
Σαν ξυπνάς το πρωί
είναι πια μι' άλλη μέρα
κι έχεις τρόπο πια βρει
για να πας παραπέρα...
Το παιδί θα ξυπνάς
που έχεις μες την ψυχή σου
και θα χαμογελάς
μπρος στην νέα αρχή σου
Γιατί αυτό το παιδί
που έχεις μέσα κρυμμένο
δεν θα θες πια να δει
να 'χεις βλέμμα θλιμμένο.
Το χαμόγελο πάλι
θ' ανεβαίνει στα χείλη
θα κουνάς το κεφάλι
"Πάμε γι άλλο ένα μίλι"....
Η πορεία συνεχίζει
κι εσύ πάντα γελάς....
Η ζωή τώρα αρχίζει
το πρωί που ξυπνάς
Αργοναύτης 21/09/14
Πόσα "μίλια" είναι τελικά η ζωή μας φίλε Σπύρο, πόσο το έχεις φιλοσοφήσει...... Καλό φθινόπωρο μωρέ! Σε φιλώ :))
ΑπάντησηΔιαγραφήJoan Petrούλα μου... πολλά... Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα με περίεργη διάθεση... Ένοιωσα πολύ μόνος ξαφνικά... Πήγε να με πάρει από κάτω... Στον καθρέφτη μπροστά έγιναν όσα λέω... Κι αμέσως πήγα να τα γράψω... Να κρατήσω το συναίσθημα της στιγμής... Και το πιο ωραίο;;; Μου έβγαζε μελωδία... Δεν ξέρω να γράφω μουσική... Αυτό ελπίζω να το κάνει ο Παναγιώτης Μπερλής για μένα... Εγώ θα του τραγουδήσω αυτό που μου βγαίνει... Μια μπαλάντα του 50 περίπου σαν από οπερέττα... Κάθε πρωί πλέον μου έρχεται αυθόρμητο να το τραγουδήσω και αυτόματα μου φτιάχνει την διάθεση!... Θα ποστάρω βιντεάκι αν γίνει ότι ελπίζω...
Διαγραφή