Του μοναχού

Ήτανε κάποιος άνθρωπος

περπάταγε μονάχος

κι έμοιαζε θαλασσόδαρτος

τυραννισμένος βράχος...

Σαν βρήκε πέτρα κάθισε

λίγο να ξαποστάσει

και γλάκισε η σκέψη του

σ' όλα όσα είχε χάσει...

Κι ετσά που εκαθότανε

έπιασε το τραγούδι...

τόσο γλυκό που άνθισε

στη γλάστρα ένα λουλούδι...

Τραγούδαγε τον πόνο του

κι όλα τα βάσανά του

γλυκά, μ' ένα χαμόγελο

σαν ξόρκι του θανάτου...

Κι αφού στην πέτρα άφησε

βαρύ του το φορτίο

χάθηκε στον ορίζοντα

αλαργινά σαν πλοίο....

Κι έμεινε πάντα ολάνθιστο

εκείνο το λουλούδι

που είχε την τύχη κι άκουσε

γλυκό του το τραγούδι...

Αργοναύτης 08/01/2018 https://www.youtube.com/watch?v=bHiap6AS1xs&ab_channel=%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%CE%A0%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82GeorgePagalos&fbclid=IwAR01PwvLhG3naleW50JI3CFC8Gnr8GL3DrVqkbGj4JC52VzF6cVRoce1hvs