Όνειρα, αιώνες δέκα τώρα...

Σε φλούδα πεύκου σκαλιστό,

καράβι, καραβάκι,

σκίσε το γάργαρο νερό

που τρέχει στο αυλάκι...

=-=-=

Θε νά 'ναι το σκαρί γερό

κι ανάλαφρο συνάμα

σαν ταξιδεύει στο γοερό

του ρυακιού το κλάμα.

=-=-=

"Τρέξε καράβι μου μικρό,

όρμησε στις στροφές του,

πάμε σε χρόνο αλλοτινό

που ήμουν παιδάκι!", πες του.

=-=-=

Όμως η γλώσσα σκάλωσε

σε γη με λωτοφάγους...

Η σκέψη μου κοκάλωσε...

Δεν έλυσα τους κάβους!

=-=-=

Δεν είπα στο καράβι μου

να φύγει, να με πάρει,

πριν να με βρει το βράδυ μου

στου χάρου το παζάρι...

=-=-=

Μα το ρυάκι, ορμητικό,

έσπασε τα δεσμά του

κάπου στον Παγασητικό

πήρε τα όνειρά του...

=-=-=

Μ' άφησε να λικνίζομαι

στης θάλασσας την χάρη

και μια γοργόνα -ορκίζομαι-

ήρθε για να με πάρει!

=-=-=

Ξύπνησα στο κρεββάτι της,

σ'ένα βυθού παλάτι,

την φίλησα στην πλάτη της

και μού'κλεισε το μάτι...

=-=-=

Ποτέ δεν ξαναγύρισα

απ'του βυθού την χώρα...

Λουλούδια πια δεν μύρισα

αιώνες δέκα τώρα...

Αργοναύτης 26/01/2011