Μείον δύο...

Αύγουστος του 1943. Ο Βόλος στενάζει κάτω από τα δεσμά της κατοχής των δυνάμεων του άξονα. Στο κοντινό Διμήνι, ο Νίκος όπως κάθε πρωί φόρτωσε τις καρδάρες με το φρεσκοαρμεγμένο γάλα από τις γελάδες του, άφησε πίσω τον παραγιό και κατευθύνθηκε στην πόλη να το διαθέσει στο γαλακτοπωλείο του μπάρμπα Κώστα. Το ίδιο έκανε και πριν τον πόλεμο.

Με τον μπάρμπα Κώστα είχαν μεγάλο δέσιμο ο Νίκος κι ο μικρότερος αδελφός του. Η αμοιβαία εκτίμηση έγινε μια βαθιά φιλία όταν με την επιστράτευση ο Νίκος και ο αδελφός του κλήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην πατρίδα. Δεν είχαν κανέναν να αφήσουν πίσω να προσέχει τα υπάρχοντά τους αφού δεν είχαν κανέναν δικό τους εν ζωή παρά μόνον ο ένας τον άλλο. Τότε ο Νίκος πρότεινε στον μπάρμπα Κώστα να στείλει την οικογένειά του να μείνει στο σπίτι του στο χωριό να μην ερημώσει. Μόνο σ' αυτόν είχε εμπιστοσύνη. Κι έτσι έγινε. Μέχρι που το μέτωπο έπεσε και ο Νίκος με τον αδελφό του γύρισαν, η οικογένεια του Μπάρμπα Κώστα έμεινε στο σπίτι του Νίκου στο Διμήνι.

Αφού άφησε το γάλα στο γαλακτοπωλείο, ο Νίκος χαιρέτησε και κίνησε να πάει στην μαύρη αγορά να βρει να ψωνίσει ότι χρειάζονταν. Για κακή του τύχη όμως έπεσε σε μπλόκο των Ιταλών που έγινε για αντίποινα σε κάποιο σαμποτάζ των ανταρτών. Τους μάζεψαν αυτόν και καμιά δεκαπενταριά άλλους στο Ιταλικό φρουραρχείο στο κτίριο Σέφελ και προγραμμάτισαν την εκτέλεσή τους για το επόμενο πρωί. Με κάποιον γνωστό που είδε όταν τους μάζευαν μήνυσε του μπάρμπα Κώστα τα κακά μαντάτα. Μήπως και μπόραγε να κάνει κάτι. Όμως όλη νύχτα άυπνος όπως κι οι άλλοι, καταλάβαινε πως ελπίδα δεν είχε καμιά... Εκτός αν....

Το πρωί έφτασε και οι ώρες μετρούσαν αντίστροφα. Τους μάζεψαν πάλι στα φορτηγά και τράβηξαν σ' ένα ύψωμα δεξιά της εθνικής για Λάρισα, λίγο έξω από την πόλη, απέναντι από εκεί που σήμερα απλώνεται η βιομηχανική περιοχή. Με φωνή ίσα που σκεπάζονταν από τον θόρυβο της μηχανής είπε στους άλλους το σχέδιό του. “Εγώ”, τους είπε, “δεν θέλω να πάω σαν πρόβατο στη σφαγή. Όταν δώσουν το σήμα για το έτοιμοι, λέω να σκορπίσουμε σε όλες τις κατευθύνσεις και να τρέξουμε όσο μπορούμε... Θα μας πυροβολήσουν... Όμως μέσα στην αναμπουμπούλα ποιόν να πρωτοπυροβολήσουν; Κάποιοι από μας θα είναι πιο τυχεροί και θα γλιτώσουν. Από το να καθίσουμε να την φάμε την σφαίρα όλοι στα σίγουρα, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε...” Τό 'λεγε, το ξανάλεγε να τους πείσει...

Έφτασαν σ' αυτόν που έμελε να γίνει ο δικός τους “κρανίου τόπος”. Κατεβαίνοντας από το φορτηγό κοίταξε πίσω από την σειρά των στρατιωτών που ετοιμάζονταν για το απόσπασμα, πέρα μακριά μετά τους αμπελώνες, το χωριό του. Ήταν αποφασισμένος να το ξαναδεί... Ύστερα μπήκε στην γραμμή απέναντί τους... Κι όταν ο αξιωματικός φώναξε το “σκοπεύσατε” κι ύστερα το “έτοιμοι”, μια μόνο στιγμή πριν το “πυρ”, φώναξε στους άλλους να σκορπίσουν. Όμως οι άλλοι δεν κουνήθηκαν παρά κάθισαν μοιρολατρικά να φάνε την σφαίρα. Εκείνος έκανε το για τους εχθρούς απροσδόκητο.... Όρμησε ίσα κατά πάνω τους, αιφνιδιάζοντάς τους, πέρασε ανάμεσά τους κι έφυγε πίσω τους τρέχοντας όσο μπορούσε, προς τα αμπέλια που μόνα τώρα τον χώριζαν από το χωριό του το Διμήνι.... Οι σφαίρες έπεφταν βροχή γύρω του κι εκείνος εκμεταλλευόμενος την σαστιμάρα που προκάλεσε και τη μεγάλη δρασκελία του τις απέφευγε με διαρκείς ελιγμούς.

Πάνω που πρόλαβε να χωθεί στα αμπέλια, μια σφαίρα τον βρήκε στο πόδι. Έπεσε χάμω. Όμως δεν τό'βαλε κάτω. Σέρνονταν αψηφώντας τον πόνο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Τράβαγε προς το χωριό του και με ανακούφιση κατάλαβε ότι αυτοί που τον κυνήγησαν τράβηξαν σε άλλη κατεύθυνση προς τα εκεί που έμοιαζε να πηγαίνει λίγο πριν τον κρύψουν από τα μάτια τους τα φυλλώματα. “Ευλογημένα αμπέλια” σκέφτηκε και συνέχισε σφίγγοντας τα δόντια να σέρνεται σκυφτά προς την σωτηρία. Οι διώκτες του τα παράτησαν. Άκουγε με πόνο τους θανάσιμους ήχους από τις χαριστικές βολές πίσω του. Αν τον είχαν ακούσει θά'ταν κι άλλοι που θα κορόιδευαν την μοίρα τους. Όμως δεν τον άκουσαν....

Έφτασε στα πρώτα σπίτια. Τον έκρυψαν. Τον βοήθησαν. Γύρισε στο σπιτικό του. Θα συνέχιζε μετά την καθημερινή του ρουτίνα όπως πρώτα. Ο μπάρμπα Κώστας θα τον στεφάνωνε και θα βάφτιζε και τα τρία παιδιά του. Δυο παλικάρια και ένα κορίτσι. Έμαθε μετά πως άλλος ένας γλίτωσε. Τον βρήκε η σφαίρα στον λαιμό από πίσω, πέρασε χωρίς ν' αγγίξει μέρη ζωτικά, τέτοια η τύχη του και βγήκε απ' την άλλη απ' το σαγόνι του. Ήταν ο μόνος που είχε γυρίσει έστω και με καθυστέρηση να τρέξει... Να φύγει... Μια καθυστέρηση που θα του στοίχιζε παραλίγο την ζωή. Έπεσε λιπόθυμος με το πρόσωπο μέσα στα αίματα. Τον θεώρησαν νεκρό πιστεύοντας πως τον βρήκε η σφαίρα στο κεφάλι. Δεν χρειάζονταν νόμιζαν χαριστική βολή. Όταν συνήλθε οι εχθροί είχαν φύγει... Γύρω του πτώματα. Σύντομα ήρθαν κάποιοι συγγενείς να πάρουν τους ανθρώπους τους να τους θάψουν. Μα ο χάρος μετρούσε πια μείον δύο.