Περί έρωτος

Έρωτας; Τι είναι ο έρωτας;.... Προσπάθησε να θυμηθείς!... Για όνομα του Θεού!... Πως μπορείς να το έχεις ξεχάσει... Υπήρξες ερωτευμένος τουλάχιστον τρεις τέσσερις φορές... Πως είναι δυνατόν να μην μπορείς να φέρεις στην μνήμη σου εκείνα τα συμπτώματα μέσα σου που ξεχειλίζουν στην ματιά, στην όψη σου;...

Ούτε τότε έβρισκες λόγια να το περιγράψεις. Δεν περιγράφεται είναι αλήθεια, όμως... Όμως ένιωθες... Και κάθε φορά που σκεφτόσουν την λέξη, αυτά τα συμπτώματα φούντωναν... Τώρα λέξεις δεν βρίσκεις, το καταλαβαίνω... Όμως... Πόσος καιρός πέρασε, πόση καθημερινότητα... Πόσα βαρίδια στο αερόστατο, και οι πτήσεις χαμήλωσαν, τόσο πολύ που έπαψες να αισθάνεσαι... Που έχασες την δύναμη να ανακαλείς στο άκουσμά του το ρίγος, την ταχυκαρδία, την σπίθα στο βλέμμα, την λάμψη στο πρόσωπο, το φως στο χαμόγελο, το παιδί στην ψυχή... Αν το ξέχασες μάλλον ήρθε ο καιρός να φύγεις... Ζωή χωρίς έρωτα, ζωή δεν είναι...

Κι αυτό σε φοβίζει... Ο φόβος... Συνυπήρχε με τον έρωτα... Αυτό το θυμάσαι τώρα... Μέρος από τα συμπτώματα ήταν... Φοβόσουν... Πρώτα να μην χαθεί... Μετά να μην πάψεις να τον νιώθεις... Εσύ... Για σένα... Γιατί φοβάσαι τα κενά κι ο έρωτας αφήνει το πιο μεγάλο σαν πάψει... Φοβόσουν μην δίνεις λίγα... και τον χάσεις... Φοβόσουν μην δίνεις πολλά... και τον χάσεις... Φοβόσουν μην τα δίνεις όλα... και χαθείς... Όλα, και μείνεις μόνος με το τίποτε... Φοβόσουν σαν όλη σου η ζωή να είχε κλειστεί σε ένα εύθραυστο κουκούλι από έρωτα και αν έσπαζε θα σκόρπιζε... Φοβόσουν πως αύριο μπορεί να μην έχεις κάποιον να αγκαλιάσεις, να του πεις “σ' αγαπώ”, να μοιραστείς τις έγνοιες σου, τα θέλω... Φοβόσουν την μοναξιά που είναι αβάσταχτη όταν παίρνει την θέση του έρωτα... Φοβόσουν ότι αυτά που νιώθεις, αν δεν είχαν πια αποδέκτη, θα γινόντουσαν θηλιές, να σε πνίξουν... Φοβίες του έρωτα... Έρωτας και φοβίες πάντα θα συνυπάρχουν. Όπως τον θάνατο φοβάσαι εκτιμώντας την ζωή, έτσι την ανυπαρξία του έρωτα φοβάσαι....

Κι ο φόβος αυτός έγινε τώρα αφορμή και αιτία να ανοίξουν οι πόρτες της μνήμης και της καρδιάς οι πόρτες... Ξανά πλημμύρισε το είναι σου με τα συμπτώματα... Αυτά που για λίγο νόμιζες πως ξέχασες... Θυμήθηκες... Τι κι αν εκείνη λείπει τώρα... Είναι σαν να 'ναι εδώ. Απαλλαγμένη από την καθημερινότητα που σκέπασε και τους δυο... Γύρισες τον χρόνο πίσω, στη στιγμή που την γνώρισες, όταν την είδες να ανεβαίνει τα σκαλιά με το μακρύ, καλοκαιρινό, εφαρμοστό φόρεμα. Τότε που ξαφνιάστηκε το βλέμμα σου και κάτι απροσδιόριστο σκίρτησε σαν βρέφος μέσα σου. Και εκείνη σαν να το ψυχανεμίστηκε και γύρισε ξαφνικά να σε κοιτάξει πίσω από τον ώμο της, πάνω από το αέρινο βήμα της... Σαν Στέλλα στην ταινία... Στέγνωσε το στόμα σου τότε. Έχασες λογικά και μιλιά... Κι όταν στο πρώτο ραντεβού μπήκε στο αυτοκίνητο πόσο τρεμούλιασε η ψυχή... Άφησες το τραγούδι να μιλήσει για σένα. Δεν είχε σημασία που θα πηγαίνατε... Οδηγούσες μηχανικά... Δεν υπήρχε προορισμός, δρόμος, η πόλη γύρω, τα προάστια... Μόνον εκείνη... Αφετηρία και προορισμός. Κι εκεί στην άκρη της αλάνας δίπλα στην θάλασσα δεν νιώθατε την ψύχρα. Ούτε εκεί μιλήσατε... Αφήσατε τ' άστρα και την θάλασσα να μουρμουρίζουν τραγούδια στο νεογέννητο της ψυχής... Τον μικρό φτερωτό θεό που σας χτύπησε εκείνη την μαγική στιγμή, στις σκάλες, με τα βέλη του...

Τώρα το ξέρεις. Δεν χάθηκε ποτέ ο έρωτας... Κρυφτό με την καθημερινότητα έπαιξε. Με υπομονή τον βρήκες. Και πάλι θα κρυφτεί... Όμως τώρα θα ξέρεις... Κι αν τώρα ξαφνικά σου έρθει, πιάσ' την και ούρλιαξέ της “σ' αγαπώ”... Δεν θα 'ναι ψέμα.