Κι ένας καφές σε ένα μπαλκόνι με θέα...

Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα... Έφτιαξε καφέ και βγήκε στην άπλα της βεράντας που έβλεπε όλη την πόλη και τον όρμο που την φιλοξενούσε κάτω της... Τι ευτυχία αυτό το σπίτι που νοίκιασαν... Για αυτήν την θέα είπε ναι...

Κάθισε απολαμβάνοντάς την και μαζί απόλαυσε και την πρώτη γουλιά από τον καφέ του. Ήταν μόνος. Η σύντροφος της ζωής του έλλειπε καιρό τώρα. Σαν μάνα έβαζε, και μεταξύ μας καλά έκανε, το παιδί της πάνω απ' όλα. Έπρεπε να ήταν κοντά του... Εκείνος παιδί μαζί της δεν είχε. Όλη του η έννοια πρώτα απ' όλα ήταν εκείνη. Την μέτραγε στο κενό που άφηνε όταν έφευγε, στα αντικείμενα που γέμιζε το σπίτι, με τόση χάρη βαλμένα, και το έκαναν , όπως είπε μια φίλη που τον επισκέφτηκε κάποια στιγμή, “σπίτι”.... Σπίτι αληθινό, ζεστό, γεμάτο ζωή, χρώμα, στιγμές...

Αυτά ήταν τώρα στο μυαλό του. Το άδειο από εκείνη σπίτι, είχε σε κάθε γωνιά ένα δικό της κομμάτι, χάρη στο γούστο και την φροντίδα της. Αυτά τα μικρά, ασήμαντα σημαντικά για εκείνον πράγματα που ήταν το “σπίτι” του κι όπου κι αν πήγαιναν, όσα σπίτια κι αν άλλαζαν, θα έκαναν τους περιμετρικούς τοίχους και την στέγη σπίτι τους.

Με νύχια και με δόντια πάλευε για το νοίκι και με την βοήθεια της μάνας του... Νά 'ναι καλά, που φροντίζει ο Θεός να την κρατάει καλοστεκούμενη και γερή στα ογδόντα της που δεν της φαίνονται... Η σταθερή δουλειά που δεν φαίνεται στον ορίζοντα ακόμα... Αυτό θα το ξεπερνούσε μόνος του αλλά αν δεν είχε εκείνη κι ένα “σπίτι” δικό του τι θα άξιζε η ζωή του;... Τίποτε... Προτεραιότητες.... Εκείνη, ένα σπίτι που νά 'ναι “σπίτι”, μια σταθερή δουλειά να αγαπάς, μια μάνα για τα δύσκολα.... Κι ένας καφές σε ένα μπαλκόνι με θέα...

Άδειασε την ψυχή του γουλιά γουλιά. Έμεινε για λίγο μόνο άδειος, ένα βάζο κενό... Άρχισε μετά να γεμίζει λίγο λίγο το κενό μέσα του. Έβαλε τον βράχο του πρώτα μέσα. Εκείνη... Σαν θεμέλιο. Μετά κομμάτι κομμάτι το “σπίτι” του... Ύστερα όλες τις σκέψεις, τις αγωνίες και τα σχέδια για την δουλειά. Κατόπιν την μάνα του. Έπειτα πολλά πολλά μικρά και μεγαλύτερα που γέμιζαν τα διάφορα κενά στη ζωή του. Τα βιβλία, την παρέα της γραφής, μέσα στην οποία βρήκε τους πρόσφατους μεν αλλά από τους καλύτερους φίλους του, το blog του, μέσα από το οποίο έβρισκε έκφραση και ανθρώπους. Έβαλε τέλος κι αυτό το καφεδάκι που κατέβαζε γουλιά γουλιά... Γέμισε πάλι...

Έπειτα ένιωσε άβολα... Κατάλαβε ότι κάποιες στιγμές για να έχει κάτι από αυτά τα τελευταία, τα “μικρομέγαλά” του που τον κάνουν να νιώθει πιο όμορφα, ξέχασε να φροντίσει τον βράχο του. Στιγμές στιγμές, ομολόγησε στον εαυτό του πως προσπάθησε κιόλας να τον ξεχάσει για να κάνει λίγο χώρο μέσα του και για άλλα... Νά 'ταν άραγε γι αυτό ή μήπως γιατί ένιωθε αδύναμος, εξ αιτίας της οικονομικής του κατάστασης, να αντιμετωπίσει κάποια από τα σοβαρά προβλήματα υγείας που ταλάνιζαν εκείνη; Η αλήθεια ήταν αυτή η τελευταία. Όμως, ίσως από δικούς του λάθος χειρισμούς, εκείνη έβλεπε μόνο εγωισμό... Απόγνωση. Το λάθος ίσως ήταν πάλι δικό του...