Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα... (Γ. Σεφέρης)

(Αφιέρωμα με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποίησης)

Αναρωτηθήκατε ποτέ ποια είναι η πρώτη μουσική που ακούει ο άνθρωπος στην ζωή του; Κάποιοι ίσως το ξέρετε ήδη ή το φαντάζεστε... Είναι ο ρυθμικός χτύπος της καρδιάς της μάνας πριν ακόμα δούμε το πρώτο φως. Η καρδιά του εμβρύου συντονίζεται σ' αυτόν τον ρυθμό. Κι αυτός ο ρυθμός παραμένει χαρακτηριστικός... με την γέννηση η πρώτη ανάσα. Κι εκείνη έρχεται να συντονιστεί στον ρυθμό της καρδιάς του νεογέννητου. Πριν η επίγνωση του κόσμου διαταράξει τον ρυθμό της καρδιάς ή της ανάσας βαδίζουν ήρεμα ήρεμα στον πρωταρχικό ρυθμό, στην μουσική της καρδιάς της μάνας.

Έχει ρυθμό και μέτρο η ανάσα πριν γνωρίσει τον κόσμο. Κι αυτό είναι η απαρχή της ποίησης. Όταν κάποια στιγμή το μυαλό αρχίζει να παίζει με τις λέξεις, αν συντονιστεί σ' αυτόν τον ίδιο τον ρυθμό και μέτρο, αυθόρμητα γεννά στίχους., δικαιώνοντας τον Σεφέρη που λέει ότι η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Μήπως όταν μας πλημμυρίζουν στίχοι, στο στήθος μέσα δεν τους νιώθουμε βαθιά;

Άρρηκτα δεμένη η ανάσα με το συναίσθημα... Βαριανασαίνουμε στην λύπη... κονταίνει και καλπάζει στους φόβους μας... Βαθαίνει στην ανακούφιση... Φτερουγίζει ανέμελα στην χαρά. Όταν σ' αυτά τα συναισθήματα θέλουμε να δώσουμε διάσταση πως μας φούσκωσαν τα στήθια λέμε... Κι αν να τα εκφράσουμε θέλουμε οι στίχοι από εκεί ανεβαίνουν στο στόμα, στο χέρι που χαράζει τις λέξεις στο χαρτί... Όπως οι περισσότεροι έτσι κι εγώ...

Πάντα σαν ήθελα να βγάλω από μέσα μου κάτι, στους άλλους αλλά και σε μένα τον ίδιο να το δείξω, τρίτο μάτι να γίνω, να το δω από απόσταση, στους στίχους κατέφευγα, στην ποίηση... Μονόδρομος για να εκφράσω την αγάπη, την χαρά, την θλίψη, τον πόνο, τις αγωνίες μου... Με ρίμες ή χωρίς, στην γλώσσα μου ή σε άλλη, σοβαρή ή σκωπτική, η ποίηση έβγαινε πάντα μπροστά να με εκφράσει, να με λυτρώσει. Και πάντα σε κάποιο ποίημα θα καταφύγω για να βρω ισορροπία. Παράξενο πως η αγάπη κυρίως σε κάνει ποιητή... Ίσως γιατί η αληθινή αγάπη είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα. Κι ο πιο πεζός άνθρωπος για χάρη της γίνεται μια φορά τουλάχιστον στην ζωή του ποιητής... Εκείνη κάποτε με έκανε να γράψω για πρώτη φορά στα γερμανικά κι ας μην ήξερα ακόμα την γλώσσα αυτή.

Γράφω λοιπόν στιχάκια κι εγώ... Γράφω για να εκφραστώ, να λυτρωθώ, να ξανανιώσω κάτι, να το διαγράψω ή να το ξαναζήσω, να το ξορκίσω ή να ξαναμαγευτώ απ' αυτό...

________________________

(από το παιχνίδι δημιουργικής γραφής, Τετάρτη 23/03/11 όπου ο καθένας τραβούσε έναν σελιδοδείκτη επάνω στον οποίο υπήρχε μια φράση σχετική με την ποίηση, ειπωμένη από κάποιο μεγάλο πνεύμα, και καλούνταν να την υποστηρίξει, όπως και να πει αν και γιατί γράφει ποίηση... )

_______________________

Την Δευτέρα που μας πέρασε με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποίησης η ομάδα μας των bookcrossers του Βόλου οργανώσαμε μια βραδιά ποίησης όπου όποιος ήθελε διάβαζε ένα δικό του, αν έγραφε ποίηση, κι ένα γνωστού ποιητή που αγαπά.... Η βραδιά είχε μεγάλη επιτυχία με πολλά νέα πρόσωπα, αν και λιτή και απέριττη χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία... Ψυχή είχε από μας δοσμένη κι αυτό τελικά έφτασε...

Προσωπικά επέλεξα να απαγγείλω το “Μελίνα Αχ Μελίνα” που γνωρίσατε σε προηγούμενη ανάρτηση και το πολυαγαπημένο μου “Η περιφραστική πέτρα” της Κικής Δημουλά... Μετά από αυτό δέχτηκα μια ανέλπιστη πρόταση να συμμετέχω σε εκδήλωση προς τιμήν του P. Neruda στο θέατρο της Παλιάς ηλεκτρικής στις 18 Μαΐου απαγγέλλοντας δύο ή τρία ποιήματά του (θα είμαστε 4 άνδρες και 1 γυναίκα στις απαγγελίες).

Το ίδιο βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι με το αυτοκίνητο γεμάτος, σε ένα φανάρι, άρχισαν να αναβλύζουν οι στίχοι του τελευταίου εξάστιχου από το παρακάτω ποίημα-αποτίμηση της βραδιάς... Έμελλε να συμπληρωθεί την επομένη το πρωί με τα δυο πρώτα εξάστιχα..... Το παράξενο είναι ότι την Τετάρτη στην δημιουργική γραφή τράβηξα τον σελιδοδείκτη με την φράση εκείνη του Σεφέρη... Οι πρότερα γραμμένοι στίχοι λένε “Κι ύστερα γέμισε ο χώρος στίχους καρτερικά που ανέμεναν στο στήθος....”. Από τα ανεξήγητα παιχνίδια του Σύμπαντος.... Τυχαίο; Δεν νομίζω....

Ποιητική βραδιά

Την μέρα που την μούσα τους τιμούσαν

βρεθήκανε σε αίθουσα μεγάλη

καθένας έχοντας ένα παιδί του

στο ένα χέρι και στο άλλο, πάλι,

παιδί του αγαπημένου ποιητή του,

δυο ποιήματα ο καθείς αρκούσαν...

Κόσμος μαζεύτηκε πολύς στον χώρο,

κι η προσμονή μεγάλη για την ώρα

που στη σειρά θ' ανέβαινε στο βήμα

για να προσφέρει τα δικά του δώρα,

αγαπημένο απ' την ψυχή του ποίημα

στη μούσα ν' αποτίσει έτσι φόρο...

Κι ύστερα γέμισε ο χώρος στίχους

καρτερικά που ανέμεναν στο στήθος

κουράγιο να βρεθεί ν' απαγγελθούνε

μπροστά στ' ανθρώπινο αυτό πλήθος

γυμνούς που θα τους δει σαν γεννηθούνε

για να χαθούν μέσα στους άλλους ήχους...

Αργοναύτης 22/03/2011

Υ.Γ. Τελευταία μετά βίας προλαβαίνω να αναρτώ κάτι τις.... Σε κάποιους μπαίνω και διαβάζω αλλά δεν προλαβαίνω να κάνω σχόλια.... Δεν σας ξεχνώ... Θα επανέλθω σε κανονικούς ρυθμούς....