Αφιέρωμα στην Μελίνα....

Μέχρι αυτή την στιγμή πουθενά δεν άκουσα για την επέτειο θανάτου της Μελίνας... Εγώ το θύμισα και στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ... Θλιβερό.... Ξεχνάμε γρήγορα... Πάνε 17 χρόνια... Εγώ είχα ετοιμάσει αυτό...

Έξι Μαρτίου Χίλια εννιακόσια ενενήντα τέσσερα... Μια χαρισματική μορφή που σημάδεψε την Ελληνική πραγματικότητα για χρόνια, που σε κάθε ευκαιρία έφερνε την Ελλάδα, τα δίκια της και τους αγώνες της στο προσκήνιο της επικαιρότητας στρέφοντας τα μάτια των ξένων με συμπάθεια σ' αυτήν, φεύγει νικημένη από την επάρατο νόσο. Ήταν Κυριακή, όπως είναι πάλι σήμερα δεκαεπτά χρόνια μετά... Άλλοι την αγάπησαν, άλλοι την λάτρεψαν, άλλοι την ζήλεψαν, άλλοι τη μίσησαν... Όμως όλοι ένιωσαν το μεγάλο κενό που άφησε πίσω της... Ήμουν στην Ιταλία όταν έφτασε η άσχημη είδηση. Η Corriere della Sera έγραφε στο πρωτοσέλιδό της, το σχεδόν ολοκληρωτικά αφιερωμένο σε εκείνη, “Έφυγε η τελευταία Ελληνίδα Θεά”... Η Μελίνα, ένα πρόσωπο που ενσάρκωσε όσο κανένα άλλο την ίδια την Ελλάδα, έφυγε από κοντά μας... Ένιωσα πόνο σαν να ήταν δικό μου πρόσωπο, γιατί για μένα όπως και για ένα πλήθος άλλων ανθρώπων, η Μελίνα είχε καταφέρει να γίνει ο δικός μας άνθρωπος.... Εκείνο το βράδυ έγραψα ένα ποίημα για εκείνη... Αλλά κι ένα χρόνο μετά, το '95, κι άλλοι στίχοι πλημμύρισαν την καρδιά και το μυαλό μου, ακούγοντας ένα αφιέρωμα στο ραδιόφωνο... Όλα αυτά στάλθηκαν κάποτε στον σύντροφό της τον επίσης χαρισματικό Jules Dassin, που δεν παρέλειψε να με ευχαριστήσει με απαντητική επιστολή.

Και να τι βγήκε από τα σπλάχνα μου τότε....

Στην Μελίνα

Θεά συ που κατέβηκες

στην χώρα των προγόνων,

στο φως του ήλιου, στων ναών

τις άσπρες τις κολώνες

κι αγάπησες τον έρωτα

κι αγκάλιασες την μάχη

για ιδανικά περήφανα,

φώναξες για τα δίκια,

παθιάστηκες με την ζωή

και γεύτηκες την σάρκα της,

ήπιες απ' τους χυμούς της

σαν σε ταινία αλλιώτικη

γεμάτη απ' αλήθεια,

ω τελευταία εσύ Θεά,

Μελίνα, Μελινάκι,

στον Άδη χαμογέλασες

μια Κυριακή του Μάρτη

κι ας τό 'ξερες Μελίνα μου

“ποτέ την Κυριακή”....

Αργοναύτης

Catania 06/03/94

Ένας χρόνος πέρασε και το πρώτο ραδιοφωνικό αφιέρωμα-μνημόσυνο με ενέπνευσαν για τα παρακάτω...

Ένα χρόνο μετά από σένα

Ένα χρόνο μετά από σένα

και στο ράδιο η φωνή σου σαν χάδι

στο σκοτάδι....

Ένα χρόνο μετά κι ανεβαίνουν

λίγα λόγια σεμνά για μια φίλη

στα χείλη...

Ένα χρόνο μετά ένας κόμπος

μία πίκρα στου λαιμού μου μιαν άκρη

στο δάκρυ....

Ένα χρόνο μετά κι εσύ μένεις

σ΄ αναμνήσεων ζούγκλα αγρίμι

στη μνήμη...

Ένα χρόνο μετά είσαι αγάπη

σαν πατρίδα γλυκιά μακρυά μου

στην καρδιά μου...

Ένα χρόνο μετά και για σένα

στον Παράδεισο στέλνω στιχάκι

Μελινάκι...

Αργοναύτης

Catania 06/03/95

Μελίνα αχ Μελίνα

Κοιμήθηκες'

κλαιν τα παιδιά μονάχα, στο λιμάνι

π' αγάπησες, κι η θάλασσα

που γλυκοτραγουδούσες

κλαίει κι αυτή, πικράθηκε

κι άρχισε μοιρολόι

σαν τις Μανιάτισσες γριές,

μα εσένα δεν σου πρέπει,

γιατί ήσουνα χαμόγελο,

τραγούδι, φαντασία,

ήσουν κομμάτι από ζωή

και ήλιο της Ελλάδας,

μάρμαρο της Ακρόπολης,

της Επιδαύρου πέτρα,

της Πλάκας στενοσόκακο,

του Αλεξάνδρου μάνα,

αμπέλι στο Μαρκόπουλο,

των Μετεώρων βράχος,

του Αιγαίου ήσουνα νησί,

της Κρήτης ακρωτήρι

και τ' όνομά σου γράφτηκε

'κει στις πλαγιές του Ολύμπου

πλάι στων Θεών, Θεά κι εσύ

στην μνήμη, στην καρδιά μας

και θα το τραγουδάει γλυκά

η μάνα σου η Αθήνα

“Μελίνα, αχ Μελίνα”...

Αργοναύτης

Catania 06/03/95

Γεννήθηκα Ελληνίδα

Θα ερμηνεύεις ρόλους σ' αιθέρια θέατρα

κι αγγέλων στρατιές θε να δακρύζουν

κι όταν τραγούδι θε να λες για την Ελλάδα σου

αρχαίοι Θεοί ζεϊμπέκικο θ' αρχίζουν...

Κι αν από κει ψηλά βλέπεις το άδικο

βαρβάρων, την Πατρίδα μας να ζώνει

με λόγια πύρινα χιλιάδες τις ψυχές

στον Άδη η φωνή θα ξεσηκώνει...

Οι νέοι αγώνες μας σε σέ θα βρίσκουνε

τη δύναμη να παίρνουν, στ' όνομά σου

κι όταν Ελγίνεια στους Παρθενώνες σου

γυρνούν πάλι, θα χαίρεται η καρδιά σου...

Σ' όποιον γεννήθηκε μετά από σένανε

το μύθο σου οι παλιότεροι θα λένε...

Για τα παιδιά θα λεν, που στο λιμάνι σου

Μελίνα μου, ορφάνεψαν και κλαίνε...

Θα ιστορούν πως έλεγες περήφανα

σ' όποιον ρωτούσε τη δική σου την πατρίδα

σ' ανατολή και δύση, χαμογέλαγες

και βροντοφώναζες “Γεννήθηκα Ελληνίδα!”....

Αργοναύτης

Catania 10/03/95

Κλείνω εδώ αυτό το μικρό μου αφιέρωμα σε εκείνη που αν ζούσε σήμερα θα είχε φέρει τα πάνω κάτω και τα Ελγίνεια θα είχαν βρει την θέση τους στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης... Όπως και το σηκωμένο δάκτυλο στο πρόσθετο χέρι της Αφροδίτης της Μήλου στο αισχρό εξώφυλλο του Focus θα έβρισκε την θέση του στους πάτους, συγχωρέστε μου την έκφραση, αυτών που τόλμησαν κάτι τέτοιο... Να είστε σίγουροι γι αυτό...