Άδειες
αίθουσες, άδειες βιτρίνες,
σαν
κουφάρια σπαρμένα, αισχρά,
ξεφυτρώνουν
και πάνε πια μήνες
το
'να δίπλα στο άλλο, σειρά.
Είχαν
όνειρα μέσα κι ελπίδες,
είχαν
χρώματα, είχαν ζωή
τώρα
λύγισαν στις καταιγίδες
όταν
γύρω τους κάψαν τη γη.
“Ενοικιάζεται”
η πινακίδα,
γκρεμισμένα
τα όνειρα πια,
μεγαλώνει
αυτή η αλυσίδα
μες
στην άδεια της πόλης καρδιά...
Αργοναύτης
Βόλος
09/02/2013
Δεν ενοικιάζονται... ευτελίζονται...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταργούνται... τα όνειρα και οι ζωές.
Ακριβώς όμως....
Διαγραφή