Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Το μυστικό των μικρών λύκων....

Πλησίαζε το σούρουπο και το τσούρμο παιδιών, αυτή η απροσδόκητα μικτή καλοκαιρινή παρέα, γυρόφερνε στην πλατεία του χωριού και στο παρκάκι... Ορεινό χωριό της Θεσσαλίας στην αγκαλιά της Πίνδου... Πνιγμένο στο πράσινο τότε... Αυτό τους ένωνε κάθε καλοκαίρι... Άλλοι ντόπιοι με σπίτι στο χωριό και στην κοντινότερη πόλη, άλλοι πρωτευουσιάνοι, άλλοι από ανατολική Θεσσαλία... Εκεί γινόντουσαν ένα σώμα και ζούσαν τις περιπέτειές τους με οδηγούς στα κατατόπια τους ντόπιους που τα γνώριζαν καλά...
Τέτοια ώρα γύριζαν τα κοπάδια στο χωριό... Τα κουδούνια τους τα άκουγες από την άκρη του χωριού. Και στο διάβα τους στον κύριο δρόμο, ξεστράτιζαν τα πρόβατα και οι κατσίκες κατά ομάδες δυο τριών ή περισσότερων κάθε που έφταναν στο δικό τους ιδιοκτήτη και χώνονταν στις αυλές... Ξοπίσω οι βοσκοί... Συχνά έφταναν μαζί και τα δυο κοπάδια ενώνονταν σε ένα που φάνταζε τεράστιο στα παιδικά μάτια... Ο ένας από τους βοσκούς, ο μεγαλύτερος, θα ήταν γύρω στα εικοσιπέντε, με αδρά χαρακτηριστικά, πυκνό σκούρο αχτένιστο κατσαρό μαλλί, και μούσι... Ο άλλος γύρω στα δεκαοχτώ με ίσιο καστανόξανθο πάντα αλαφιασμένο μαλλί κι ένα βλέμμα που έκλεβε κάτι από βοδιού.... Ε δεν ήταν και πολύ ξύπνιος.....
Ο ήλιος είχε βασιλέψει μια και το χωριό απλώνονταν σε πλαγιά που έβλεπε ανατολικά και το βουνό ανέβαινε θαρρείς κατακόρυφα.... Σε λίγο θα σκοτείνιαζε... Κι όμως τα ζωντανά δεν έλεγαν να φανούν... Οι μεγάλοι το σχολίαζαν μεν αλλά δεν ήταν λέει και η πρώτη φορά... Για την παρέα όμως θα μπορούσε να γίνει αφορμή για περιπέτεια.... Κάποιος έριξε την ιδέα... "Δεν πάμε προς τα 'κει να δούμε τι έγιναν;".... Κάποιοι έφεραν αντιρρήσεις... "Νυχτώνει και προς τα εκεί είναι το νεκροταφείο... Εγώ δεν έρχομαι...." "Ούτε εγώ...". "Εγώ έρχομαι....". "Κι εγώ!!! Κι εγώ....". Οι θαρραλέοι τράβηξαν τρέχοντας ως την άκρη του χωριού. Από εκεί ο χωματόδρομος ανηφόριζε λίγο και πιο πάνω χώριζε στα δυο. Ο κάτω δρόμος κατέβαινε για το ποτάμι να συναντήσει την δημοσιά. Ο πάνω περνούσε καμιά τρακοσαριά μέτρα μετά την διχάλα από τον αυλόγυρο του νεκροταφείου και συνέχιζε για το πίσω μέρος της πλαγιάς... Σταμάτησαν εκεί....
Τα κουδούνια από το κοπάδι ακούγονταν καθαρά τώρα.... "Έρχονται..." κάνει ο πρωτευουσιάνος... "Τι έρχονται ρε.... Δεν ακούς τα κουδούνια;!". "Αυτό λέω κι εγώ!!! Τα ακούω... Άρα έρχονται..." ανταπάντησε... "Α ρε.... Τι ξερς ισύ.... Την τύφλα'ς! Έτς κάνουν τα κουδούνια ρε σαν περπατάν τα ζα;;;"... Τώρα το πρόσεξαν όλοι.... Ο ήχος των κουδουνιών ήταν όπως όταν βοσκούν αμέριμνα.... Πότε χτυπάει ένα πότε άλλο πού και πού.... Η περιέργεια χτύπησε κόκκινο αλλά το σκοτάδι έπεφτε και τα καντήλια του νεκροταφείου άρχιζαν να φαίνονται από μακρυά. "Στου νεκροταφείου είνι.... Πάμι..." πρόσταξε ο μεγαλύτερος, ντόπιος κι αρχηγός... Απρόθυμα ακολούθησαν όλοι.... Στην διχάλα κάποιοι δίστασαν... Όμως τελικά και με ανάλαφρα βήματα λες και θα ξυπνούσαν τους νεκρούς πλησίασαν προς το νεκροταφείο.... Τα δυο κοπάδια εκεί έξω από τον περίβολο έβοσκαν μπερδεμένα κι αφύλακτα... Πλησίασαν κι άλλο προς τον πέτρινο αυλόγυρο... Για να ακούσουν την βροντερή φωνή του μεγαλύτερου από τους δυο βοσκούς.... "Βρε κάτσι ίσα.....! ". Κι αμέσως μετά την πιο λεπτή του νεώτερου με τόνο κλαψιάρικο.... "Δε μπουρώ μωρέ, πουνάω!!!".....
Έφυγαν στις μύτες όπως έφτασαν και στο έμπα του χωριού έβαλαν τρεχάλα ως την πλατεία μες τα πνιχτά γέλια... Στους μικρότερους που δεν είχαν έρθει δεν είπαν τίποτε... Ούτε και σε κανέναν μεγάλο.... Μόνο περίμεναν.... Όπως οι λύκοι όταν στήνουν ενέδρα..... Ήταν βράδυ πια όταν τα κοπάδια διάβαιναν τον δρόμο μπροστά από την πλατεία. Κρύφτηκαν όλοι στο πάρκο πίσω από τις πρασιές... Κι τότε ο "αρχηγός" έμπηξε μια φωνή που έκανε τους δυο νεαρούς βοσκούς να παγώσουν και να κατεβάσουν το κεφάλι... "Βρε κάτσι ίσααααα.....! ".

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Γνώριμος κήπος

Διάβηκα του κήπου την περίφραξη
με δέος σαν σε εκκλησιάς κατώφλι.
Μύρισα τ' άνθια του, στους ίδιους τους κορμούς
στην νιότη μου που κούρσευα.
Ίδιο το άρωμά τους απαράλλαχτο...
Δεν τόλμησα να κόψω...
Τ' αγκάθια που αψηφούσα αλλοτινά
τώρα σφραγίζουν τα θέλω μου με φόβο....


Αργοναύτης
Καθ' οδόν για Βόλο 24/06/2010

Και μια προσθήκη από την porcupine που βρίσκω όμορφη....
http://www.youtube.com/watch?v=0s1ANo3MesA

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Βάλτε κι εσείς λίγο http://www.alataki2.blogspot.com ... στην ζωή σας.

Είμαι πολύ χαρούμενος σήμερα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.... Βάζουμε τις τελευταίες πινελιές στο meet up των bookcrossers που θα γίνει αύριο όπως κάθε τρίτη Κυριακή του μήνα στην πόλη μας στο Toy stiries cafe'.... Και η χαρά μου οφείλεται στο γεγονός ότι αύριο θα μπει λίγο "alataki" στην συνάντηση...
Η εξαιρετική blogger και συγγραφέας Ιωάννα Φωτιάδου θα είναι κοντά μας και θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το υπέροχο βιβλίο συλλογή διηγημάτων "Το δέκα το καλό" πολλά από τα οποία θα βρείτε και στο blog http://www.alataki2.blogspot.com/ ... Είμαι πολύ συγκινημένος που αποδέχτηκε την πρόσκλησή μας και το θεωρώ μεγάλη τιμή. Μέσα από τα διηγήματά της που "ρούφηξα" σε μια μέρα, τόσο ρευστή και απολαυστική η γραφή της που δεν ξεκόλλαγα από το βιβλίο, δείχνει Άνθρωπος με μεστότητα και λιτότητα, με γνώση και συναίσθημα, με χιούμορ αλλά και με ευαισθησία σπάνια. Η απόδοση των χαρακτήρων μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους είναι απλά συγκλονιστική...
Τον τελευταίο καιρό ξεκινήσαμε μια προσπάθεια να εξελίξουμε τις συναντήσεις μας σε κάτι παραπάνω από μια ευκαιρία να πιούμε έναν καφέ παρέα ανταλλάσσοντας, ελευθερώνοντας ή πιάνοντας κάποιο βιβλίο.... Θέλουμε να γίνονται οι συναντήσεις ευκαιρία γνωριμίας με ανθρώπους πίσω από τα βιβλία τους, να φανερώσουμε ή να ανακαλύψουμε τον συγγραφέα ή τον ποιητή μέσα μας, να δημιουργήσουμε παρέα.... Αυτή είναι η δεύτερη και γι αυτό πιο οργανωμένη προσπάθεια....
Έχω τεράστια προσμονή γι αυτή τη συνάντηση μέσα μου... Έχω πολλά να εισπράξω σαν άνθρωπος.... Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που στη ζωή μου από αύριο θα μπει περισσότερο αλατάκι για να την νοστιμίσει στο έπακρο....
Ιωάννα μου καλώς να μας έρθεις. Σε περιμένει μια μεγάλη αγκαλιά ανθρώπων... Και μετά την ανάγνωση του βιβλίου σου, η αγάπη μου και η εκτίμηση στο πρόσωπό σου είναι πια χωρίς σύνορα μέσα μου...
Υ.Γ. Σύντομα θα έχουμε και τον Διονύση Λεϊμονή με το "Χαμένο ταίρι" του... Αχ και να γινόταν να ερχόταν κάποια στιγμή και η Ρίκη ή η Αντιγόνη..... Τί πλούτος Θεέ μου....

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Υπάρχει ελπίδα...

Έμεινα έκθαμβος σήμερα.... Εγώ που είχα φτάσει σε σημείο να απογοητεύομαι με τα παιδιά του σήμερα... Που δεν έβλεπα τίποτε το ιδιαίτερο και αξιόλογο στο μέσο όρο των παιδιών γύρω στα δώδεκα λίγο κάτω και περισσότερο πάνω.... Να που σήμερα αν φορούσα καπέλο θα το έβγαζα σε ένδειξη σεβασμού σε δυο παιδιά...
Τι το ιδιαίτερο είχαν αυτά τα δύο παιδιά; Τίποτε... Αυτό ήταν αποκάλυψη... Δυο παιδιά συνηθισμένα που κατέβαιναν τον δρόμο προς το μέρος μου πίνοντας το καθένα το αναψυκτικό του στο αλουμινένιο κουτάκι.... Και ώ του θαύματος!!!..... Ο θόρυβος με κατέπληξε και γύρισα να κοιτάξω προς το μέρος τους ενώ είχαν φτάσει στο σταυροδρόμι... Θόρυβος από τα αλουμινένια κουτάκια που τσακίζονταν κάτω από τα πόδια τους.... Για να τα δω να καταλήγουν συμπιεσμένα στον μπλε κάδο ανακύκλωσης κοντά τους!
Η απόλυτη περιβαλλοντολογική συνείδηση... Όχι μόνο ανακύκλωση αλλά και μείωση του όγκου των απορριμάτων!!!! Δεν μπόρεσα να μην τους εκφράσω τον θαυμασμό μου!!! Τους πλησίασα και τους είπα μπράβο για αυτό το μικρό μεγάλο πράγμα που κάνουν για όλους μας... Μπράβο σ' αυτά τα παιδιά... Μπράβο στους γονείς ή τους καθηγητές τους ή και τους μεν και τους δε, αφού κατάφεραν να περάσουν αυτό το τόσο σημαντικό μήνυμα στα παιδιά αυτά... Κι ευχαριστώ αυτά τα παιδιά που μου έμαθαν ότι υπάρχουν παιδιά που διαφέρουν για να ανεβάζουν τον μέσο όρο εκτίμησης από μέρους μας... Που μου έδειξαν έμπρακτα πως υπάρχει ακόμα ελπίδα...

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Μικρό ερωτικό



Αν ήταν να πεθάνω,
τώρα ας πέθαινα,
πρωταυγουστιά κι απομεσήμερο,
γυμνός κι ευτυχισμένος,
πλάι σου.....

Αργοναύτης
Βόλος 01/08/2000

Αφιερωμένο στην σύζυγό μου....
Τηρώντας την υπόσχεσή μου στον αγαπητό Μαχαίρη και κοντά σ'αυτόν σε όλους εσάς...

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Μια γάζα σε ανοιχτή πληγή



Παραμύθια τέλος... Προσγείωση στην πραγματικότητα... Άσχημα... Χθες ξημερώματα... Για να μετανιώνεις που έκλαψες διαβάζοντας την λίστα του Sindler... Να πεις στον εαυτό σου "γιατί ρε βλάκα δάκρυσες με το Η ζωή είναι ωραία;;; "... Ποια ζωή είναι ωραία;;; Των άμοιρων θυμάτων της Ισραηλινής κατοχής και των αποκλεισμένων στην λωρίδα της Γάζας;;;

Γάζα... Ταιριαστό τοπωνύμιο πάνω σε μια τεράστια ανοιχτή πληγή... Μια πληγή γάγγραινας που ταλανίζει την ανθρωπότητα... Όχι... Από σήμερα δεν θα θυμάμαι πια τις θηριωδίες των Ναζί... Έχω να θυμάμαι καινούργιες χειρότερες θηριωδίες... Πρώτη και καλύτερη την εικόνα που είχα αντικρίσει χρόνια πριν σε ανταπόκριση της Ιταλικής τηλεόρασης... Όταν πρωτοπήγα στην Ιταλία, στην Περούτζια, μου είχε κάνει εντύπωση μια μέρα η επιστροφή κυνηγών από το κυνήγι αγριόχοιρου, με το νεκρό θήραμα δεμένο στο καπώ του τζιπ, εν μέσω κορναρισμάτων χαράς για την επιτυχία.... Στην ανταπόκριση εκείνη, όχι πολύ καιρό μετά, η σκηνή ήταν ίδια... Οι πρωταγωνιστές άλλαζαν... Οι κυνηγοί ήταν Ισραηλινοί στρατιώτες... Το τζιπ ήταν στρατιωτικό... Το νεκρό θήραμα ένας Παλαιστίνιος... Πάνε σχεδόν 30 χρόνια από τότε... Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε σε λίγα χρόνια παρά την φρίκη του... Η σκληρή κατοχή μας από τους Ναζί κράτησε ελάχιστα μπροστά σε αυτή την ωμή θηριωδία που συνεχίζεται ακόμη πάνω από 30 χρόνια... Πως μπορεί ένας λαός να ξεχνά τα δεινά του, να γίνεται χειρότερος από τους θύτες του, να δείχνει τον αισχρό κυνισμό του με τις απαντήσεις των εκπροσώπων του στα τόσα ερωτηματικά της ανθρωπότητας, να ποδοπατεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κανόνων ακόμα και του πολέμου ατιμώρητα επί χρόνια και να ζητά να θυμόμαστε εμείς το δικό του Ολοκαύτωμα...
Δεν θα φτάσω στον κυνισμό, του να δικαιώσω τον Αδόλφο Χίτλερ... Θα περιμένω με περιέργεια να δω αν τον δικαιώσουν τα ίδια του τα θύματα... Ίσως δεν μπορώ να κάνω κάτι μεγάλο για να σταματήσω αυτούς τους δολοφόνους... Μπορώ όμως να φωνάξω από κάθε διαθέσιμο βήμα... Να φωνάξω δυνατά... Μέχρι οι φωνές μου να ξυπνήσουν άλλες φωνές και όλες μαζί ενωμένες να ξυπνήσουν την ανησυχία (όχι την συνείδηση-αυτή μπορεί να μην υπάρχει καν) κάποιων υψηλά παροικούντων που έχουν την δύναμη να πουν ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΧΑΜΠΑΡΙ...