Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Κάτι που αξίζει...

   Άλλη μια προσπάθεια της εταιρείας Διοτίμα και Μούσες σαν το αφιέρωμα στον Πάμπλο Νερούντα στο οποίο είχα την χαρά να πάρω μέρος, αυτή την φορά αφιέρωμα στην αξέχαστη Μαρία Κάλλας. Όσοι μπορείτε από Βόλο και κοντά ελάτε να το δείτε. Αξίζει! Είδα τις πρόβες και κάτι ξέρω... 

  Κείμενα από την Ειρήνη Σκουλή που ύφανε και τον ιστό του αφιερώματος στον Νερούντα. Σκηνοθεσία από τον ίδιο με το αφιέρωμα στον Νερούντα σκηνοθέτη, τον Άγγελο Κάβουρα. Ακολουθεί το δελτίο τύπου!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ




ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ

η γυναίκα που έφυγε, η φωνή που μένει



ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

ΜΕΡΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑ ΟΠΕΡΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ



ΠΑΛΙΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΤΡΙΤΗ 15, ΤΕΤΑΡΤΗ 16 & ΠΕΜΠΤΗ 17 Νοεμβρίου 2011 στις 9.00μμ



Η αστική μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα εταιρία “ΔΙΟΤΙΜΑ & ΜΟΥΣΕΣ”, που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά και γενικότερα του πολιτισμού, παρουσιάζει την Τρίτη 15, Τετάρτη 16 και Πέμπτη 17 Νοεμβρίου στην Παλιά Ηλεκτρική (ώρα 9μμ) ένα θεατρικό έργο εμπνευσμένο από τη ζωή της μεγάλης Μαρίας Κάλλας. Η επιτυχία των δύο μουσικοθεατρικών αφιερωμάτων στους ποιητές Νίκο Καββαδία και Πάμπλο Νερούντα, που προηγήθηκαν, ώθησε τα μέλη της εταιρίας, και κυρίως την πρόεδρο Μαρία Αρφέ – Καρινάκη που είχε και την πρωτογενή ιδέα, να τολμήσουν να καταπιαστούν με ένα τεράστιο όνομα – θρύλο. Και αυτό βέβαια χρησιμοποιώντας ιστορικά και μυθοπλαστικά στοιχεία της μεγάλης ντίβας, όταν αυτή, προδομένη από τη φωνή της αλλά και από το μεγάλο της έρωτα, τον Αριστοτέλη Ωνάση, αποσύρεται ουσιαστικά από τη ζωή.



Η ιστορία αρχίζει όταν η Μπρούνα, η πιστή της καμαριέρα επιστρέφει στο σπίτι του Παρισιού λίγα χρόνια μετά το θάνατο της Κάλλας. Η σκόνη του χρόνου που έχει καθίσει πάνω στα παλιά έπιπλα αναδεύεται, οι χώροι που κρατούν καλά φυλαγμένες τις διαθήκες των αναμνήσεων ζωντανεύουν, τα πρόσωπα ξυπνούν και… Το έργο προσπαθεί να αποτυπώσει τις απλές και καθημερινές σκέψεις που πιθανόν να έκανε η μεγάλη ντίβα, όπως κάνουν όλες οι συνηθισμένες γυναίκες σε ανάλογες καταστάσεις. Τι σκεφτόταν η γυναίκα Μαρία Κάλλας όταν έμενε ολομόναχη στο δωμάτιό της, κρυμμένη πίσω από την κουρτίνα του παραθύρου της; Πώς εκφραζόταν και τι κουβέντιαζε με την καμαριέρα της όταν έκλεινε πίσω της η πόρτα του διαμερίσματός της στο Παρίσι, μακριά από τα φώτα της ράμπας και τα αδιάκριτα βλέμματα των παπαράτσι που την κυνηγούσαν; Αντέδρασε άραγε διαφορετικά στην προδοσία από μια απλή καθημερινή γυναίκα;



Αποσπάσματα από δηλώσεις της Μαρίας Κάλλας:

«Νιώθω τις ρίζες μου κομμένες, αν είχα ποτέ ρίζες! (…) Τι στο καλό είμαι; Όλος ο κόσμος είναι η πατρίδα μου, κι όλοι οι άνθρωποι του κόσμου είναι συμπατριώτες μου.»

«Πήγα σχολείο ως δεκατριών ετών(…) στη σκηνή ντεμπουτάρισα μόλις δεκατεσσάρων ετών. Ας το πούμε, λοιπόν, ότι μόρφωση δεν απέκτησα! Έτσι [δυστυχώς] είναι!»

«Είμαι τρομερά ντροπαλή, ιδίως στις δοκιμές. Δεν αντέχω να με κοιτάνε!»

(Χωρίς γυαλιά η Μαρία δεν έβλεπε ούτε ένα μέτρο μακριά) «Όχι, δεν μπορώ να δω το μαέστρο. Τα κάνω όλα με την ακοή μου και με το μουσικό μου κόσμο, διότι στη σκηνή δεν πρέπει να μαθαίνεις το ρυθμό, αλλά να τον αισθάνεσαι!»

«Οι γυναίκες έχουμε μια μεγάλη δύναμη που δεν τη χρησιμοποιούμε αρκετά: τη θηλυκότητα! Αν, απλούστατα, ξέραμε να είμαστε γυναίκες, θα είχαμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας…»

«Δεν υπάρχουν πολλοί άνδρες που μπορούν να σταθούν δίπλα μου. Το να είσαι διάσημη μπορεί να είναι και μειονέκτημα…»

«Κι αν οι δρόμοι μας χωρίσουν με τον Αρίστο, θα υπάρχει ανάμεσά μας η αλληλοεκτίμηση.»

«Δεν την ήθελα αυτή τη σταδιοδρομία της star.»

«Που απέτυχα; Μα απέτυχα να ολοκληρωθώ ως γυναίκα, γιατί αυτό που πάντα επιθυμούσα περισσότερο από την επιτυχία ήταν να γίνω μητέρα…»



ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Το σενάριο είναι της Ειρήνης Σκουλή, που έχει πλέον ειδικευτεί θα λέγαμε στα βιογραφικά μουσικοθεατρικά αφιερώματα ιερών τεράτων του εγχώριου αλλά και παγκόσμιου στερεώματος. Η σκηνοθετική ματιά ανήκει στον Ευάγγελο Κάβουρα και την επιχειρεί μετά το επιτυχές ανέβασμα των θεατρικών του έργων Ήταυρος και 60 και τη σκηνοθετική επιμέλεια του αφιερώματος για τον Νερούντα. Συμμετέχει με την ποίησή της η Μαρία Αρφέ-Καρινάκη που είχε και τη γενική επιμέλεια-οργάνωση. Παίζουν: Μαρία Χαϊντούτη, Ειρήνη Σκουλή, Δήμητρα Σκουφογιάννη. Ακούγεται ο Κώστας Σταμούλης. Τραγουδάει η σοπράνο Γενοβέφα Ισήφη, ενώ στο πιάνο τη συνοδεύει η Μαρία Ζήφκου. Σκηνικό – Ζωγραφική – Κοστούμια: Στέλλα Καραγκούνη. Το φωτισμό σχεδιάζει ο Βλάσης Σκουλής. Η ηχογράφηση έγινε στο Studio A440 του Γιώργου Ζαγόρη, η φωτογράφηση από τον Στάθη Καραδημητρίου και η παραγωγή από την Α.Μ.Κ.Ε. “ΔΙΟΤΙΜΑ & ΜΟΥΣΕΣ”. Γενική είσοδος 10 ευρώ, (προπώληση στο κατάστημα PUBLIC) 8 ευρώ, φοιτητικό 5 ευρώ. Η ομάδα ευχαριστεί θερμά το Διοικητικό Συμβούλιο και το προσωπικό του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Δήμου Βόλου για όλες τις παρεχόμενες διευκολύνσεις.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Μια μέρα στο πάρκο


Περπατούσε αργά κατά μήκος του πάρκου βυθισμένος στις σκέψεις του. Μονολογούσε κάτι ακαθόριστο, κάτι για το νοίκι που έπρεπε να έχει πληρωθεί, κάτι για τις άνεργές του τσέπες. Θα τον περνούσαν για τρελό αν δεν ήταν τόσοι γύρω στην ίδια κατάσταση. Κύτταξε ένα γύρο κι ένα πικρό χαμόγελο αχνοφάνηκε στα χείλη του. Ναι! Δεν ήταν ο μόνος.

Σωριάστηκε σχεδόν στην άκρη από το παγκάκι κάτω από το βάρος της καρδιάς και των σκέψεών του. Ούτε που πρόσεξε το βιβλίο που ήταν δίπλα του. Εξακολούθησε να μονολογεί υπόκωφα πάντα στον κόσμο του.

“Συγνώμη”, η φωνή τον επανέφερε στην πραγματικότητα, “δικό σας είναι το βιβλίο;”
“Παρακαλώ, ποιο βιβλίο;”
“Αυτό εδώ δίπλα σας...” εξακολούθησε η γλυκιά φωνή που έκανε το βλέμμα του να σηκωθεί από το βιβλίο στην εξίσου γλυκιά κάτοχό της, μια κοπέλα γύρω στα 30.
“Α! Δεν το είχα προσέξει!” απάντησε ξαφνιασμένα... “Αλλά... να... θα μπορούσε να ήταν κατά κάποιο τρόπο... για λίγο!” πρόσθεσε βλέποντας την μικρή αυτοκόλλητη ετικέτα με το γνώριμο βιβλιαράκι που τρέχει...
“Τι εννοείτε;” ρώτησε και συμπληρώνοντας ένα “Μπορώ;” κάθισε στην άλλη άκρη, χωρίς να περιμένει την απάντησή του σ' αυτό το τελευταίο.
“Παρακαλώ!” είπε θέλοντας να προσπεράσει κάθε περιττή συζήτηση και αμέσως άρχισε να εξηγεί... “Βλέπετε είμαι bookcrosser ή αν προτιμάτε βιβλιοαπελευθερωτής. Θα μπορούσε να είναι ένα από τα βιβλία που εγώ ελευθέρωσα, όμως όχι, αυτό εδώ δεν το άφησα εγώ εδώ. Μάλιστα ούτε καν το πρόσεξα έτσι όπως ήμουν μόλις ήρθα εδώ... Τι αστείο.”
“Βιλιοαπελευθερωτής; Άλλο πάλι κι αυτό. Δηλαδή;”
“Κάποτε μια Λαρισαία φίλη μου, μου μίλησε για τους bookcrossers και μου είπε ότι πρέπει να πάω να γνωρίσω την ομάδα της πόλης μου και ότι είναι σίγουρη ότι θα μου αρέσει πολύ. Όταν μια φορά είπε ότι θα έρθει κι εκείνη στην συνάντηση πήγα περισσότερο για να δω εκείνη που είχα καιρό να δω. Και μαγεύτηκα.”
“Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε; Από τον τρόπο που μου τα λέτε μου έχετε κεντρίσει το ενδιαφέρον!”
“Η ομάδα, ο ενθουσιασμός του επί κεφαλής της ο Χρήστος, η ίδια η ιδέα του bookcrossing!”
“Τελικά τί είναι αυτό;”
“Να! Όλοι μας όσοι διαβάζουμε έχουμε αρκετά βιβλία. Τα περισσότερα μετά την απόλαυση που μας χαρίζουν τα φυλακίζουμε σε ένα ράφι στην καλύτερη, αν δεν καταλήξουν σε ένα κουτί στην αποθήκη όπως κάποια δικά μου μετά από μια μετακόμιση. Δεν τα πιάνουμε ποτέ ξανά ούτε για ξεσκόνισμα... Όμως αυτά έχουν ψυχή κλεισμένη μέσα τους. Έχουν τόσες συγκινήσεις να δώσουν ακόμα, αν όχι σε εμάς σε άλλους που δεν συναντήθηκαν ακόμα μαζί τους!”
“Πολύ όμορφη σκέψη να δίνετε ψυχή σε ένα βιβλίο! Και αυτό το τελευταίο που είπατε, φοβερό... Να δώσουν συγκινήσεις σε άλλους που δεν συναντήθηκαν ακόμα μαζί τους! Με εντυπωσιάζετε!”
“Βλέπετε, όταν διαβάζουμε κάτι που μας αρέσει και μας συγκινεί, πιστεύω ότι αυτή η συγκίνηση που μας μεταφέρει μετατρέπεται σε κάποια μορφή ενέργειας που διαποτίζει με την σειρά της και τις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου, δίνοντάς του λίγο από την ψυχή μας. Αν αυτό το βιβλίο το συγκεκριμένο, όχι ο τίτλος, αλλά το ίδιο το βιβλίο, ταξιδέψει από χέρι σε χέρι, από τόπο σε τόπο με την δική μας βοήθεια, θα δώσει περισσότερες συγκινήσεις σε περισσότερους ανθρώπους ενώ ταυτόχρονα θα δίνει λίγο από τους προηγούμενους αναγνώστες του στους νέους και θα παίρνει κάτι από αυτούς για τους επόμενους...”
“Και πως νομίζετε ότι το κάνει αυτό; Πείτε μου γιατί τώρα μαγεύτηκα κι εγώ!”
“Εσείς δεν δακρύσατε ποτέ διαβάζοντας κάτι; Δεν ξέφυγε ποτέ κάποιο δάκρυ σας πάνω στην σελίδα και στέγνωσε εκεί; Δεν κάνατε κάποια μικρή μολυβιά; Δεν υπογραμμίσατε ποτέ κάτι;”
“Τώρα που το λέτε, ναι... Τώρα καταλαβαίνω καλά... Θέλετε να πείτε ότι αν κάποιος άλλος πάρει το συγκεκριμένο βιβλίο και το διαβάσει σίγουρα θα ανίχνευε το στεγνωμένο δάκρυ, τις μικρές μολυβιές, τις λέξεις που υπογράμμισα κι έτσι θα πάρει κάτι και από μένα. Και αυτό...”
“Ναι αυτό θα τον συγκινήσει περισσότερο από ότι το ίδιο βιβλίο αν ήταν καινούργιο. Ένα βιβλίο μας ταξιδεύει κι αν το βοηθήσουμε κι εμείς να ταξιδέψει, παίρνουμε και δίνουμε περισσότερη χαρά. Αφήστε που μπορεί να παρακολουθήσουμε το ταξίδι του από το διαδίκτυο.”
“Και πως γίνεται αυτό; Εγώ έχω σύνδεση στο διαδίκτυο!”
“Λοιπόν ακούστε! Αυτό το βιβλίο σας αρέσει;”
“Μα ναι, γι' αυτό σας ρώτησα...”
“Υπέροχα! Τότε πάρτε το! Ήταν εδώ και μάλλον περίμενε εσάς! Εγώ ότι είχα να σας πω το είπα. Η ετικέτα μέσα στο βιβλίο θα σας πει τα υπόλοιπα. Ποιος το άφησε για πρώτη φορά και που, τι να κάνετε για να μάθετε ποιοι άλλοι το διάβασαν και τι σκέφτονται γι' αυτό, πως θα πείτε εσείς την γνώμη σας και το τι συνέβει όταν ήταν στα χέρια σας, πως θα μαθαίνετε εσείς για το ταξίδι του μετά που θα το αφήσετε να φύγει για άλλους αναγνώστες... Γιατί θα το αφήσετε ελεύθερο, έτσι δεν είναι;”
“Τέλεια ακούγεται! Ευχαριστώ! Θα κάνω ότι λέει. Μου φαίνεται ότι ανοίξατε έναν ολόκληρο κόσμο μπροστά μου!”
“Η αλήθεια είναι πως έτσι ένιωσα κι εγώ τότε! Λοιπόν θα χαρώ να μάθω νέα σας μέσω του φόρουμ στην ιστοσελίδα μας και θα ήθελα να σας δω στην επόμενη συνάντησή μας. Μια φορά τον μήνα βρισκόμαστε για καφέ και κουβεντούλα. Θα είστε ευπρόσδεκτη.”
“Ευχαριστώ πάρα πολύ. Μαρίνα.” είπε τείνοντάς του το χέρι. “Μάλλον θα τα πούμε σύντομα κύριε...”
“Σπύρο. Για τους φίλους του bookcrossing Drmakspy... Τα λέμε λοιπόν!” έκλεισε με ένα χαμόγελο και μια χειραψία και απομακρύνθηκε ήσυχα όπως ήσυχα κι αθόρυβα είχε απομακρυνθεί και η προηγούμενη μελαγχολία του ενώ εκείνη πάντα εκεί στο παγκάκι άρχιζε να διαβάζει την ετικέτα που κρυβόταν κάτω από το εξώφυλλο μυούμενη στα μυστικά του bookcrossing. Για άλλη μια φορά ένα βιβλίο άλλαξε τις στιγμές από την ζωή του, ίσως τις στιγμές από δυο ζωές.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

100.000 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή

    Αγαπημένοι μου και παραμελημένοι φίλοι... 

   ...Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση. Οι λόγοι αποχής, σας είναι λίγο ως πολύ γνωστοί. Η έλλειψη προσωπικής σύνδεσης, η ανεργία με ότι επακολουθεί, η ψυχική κούραση, το μαύρο γύρω μας κι όλα αυτά που σου πνίγουν την έμπνευση για κάτι καλό... 

    Να όμως που μια εκδήλωση τάραξε τα νερά κι έγινε αφορμή να ξαναγράψω προκειμένου να πάρω μέρος σε αυτήν. Δεν ξέρω αν οι ρίμες μας άλλαξαν κάτι σ' αυτόν τον άσχημο κόσμο που φτιάξαμε, όμως εμείς προσπαθήσαμε. Εμείς δηλώσαμε παρόντες και δείξαμε ότι είμαστε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον... Ο Βόλος ήταν μια από τις 500 περίπου πόλεις από πάνω από 55 κράτη που συμμετείχαν, η πρώτη στην Ελλάδα που έσυρε το χορό και τον μεταλαμπάδευσε σε άλλες 3 - 4 πόλεις εδώ, στην εκδήλωση 100.000 ποιητές για την αλλαγή. Όσο για μένα πήρα μέρος με όσα ακολουθούν...

Η μηχανή του κιμά


Μικρός σε χάζευα στον πάγκο εκεί στημένη,
κομμάτια κρέας να τραβάς στα σωθικά σου
κι ήταν σαν θαύμα από την άλλη την μεριά σου
φρεσκοκομμένος ο κιμάς να βγαίνει.

Τώρα μεγάλωσα και τα κρυμμένα μυστικά σου
δεν είναι πια μυστήριο, δεν ξέρουν από θαύμα,
κι αληθινά δεν το θυμάμαι αν ήταν τραύμα
σαν έμαθα για τα μαχαίρια στην καρδιά σου.

Όμως μεγάλωσες κι εσύ μαζί με μένα
σ' αυτό που έγινε παγκόσμιο κρεοπωλείο
και τώρα αλέθεις σ' όλο σου το μεγαλείο
χώρες, ανθρώπους, ιδανικά και όνειρα χαμένα.


Έλα κι εσύ

Μ' ένα χαμόγελο και δίχως φασαρία,
με την αγάπη για σημαία κι οδηγό μου,
μ' όπλα δυο ρίμες, πάω να γράψω ιστορία...
Έλα κι εσύ και στάσου στο πλευρό μου!

Ας σχηματίσουμε μαζί μια αλυσίδα
που με δεσμά πιο ιερά θα μας ενώσει,
θα ξαναδώσει στην ψυχή μας την ελπίδα
κι από τ' ανίερα δεσμά θα μας λυτρώσει.

Να ξαναβρούμε τ' αγαθά πού όλοι ποθούμε
αλληλεγγύη, ανθρωπιά, δουλειές, ειρήνη,
απ' το παγκόσμιο τέρας επιτέλους να σωθούμε...
Έλα μαζί μου, ποια άλλη λύση σού 'χει μείνει;

Την δύναμή μας στην ενότητα θα βρούμε
είναι ισχυροί μα λίγοι οι εχθροί μας,
χωρίζοντάς μας χρόνια πια μας πολεμούνε
και βάφουν γκρίζα την πολύχρωμη ζωή μας.

Πάρε τους στίχους σου για όπλο και ασπίδα
κι όλοι μαζί στους δρόμους πάλι ας βγούμε,
πάρε απ' τον ήλιο μια χρυσή του ηλιαχτίδα,
κι έλα να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό που ζούμε


Σήκω!

Μην αμφιβάλλεις ότι κάτι θα αλλάξει
αν μ' ένα στίχο το κεφάλι σου σηκώσεις
κι ενάντια στην παγκόσμια τους την τάξη
με θάρρος το ανάστημα υψώσεις.

Δεν είσαι μόνος είμαι πλάι σου αν θελήσεις
κι άλλοι χιλιάδες θε να έρθουνε κοντά μας
αν την μιζέρια εκεί στον καναπέ σου αφήσεις
να κυνηγήσουμε μαζί τα όνειρά μας.

Κι ένας εσύ, ένας εγώ κι άλλοι στο δρόμο
κάποιοι εδώ, κάποιοι εκεί σ' άλλες πατρίδες
με άλλη γλώσσα, άλλα ήθη κι άλλο νόμο
κρύβουμε όλοι μας τις ίδιες τις ελπίδες.

Σήμερα είμαστε μαζί εκατό χιλιάδες
ίσως και πιότεροι ποιος άραγε να ξέρει
κι ένα ποτάμι απ' τις δικές μας τις αράδες
την άνοιξη στον κόσμο θε να φέρει...

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Τελευταία συνάντηση δημιουργικής γραφής αυτού του κύκλου... Θέμα η θάλασσα...


    Αγαπημένοι φίλοι μου,

το ξέρω πως χάθηκα πολύ τελευταία και δεν σας παρακολούθησα ή δεν άφησα σχόλια ακόμα κι αν πέρασα από το "σπίτι" σας... Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει.... Όλο αυτό το κλίμα γύρω μου με έχει συνθλίψει... Η έμπνευση πήγε περίπατο μαζί με το διάβασμα... Είναι και η έλλειψη σύνδεσης στη μέση, είναι το ότι δεν βρισκόμασταν πια με τα παιδιά για δημιουργική γραφή, είναι που πρέπει να περιμένω ακόμη για δουλειά, είναι οι εκλείψεις, είναι, είναι..... Πολλά και διαφορετικά..... 

    Χθες όμως κάτι άλλαξε.... Είχαμε κανονίσει μια τελευταία συνάντηση πριν το καλοκαίρι με την ομάδα δημιουργικής γραφής... Τόπος το καφενείο τσιπουράδικο Αύρα στην ακτή του Αναύρου... Όχι δεν θα γράφαμε εκεί.... Εκεί μεταξύ μεζέ, τσίπουρου και έκλειψης Σελήνης θα ξεδιπλώναμε αυτό που όποιος ήθελε και μπόρεσε έφερε μαζί του για την θάλασσα... Ένα ποίημα ή ένα πεζό δικό του ή άλλου, μια χειροτεχνία ή ένα τραγούδι στο οποίο δάνειζε την φωνή του και που γρήγορα άλλες φωνές της έκαναν παρέα, κάτι οτιδήποτε είχε σχέση με θάλασσα... Εγώ ετοίμασα το ίδιο απόγευμα μόλις πρίν ξεκινήσω, τι άλλο, ένα ποίημα.... Αυτό κουβάλησα μαζί μου και τώρα το ακουμπάω εδώ σ' αυτή την ακτή, την δικιά μου και δικιά σας.... 

Στη θάλασσα που αγάπησα

Από παιδί μεγάλωσα κοντά σου,
την αγκαλιά σου πάντα αποζητούσα,
σαν ήταν ήρεμη και ανοιχτή η καρδιά σου
στο κάλεσμά σου το γλυκό απαντούσα...

Πόσες φορές νανούρισμα η φωνή σου
σαν δίπλα σου έγειρα απαλά να με χαϊδεύεις,
κι άλλες φορές με τρόμαζε η οργή σου...
Αχ πόσο τον χειμώνα με παιδεύεις.

Με διώχνεις μακριά σου θυμωμένη,
και δύσκολα μπορώ να το πιστέψω,
κρύα, φρικτή, μαύρη, αναμαλλιασμένη,
πως πάλι μέσα σου το θέρος θα μερέψω....

Κάθε που η ζωή μακριά σου με κρατούσε
μονάχα να σε δω για λίγο νοσταλγούσα
κι ένα σου χάδι μιας στιγμής μου αρκούσε
να μου θυμίζει ότι από πάντα σ' αγαπούσα...

Την αύρα σου αγαπώ και την μορφή σου
τα βράδια τα ζεστά με το φεγγάρι
που ασήμι σπέρνει απ' το δέρμα ως την ψυχή σου...
Ποιος τυχερός αυτές τις νύχτες θα σε πάρει;...

Και ποιος σε κάποια σου γωνιά θα τυραννιέται
με τον θυμό σου πέρα να τα βγάλει...
Κι αν άπονη είσαι κανείς τους δεν σ' αρνιέται...
Θαρρείς είν' η αγάπη σου σαν του πιοτού την ζάλη...

Αμέτρητα τραγούδια γράψαν στ' όνομά σου
για τις χαρές, τις πίκρες, τον θυμό σου
για το γαλάζιο τ' όμορφο το φόρεμά σου
μα και τα όνειρα που σβήσαν στο βυθό σου...

Όσα όμως κρίματα κι αν κρύβεις στην καρδιά σου
όσο κι αν γρήγορα αλλάζει σου το κέφι
όσοι το φως το πρωτοείδανε κοντά σου
μια θάλασσα για πάντα θα τους γνέφει....


Αργοναύτης 15/06/2011                     

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Κι άλλες φωτογραφίες....

Μία από τις πρόβες....
....αυτή πήγε με τα δελτία τύπου....
Και από τον φακό της συντρόφου του Κ. Κυτούδη στην παράσταση....
Κοντινό από το "πάγωμα" στην είσοδο επί σκηνής....

"Πάγωμα" κατά την είσοδο επί σκηνής...

Λίγο πριν το τέλος... "Αργοπεθαίνει"....

"Όλη την νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου κοντά στην θάλασσα, στο νησί...."

".....ήσουν άγρια και γλυκιά, ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο...."

Πάλι από την είσοδο επί σκηνής.... 
Ευχαριστώ την φωτογράφο για τις υπέροχες φωτό...
Και τώρα άλλη μια παραπομπή.... Στο blog του κ. Λάσκαρη Ζαράρη που αρθρογραφεί επί των πολιτιστικών στον τοπικό "Ταχυδρόμο"
http://parathyrostaoneira.blogspot.com/2011/05/blog-post_19.html
Τον ευχαριστώ κι αυτόν από τα βάθη της ψυχής, κυρίως για το ότι με "βάφτισε" ηθοποιό....

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Από εμένα μόνο μια φωτογραφία....

.....αντί για χίλιες λέξεις....

Τα υπόλοιπα εδώ.... Στο φιλόξενο σπίτι της Κατερίνας...
http://tokafeneiontoukyklaminou.blogspot.com/2011/05/blog-post_8099.html
 Όπου βρήκα να με περιμένει μια τεράστια έκπληξη... Δεν έχω λόγια για να της πω πόσο την ευχαριστώ... μόνο δάκρυα...

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Σαν δυο ζωές σμίξαν σε μία....


Το αγκαθωτό το μονοπάτι της ζωής μας
χρόνια οκτώ χέρι με χέρι περπατάμε
κι αν κουραστήκαμε κι οι δυο, μην σταματάμε,
μην πάει άδικα το αίμα της πληγής μας.

Δεν έχω τίποτε απ' αγάπη να σου δώσω
ξέρω πεινάς, πονάς και τυραννιέσαι
μα μην την ώρα, την στιγμή, μην καταριέσαι
δεν θέλησα ποτέ μου μα ποτέ να σε πληγώσω...

Είσαι ολόκληρη η ζωή για μένα
μόνη η δικιά μου ούτε δεκάρα δεν αξίζει.
Γύρω από σένα ο κόσμος μου γυρίζει
μόνος σταθμός εσύ για τα δικά μου τρένα...


                                                                                                                                     Αργοναύτης 17/05/2011            

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Και να το πρόγραμμα της παράστασης....


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΠΑΒΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

......“Ο χρόνος διαιρείται σε δυο ποτάμια: ένα τρέχει κατά πίσω,
καταβροχθίζει αυτό που ζεις. Το άλλο πάει μαζί σου μπροστά,
ανακαλύπτοντας τη ζωή σου. Σε μια μόνη στιγμή ενώνονται. Είναι τούτη.
Τούτη δω είναι η ώρα, η σταγόνα μιας στιγμής
που θα την παρασύρει το παρελθόν.
Είναι το παρόν. Βρίσκεται στα χέρια σου.
Γοργό, κατρακυλιστό, πέφτει σα καταρράχτης.
Είσαι όμως κύριός του. Χτίστο με αγάπη, στέρεο,
με πέτρα και φτερό, με ευθύτητα μελωδική, με γνήσια δημητριακά,
με το πιο φωτεινό μέταλλο του στέρνου σου,
περπατώντας το μεσημέρι χωρίς να φοβάσαι την αλήθεια, το καλό, τη δικαιοσύνη.
Σύντροφοι στο τραγούδι, ο καιρός που κυλάει θα 'χει μορφή και ήχο κιθάρας,
κι όταν θα θέλεις να σκύψεις στο παρελθόν, η πηγή του διάφανου χρόνου
θα αποκαλύψει την ακεραιότητά σου τραγουδώντας.
Ο χρόνος είναι χαρά.” 

 ΠΑΒΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ – ΩΔΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
           
            Η αστική μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα εταιρία “ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ”, που δραστηριοποιείται στο χώρο του πολιτισμού και ειδικότερα της λογοτεχνίας,  με Πρόεδρο την καΜαρία Αrfe'Καρινάκη, παρουσιάζει,  με  τη συμπαραστάτη του Καλλιτεχνικού  Οργανισμού Δήμου Βόλου,  ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του  μεγάλου και αγαπημένου μας Χιλιανού ποιητή Πάβλο Νερούδα.
           
ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
            Τον καμβά της παράστασης αποτελεί μία συνέντευξη που παραχωρεί ο ποιητής τον Οκτώβριο του 1971, κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας, δοσμένη με τρόπο θεατρικό. Η συνέντευξη αυτή γίνεται η αφορμή για να μας αφηγηθεί ο ποιητής στιγμές από τη ζωή του και την περιπετειώδη διαδρομή του σε όλο τον κόσμο ως διπλωμάτης της χώρας του. Η αφήγηση  διανθίζεται  από απαγγελίες χαρακτηριστικών και αγαπημένων ποιημάτων του από τις πιο γνωστές συλλογές του, όπως τα “Είκοσι Ποιήματα Αγάπης και ένα Τραγούδι Απελπισμένο”, τα “Εκατό Ερωτικά Σονέτα” κ.ά.  Ακούγονται επίσης αποσπάσματα από το θρυλικό “Οικουμενικό Τραγούδι” (Κάντο Χενεράλ) που έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης,    αλλά και άλλα μουσικά κομάτια σε λατινοαμερικάνικους ρυθμούς που αποδίδονται επί σκηνής και χορευτικά. Η παρουσίαση αυτή καλύπτεται από τη συγχρονισμένη προβολή φωτογραφιών και βίντεο.

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ – Η ΔΙΑΝΟΜΗ
Επιμέλεια – Επεξεργασία Κειμένου:       Ειρήνη Σκουλή
Σκηνοθετική επιμέλεια:                            Ευάγγελος Κάβουρας
Συμμετέχουν:
Κυριάκος Κυτούδης:         Πάβλο Νερούδα                               
Κατερίνα Σκλαβούνου:      Δημοσιογράφος
Ευάγγελος Κάβουρας:       Πάβλο Νερούδα σε νεαρή ηλικία - Απαγγελίες                                 
Σπύρος Μακρυγιάννης:     Πάβλο Νερούδα σε μέση ηλικία - Απαγγελίες
Ειρήνη Σκουλή:                  Μούσα - Απαγγελίες
Μουσικοί:                            Νεκταρία Παπαδημητρίου    (πιάνο)
                                              Στάθης Καραδημητρίου (ακορντεόν – πλήκτρα)
                                               Jorge Moya Haro             (κιθάρα)
Τραγούδι:                             Ράνια Σταματίου – Γιολδάση (σοπράνο)
                                               Jorge Moya Haro
Χορογραφία:                         Βάσω Τηλιοπούλου
Χορεύουν:                              Βάσω Τηλιοπούλου και η ομάδα των χορευτών της σχολής Chorus-Line
Επιμέλεια Video:                   Γιάννης Α. Κωστής
Σχεδιασμός φωτισμού:         Βλάσης Σκουλής                      
Επιμέλεια σκηνικού :            Δήμητρα Σκουφογιάννη                  
Γενική επιμέλεια – Οργάνωση : Μαρία Arfe' - Καρινάκη

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
            Γιός ενός σιδηροδρομικού υπαλλήλου  και μιας  δασκάλας , ο Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Βασοάλτο, γνωστός κατά κόσμον ως Πάμπλο Νερούδα γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1904, στο  Παρράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση δύο περίπου μήνες μετά την πρόωρη γέννηση του μικρού Νεφταλί.  Δύο χρόνια αργότερα ο πατέρας του αποφασίζει να μεταφέρει την οικογένεια στο Τεμούκο, μια μικρή πόλη στο Νότο της Χιλής, όπου παντρεύεται την Δόνια Τρινιντάντ Κάντια Μαρβέρδε (ελληνικής καταγωγής),  “φύλακα άγγελο” της παιδικής ηλικίας του Πάβλο, σύμφωνα με τον ίδιο. Σε ηλικία 16 ετών ολοκληρώνει τις σπουδές του στο Λύκειο Αρρένων του Τεμούκο και μετακομίζει στην πρωτεύουσα, το Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία.  Έχει ήδη ξεκινήσει να γράφει και να δημοσιεύει ποίηση, με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Πάβλο Νερούδα, κρυφά από τον πατέρα του, ο οποίος, όπως όλοι σχεδόν οι πατεράδες, ονειρεύεται να τον δει γιατρό ή αρχιτέκτονα....
            Με το πλούσιο ποιητικό του έργο, που αριθμεί περί τις 7.000 σελίδες ποίησης,  ο Νερούδα   αγκαλιάζει τα πάντα, τον άνθρωπο μόνο του, τον άνθρωπο με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο με την κοινωνία, τον άνθρωπο με το σύμπαν. Υπήρξε όμως και ένας από τους πιό θερμούς εραστές τόσο στη ζωή όσο  και στην ποίηση. Παντρεύτηκε τρεις φορές. Η τρυφερότητα και ο ερωτισμός που έκρυβε μέσα του  εκδηλώθηκαν από  τα πρώτα του κιόλας ποιήματα, τα είκοσι ερωτικά, που κυκλοφόρησαν το 1924 με τον τίτλο “Είκοσι ποιήματα Αγάπης και Ένα Τραγούδι Απελπισμένο” και τον έκαναν γνωστό σε όλο τον κόσμο, πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα.  Αλλλά και μέχρι το θάνατό του, το 1973,   η ποίησή του  δεν έπαψε  να δονείται  από την  τρικυμία που προκαλούσε στην ψυχή του ο απόλυτος  έρωτας.
            Όμως ο “αιώνια ερωτευμένος ποιητής”, όπως τον αποκάλεσαν,  είχε “συνθήκη αγάπης με την ομορφιά, αλλά και συνθήκη αίματος με το λαό”. Ταξίδεψε σα διπλωμάτης της χώρας του σε όλο τον κόσμο. Οι εμπειρίες του από τις εξαθλιωμένες ανθρώπινες μάζες στις χώρες της Ασίας που υπηρέτησε, τα αντιδημοκρατικά καθεστώτα αλλά κυρίως η φιλία του με τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ισπανία, τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στη μαρξιστική ιδεολογία.  Εξορισμένος από την πατρίδα του γνώρισε στο Κάπρι της Ιταλίας τη Ματίλντε Ουρούτια, την τρίτη σύζυγό του, που θεωρείται η πιο τραγουδισμένη γυναίκα στην ιστορία της ποίησης. Η ζωή του στο Κάπρι την περίοδο εκείνη αποτέλεσε θέμα για τη γνωστή βραβευμένη κινηματογραφική ταινία “Ο ταχυδρόμος”. Στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη μελοποίση του επικού Κάντο Χενεράλ (Οικουμενικό Τραγούδι) από το Μίκη Θεοδωράκη.
       Η ποίηση του Νερούδα είναι η ποίηση της αποκάλυψης. Στο λυρισμό του μεγάλου Χιλιανού ποιητή καθρεφτίστηκε ο 20ος αιώνας με τον όγκο του,  τις αντιφάσεις του, την τραγικότητα και την ελπίδα. Οι στίχοι του Νερούδα είναι σχεδόν πάντα γραμμένοι χωρίς ρίμα, χωρίς κανονικό μέτρο. Οι στροφές του δίνουνε διέξοδο η μία στην άλλη, θυμίζοντας τα κύματα του ωκεανού, που τόσο αγαπήθηκαν από τον ποιητή. Στροφές  μικρές, που μπορεί να αποτελούνται από μία ή δύο  λέξεις, ή που εκτείνονται σε όλη την περίοδο, που υποτάσσονται και δεν υποτάσσονται στο ρυθμό, όπως ακριβώς και τα κύματα του ωκεανού. Σ' αυτήν ακριβώς τη μη προκαθορισμένη φόρμα βρίσκεται η δημοτικότητα της ποίησής του. Ο Νερούδα είναι πάντα ο ίδιος. Ο Νερούδα είναι πάντα διαφορετικός. Σ' αυτή τη διαλεκτική -τη διαλεκτική του ωκεανού- βρίσκεται το μυστικό κάθε μεγάλου καλλιτέχνη.                                                                                                   

Σας παρακαλώ δείτε κι αυτό! Είναι ανάγκη.....

http://aromavanillias.blogspot.com/2011/05/blog-post_11.html
και εδώ επίσης...
http://health.in.gr/news/various/article/?aid=1231107672
Κάποιος έχει ανάγκη από πολλές πολλές αγκαλιές..... Μικρές ή μεγάλες δεν έχει σημασία... Ο καθένας ότι μπορεί.... Πολλές μαζί όμως κάνουν μια τεράστια.... Ένα δίχτυ ασφαλείας για κάποιον που πέφτει....

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Για να μην αναρωτιέστε γιατί ψιλοχάθηκα....

   Φίλοι μου είναι αλήθεια ότι έχω καιρό να καθήσω να γράψω κάτι στο στυλ που σας έχω συνηθήσει... Αν σκέφτεστε ότι είναι θέμα χρόνου και έμπνευσης, είστε μερικώς μεν μέσα.... Αλλά όχι απόλυτα σωστοί.... Είναι που όι πνευματικές ανησυχίες αλλά και δυνάμεις τελευταία έπρεπε να διοχετευθούν σε κάποια άλλα κανάλια....

   Να λοιπόν ένα από ότι με απασχόλησε τον τελευταίο καιρό.... Διαβάστε αυτό το άρθρο που σήμερα ήταν στην τοπική εφημερίδα "Ταχυδρόμος" πιάνοντας 1/3 της σελίδας με τα πολιτιστικά δρώμενα στον Βόλο....


   Χθες, 7 Μαΐου 2011 και ώρα 8 μ.μ. πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση απονομής βραβείων του λογοτεχνικού διαγωνισμού με θέμα: «Επιστολή Αγάπης», που διοργάνωσε η Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ», η οποία εδρεύει στο Βόλο. Η πολύ όμορφη και συμπαθητική αίθουσα τέχνης του Πολιτιστικού Κέντρου της Νέας Ιωνίας γέμισε από τους συμμετέχοντες στο διαγωνισμό και γενικότερα από ανθρώπους που αγαπούν τη λογοτεχνία και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που προάγουν το πνεύμα.

Η Πρόεδρος της Εταιρείας κα Μαρία Αρφέ κατάφερε για άλλη μία φορά, με την ιδιαίτερη αισθητική που την διακρίνει, να οργανώσει μία επιτυχημένη εκδήλωση. Εφαρμόζει έμπρακτα την άποψή της σχετικά με την αρμονική σύζευξη των τεχνών -του τραγουδιού, του χορού, της μουσικής και της απαγγελίας από ηθοποιούς των λογοτεχνικών κειμένων- η οποία φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα. Η απουσία μακροσκελών ομιλιών από τα μέλη της επιτροπής αξιολόγησης, το πρόγραμμα που καθορίζεται σε αυστηρά χρονικά πλαίσια πέρα από τα οποία οι παρευρισκόμενοι ίσως θα μπορούσαν να νιώσουν άβολα, ακόμη και να κουραστούν είναι δύο από τα πλεονεκτήματα ανάλογων εκδηλώσεων. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση, παρόλο που έλειψε το τραγούδι, πραγματοποιήθηκαν πολύ καλές αναγνώσεις από την κα Δήμητρα Σκουφογιάννη, την κα Ειρήνη Σκουλή και τον κ. Σπύρο Μακρυγιάννη, οι οποίοι έδωσαν ζωή με τη φωνή τους στις επιστολές και κατάφεραν να συγκινήσουν το κοινό και να συγκινηθούν οι ίδιοι. Η Χαρά Σταυράκη στο πιάνο γέμιζε μελωδικά με τις νότες της τα ενδιάμεσα διαστήματα των απαγγελιών, δημιουργώντας μια ευχάριστη και φιλική ατμόσφαιρα.

Χθες λοιπόν, το βράδυ δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις στο τέλος της εκδήλωσης, όπως η παρουσία συλλόγου που χόρεψε σε παραδοσιακούς κρητικούς ρυθμούς, προφανώς για να τιμηθεί η πρώτη νικήτρια του διαγωνισμού κα Μαρία Ζαβιανέλη (1ο Βραβείο), η οποία κατάγεται από την Κρήτη. Δόθηκαν άλλα δύο βραβεία, το δεύτερο στην κα Φωτεινή Χατζηευστρατίου από τη Θεσσαλονίκη και το τρίτο στην κα Ναταλία Ηλία από την Αθήνα. Ακολούθησαν πέντε μετάλλια και δέκα έπαινοι.

Εκδόθηκε ένα πολύ καλαίσθητο βιβλίο που περιέχει όλες τις επιστολές των βραβευμένων, όλα εκείνα τα φωτεινά ή καμία φορά σκοτεινά συναισθήματα που προκαλεί ο έρωτας και η αγάπη. Συμμετέχουν εκεί τα χτυποκάρδια, οι πόθοι, οι επιθυμίες, οι στενάχωρες ακόμη σκέψεις που δημιουργούνται από την απουσία του αγαπημένου προσώπου και τους πρόσκαιρα ή μόνιμα ξεχωριστούς τους δρόμους, αλλά και η απεριόριστη χαρά από την παρουσία εκείνου και τα κοινά όνειρα για τη ζωή που τους δένουν και τους εμπνέουν. Μέσα από τα γράμματα και τις λέξεις ζωντανεύουν παλιές αγάπες, γεννιούνται καινούργιες, αγάπες με ποικίλες εκδηλώσεις και μορφές. Πρώτη και κυρίαρχη η αγάπη για το άλλο φύλο, γυναίκα ή άντρα. Η αγάπη της κόρης προς τη μητέρα που έφυγε απ’ τη ζωή, η αγάπη της μητέρας προς το γιο της, η αγάπη του πατέρα για το γιο του, η αγάπη του γιου για τον πατέρα του, η αγάπη προς τη φίλη, η αγάπη για έναν τόπο ξεχωριστό, η αγάπη προσωποποιημένη ή μη, η αγάπη για τα όνειρα και τις ιδέες, η αγάπη για ένα διαφορετικό κόσμο με φιλίες, χωρίς έχθρες, μίση και πολέμους. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποια απ’ αυτές ακριβώς αποκτά τη μεγαλύτερη αξία και βαρύτητα, γιατί όλες τους διεκδικούν να κατανικήσουν τη φθορά του χρόνου, να εξαγοράσουν την πραγματική ευτυχία με την αναγεννητική για τις ψυχές των ανθρώπων δύναμη της αγάπης. Οι επιστολές αυτές είναι προσφορές στο βωμό της αγνής και άδολης αγάπης, ιερά κειμήλια ενός προσωπικού, αυθεντικού χώρου των δημιουργών τους, που μας επιτρέπουν να κρυφακούσουμε τις ανταποκρίσεις της καρδιάς και της ψυχής, να οσφρανθούμε τη δροσερή ανάσα του έρωτα.

Καλή συνέχεια στις όμορφες προσπάθειές της νεοσύστατης εταιρείας«ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ» που ανανεώνουν σημαντικά την πνευματική ζωή του Βόλου.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Τώρα δείτε εδώ....






Οι φωτό από την ιστοσελίδα της Μαρίας Arfe'... Η τελευταία αφιερώνεται στην Ρίκυ μας...
΄
   Κάτι ακόμα τρώει την μερίδα του λέοντος των δυνάμεων.....

Από μέρα σε μέρα το δελτίο τύπου....

ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ - ΠΑΒΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Τετάρτη, 18 Μάιος στις 9:00 μ.μ.
Τοποθεσία: ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ - ΒΟΛΟΣ

Τι λέτε;  Δικαιολογούμαι;;;;;

Υ.Γ. Πρόβατε, Κάρυ, Θεοφανώ, alataki, Ευαγγελία κλπ.... αναμένω....




Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Το νέο στεφάνι βήμα-βήμα

   Σας το έταξα.... Και αγίου και παιδιού μην τάξεις.... Εσείς και "παιδιά" παραμένετε και "άγιοι" άνθρωποι είσαστε οι περισσότεροι... Οπότε....
Βήμα 1ο: Φτιάχνουμε βάση από τρία τέσσερα ευλύγιστα μακριά κλαδιά τύπου αγράμπελη.... Το κάθε κλαδί πάει λίγο πιο μπροστά από το προηγούμενο και στρίβεται με τα υπόλοιπα... Στο τέλος τυλίγουμε όσο περισσεύει από το μέγεθος του στεφανιού πάνω στον κύκλο που δημιουργήσαμε....

Κοντινό πλάνο για λεπτομέρεια. Δημιουργούνται τρύπες από όπου περνάμε τα λουλούδια. 

Βήμα 2ο: Περνάμε τα μακρυά κοτσάνια των λουλουδιών το ένα μετά το άλλο στην σειρά με βάση τις χρωματικές και μεγέθους επιλογές μας, τα φτάνουμε με προσοχή ως το άνθος και στρίβουμε πάνω στην βάση, μπήγοντας τέλος την άκρη σε κάποια τρύπα. Στην λεπτομέρεια εδώ το φρέσκο κοτσάνι του τριαντάφυλλου. 

Κι εδώ το ίδιο....

Βήμα 3ο: Καλύπτουμε τα τυχόν κενά βάσει σχεδίου με μικρότερα άνθη... 

Βήμα 4ο: Κρεμάμε και απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα...
   Το κακό ήταν ότι άρχισα με όσα βρήκα και συμπλήρωσα χθες βράδυ με καινούργια... Γι αυτό άλλα είναι φρέσκα κι άλλα μαράθηκαν... Φτιάξτε καλύτερα το στεφάνι αν έχετε όλα τα απαιτούμενα λουλούδια μαζί και φωτογραφήστε αμέσως όταν είναι στις δόξες του... Λίγη λακ θα κάνει τα πέταλα πιο ανθεκτικά αλλά κάποιες δυστυχώς τα καταστρέφουν λόγω σύστασης... Αυτά από μένα και πάλι καλό Μάη!!!! 

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Καλό μήνα κι από μένα....

    Φέτος πέρασα υπέροχα την Πρωτομαγιά μου.... Έζησα μια Πρωτομαγιά σαν εκείνη των παιδικών μου χρόνων, με μια μεγάλη ζεστή παρέα. Ήταν οι φίλοι Bookcrossers από την Αράχοβα και την Λιβαδειά, που φέτος θα φιλοξενήσουν το συνέδριο, οι εξαιρετικοί μας οικοδεσπότες στην Αράχοβα και στο Λιβάδι Παρνασσού.... Μας φίλεψαν καφέ και ψητά, στην φύση, στο πιο πλούσιο καλύβι εκεί γύρω μια και ο πλούτος ήταν στις καρδιές των ανθρώπων αυτών....
     Έκανα φυσικά και φέτος το στεφάνι μου. Βέβαια πάλι χωρίς ίχνος κλωστής.... Κατέληξε στης μητέρας μου το σπίτι οπότε θα κάνω και δεύτερο και θα ανεβάσω φωτογραφίες και από αυτό... Το πρόβλημα είναι φέτος ότι οι τριανταφυλλιές άργησαν λόγω καιρού να ανθίσουν... Έτσι έγινε με λίγα κόκκινα τριαντάφυλλα από ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, άσπρες και μωβ πασχαλιές από την διαδρομή μετά την Γραβιά, και κάποια αγριολούλουδα στο δρόμο...

Στις δόξες του μόλις τελειωμένο....

Μαραμένο πλέον δεν δείχνει όπως στην αρχή.....


 Άρεσε πολύ σε πολλούς.... Αν θέλετε πηγαίνετε  στην ανάρτηση του περυσινού http://spirogyrismata.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ρίξτε και μια ματιά εδώ στου φίλου μου του Billos

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ,ΕΣΥ??

  Η μελαγχολια της ψυχης
που αποτυπωνεται παντα στα ματια
δεν ειναι παρα παιχνιδια της ζωης
που μονο αν τ αφησεις
θα σε κανουν κομματια..
  Αν παλι ομως βρεις τον τροπο για να παιξεις
χαμενος δεν θα βγεις κ ουτε
θα σε παρασερνουν οι μαυρες σκεψεις..
  Η αληθεια παντα κρυμμενη ειναι
πισω απο εικονες κ αισθηματα
ασε ελευθερο τον εαυτο σου
για να δεις επειτα οτι
η ζωη σου θα περιγραφεται παρα μονο
απο ομορφα ποιηματα..
  Τα χρωματα κ τ αρωματα
που τα λουλουδια σου χαριζουν
αντιμετωπισε με δεκτικοτητα
κ θα δεις τοτε οτι τα ματια σου μονο
απο χαρα θα δακρυζουν
  Κ αν παλι ολ αυτα
ουτοπια σου θυμιζουν
ενα να θυμασαι
η ζωη δεν ειναι ευκολη,
ακομη κ τα λουλουδια
στον αερα λυγιζουν..
  Μα σαν κοπασει
επανερχονται κ σε κοιτουν
κ οχι αδικα νομιζεις οτι
σου χαμογελουν..



Billos


Από το ιστολόγιο
http://metafovoukpathous-billos.blogspot.com/2011/04/blog-post_04.html



Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Ένα Πάσχα για δυο στην ξενιτειά...



   Το ορθόδοξο Πάσχα πλησίαζε. Οι αρκετοί τα χρόνια εκείνα Έλληνες φοιτητές στην Περούτζια, και όσοι πήγαιναν εκεί για τα μαθήματα Ιταλικής γλώσσας στο "Universita' per stranieri", το "πανεπιστήμιο για αλλοδαπούς", έφευγαν για την πατρίδα... Για εκείνον ήταν αδύνατο και για οικονομικούς λόγους αλλά και για ένα μάθημα που έπεφτε λίγες μόνο μέρες μετά το Πάσχα... Ξέμεινε λοιπόν εκεί και μάλιστα μόνος στο σπίτι...

    Ήταν πρωί της Μ. Δευτέρας όταν βρέθηκε στο μπαρ με την φίλη του την Γιάννα που έμενε εκεί κοντά. Ξαφνιάστηκε.  Είχαν μέρες να ιδωθούν έτσι που είχε πιστέψει ότι είχε φύγει για διακοπές. Όταν του είπε ότι κι εκείνη θα έμενε πίσω γιατί έδινε μάθημα την Πέμπτη μετά το Πάσχα, ύστερα από την πρώτη στεναχώρια που τους έπιασε και τους δυο, κοιτάχτηκαν και μια λάμψη φάνηκε στα μάτια τους! Είχαν σκεφτεί το ίδιο... Θα οργάνωναν το Πάσχα τους μαζί οι δυο τους. 

   Πρώτη μίλησε η Γιάννα. 
"Σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι;" του είπε σουφρώνοντας τα χείλη όπως έκανε όταν άφηνε κάποιο υπονοούμενο. 
"Νομίζω ναι..." απάντησε εκείνος. "Λέγε τι θα ψωνίσουμε και εσύ τι ιδέες έχεις..." 
"Πρώτον θα κανονίσω για εντόσθια για την μαγειρίτσα γιατί πρέπει να πω στον χασάπη να μου κρατήσει. Θα του πω και για αρνί ή κατσικάκι να βάλουμε στον φούρνο". 
"Κοίτα στον φούρνο δεν λέει.... Ή σουβλίζουμε κανένα κομμάτι ή άσε το καλύτερα...".
"Κι αν πάρουμε την σχάρα από τον φούρνο και βάλουμε παϊδάκια κάπου έξω;"
"Τέλεια. Θα ψάξω για το που.... Μόνο να κρατήσει ο καιρός..."
"Τότε ανέλαβε τα κάρβουνα και τα σχετικά..."
"Και από αυγά τι θα κάνουμε;"
"Θα βάψουμε εμείς! Θα κοιτάξω να βρω μπογιά" 
"Να σου πω όμως Ανάσταση πως θα κάνουμε; Μεγαλοβδομάδα χωρίς εκκλησία δεν λέει."
"Καλά λες αλλά... Θα δούμε... Πάντως εγώ λέω να νηστέψουμε αυτές τις μέρες. θα κάνουμε και οικονομία."
"Συμφωνώ. Λοιπόν σκέψου κι εσύ τίποτε άλλο, θα σκεφτώ κι εγώ και τα λέμε το βραδάκι εδώ."

   Όλο το υπόλοιπο πρωινό σκέφτονταν τι θα μπορούσε να κάνει για να νιώσουν οι δυο τους που ξαπόμειναν, Πάσχα... Και το μεσημέρι ήρθε η φαεινή ιδέα.... Ένα ραδιόφωνο έπρεπε να πάρει... Έτσι να ακούν την λειτουργία κάθε μέρα... Γιατί όπως έλεγε πάντα “ Γίνεται Πάσχα χωρίς να ακούσεις το Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ή το λατρεμένο μου Ω γλυκύ μου έαρ; Δεν γίνεται....”.... Κι έτσι πήγε και πήρε ένα φτηνό, τόσο έφτανε, αλλά την δουλειά του την έκανε...

   Το βράδυ στο μπαρ το έδειξε στην Γιάννα .... Της πρότεινε να πηγαίνουν κάθε μέρα να ακούν την λειτουργία στην αλάνα που ήταν στην γωνία που σχημάτιζαν τα μεσαιωνικά τείχη της πόλης, κάτω από τον πύργο, στο τέλος του δρόμου όχι πολύ μακριά από τα σπίτια τους... Της έδειξε και τα κεριά που φρόντισε να πάρει... Αρκετά καφέ και δυο άσπρες λαμπάδες για την Ανάσταση. Το δέχτηκε με χαρά. Η Γιάννα δεν είχε βρει μπογιά για τα αυγά αλλά είχε σκεφτεί να τα βάψει με παντζάρια... Όλα θα γινόταν όπως πρέπει.

   Τις επόμενες δύο μέρες φρόντισαν για τις προμήθειες.... Και έφτασε η Μ. Πέμπτη. Από το πρωί πήγε στης Γιάννας να βάψουνε παρέα τα αυγά... Με αγωνία για το πείραμα που δοκίμαζαν πρώτη φορά... Η βαφή με τα παντζάρια πέτυχε απόλυτα και χάρηκαν ιδιαίτερα. Η Γιάννα έβγαζε ένα ένα αυγό κι εκείνος τα γυάλιζε με λάδι. Στο σπίτι πλανιόταν η μυρωδιά του ξιδιού... Άρχιζε να μυρίζει Πάσχα... Και η κατάνυξή τους ήταν μεγάλη όταν το απόγευμα πήγαν στην αλάνα με το ραδιόφωνο. Το έστησαν σε ένα πέτρινο παγκάκι και έπιασαν τον σταθμό που μετέδιδε την λειτουργία από την πατρίδα... Με τα κεριά αναμμένα στο χέρι γεμάτοι συγκίνηση άκουγαν τα Θεία Πάθη και διόλου δεν νοιάζονταν για τα περίεργα βλέμματα των λιγοστών περαστικών. Το ίδιο και την Μ. Παρασκευή... Μάλιστα όποιος περνούσε από εκεί θα τους άκουγε που σιγοντάριζαν τον ψάλτη στις στάσεις. Εξάλλου την σύνοψη που του είχε αγοράσει η γιαγιά του όταν μικρός την ακολουθούσε στους χαιρετισμούς την είχε πάρει μαζί με όλα τα αγαπημένα του αντικείμενα στην Ιταλία. Και να που χρειάζονταν. Έμειναν μέχρι το “Δι ευχών των αγίων...”.

   Μ. Σάββατο και αργά το απόγευμα άρχισαν παρέα με την Γιάννα την προετοιμασία για την μαγειρίτσα και το βραδινό τραπέζι τους. Λίγο πριν πήραν από ένα καντήλι στην κοντινή εκκλησία το Άγιο Φως σε συνεννόηση με τον καθολικό ιερέα. Το καθολικό Πάσχα είχε προηγηθεί εκείνη την χρονιά. Με ένα φαναράκι το μετέφεραν πρώτα στο σπίτι και μετά θα το πήγαιναν στην αλάνα που είχε μεταμορφωθεί για εκείνους σε εκκλησία. Όταν τέλειωσαν με τα προκαταρτικά και το φαγητό μπήκε στην φωτιά έστρωσαν το τραπέζι τους, το στόλισαν με τα πανέμορφα αυγά -αλήθεια πόσο όμορφο χρώμα είχαν αποκτήσει από τα παντζάρια- και χωρίστηκαν για λίγο. Σε λίγη ώρα ανηφόριζαν με το ραδιόφωνο και το φαναράκι προς τα τείχη. Είχαν μαζί τους λίγα αυγά και τις δυο μικρές αναστάσιμες λαμπάδες τους και ήταν ντυμένοι και οι δυο λαμπριάτικα, σαν να πήγαιναν σε πραγματική εκκλησιά.

   Με το “Δεύτε λάβετε φως” άναψαν τις λευκές λαμπάδες από το αυτοσχέδιο καντήλι που εν τω μεταξύ έκαιγε στο πέτρινο παγκάκι κοντά στο ράδιο. Πόσο όμορφα ακούστηκε στα αυτιά τους εκείνο το Χριστός Ανέστη, δεν θα το μάθετε ποτέ αν δεν το ζήσετε. Με τα μάτια βουρκωμένα αντάλλαξαν ευχές για να είναι από τότε και μετά πάντα κοντά στους αγαπημένους τους το Πάσχα και τσούγκρισαν τα αυγά τους. Ύστερα κατηφόρισαν με τις αναμμένες λαμπάδες στο σπίτι όπως θα έκαναν στην πατρίδα. Οι περαστικοί τους κοίταζαν παράξενα αλλά εισέπρατταν ένα χαμόγελο και μια ευχή γι' αντάλλαγμα. Στο κατώφλι σταύρωσαν την πόρτα και μετά αυγόκοψαν την μαγειρίτσα και κάθισαν να απολαύσουν το δείπνο τους... Πόση νοστιμιά μπορεί να δώσει η νοσταλγία σε ένα φαγητό! Ίσως ποτέ από τότε δεν έφαγε κανείς από τους δυο τους πιο νόστιμη μαγειρίτσα. Αλλά και τα αυγά είχαν μια ιδιαίτερη γεύση και άρωμα προφανώς από το παντζάρι που πότισε την σάρκα τους!

   Την Λαμπρή την πέρασαν στην ίδια αλάνα, όπου η σχάρα του φούρνου πάνω σε μερικές μεγάλες πέτρες έγινε μια πρώτης τάξεως ψησταριά για τα παϊδάκια τους! Το ραδιόφωνο στην διαπασών πλέον σκόρπιζε τις νότες από το εορταστικό πρόγραμμα και ανέβαζε το κέφι τους στα ύψη. Τσούγκριζαν αυγά, έπιναν κρασάκι, έτρωγαν με βουλιμία αφού και οι δυο νήστεψαν μεγαλοβδομαδιάτικα και μοιράστηκαν φαγητό και ευχές με κάποιους που η περιέργεια αλλά και η μυρωδιά του ψητού έφεραν κοντά τους... Ήταν ίσως μια από τις ωραιότερες στιγμές που έζησαν εκείνες οι μέρες... Ένα Πάσχα μοναδικό, γεννημένο από το ίδιο συναίσθημα που η ανάμνησή του τώρα προκαλεί.... Την νοσταλγία.....