100.000 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή

    Αγαπημένοι μου και παραμελημένοι φίλοι... 

   ...Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση. Οι λόγοι αποχής, σας είναι λίγο ως πολύ γνωστοί. Η έλλειψη προσωπικής σύνδεσης, η ανεργία με ότι επακολουθεί, η ψυχική κούραση, το μαύρο γύρω μας κι όλα αυτά που σου πνίγουν την έμπνευση για κάτι καλό... 

    Να όμως που μια εκδήλωση τάραξε τα νερά κι έγινε αφορμή να ξαναγράψω προκειμένου να πάρω μέρος σε αυτήν. Δεν ξέρω αν οι ρίμες μας άλλαξαν κάτι σ' αυτόν τον άσχημο κόσμο που φτιάξαμε, όμως εμείς προσπαθήσαμε. Εμείς δηλώσαμε παρόντες και δείξαμε ότι είμαστε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον... Ο Βόλος ήταν μια από τις 500 περίπου πόλεις από πάνω από 55 κράτη που συμμετείχαν, η πρώτη στην Ελλάδα που έσυρε το χορό και τον μεταλαμπάδευσε σε άλλες 3 - 4 πόλεις εδώ, στην εκδήλωση 100.000 ποιητές για την αλλαγή. Όσο για μένα πήρα μέρος με όσα ακολουθούν...

Η μηχανή του κιμά

Μικρός σε χάζευα στον πάγκο εκεί στημένη,

κομμάτια κρέας να τραβάς στα σωθικά σου

κι ήταν σαν θαύμα από την άλλη την μεριά σου

φρεσκοκομμένος ο κιμάς να βγαίνει.

Τώρα μεγάλωσα και τα κρυμμένα μυστικά σου

δεν είναι πια μυστήριο, δεν ξέρουν από θαύμα,

κι αληθινά δεν το θυμάμαι αν ήταν τραύμα

σαν έμαθα για τα μαχαίρια στην καρδιά σου.

Όμως μεγάλωσες κι εσύ μαζί με μένα

σ' αυτό που έγινε παγκόσμιο κρεοπωλείο

και τώρα αλέθεις σ' όλο σου το μεγαλείο

χώρες, ανθρώπους, ιδανικά και όνειρα χαμένα.

Έλα κι εσύ

Μ' ένα χαμόγελο και δίχως φασαρία,

με την αγάπη για σημαία κι οδηγό μου,

μ' όπλα δυο ρίμες, πάω να γράψω ιστορία...

Έλα κι εσύ και στάσου στο πλευρό μου!

Ας σχηματίσουμε μαζί μια αλυσίδα

που με δεσμά πιο ιερά θα μας ενώσει,

θα ξαναδώσει στην ψυχή μας την ελπίδα

κι από τ' ανίερα δεσμά θα μας λυτρώσει.

Να ξαναβρούμε τ' αγαθά πού όλοι ποθούμε

αλληλεγγύη, ανθρωπιά, δουλειές, ειρήνη,

απ' το παγκόσμιο τέρας επιτέλους να σωθούμε...

Έλα μαζί μου, ποια άλλη λύση σού 'χει μείνει;

Την δύναμή μας στην ενότητα θα βρούμε

είναι ισχυροί μα λίγοι οι εχθροί μας,

χωρίζοντάς μας χρόνια πια μας πολεμούνε

και βάφουν γκρίζα την πολύχρωμη ζωή μας.

Πάρε τους στίχους σου για όπλο και ασπίδα

κι όλοι μαζί στους δρόμους πάλι ας βγούμε,

πάρε απ' τον ήλιο μια χρυσή του ηλιαχτίδα,

κι έλα να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό που ζούμε

Σήκω!

Μην αμφιβάλλεις ότι κάτι θα αλλάξει

αν μ' ένα στίχο το κεφάλι σου σηκώσεις

κι ενάντια στην παγκόσμια τους την τάξη

με θάρρος το ανάστημα υψώσεις.

Δεν είσαι μόνος είμαι πλάι σου αν θελήσεις

κι άλλοι χιλιάδες θε να έρθουνε κοντά μας

αν την μιζέρια εκεί στον καναπέ σου αφήσεις

να κυνηγήσουμε μαζί τα όνειρά μας.

Κι ένας εσύ, ένας εγώ κι άλλοι στο δρόμο

κάποιοι εδώ, κάποιοι εκεί σ' άλλες πατρίδες

με άλλη γλώσσα, άλλα ήθη κι άλλο νόμο

κρύβουμε όλοι μας τις ίδιες τις ελπίδες.

Σήμερα είμαστε μαζί εκατό χιλιάδες

ίσως και πιότεροι ποιος άραγε να ξέρει

κι ένα ποτάμι απ' τις δικές μας τις αράδες

την άνοιξη στον κόσμο θε να φέρει...