Μια μέρα στο πάρκο

Περπατούσε αργά κατά μήκος του πάρκου βυθισμένος στις σκέψεις του. Μονολογούσε κάτι ακαθόριστο, κάτι για το νοίκι που έπρεπε να έχει πληρωθεί, κάτι για τις άνεργές του τσέπες. Θα τον περνούσαν για τρελό αν δεν ήταν τόσοι γύρω στην ίδια κατάσταση. Κύτταξε ένα γύρο κι ένα πικρό χαμόγελο αχνοφάνηκε στα χείλη του. Ναι! Δεν ήταν ο μόνος.

Σωριάστηκε σχεδόν στην άκρη από το παγκάκι κάτω από το βάρος της καρδιάς και των σκέψεών του. Ούτε που πρόσεξε το βιβλίο που ήταν δίπλα του. Εξακολούθησε να μονολογεί υπόκωφα πάντα στον κόσμο του.

“Συγνώμη”, η φωνή τον επανέφερε στην πραγματικότητα, “δικό σας είναι το βιβλίο;”

“Παρακαλώ, ποιο βιβλίο;”

“Αυτό εδώ δίπλα σας...” εξακολούθησε η γλυκιά φωνή που έκανε το βλέμμα του να σηκωθεί από το βιβλίο στην εξίσου γλυκιά κάτοχό της, μια κοπέλα γύρω στα 30.

“Α! Δεν το είχα προσέξει!” απάντησε ξαφνιασμένα... “Αλλά... να... θα μπορούσε να ήταν κατά κάποιο τρόπο... για λίγο!” πρόσθεσε βλέποντας την μικρή αυτοκόλλητη ετικέτα με το γνώριμο βιβλιαράκι που τρέχει...

“Τι εννοείτε;” ρώτησε και συμπληρώνοντας ένα “Μπορώ;” κάθισε στην άλλη άκρη, χωρίς να περιμένει την απάντησή του σ' αυτό το τελευταίο.

“Παρακαλώ!” είπε θέλοντας να προσπεράσει κάθε περιττή συζήτηση και αμέσως άρχισε να εξηγεί... “Βλέπετε είμαι bookcrosser ή αν προτιμάτε βιβλιοαπελευθερωτής. Θα μπορούσε να είναι ένα από τα βιβλία που εγώ ελευθέρωσα, όμως όχι, αυτό εδώ δεν το άφησα εγώ εδώ. Μάλιστα ούτε καν το πρόσεξα έτσι όπως ήμουν μόλις ήρθα εδώ... Τι αστείο.”

“Βιλιοαπελευθερωτής; Άλλο πάλι κι αυτό. Δηλαδή;”

“Κάποτε μια Λαρισαία φίλη μου, μου μίλησε για τους bookcrossers και μου είπε ότι πρέπει να πάω να γνωρίσω την ομάδα της πόλης μου και ότι είναι σίγουρη ότι θα μου αρέσει πολύ. Όταν μια φορά είπε ότι θα έρθει κι εκείνη στην συνάντηση πήγα περισσότερο για να δω εκείνη που είχα καιρό να δω. Και μαγεύτηκα.”

“Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε; Από τον τρόπο που μου τα λέτε μου έχετε κεντρίσει το ενδιαφέρον!”

“Η ομάδα, ο ενθουσιασμός του επί κεφαλής της ο Χρήστος, η ίδια η ιδέα του bookcrossing!”

“Τελικά τί είναι αυτό;”

“Να! Όλοι μας όσοι διαβάζουμε έχουμε αρκετά βιβλία. Τα περισσότερα μετά την απόλαυση που μας χαρίζουν τα φυλακίζουμε σε ένα ράφι στην καλύτερη, αν δεν καταλήξουν σε ένα κουτί στην αποθήκη όπως κάποια δικά μου μετά από μια μετακόμιση. Δεν τα πιάνουμε ποτέ ξανά ούτε για ξεσκόνισμα... Όμως αυτά έχουν ψυχή κλεισμένη μέσα τους. Έχουν τόσες συγκινήσεις να δώσουν ακόμα, αν όχι σε εμάς σε άλλους που δεν συναντήθηκαν ακόμα μαζί τους!”

“Πολύ όμορφη σκέψη να δίνετε ψυχή σε ένα βιβλίο! Και αυτό το τελευταίο που είπατε, φοβερό... Να δώσουν συγκινήσεις σε άλλους που δεν συναντήθηκαν ακόμα μαζί τους! Με εντυπωσιάζετε!”

“Βλέπετε, όταν διαβάζουμε κάτι που μας αρέσει και μας συγκινεί, πιστεύω ότι αυτή η συγκίνηση που μας μεταφέρει μετατρέπεται σε κάποια μορφή ενέργειας που διαποτίζει με την σειρά της και τις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου, δίνοντάς του λίγο από την ψυχή μας. Αν αυτό το βιβλίο το συγκεκριμένο, όχι ο τίτλος, αλλά το ίδιο το βιβλίο, ταξιδέψει από χέρι σε χέρι, από τόπο σε τόπο με την δική μας βοήθεια, θα δώσει περισσότερες συγκινήσεις σε περισσότερους ανθρώπους ενώ ταυτόχρονα θα δίνει λίγο από τους προηγούμενους αναγνώστες του στους νέους και θα παίρνει κάτι από αυτούς για τους επόμενους...”

“Και πως νομίζετε ότι το κάνει αυτό; Πείτε μου γιατί τώρα μαγεύτηκα κι εγώ!”

“Εσείς δεν δακρύσατε ποτέ διαβάζοντας κάτι; Δεν ξέφυγε ποτέ κάποιο δάκρυ σας πάνω στην σελίδα και στέγνωσε εκεί; Δεν κάνατε κάποια μικρή μολυβιά; Δεν υπογραμμίσατε ποτέ κάτι;”

“Τώρα που το λέτε, ναι... Τώρα καταλαβαίνω καλά... Θέλετε να πείτε ότι αν κάποιος άλλος πάρει το συγκεκριμένο βιβλίο και το διαβάσει σίγουρα θα ανίχνευε το στεγνωμένο δάκρυ, τις μικρές μολυβιές, τις λέξεις που υπογράμμισα κι έτσι θα πάρει κάτι και από μένα. Και αυτό...”

“Ναι αυτό θα τον συγκινήσει περισσότερο από ότι το ίδιο βιβλίο αν ήταν καινούργιο. Ένα βιβλίο μας ταξιδεύει κι αν το βοηθήσουμε κι εμείς να ταξιδέψει, παίρνουμε και δίνουμε περισσότερη χαρά. Αφήστε που μπορεί να παρακολουθήσουμε το ταξίδι του από το διαδίκτυο.”

“Και πως γίνεται αυτό; Εγώ έχω σύνδεση στο διαδίκτυο!”

“Λοιπόν ακούστε! Αυτό το βιβλίο σας αρέσει;”

“Μα ναι, γι' αυτό σας ρώτησα...”

“Υπέροχα! Τότε πάρτε το! Ήταν εδώ και μάλλον περίμενε εσάς! Εγώ ότι είχα να σας πω το είπα. Η ετικέτα μέσα στο βιβλίο θα σας πει τα υπόλοιπα. Ποιος το άφησε για πρώτη φορά και που, τι να κάνετε για να μάθετε ποιοι άλλοι το διάβασαν και τι σκέφτονται γι' αυτό, πως θα πείτε εσείς την γνώμη σας και το τι συνέβει όταν ήταν στα χέρια σας, πως θα μαθαίνετε εσείς για το ταξίδι του μετά που θα το αφήσετε να φύγει για άλλους αναγνώστες... Γιατί θα το αφήσετε ελεύθερο, έτσι δεν είναι;”

“Τέλεια ακούγεται! Ευχαριστώ! Θα κάνω ότι λέει. Μου φαίνεται ότι ανοίξατε έναν ολόκληρο κόσμο μπροστά μου!”

“Η αλήθεια είναι πως έτσι ένιωσα κι εγώ τότε! Λοιπόν θα χαρώ να μάθω νέα σας μέσω του φόρουμ στην ιστοσελίδα μας και θα ήθελα να σας δω στην επόμενη συνάντησή μας. Μια φορά τον μήνα βρισκόμαστε για καφέ και κουβεντούλα. Θα είστε ευπρόσδεκτη.”

“Ευχαριστώ πάρα πολύ. Μαρίνα.” είπε τείνοντάς του το χέρι. “Μάλλον θα τα πούμε σύντομα κύριε...”

“Σπύρο. Για τους φίλους του bookcrossing Drmakspy... Τα λέμε λοιπόν!” έκλεισε με ένα χαμόγελο και μια χειραψία και απομακρύνθηκε ήσυχα όπως ήσυχα κι αθόρυβα είχε απομακρυνθεί και η προηγούμενη μελαγχολία του ενώ εκείνη πάντα εκεί στο παγκάκι άρχιζε να διαβάζει την ετικέτα που κρυβόταν κάτω από το εξώφυλλο μυούμενη στα μυστικά του bookcrossing. Για άλλη μια φορά ένα βιβλίο άλλαξε τις στιγμές από την ζωή του, ίσως τις στιγμές από δυο ζωές.