Μια κρυφή αμαρτία

Είχε πολλές φορές σκεφτεί πως θα ήταν αυτή η στιγμή. Κατά βάθος την είχε ζήσει ξανά και ξανά... Στα όνειρα, στο ξύπνιο του... Ήξερε κάθε συναίσθημα πίσω της. Κι όμως. Ποτέ δεν μπορούσε να διανοηθεί την έκτασή τους. Το πόσο μπορεί να ήταν τεράστια. Τόσο που να μην χωράνε στην καρδιά του. Του φαίνονταν ότι θα σπάσει από στιγμή σε στιγμή... Η ανάσα του δεν του έφτανε... Όμως δεν ήταν υπεύθυνο αυτό το γλυκό βάρος στο στήθος του...

Γυμνός, απόλυτα παραδομένος, απόλυτα νικημένος από αυτά τα συναισθήματα, άπλωσε το χέρι να κρατήσει αυτό το μικρό χεράκι μέσα στην φούχτα του, αυτό που ήταν για εκείνον η αρχή και το τέλος του, η απόλυτη συνέχειά το. Πόσο φυσικό ήταν να σκεφτεί κάτι τέτοιο τώρα αυτή τη στιγμή, αυτή την μαγική στιγμή! Του έμοιαζε τόσο που του ξυπνούσε μνήμες ξεχασμένες, μνήμες σβησμένες από τα νερά του τοκετού που τον έφερε στον κόσμο... Ξαναγεννιόταν ο ίδιος μέσα απ' αυτές. Θυμόταν ξανά την προσμονή του να δει το φως, να ακούσει καθαρά τις μουσικές από την φωνή της μάνας του και του πατέρα, τους ήχους της φύσης γύρω, χωρίς τις παρεμβολές του αμνιακού υγρού. Θυμόταν ξανά τον φόβο να αφήσει την ασφάλεια της υγρής φωλιάς του, αλλά και την αδημονία να κινηθεί ελεύθερος από τα δεσμά του λώρου. Να ανασάνει την πρώτη του φορά με τα δικά του πνευμόνια. Πόσο θα ήθελε να ήταν εκείνος στη θέση αυτού του μικρού πλάσματος πάνω στο στήθος του. Και νά 'ναι ο δικός του πατέρας στην θέση του... Σε εκείνη την πρωτόγνωρη πρώτη επαφή...

Ξαφνικά γέμισε το μυαλό του ενοχές. Σκέφτηκε ότι για χρόνια ολόκληρα στην ζωή του αισθανόταν άσχημα για την διαφορά των σαράντα τριών χρόνων που τον χώριζαν από τον πατέρα του. Αυτή η επαφή που δεν μπόρεσε παρά σπάνια να αποκτήσει τον βάραινε συχνά... Και τώρα.... Πως μπόρεσε εκείνος να τον φέρει στον κόσμο πάνω από πενήντα χρόνια μετά τον τοκετό που έδωσε εκείνου ζωή;... Γιατί να τα αφήσει όλα πίσω του προκειμένου να ζήσει αυτήν την στιγμή για τον ίδιο;... Εγωιστικά... Γιατί η ανάγκη του να γίνει πατέρας να τον οδηγήσει στο διαζύγιο, στην αναζήτηση μιας μήτρας προς ενοικίαση και τέλος στο να δώσει ζωή σε αυτό το μικρό θαύμα που κρατάει τώρα στο στήθος χωρίς ποτέ να αναρωτηθεί πως θα νοιώθει εκείνο χωρίς μάνα κι όταν μεγαλώνοντας οι άλλοι θα θεωρούν τον πατέρα του παππού... Τι αμαρτία έκανε Θεέ μου για να ζήσει ένα θαύμα...

Άλλη μια υπέροχη βραδυά bookcrossing με εκπλήξεις και δημιουργική γραφή

Ε λοιπόν ναι....

Αυτά που ονειρευόμασταν να κάνουμε στις συναντήσεις μας άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά... Απόψε η συνάντησή μας έγινε στον νεοσύστατο Πολυχώρο του ωδείου Φουντούλη. Ένας χώρος που δημιουργήθηκε ειδικά για να στεγάσει τις τέχνες σε κάθε τους μορφή.... Ένας χώρος ζεστός και οικείος που θα φιλοξενεί εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής, μουσικά, χορευτικά και θεατρικά δρώμενα, βραδιές σαν την δική μας πεζής λογοτεχνίας αλλά και ποίησης με την παρουσία καλύτερα κάποιου τιμώμενου συγγραφέα ή ποιητή. Και παράλληλα αντίστοιχα εργαστήρια...

Εδώ η κάθε μορφή έκφρασης της τέχνης θα μπορεί να συναντά την άλλη ή να παραλλάσσεται σε άλλη... Ένα πεζογράφημα μπορεί να δραματοποιηθεί θεατρικά μόλις δει το φως, ένα ποίημα να μελοποιείται άμεσα, κάποια από αυτά να μετατρέπονται σε εικόνες από κάποιον ζωγράφο, μια φωτογραφία να δίνει έναυσμα για ένα λογοτεχνικό κείμενο και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε... Και απόψε έγινε η αρχή....

Η βραδιά μας ξεκίνησε με την υποδοχή του συγγραφέα Δημήτρη Αλεξίου. Ο Δημήτρης ή Karjim στους κύκλους του bookcrossing χθες ήταν καλεσμένος σε εκπομπή του τοπικού καναλιού TRT και σήμερα το πρωί στην ραδιοφωνική εκπομπή του φίλου, φιλόλογου, συγγραφέα και bookcrosser Διονύση Λεϊμονή "Μιλάμε για το βιβλίο" στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο ΕΝΑ. Παρουσιάσαμε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο "Αμαρτωλά θαύματα".... Είχα την τιμή να διαβάσω τα επιλεγμένα αποσπάσματα. Το χορταστικό αυτό βιβλίο το διαβάζει κανείς αχόρταγα.... Μια πολύ όμορφα δοσμένη ιστορία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Με βαθιά νοήματα και απρόσμενες εξελίξεις... Σας προτρέπω ανεπιφύλακτα να το αποκτήσετε και να το διαβάσετε. Αξίζει...

Στην παρέα μας πολλά νέα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και ο ποιητής κ.ος Κυριάκος Κυτούδης. Μπορείτε να φανταστείτε τι βγήκε όταν συνεχίσαμε με δημιουργική γραφή... Άλλος πεζό, άλλος ποίημα... Υπέροχο του κ.ου Κυτούδη. Όμως δεν έπαψαν οι εκπλήξεις... Κάποια από τις νέες αφίξεις, η Μαρία, έγραψε επί τόπου, μελοποίησε και τραγούδησε το ποίημα που γέννησε...

Το θέμα μας το έβγαλε ο Διονύσης από τις σελίδες του βιβλίου που παρουσιάσαμε και είχε σαν βάση κάτι που προσωπικά ο καθένας θα θεωρούσε το προσωπικό του θαύμα (πέρα από την περιοριστική θρησκευτική έννοια) στο 1ο οκτάλεπτο, μια φωτογραφία της κοιλιάς μιας εγκύου με εμφανέστατη την στιγμιαία παραμόρφωση μιας μικρής πατούσας που πίεζε από το εσωτερικό της και την προτροπή να γυρίσουμε στην εμβρυακή μας ζωή και να περιγράψουμε τα συναισθήματα μας λίγο πριν δούμε το φως της ζωής στο 2ο οκτάλεπτο, τέλος κάτι που θεωρούμε ως αμαρτία πάλι πέρα από την στενά θρησκευτική έννοια... Στο τελευταίο αυτό μέρος (το μόνο που μας αποκάλυψε ο ίδιος) τις εντυπώσεις έκλεψε ο μικρός μαθητής του Διονύση (2α Γυμνασίου) που σε δυο φράσεις δήλωνε την άγνοιά του γι αυτήν αλλά και την πιθανότητα να πράξει κάποια στο μέλλον.... Και τότε ίσως μάθει... Απίστευτα πράγματα φίλοι μου.... Το δικό μου πόνημα θα είναι και η επόμενη ανάρτηση, το επόμενο μικρό διήγημα....