Αγαπημένοι φίλοι μου,
το ξέρω πως χάθηκα πολύ τελευταία και δεν σας παρακολούθησα ή δεν άφησα σχόλια ακόμα κι αν πέρασα από το "σπίτι" σας... Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει.... Όλο αυτό το κλίμα γύρω μου με έχει συνθλίψει... Η έμπνευση πήγε περίπατο μαζί με το διάβασμα... Είναι και η έλλειψη σύνδεσης στη μέση, είναι το ότι δεν βρισκόμασταν πια με τα παιδιά για δημιουργική γραφή, είναι που πρέπει να περιμένω ακόμη για δουλειά, είναι οι εκλείψεις, είναι, είναι..... Πολλά και διαφορετικά.....
Χθες όμως κάτι άλλαξε.... Είχαμε κανονίσει μια τελευταία συνάντηση πριν το καλοκαίρι με την ομάδα δημιουργικής γραφής... Τόπος το καφενείο τσιπουράδικο Αύρα στην ακτή του Αναύρου... Όχι δεν θα γράφαμε εκεί.... Εκεί μεταξύ μεζέ, τσίπουρου και έκλειψης Σελήνης θα ξεδιπλώναμε αυτό που όποιος ήθελε και μπόρεσε έφερε μαζί του για την θάλασσα... Ένα ποίημα ή ένα πεζό δικό του ή άλλου, μια χειροτεχνία ή ένα τραγούδι στο οποίο δάνειζε την φωνή του και που γρήγορα άλλες φωνές της έκαναν παρέα, κάτι οτιδήποτε είχε σχέση με θάλασσα... Εγώ ετοίμασα το ίδιο απόγευμα μόλις πρίν ξεκινήσω, τι άλλο, ένα ποίημα.... Αυτό κουβάλησα μαζί μου και τώρα το ακουμπάω εδώ σ' αυτή την ακτή, την δικιά μου και δικιά σας....
Στη θάλασσα που αγάπησα
Από παιδί μεγάλωσα κοντά σου,
την αγκαλιά σου πάντα αποζητούσα,
σαν ήταν ήρεμη και ανοιχτή η καρδιά σου
στο κάλεσμά σου το γλυκό απαντούσα...
Πόσες φορές νανούρισμα η φωνή σου
σαν δίπλα σου έγειρα απαλά να με χαϊδεύεις,
κι άλλες φορές με τρόμαζε η οργή σου...
Αχ πόσο τον χειμώνα με παιδεύεις.
Με διώχνεις μακριά σου θυμωμένη,
και δύσκολα μπορώ να το πιστέψω,
κρύα, φρικτή, μαύρη, αναμαλλιασμένη,
πως πάλι μέσα σου το θέρος θα μερέψω....
Κάθε που η ζωή μακριά σου με κρατούσε
μονάχα να σε δω για λίγο νοσταλγούσα
κι ένα σου χάδι μιας στιγμής μου αρκούσε
να μου θυμίζει ότι από πάντα σ' αγαπούσα...
Την αύρα σου αγαπώ και την μορφή σου
τα βράδια τα ζεστά με το φεγγάρι
που ασήμι σπέρνει απ' το δέρμα ως την ψυχή σου...
Ποιος τυχερός αυτές τις νύχτες θα σε πάρει;...
Και ποιος σε κάποια σου γωνιά θα τυραννιέται
με τον θυμό σου πέρα να τα βγάλει...
Κι αν άπονη είσαι κανείς τους δεν σ' αρνιέται...
Θαρρείς είν' η αγάπη σου σαν του πιοτού την ζάλη...
Αμέτρητα τραγούδια γράψαν στ' όνομά σου
για τις χαρές, τις πίκρες, τον θυμό σου
για το γαλάζιο τ' όμορφο το φόρεμά σου
μα και τα όνειρα που σβήσαν στο βυθό σου...
Όσα όμως κρίματα κι αν κρύβεις στην καρδιά σου
όσο κι αν γρήγορα αλλάζει σου το κέφι
όσοι το φως το πρωτοείδανε κοντά σου
μια θάλασσα για πάντα θα τους γνέφει....
Αργοναύτης 15/06/2011
