Χώμα...

Γραμμένο στα πλαίσια ενός διηγήματος με υποχρεωτικές λέξεις μεταξύ των οποίων η λέξη χώμα, δεν παύει ωστόσο να αντικατοπτρίζει το συναίσθημα της στιγμής εκείνης... 

Χώμα

Από χώμα θνητός γεννήθηκα

για το χώμα θνητά τραβάω

πως σάρκα ήμουν για λίγο προσποιήθηκα

τώρα πια δεν μπορώ ν' αγαπάω.

Γιατί χώμα η καρδιά μου και στέρεψε

απ' αυτό που άλλοι λένε αγάπη.

Μόνο τότε η ψυχή μου ημέρεψε

όταν σφράγισε πια σαν κιτάπι

.

Όταν χώμα όλα γύρω της έγιναν

και σαν φύσηξε αγέρας και πάλι

όλα όμοια σκόνη πια έμειναν

και σκορπίσαν στην παραζάλη...

Αργοναύτης 21/10/2012

Ροζού 159

Κάτι παράξενο που μου έτυχε κάποιες μέρες πριν έγινε αφορμή να γραφεί αυτό το ποίημα... Όλα ξεκίνησαν ενώ ήμουν βόλτα με την γνωστή σας σκυλίτσα Σάρα τρεις γωνίες πιο κει από το σπίτι μου... Ο τίτλος είναι η διεύθυνσή μου....

Ροζού 159

Ζητώ συγνώμη και είναι πια τριάντα χρόνια

στο χώμα αυτό που έχω να πατήσω

το σπίτι που γεννήθηκα και έζησα

ψάχνω να βρω να θυμηθώ και να γνωρίσω.

Το νούμερο ήταν εκατόν πενήντα εννέα

και μάλλον βήτα τώρα πια που να θυμάμαι

οδός Ροζού μα πόσο άλλαξε στ΄ αλήθεια

τίποτε γνώριμο... Πως χάθηκα φοβάμαι....

Μα τι παράξενα παιχνίδια παίζει η μοίρα

σ' αυτό το νούμερο του δρόμου εγώ μένω

Είν' άραγε αυτό το σπίτι που γυρεύεις

που μήνες τρεις τώρα το έχω νοικιασμένο;

Μαζί κινήσαμε ως εκεί να τη βοηθήσω

τις αναμνήσεις να σκαλίσει διψασμένα

όμως σαν φτάσαμε εκεί μπροστά στην πόρτα

έμοιαζε πιότερο να τά 'χει πια χαμένα...

Κάποια γειτόνισσα που ρώτησα μας είπε

πως στο στενό πιο κάτω ήταν το σπίτι

κι όταν την πήγα ως εκεί και τό 'δε ω Θεέ μου

στα κάγκελα έτρεμε σαν νά 'τανε σπουργίτι...

Πως ήταν η αρχηγός της γειτονιάς μου είπε

και πως ότι έζησε εδώ μοιάζει με ψέμα

κι εγώ την άφησα μονάχη εκεί για να χαϊδεύει

'κείνους τους τοίχους ολούθε με το βλέμμα.

Σε λίγο έφυγε και πάλι βουρκωμένη

δεν βρήκε θάρρος το κουδούνι να χτυπήσει

η ώρα ακατάλληλη κι ίσως δεν πρέπει

τις αναμνήσεις που κοιμόταν να ξυπνήσει....

Σε μια μαύρη στιγμή....

Καταφυγή

Ένα βήμα από την απελπισία...

Απεγνωσμένα ψάχνω τα τελευταία εκείνα τσιγαρόχαρτα.

Που δεν γουστάρω αλλά τα μόνα.

Να τυλίξω τον τελευταίο καπνό,

να μαυρίσω τα πνευμόνια μου,

μπας και ξεμαυρίσει μου η καρδιά ....

Αργοναύτης

Βόλος 19/10/2012

Σαν κομήτης....

   Καιρό είχα να ανεβάσω κάτι... Άλλωστε από την στιγμή που δεν καταφέρνω να παρακολουθώ όλους εσάς που με στηρίξατε πάντα τόσο, ποιος θα έμενε να παρακολουθήσει πια το blog μου... Έκανα διάφορα πράγματα ως τώρα πάντως και πολλά συνέβησαν σε όλο αυτό το διάστημα. Δώσαμε παραστάσεις του "Μ(π)αλωμένου γάμου" σε καλοκαιρινή περιοδεία υπέρ τοπικών συλλόγων και κοινωνικών παντοπωλείων, πήρα μέρος και πάλι στους 100.000 ποιητές για την αλλαγή, έβγαλα την ψυχή μου σε κάποια ακόμα ποιήματα. Βρήκα προσωρινή απασχόληση, τελείωσα από εκεί, βρήκα αλλού, την έχασα... 

   Θα αρχίσω από σήμερα να δημοσιεύω τις ποιητικές μου δημιουργίες που δεν είδαν το φως εδώ στο blog αρχίζοντας από ένα ποίημα γραμμένο για την Μητέρα μου (όχι τυχαία το Μ κεφαλαίο), που περνά ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας,  πριν από λίγες μέρες και που τελικά ξάφνιασε και μένα τον ίδιο. Ελπίζω να σας αρέσει κι εσάς. Πάντα θεωρούσα ότι της χρωστάω πάρα πολλά. Ήθελα να της το πω και με τον δικό μου τρόπο... Με δυο ρίμες....

Στη Μάνα...

Είναι στιγμές που κι η ελπίδα μου στερεύει

λυγάει η ψυχή απ' της ζωής το βάρος

σαν μια βαρκούλα με καιρό που αγριεύει

και πουθενά δεν φαίνεται ένας φάρος...

Τότε σε σένα καταφύγιο εγώ βρίσκω

σε σένα που είσαι η Παναγιά η δικιά μου

λουλούδι εγώ απ' το δικό σου μίσχο

Μάνα εσύ πάντα και αέρας στα φτερά μου.

Κι αν πια κοντεύω τα πενήντα να πατήσω

τώρα που ανάγκη από μένα έχεις εσύ

στο στήθος σου γλυκά θε ν' ακουμπήσω

σαν νά 'μουνα ξανά μικρό παιδί...

Παρηγοριά για νά 'βρω και κουράγιο

όσο κοντά μου εσύ ακόμα ζεις

μάνα δροσιά μου εσύ, μάνα μουράγιο

στήριγμα ακόμα της δικής μου της ζωής.

Αργοναύτης

Βόλος 20/10/2012