Η ζωή βούιζε έξω και πέρα από την βιτρίνα του μικρού αυτού μαγαζιού στον Πειραιά. Εδώ μέσα ήταν λίγο μονότονα μεν αλλά συχνά η μονοτονία έδινε την θέση της σε ένα κύμα πελατείας, πολύχρωμης και πολύβουης. Ψιλικά είδη.... Λίγο απ' όλα δηλαδή. Υφάσματα στοιβαγμένα σε στήλες, στα ράφια απέναντί μου, οργανωμένα κατά χρώμα και τόνους, σαν μπογιές ζωγράφου σε μια τεράστια όμορφη παλέτα. Παραδίπλα τους τα ρολά με τα πλαστικά τραπεζομάντιλα του μέτρου, με όλων των λογιών τα σχέδια. Έπειτα τα κατσαρολικά και τα πλαστικά είδη. Από την γωνιά και πέρα τα λευκά είδη έπιαναν όλο το πλάτος του καταστήματος.
Από την πλευρά μου δεν μπορούσα να δω, όμως στα δεξιά μου στο βάθος ήταν τα μασουράκια και οι κλωστές, και πιο δώθε τα κουτιά με τα κουμπιά. Το ξέρω γιατί από εκεί έπαιρνε αυτά τα είδη ο μαγαζάτορας και τα αράδιαζε στις πελάτισσες προς επιλογή. Είχα την ευκαιρία να παρατηρώ κάθε άτομο που ερχόταν να ψωνίσει μια και η θέση μου ήταν κοντά και πίσω από το ταμείο. Ήμουν μικρή και λίγο απλησίαστη. Κι εγώ και οι φίλες και αδελφές μου... Δύσκολο να μας αποκτήσει κανείς. Τόσο που είχα πια συνηθίσει στο κλάμα των μικρών κοριτσιών που ήθελαν να παίξουν μαζί μου. Οι μανάδες τους συχνά σε απόγνωση υπόσχονταν σε εκείνα ότι θα έρθουν άλλη φορά αλλά από μέσα τους έλεγαν ανάθεμα στην ώρα και την στιγμή που το βλέμμα των κοριτσιών τους σταύρωνε το δικό μας.
Πέρναγε ο καιρός και από τότε που ήμουν εδώ είχα μάθει όλη την πελατεία... Πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι. Μόνο απ' έξω πέρναγαν πολλοί και διάφοροι κάποιοι πιο συχνά, άλλοι μια στα τόσα, άλλοι ποτέ πια. Κάποτε μια όμορφη ξανθιά κοπέλα που πότε πότε σταμάταγε, πάντα καλοβαλμένη, να ρίξει μια κλεφτή ματιά στην βιτρίνα, αποφάσισε να μπει μέσα... Στάθηκε ακριβώς μπροστά μας και μας κοίταξε όλες μια μια στα μάτια... Σήκωσε μια από τις φίλες μου στα χέρια της, αυτά τα όμορφα περιποιημένα χέρια, που όμως έδειχναν από κοντά δουλεμένα... Την περιεργάστηκε καλά καλά και μετά δήλωσε πως θα την πάρει μαζί της...
Μείναμε να συνομιλούμε για την τύχη της φίλης μας... Δεν μπορεί... Σε καλά χέρια θα έπεσε συμφωνούσαμε όλες... Είχε ένα τόσο όμορφο χαμόγελο στα προσεκτικά βαμμένα χείλη της και τέτοια λάμψη στα υπογραμμισμένα με μολύβι μάτια της που έπρεπε να είναι πολύ καλός άνθρωπος, βγάλαμε το συμπέρασμά μας. Και πόσο όμορφα ντυμένη που είναι πάντα, ματαλέγαμε... Θα της αλλάζει κι εκείνης ρουχαλάκια και θα είναι σωστή κούκλα όνομα και πράμα. Όλη νύχτα την περάσαμε μακαρίζοντας την τύχη της. Και ο καιρός πέρασε...
Κάποια μέρα όχι πολύ μετά η όμορφη κυρία με τα μπουκλωτά ξανθά μαλλιά και το πληθωρικό στητό και σφριγηλό στήθος ήρθε ξανά... Ψώνισε κάποια πράγματα αλλά και πάλι στάθηκε να μας κοιτά... Στο τέλος πήρε μια από τις αδελφές μου αυτή την φορά, την ανασήκωσε μπρος στο στήθος, σχολίασε γελώντας πόσο έμοιαζε το λουλουδάτο ύφασμα στο φόρεμα της αδελφής μου με εκείνο του πουκαμίσου της και την πήρε μαζί της. Στεναχωρήθηκα που την έχασα, αλλά σκέφτηκα ότι θα είναι καλά με εκείνη κοντά της και παρηγορήθηκα... Οι επισκέψεις της κυρίας αυτής έγιναν συχνές... Τόσο που απέκτησε αρκετή οικειότητα με τον μαγαζάτορα ώστε κάποια μέρα όταν εκείνος άφησε μετέωρη μια φράση του στο ".....κυρία...." εκείνη συμπλήρωσε με το καλοσυνάτο χαμόγελό της "Έλλη! Έλλη με λένε!¨. 'Όμως εμείς αρχίσαμε να τρέμουμε πια βλέποντάς την... Κάθε φορά έπαιρνε και μια από μας μαζί της. Τι έκανε με μας; αναρωτιόμασταν τώρα πια.. Μην τάχα σπάει τα κεφάλια μας για γούστο. Μήπως μας έβγαζε με μανία τα μάτια, τα χέρια ή τα πόδια; Οι ιδέες οι πιο άσχημες έδιναν κι έπαιρναν μεταξύ μας. Είχαμε και εκείνο το περιστατικό με την κακομαθημένη εκείνη μικρή που ξέφυγε από την προσοχή της μητέρας της και όρμησε πάνω σε εκείνη την κοκκινομάλλα φίλη μου έτοιμη να την ξεμαλλιάσει... Νά 'ναι καλά το αφεντικό που την είδε τελευταία στιγμή και την πρόλαβε στο τσακ.
Ήταν μοιραίο να έρθει και η δική μου σειρά... Εκείνη την μέρα βρέθηκα εγώ στα χέρια της. Ήταν τόσο ζεστά καθώς με άγγιζαν απαλά στο εύθραυστο πορσελάνινο πρόσωπό μου και μετά στα γυαλιστερά ξανθά μαλλιά μου με τις μεγάλες μπούκλες... Σαν τα δικά της σκέφτηκα... Κι αφέθηκα στην όποια μοίρα μου. Πλήρωσε τα ψώνια της και βγήκαμε από το μαγαζί... Πήραμε από την κοντινή στάση το λεωφορείο κι ανεβήκαμε ψηλά σε μια άλλη περιοχή, δεν ξέρω να σας πω πού, δεν ήξερα από την πόλη εγώ... Μόνο ότι το μαγαζί ήταν στον Πειραιά ήξερα γιατί τό 'λεγαν όλοι οι πελάτες αλλά και το αφεντικό με καμάρι. Φοβόμουν όμως δεν τό 'δειχνα. Κατεβήκαμε κάπου. Στρίψαμε δυο δρόμους παρακάτω. Κι εκεί στο τέλος του δρόμου μπήκαμε σε μια όμορφη αυλή, πεντακάθαρη, όλο λουλούδια λογιών λογιών. Με ακούμπησε στο τραπεζάκι της αυλής με το εμπριμέ πλαστικό τραπεζομάντιλο που της είχε μετρήσει και κόψει το αφεντικό στο μαγαζί τις προάλλες. Ήρθε και η γριά η μάνα της στα μαύρα ντυμένη να την προϋπαντήσει με μια αγκαλιά. Της έδωσε την σακούλα με τις κλωστές για βελονάκι που της είχε αγοράσει σήμερα. Κι εκείνη έκανε χαρά μεγάλη που μπορούσε πια να τελειώσει το δαντελένιο τραπεζομάντιλο. Έριξε και μια ματιά σε μένα. "Κι άλλη έφερες;! Δεν χωράει πια το ντιβάνι καλέ! Αλλά αφού σου αρέσουν τόσο κοκόνα μου, χαλάλι σου! Τούτη 'δω είναι όμορφη σαν εσένα. Με πήρε στην γέρικη αγκαλιά της που μοσχομύριζε σαπούνι και με πήγε μέσα στο σπίτι...
Χαρές που κάναμε όλες μαζί που ξανασμίγαμε μια μια πάνω στο μπαουλοντίβανο ετούτο δεν περιγράφεται... Όλες μας λοιπόν περνούσαμε όμορφα εκεί μέσα. Συχνά η γιαγιά μας έπαιρνε, μας ξεσκόνιζε και μας έβαζε ευλαβικά πίσω... Κάθε μέρα η κυρία Έλλη μας χάιδευε τρυφερά και έπαιρνε κάποια αγκαλιά να χορέψει μαζί της χωρίς να αφήνει σε καμιά παράπονο... Ήταν ζωή και κότα η ζωή μας σ' αυτό το πεντακάθαρο μοσχομυρισμένο σπίτι όπου τα πάντα άστραφταν από το πάτωμα ως τα φωτιστικά και τα κρύσταλλα της βιτρίνας. Πιο πολύ θυμάμαι την γιορτή που έκαναν μάνα και κόρη όταν τέλειωσε το εργόχειρο. Τό 'στρωσε η Έλλη στο τραπέζι μπροστά μας με τα κρόσσια να κρέμονται γύρω γύρω και έβαλε και το καλό, το μεγάλο κρυστάλλινο βάζο στη μέση. Κι απάνω του αράδιασε λογής λογής μπιμπελό. "Άντε και στους αρραβώνες σου κοκόνα μου" ευχήθηκε η μάνα της στην Έλλη... "Αχ βρε μανούλα... Εδώ δεν βλέπεις που δεν πατάει γείτονας σπίτι μας; Παστρικιές μας λένε εδώ οι ντόπιοι... Μας κολλήσανε την ρετσινιά.... Είναι που δούλευα τότε και στον Πειραιά... Ξέρεις τι λέγανε πίσω μου κι ας ήταν αλλιώς... Κι ακόμα λένε."
Δεν είχα δώσει σημασία στο γεγονός ότι άλλος από τις δυο γυναίκες, άααα και τον καφετί γάτο που τρίβονταν και κοιμόταν δίπλα μας, ψυχή δεν είχε φανεί σε τούτο το σπίτι. Τόσο καιρό τώρα. Ώσπου μια μέρα ένα κορίτσι έντεκα χρονών θά 'τανε έπιασε κουβέντα με την Έλλη από το παραθύρι. Κι ύστερα ήρθε μέσα, κεράστηκε, με τα ματάκια θαμπωμένα από την περισσή καθαριότητα, από την λάμψη των κρυστάλλων, από την ομορφιά στα περίτεχνα Σμυρνέικα εργόχειρα της γριάς μάνας της Έλλης. Και βέβαια πρώτα και πάνω απ' όλα από εμάς τις πανέμορφες στα μάτια κάθε κοριτσιού απλησίαστες πορσελάνινες κούκλες, πολλές κι αραδιασμένες και καλά φροντισμένες στο ντιβάνι... Σε λίγο μια φωνή διέκοψε την μαγική στιγμή. "Αντιγόνηηηηη!!!" Το κορίτσι έκανε να φύγει βιαστικά΄, όχι όμως πριν ρίξει μια τελευταία χορταστική ματιά επάνω μας. Η Έλλη είδε στο βλέμμα του κοριτσιού την λαχτάρα. Έπειτα μας κοίταξε και ίσως να είδε και στο δικό μου βλέμμα κάτι.... Με πήρε στα χέρια και με έβαλε με όλη της την καρδιά στην αγκαλιά της μικρής που έκανε να αρνηθεί... Ευτυχώς η Έλλη επέμενε κι έτσι πέρασα στα χέρια της μικρής Αντιγόνης...
Όταν με είδε η μάνα της θύμωσε με την μικρή που με δέχτηκε... Άθελά μου έγινα αιτία να τις φάει για τα καλά... Έτσι νόμιζα στην αρχή και στεναχωρήθηκα. Μετά κατάλαβα ότι δεν έφταιγα και τόσο εγώ... Άλλο ήταν το πρόβλημα. Η Αντιγόνη υποσχέθηκε στην μάνα της να με επιστρέψει. Όμως αυτό δεν το έκανε ποτέ... Στην αρχή με έκρυψε καλά στο δωμάτιό της με την βοήθεια της γιαγιάς της. Κάθε βράδυ μου έλεγε τα νέα της και μετά με έκρυβε πάλι. Με έβγαζε έξω μόνον όταν δεν μπορούσε κανείς να με δει από όσους δεν έπρεπε να ξέρουν πως με κράτησε, μέχρι που με ξέχασαν. Τι έγινε πιο κάτω θα σας το πει ίσως η Αντιγόνη όταν μια μέρα το θελήσει εκείνη. Δεν έχετε παρά να την ρωτήσετε... Εγώ για μια πορσελάνινη κούκλα που είμαι είπα ήδη πάρα πολλά.
