Το χρονοντούλαπο της καρδιάς.

Το αίτημα φιλίας στο facebook με ξάφνιασε...

Κάποτε σε μια στιγμή αναπόλησης κι εγώ σκάλισα με την αναζήτηση το παρελθόν θέλοντας να ικανοποιήσω εκείνη την έμφυτη περιέργεια που με κυρίευε κατά καιρούς σχετικά με την ζωή των σκελετών που έκρυβα στο ντουλάπι της καρδιάς μου.... Και τότε είχα καταφέρει να βρω δύο άτομα με το ίδιο ονοματεπώνυμο για την μια περίπτωση, ενώ στην άλλη η αναζήτηση κατέληξε άκαρπη. Βάλθηκα να ξεδιαλύνω ποια είναι ποια στέλνοντας το ίδιο μήνυμα... "Αν είσαι εσύ η ..... σίγουρα δεν θα απαντήσεις , εκτός αν....". Και εκείνη απάντησε στην πρόκληση. Για να μάθω πάνω από 20 χρόνια μετά ότι συζεί με κάποιον κατά πολύ μεγαλύτερό της και έχει μαζί του μια εξάχρονη μικρούλα.... Έγραψε και ένα "Το παρελθόν είναι παρελθόν, τώρα υπάρχει το παρόν και το μέλλον...". Σάμπως δεν το ήξερα.... Είδα και τις φωτογραφίες για να ανακαλύψω ότι τίποτε δεν θύμιζε εκείνη που για 7 χρόνια σημάδεψε την ζωή μου.... Κράτησα την επαφή σε μορφή διαδικτυακής φιλίας και έκλεισα την πόρτα του χρονοντούλαπου της καρδιάς πίσω μου με την ικανοποίηση ότι τώρα ξέρω.... Το φάντασμα αυτό ξορκίστηκε για πάντα. Τότε θέλησα να συνεχίσω την αναζήτηση. Άλλος σκελετός περίμενε το μαγικό ξόρκι. Όμως πάλι η έρευνα υπήρξε άκαρπη....

Και τώρα να που αυτό το αίτημα φιλίας φέρνει εμένα στην θέση του σκελετού.... Το επίθετο διαφορετικό. Η αιτία της άκαρπης αναζήτησης κρυβόταν εκεί... Εγώ την έψαχνα, εκείνη με βρήκε.... Την πρόσθεσα στους φίλους και με την πρώτη ευκαιρία πιάσαμε κουβεντούλα με τα άμεσα μηνύματα του facebook. Παντρεμένη στην Αγγλία.... Άριστο βιοτικό επίπεδο.... Άλλα σχετικά και άσχετα με τις κινήσεις της... Μετά βιντεοκλήση μέσω Skype.... Αχ η τεχνολογία...

Κάποια προβλήματα ήχου κατέστρεφαν το χειμαρρώδες λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο της ομιλίας της.... Μιλούσαμε για διάφορα.... Όμως το μυαλό μου δεν έφευγε από την ξαφνική αποχώρησή της από την ζωή μου.... Το γιατί το απέδιδα σε ένα άγαρμπο αστείο της....

Ήταν εικοσιδύο χρονών τότε... Εγώ στα εικοσιεπτά.... Ξένοι και οι δυο σε μια ξένη χώρα. Εργασιακοί λόγοι την υποχρέωσαν να απομακρυνθεί για ένα διάστημα από κοντά μου. Η επαφή μας δύσκολη. Και σε κάποια από τις πρώτες σπάνιες συνομιλίες μας μιλάει για καθυστέρηση.... Πάγωσα είναι αλήθεια. 'Όμως ας ξέραμε πρώτα... Την παρακίνησα να πάει σε έναν γιατρό, να κάνει κάποιο test.... Να ξέρουμε... Σίγουρα... Και μετά θα κανονίζαμε την πορεία μας. Μαζί... Δεν ήμουν κανένα κάθαρμα.... Όμως έμοιαζε να το αμελεί. Σε κάθε συνομιλία μας ρωτούσα τι έκανε... Τίποτε... και ο χρόνος κύλαγε αμείλικτος

Πλησίαζε Πάσχα και έπρεπε να φύγω για λίγο στην Ελλάδα... Μέσα μου η τρικυμία της αβεβαιότητας... Μαύρο Πάσχα.... Και σπάνια η επικοινωνία.... Όταν μια μέρα επιτέλους την βρίσκω.... Στην ερώτησή μου η απάντησή της ήταν θετική... Ναι είχε επισκεφθεί γιατρό... "Και λοιπόν;" ρώτησα με αγωνία.... Με αποκαλούσε γατούλη στην γλώσσα της χαϊδευτικά. Γι αυτό και στην απάντησή της "Γατάκια..." η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μου.... "Και τώρα τι κάνουμε" ψέλλισα για να ακολουθήσει μια ολιγόλεπτη παγωμένη σιωπή.... Μια σιωπή που άφηνε στο μυαλό μου τα περιθώρια να ανακατατάξει τα πάντα μέσα του, να αναδιοργανώσει την πορεία εν όψη των συνταρακτικών νέων δεδομένων... Και μετά..... "Αστειεύομαι" μου είπε με αφέλεια.... Κι εγώ θύμωσα.... Θύμωσα πολύ....

Όταν γύρισα πίσω δεν την ξαναείδα... Εξαφανίστηκε από προσώπου γης... Τώρα η τεχνολογία σταύρωσε πάλι τους δρόμους μας.... Ο παλιός θυμός είχε ξεθυμάνει... Την έβλεπα με τρυφερότητα να είναι απαράλλαχτη στην μορφή αλλά και στο προαναφερθέν ταμπεραμέντο της... Una latina loca... Μιλούσαμε για τις ζωές μας τώρα... Τις περιπέτειές μου, τα ταξίδια της...

Με ρώτησε αν έχω παιδιά... Όχι της είπα και της ιστόρησα τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε με την σύζυγό μου πάνω σε αυτό το θέμα... Και με την σειρά μου ρώτησα "Εσύ;"...

Συννέφιασε... "Όχι από τότε..." μου είπε για να πέσω από τα σύννεφα... "Θέλεις να πεις ότι.... ότι δεν ήταν αστείο;;;;;"... Λίγο έκπληξη, λίγο οργή, λίγο συμπόνια, λίγο παράπονο και πολύς μα πολύς πόνος με κατέκλυσαν.... Η πόρτα αυτή στο χρονοντούλαπο έκρυβε το πιο τρομακτικό φάντασμα..... Το φάντασμα ενός παιδιού που δεν γεννήθηκε ποτέ και που θα με στοιχειώνει για πάντα. Θα ήταν είκοσι χρονών τώρα... Και ίσως, μάλλον σίγουρα, η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική.... Δεν ξέρω αν προς το καλύτερο ή το χειρότερο.... Δεν θα το μάθω ποτέ....

Όσο για το αν μετάνιωσα που σκάλισα το ντουλάπι, όχι δεν μετάνιωσα... Je ne regrait des riens.... Εξάλλου αν αποφεύγεις να ξορκίσεις τα φαντάσματά σου εσύ εκείνα αργά η γρήγορα βρίσκουν τον δρόμο να έρθουν σε σένα....