Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Αλήτης

Από μικρός λάτρευε τα ζώα όπως ίσως τα περισσότερα παιδιά. Δεν είχε αντιστάσεις μπροστά στο θέαμα ενός κουταβιού η μιας νεογέννητης γάτας. Τα περιμάζευε και τα κουβαλούσε στο σπίτι αρχίζοντας τις φροντίδες. Τάισμα, καθαριότητα, στοργή... Κι αυτά όλα στα κρυφά. Αργά ή γρήγορα θα το ανακάλυπταν οι δικοί του και η κατάληξη θα ήταν η ίδια. Το "παρείσακτο" ζωάκι θα απομακρύνονταν πάραυτα από τον πατέρα του. Πόσα τέτοια δράματα έζησε!!!
Δεν ήταν κακός ο πατέρας του. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσει. Μια άσχημη περιπέτεια υγείας που πέρασε εκείνος τον έκανε να μην θέλει να βλέπει τα παιδιά του με σκυλιά και γατιά στα χέρια. Είχε κάποτε προσβληθεί από εχινόκοκκο. Όχι από άμεση επαφή με ζώα, πιθανόν από μολυσμένα λαχανικά, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να μην αντέχει τον φόβο προσβολής κάποιου δικού του. Και η προκατάληψη απέναντι στα ζώα ήταν λογικό επόμενο.
Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσε, έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές. Ερχόταν τα καλοκαίρια και στις γιορτές μόνο, κι αν... Κάποια μέρα στα πρόθυρα του καλοκαιριού μια αναπάντεχη είδηση τον περίμενε στο τηλεφώνημα με τους δικούς του. Προς μεγάλη του έκπληξη, η μητέρα του του ανακοίνωσε κάτι που δεν θα φαντάζονταν ποτέ δυνατόν να συμβεί! Ο πατέρας του περιμάζεψε κι έφερε στο σπίτι ένα κουτάβι! Μια σκυλίτσα είχε γεννήσει στον αύλειο χώρο φορτοεκφόρτωσης του εμπορικού τμήματος του Σιδηροδρομικού Σταθμού που είχε είσοδο ακριβώς απέναντι από την αποθήκη που χρησιμοποιούσε ο πατέρας του για τις φιάλες υγραερίου που εμπορεύονταν εκείνη την εποχή. Ήταν πολλά τα ημίαιμα κουτάβια της που είχαν στο DNA τους ολίγον από basset, την ράτσα εκείνη που έχει κοντά ποδαράκια και μακρύ κορμί σαν λουκάνικο! Κάτι του έκανε κλικ του πατέρα του και πήρε ένα αρσενικό και το έφερε στο σπίτι.
Η χαρά του ήταν μεγάλη σαν μικρού παιδιού. Δεν έβλεπε την ώρα να έρθει στην Ελλάδα να δει το νέο μέλος της οικογένειας. Να αναλάβει προσωπικά την φροντίδα του. Κι αυτό σύντομα έγινε. Για εκείνον δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει τι ήταν αυτό που έκανε τον πατέρα του να υιοθετήσει αυτό το κουτάβι. Ήταν αξιολάτρευτο. Κι έξυπνο. Θαρρείς καταλάβαινε κάθε λέξη σου, κάθε εντολή. Αφοσιώθηκε ολόψυχα στην φροντίδα του. Το βάφτισαν Αλήτη. Δέθηκαν οι δυο τους πολύ εκείνο το καλοκαίρι. Πάντα μαζί να του μαθαίνει εντολές και κόλπα, να τον βγάζει περίπατο, να του κάνει παιχνίδια στην αυλή. Βέβαια στο σπίτι μέσα ο Αλήτης δεν έμπαινε ποτέ. Τα ξαφνικά φιλοζωικά αισθήματα του πατέρα του έφταναν ως την φιλοξενία στην αυλή και το τάισμα. Στο σπίτι μέσα ούτε λόγος. Η αυλή όμως έφτανε και περίσσευε στον Αλήτη με την άπλα της και τα λουλουδιασμένα παρτέρια της. Και έπειτα ήταν και το πάρκο ακριβώς μπροστά στο σπίτι. Η αυλόπορτα έμενε πάντα μισάνοιχτη, κι εκείνος μπορούσε να βγαίνει κατά βούληση για παιχνίδι, βόλτα ή για τις ανάγκες του.

Το καλοκαίρι πέρασε και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Ο Αλήτης εκείνον θεωρούσε πάνω από όλους αφεντικό του. Καταλάβαινε ότι θα έκαναν καιρό να ιδωθούν. Το έβλεπες στα μάτια του. Την τελευταία μέρα την πέρασαν όλη μαζί οι δυο τους εν μέσω προετοιμασιών για το ταξίδι. Αφού στο σπίτι ο Αλήτης δεν έπρεπε να μπει εκείνος σκέφτηκε να φτιάξει την βαλίτσα στην αυλή. Τον παρακολουθούσε σε όλη την διαδικασία με θλιμμένη έκφραση, βγάζοντας που και που κάτι σαν λυγμό που τον ακολουθούσε ένα ξεφύσημα σαν αναστεναγμός και μετά ακούμπαγε το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια στο πάτωμα. Πρωί πρωί την επομένη το τελευταίο χάδι...

Το τι χαρά έκαναν κι οι δυο τους τα Χριστούγεννα που ξαναβρέθηκαν δε λέγεται. Αχώριστοι όπως πάντα σε μια όμορφη ρουτίνα. Φρόντισε μάλιστα να είναι όσο το δυνατόν πιο ζεστό το σπιτάκι του για τους δύσκολους μήνες που έρχονταν. Και πάλι αποχωρισμός μετά τις γιορτές, κι όμοιο το όλο σκηνικό το Πάσχα κι όλα πάλι από την αρχή για άλλον ένα χρόνο... Έφτανε το τρίτο καλοκαίρι που θα πέρναγαν μαζί. Κι ένα βράδυ ο Αλήτης αλύχταγε όλη νύχτα. Η μητέρα του επηρεασμένη κι από ένα άσχημο όνειρο κι από τα παράπονα μιας γειτόνισσας έδιωξε τον Αλήτη από το σπίτι. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας έμαθε τα μαντάτα.

Εκείνος δυο χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά όλη εκείνη την νύχτα υπέφερε από δυσφορία ανάμεικτη με πόνο στο στομάχι όπως νόμιζε. Το πρωί πρωί κατέβηκε στο μπαρ που διατηρούσε η σπιτονοικοκυρά του και της είπε πως ένοιωθε... Κι έπειτα ήπιε ένα ζεστό χαμομήλι που του πρότεινε. Αυτό ήταν! Η κρίση σκωληκοειδίτιδας ξέσπασε με αφόρητο πόνο. Κατέληξε στο νοσοκομείο με ένα ταμπελάκι στο κρεββάτι "εγχειρίζεται". Κι ο Αλήτης το διαισθάνθηκε από τόσο μακρυά... Όταν το κατάλαβε αυτό η μάνα του μετάνοιωσε. Έψαξαν και βρήκαν πάλι τον Αλήτη. Τον έφεραν πίσω.

Ο καιρός πέρασε, το καλοκαίρι ξαναβρέθηκαν για να χωριστούν πάλι ως τις γιορτές και ήρθε πάλι η άνοιξη κι έφερνε το Πάσχα που θα ξανασυναντιόντουσαν. Η καθημερινότητα του Αλήτη ήταν πάντα η ίδια. Περνούσε το πρωινό στην αυλή μόνος, μια και οι άλλοι έλειπαν όλοι στην δουλειά, βγαίνοντας από την μισάνοιχτη αυλόπορτα όποτε ήθελε για μια βόλτα στο πάρκο και πάλι πίσω στην αυλή να περιμένει. Την αυλόπορτα δεν την έκλειναν ποτέ όχι μόνο για τον Αλήτη αλλά και γιατί μάγκωνε κάπως και πολλοί θεωρούσαν ότι ήταν κλειδωμένη. Κάποια μέρα κάποιος ήρθε στο σπίτι το πρωί. Ίσως ο ταχυδρόμος, ίσως κάποιος γνωστός που ήρθε να βρει την μάνα του ελπίζοντας ότι θα ήταν σπίτι, ίσως πάλι κάποιος άγνωστος πωλητής ή ζητιάνος.... Ο Αλήτης ήταν στην βόλτα του.

Όποιος μπήκε στην αυλή φεύγοντας τράβηξε την αυλόπορτα που έκλεισε μαγκώνοντας. Ο Αλήτης την βρήκε κλειστή. Όσο κι αν προσπάθησε δεν μπόρεσε να την σπρώξει. Όπως τότε που τον έδιωξαν και κλείνοντας την ίδια πόρτα δεν του επέτρεπαν να ξαναμπεί μέχρι που αναγκάστηκε να φύγει.... Κι αυτό έκανε και τώρα. Έφυγε. Απογοητευμένος. Δεν τον ξαναβρήκαν όσο κι αν προσπάθησαν. Ακόμα τον θυμάται...

15 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πίκρα για ένα αδέσποτο να τον απαρνηθούν οι άνθρωποι που το περιμάζεψαν...φαντάζομαι και η πίκρα η δική σου θάταν ακόμα μεγαλύτερη που ήρθαν έτσι τα πράγματα για τον Αλήτη σου!!!

    Έχω νοιώσει και γω αυτή αδικία με μια σκυλίτσα ράτσας (κόλευ) που είχε βρει μια μέρα χαμένη στο δρόμο ο πατέρας μου! ΕASTER την είπαμε γιατί την βρήκε το Πάσχα!
    Με ένα παρόμοιο τρόπο χάθηκε κι'αυτή! Ακόμα την θυμάμαι και βουρκώνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. kariatida62

    Κοινός πόνος λοιπόν Κάρυ μου... Το νοιώθεις απόλυτα... Γύρισα και δεν τον βρήκα πιά εκεί να με περιμένει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν θα μπορέσω να αφήσω σχόλιο στην ανάρτηση σου, λόγο της μεγάλης ευαισθησίας μου για τα ζώα.

    Ήρθα για να σε συγχαρώ και να αφήσω τις ευχές μου για την νέα σου εργασία, χάρηκα ιδιαίτερα. Καλό μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. :-( πατησες στο πιο ευαισθητο σημειο μου!
    Εχεις τις αναμνησεις του Αλητακου να σε συντροφευουν...
    Καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σπύρο μου,
    καλώς σε βρίσκω πάλι.
    Ο Αλήτης σου με συγκίνησε. Εμένα ήταν ο Ρούντι μόνο που κανείς δεν τον έδιωξε, αλλά τον δηλητηρίασε γείτονας.
    Δεν ξεχνιόνται Σπύρο μου τέτοιες αγάπες

    Καλημέρα μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι αγάπες δεν ξεχνιούνται...
    Σπύρο μου, κράτα τον στη θύμηση σου..

    Θα σου ευχηθώ καλή στράτα στη δουλειά σου και να ανοίξει η καρδούλα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γι'αυτό το λόγο δε θέλω ξανά σκύλο στο σπίτι...Όταν έχασα τη Σίσσυ, βίωσα το θάνατο...περισσότερο κι από την απώλεια του πατέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Evie

    Σε καταλαβαίνω απόλυτα... Πονάει...
    Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τις ευχές αλλά και για την χαρά που μοιράζεσαι μαζί μου διπλασιάζοντας την... Καλό μήνα και σε σένα γλυκειά μου...


    Venea

    Καλημέρα και σε σένα... Πως να μην έχει κανείς ευαισθησία απέναντι σε ένα ζώο ειδικά σαν τον σκύλο που είναι πάντα πιστό ότι κι αν του κάνεις;;;!!!...

    meggie μου

    Η παρουσία σου πάντα τιμή μου και χαρά μου...
    Κακό χρόνο στον γείτονα, κι από τον Θεό να τό'βρει... Όχι δεν ξεχνιόνται τέτοιες αγάπες γιατί είναι αυθεντικές, αληθινές πέρα ως πέρα και άδολες. Να είσαι καλά...


    Γιαγιά Αντιγόνη

    Πάντα τον θυμάμαι... Το καλό είναι πως έφυγε από κοντά μας αλλά ήταν και ελπίζω να έμεινε ζωντανός όσο μπορούσε να ζήσει... Όσο για τις ευχές σου και μόνον αυτές φτάνουν να ανοίξει η καρδιά μου... Αυτή την στιγμή είμαι κουρασμένος αφάνταστα μετά το σημερινό ξεκίνημα από τις 10:00 μέχρι τις 17:30 κουβαλώντας από τον παλιό χώρο της κλινικής στον νέο τα φάρμακα και όλα τα αναλώσιμα και τοποθετώντας τα με τάξη και σειρά... Τι όμορφη κούραση όταν κοιτάς μια σύμβαση εργασίας μετά από 11 μήνες ανεργία...!!!

    Μαiρη

    Σε καταλαβαίνω... Όπως γράφω το ζωάκι που φέρνεις στο σπίτι γίνεται μέλος της οικογένειας... Όμως ίσως έπρεπε να βρείς μια άλλη Σίσσυ... Κι ας πονάει αργά ή γρήγορα η απώλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρωτα απο ολα θελω να σου αφησω μια ευχη! Καλοριζικος στη νεα δουλεια.. Καλοστεριωτος...και μετα Υθα σου σχολιασω επι του θεματος ΑΛητης!Υπαρχει παντα περιθωριο να βαλεις εναν καινουριο "Αλητη" στη ζωη σου ...Δεν ξερω τις συνθηκες σου αλλα το σκεφτηκες τωρα που εισαι πια μεγαλο παιδι , εφηβος σχεδον να βρισκεις καποιον Αλητακο να σε περιμενει πισω απο την πορτα κουνωντας την ουρα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κάπου, κάποτε, όλοι μας έχουμε νιώσει λίγο σαν τον Αλήτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Λιακαδίτσα μου....

    Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Με συγκινείς με την σειρά σου... Έβαλα κι άλλους αλήτες στην ζωή μου από τότε... Είχα τον γλυκύτατο Roby ένα κυνηγετικό Istrian Hound που είχα βρεί όταν ήταν μικρός όταν γνώρισα την γυναίκα μου. Είχε τον Alex ένα Labrador Golden retriever εκείνη (του γυιού της)... Μετά όταν μετακομίσαμε χάρισα τον Roby λόγω έλλειψης αυλής... Εν τω μεταξύ χάρισαν στον γυιό της γυναίκας μου την Μπουμπού ένα ολίγον σπαστικό Pomeranian που δεν με αφήνει να πλησιάσω την γυναίκα μου από ζήλια όταν είναι μαζί μας. Τέλος ο γυιός της γυναίκας μου βρήκε και περιμάζεψε σε άθλια κατάσταση την Sara ένα πανέμορφο, γλυκύτατο, πανέξυπνο, τρυφερότατο, ήσυχο αλλά και τόσο μα τόσο φοβισμένο ημίαιμο, που όταν είναι κοντά μας με κάνει να λυώνω... Μα πόσο πονάει όταν φεύγει στην Αθήνα πάλι... Τώρα αυτόν τον καιρό είμαι μόνος στο σπίτι με τον Alex...

    Ασκαρούλη

    Τεράστια αλήθεια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δυο φορές απέτυχε η δημοσίευση σχολίου Σπύρο, ας δοκιμάσω πάλι...

    Θα μπορούσαμε να δούμε τη θετική πλευρά του θέματος.
    " Ο Αλήτης βρήκε την πόρτα του σπιτιού που τον φιλοξένησε για καιρό κλειστή. Κάθισε και σκέφτηκε πως ήταν ευκαιρία να φύγει μακριά, να γνωρίσει άλλους κόσμους, να ζήσει κι αυτός μια περιπέτεια σαν εκείνες που άκουγε από τους αδέσποτους που περνούσαν από τη γειτονιά.
    Μύρισε τον αέρα, ένιωσε μια ακατανίκητη επιθυμία για ελευθερία και άρχισε να τρέχει όσο μπορούσε πιο γρήγορα.
    Πέρασαν ώρες, πέρασαν μέρες κι εκείνος έτρεχε και έτρεχε, γνώρισε καινούργιους φίλους, γνώρισε και μια κάτασπρη φουντωτή μικρή, τη φλέρταρε και ερωτεύτηκαν, γνώρισε και άλλες όμορφες. Τώρα ήταν ένας χαρούμενος σκύλος, ώσπου μια μέρα φώναξε.
    Επί τέλους! Είμαι ένας ευτυχισμένος, ελεύθερος αλήτης. Αύτή είναι που λένε σκυλίσια ζωή!"

    Κι έτσι που λες Σπύρο, έζησε αυτός καλά κι εμείς το ίδιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ιωάννα μου γλυκειά....
    Αυτό ήθελα πάντα να πιστεύω... Μακάρι τον ξελόγιασε κάποια περαστική κάτασπρη φουντωτή μικρή όπως στα παραμύθια... Κι έγινε πρίγκηπας δίπλα της.... Σε ευχαριστώ που τροφοδοτείς τις ελπίδες και τα όνειρά μου για εκείνον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σαν μαχαιριά στην καρδιά η ιστορία σου....
    Καλώς σε βρήκα! Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λέοντα

    Καλωσόρισες! Αργά βρήκα το σχόλιό σου στον "Αλήτη"... Αλλά δεν πειράζει. Αρκεί που το βρήκα και σε ευχαριστώ από καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή