Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Το κουτί της ζωής...

Ήταν εκεί, πάνω στην τουαλέτα της κρεβατοκάμαρας... Όχι πολύ μεγάλο, ούτε μικρό θα τό 'λεγες... Κάπου όσο ένα μέτριο βιβλίο στις δύο διαστάσεις του. Το ύψος του όσο ένα ποτήρι νερού από 'κείνα τα κλασσικά. Ξύλινο... Με περίτεχνα σκαλίσματα... Γύρω από κάθε πλευρά είχε σμιλεμένες περικοκλάδες. Κισσός έμοιαζε αν θυμάμαι καλά... Ανάμεσα στα φυλλώματα ξεπρόβαλαν κάλλες. Θύμιζε κάτι από διακόσμηση σε τέμπλο ιερό παλιάς εκκλησίας... Σε κάθε πλευρά του ιστορούσε μια εποχή μέσα στο πλαίσιο που όριζε η μπορντούρα.
Μπροστά μπροστά η άνοιξη, σαν όμορφη παιδούλα που σκόρπιζε άφθονα λουλούδια... Στα αριστερά το καλοκαίρι σαν νιος που θέριζε στάχυα χρυσά... Πίσω το φθινόπωρο σαν μεσόκοπη γυναίκα να τρυγά πλούσια αμπέλια... Και δεξιά ο χειμώνας, γέρος ασπρογένης που αναπαύονταν γλυκά δίπλα στην φωτιά. Πάνω στο καπάκι ο χρόνος σε μια εικόνα που μου θύμιζε τον Θεό στις παραστάσεις του Μιχαηλάγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα, ίσως εμπνευσμένη από αυτές ακριβώς...
Κλασσικό ξύλινο κουτί ιταλικής τεχνοτροπίας... Ήταν στο πρώτο μου ταξίδι στην Ρώμη. Ταξίδι υποχρεωτικό μια και έπρεπε να επισκεφτώ την Ελληνική Πρεσβεία. Όμως, σκεφτόμουν, αν περίσσευε χρόνος... Κι έπρεπε να περισσέψει... Ήθελα τόσο να περιπλανηθώ στα δρομάκια μιας μεγάλης άγνωστης πόλης. Να νιώσω εκείνη την απροσδιόριστη αίσθηση ότι χάθηκα. Ξένος ανάμεσα σε ξένους. Με την αδρεναλίνη στα ύψη...
Και ο χρόνος περίσσεψε για χάρη μου... Τελείωσα γρήγορα από τα διαδικαστικά στην Πρεσβεία και πήρα το μετρό ως το ιστορικό κέντρο. Μπλέχτηκαν τα βήματά μου με των άλλων περαστικών στα στενά που απλώνονταν από την Πιάτσα ντι Σπάνια στην Φοντάνα ντι Τρέβι κι από κει στην Πιάτσα Ναβόνα και το Τραστέβερε... Λογής λογής μαγαζιά, μικρά και μεγάλα εναλλάσσονταν με ότι φαντάζεται ο νους... Κι εκεί εκείνη η μικρή βιτρίνα που με μαγνήτισε... Είδη δώρων... Μικρά μα με όλη την τέχνη θαρρείς μαζεμένη πάνω τους... Στο κέντρο αυτό το σκουρόχρωμο ξύλινο κουτί. Θυμήθηκα τα τέσσερα στρογγυλά χρωματιστά καδράκια από μαγιόλικα με τις παραστάσεις των εποχών που αγόρασα στην Ντερούτα. Πόσο θα ταίριαζε κοντά τους....! Ρώτησα την τιμή... Μέτρησα τα υπόλοιπα των χρημάτων στην τσέπη μου και το έκανα δικό μου...
Και τώρα αυτό το κενό που περιγράφεται από την σκόνη... Εκεί που ακουμπούσε τώρα το χνάρι του μόνο... Δεν έπρεπε να το κλειδώσω... Δεν θα κινούσε την περιέργεια. Θα το άνοιγαν... Θα έβλεπαν ότι δεν έχει μέσα τίποτα που να αξίζει... Τι να ξέρουν εκείνοι για το ανεκτίμητο...! Εκείνο που τα χρήματα δεν αγοράζουν... Για μένα το ίδιο το κουτί θα γινόταν η ζωή μου στις τέσσερις εποχές της... Είχε μόνο τρία ευτελή αντικείμενα μέσα του. Όσα πρόλαβα να ζήσω... Μια φωτογραφία μου στα τρία μου χρόνια με εκείνη την πέτρα στα χέρια, έτοιμος θαρρείς να την πετάξω στην ζωή... Και το εισιτήριο. Το αεροπορικό εισιτήριο που με πήγε πρώτη φορά στα ξένα, στον τόπο των σπουδών μου... Κι ύστερα ένα αποξηραμένο λουλούδι... Από το μπουκέτο που έδωσα στην σύντροφο της ζωής μου όταν συναντηθήκαμε στα σκαλιά της εκκλησίας...
Η ζωή μου ως τώρα... Ολάκερη σ' ένα κουτί.... Θα το σπάσουν για να το ανοίξουν και μαζί του θα κομματιάσουν το είναι μου....

19 σχόλια:

  1. ενας λογος που δεν ειχα ποτε τετοιο κουτι ειναι διοτι θα μου θυμιζε παντα ή θα με εκανε να φανω ευαλωτη αν ποτε επεφτε στα χερια καπου
    το ιδιο κολλημα εχω και με τις φωτο δεν θελω να βγαινω θελω ολα να τα καταχωρω και να τα εχω στο μυαλο μου

    σημ.με βγαζουνε βεβαια με το ζορι φωτο αλλα λεμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο κείμενο!!!!

    Ημουν σίγουρη βεβαια, αλλα εσυ ξεπερασες τις προσδοκίες μου!

    Υπαρχει και στην Αθηνα άραγε τέτοια ομάδα;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Skoulikακi μου

    Το κείμενο είναι φαντασία κι όχι βίωμα αν κι περιέχει αληθινα στοιχεία από την ζωή μου. Όμως το κουτί είναι γέννημα και εύρημα φαντασίας... Από το περιεχόμενο η φωτό υπάρχει, το εισιτήριο θα ηθελα να το είχα κρατήσει όσο για το αποξηραμένο λουλούδι είχαμε όλο το μπουκέτο μέχρι πριν λίγες μέρες, αλλά κάποιοι έπεισαν την σύζυγό μου ότι είναι γρουσουζιά και το πέταξε... Μακάρι να είχα κρατήσει ένα μόνο λουλούδι... Ένοιωσα λίγο αυτή την συναισθηματική απώλεια που μεγιστοποιώ στο διήγημα... Και να σου/σας πω ένα μυστικό; Μπήκα τόσο στο πετσί της ιστορίας που πόνεσα με το ανύπαρκτο κουτί που χάθηκε...

    (Cou) Coula μου

    Με κολακεύεις αφάνταστα... Δεν φαντάζεσαι πως με κάνεις να νοιώθω... (άσε που έγινα παντζάρι)...
    Μα και βέβαια η Αθήνα έχει τέτοια ομάδα... Και από ότι ξέρω είναι πολύ μεγάλη... Αλλά, μεταξύ μας, δεν ξέρω όμως αν εκείνοι έχουν το δέσιμο που πάμε να δημιουργήσουμε εμείς... Δες αυτό!
    http://www.bookcrossing.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://www.bookcrossing.com/forum/28/442600

    (Cou) Coula μου δες και αυτό κατευθείαν από Αθήνα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σπύρο το σίγουρο είναι πως έχεις πλούτο μέσα σου και είναι κρίμα να τον αφήσεις αναξιοποίητο. Γράφε, την τέχνη την κατέχεις.
    Τα φιλιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι όλο αυτό το έγραψες σε λίγα λεπτά?

    Εγώ πάντως και το κουτί είδα και στη Ρώμη ξαναγύρισα!

    Μαγικό το ταξίδι σου!

    Φιλιά πολλά για πολλές συνέχειες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΜΑΜΟΥΝΙ

    Καλωσόρισες. Και τι έκπληξη το τραγούδι που δεν το ήξερα... Υπέροχο και δένει απόλυτα... Απ' ότι κατάλαβα πάντα πλαισιώνεις αναρτήσεις με το καταλληλο τραγούδι... Εκπληκτικό χάρισμα να βρίσκεις το μουσικό ταίρι στο ταξίδι του κάθε μυαλού...

    to alataki

    Πόσα έμαθα από σένα και πόση ενέργεια πήρα όταν τα χέρια μας ενώθηκαν στην πρώτη χειραψία δεν περιγράφεται... Τα λόγια σου αύρα στο πανί της βάρκας μου ευχομαι να με σπρώχνουν για πολύ ακόμα στα ανοιχτά αυτής της ήρεμης θάλασσας που μεσα της μπήκα...


    porcupine

    Ελενάκι μου... Κι εσύ θα έγραφες τόσο κι ισως άλλο τόσο σε μια συνάντησή μας... Σου λέω πως βγήκαν εκπληκτικά πράγματα από ανθρώπους που δεν το περίμεναν καν οι ίδιοι από τον εαυτό τους..
    Ποιός ξέρει πως θα ήταν το δικό σου κουτί και πόσο μαγικό θά'ταν και το δικό σου ταξίδι με την ευαισθησία που σε διακρίνει..
    Φιλιά κι από μένα και μιά ευχή... Τόλμα... Πάρε το δικό σου σκαρί κι έλα στ'ανοιχτά... Πολλοί σε περιμένουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι αυτό το μαγικό άγγιγμα ψυχής που πρωτοσυνάντησα σε ένα κείμενο και ακόμα με μαγεύεις...Σπύρο μου να είσαι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σπυράκο μου,
    ξέρεις κάτι?Πολλοί εδώ μέσα μου έχουν πει πως πρέπει να κάνω κάτι με το γράψιμο.Από πολύ μικρή σκάρωνα ποιηματάκια και μεγαλώνοντας έγραφα συνέχεια.Είχα μαζί μου ένα μικρό μπλοκάκι κι όταν μου ερχόνταν κάτι, το αποτύπωνα με λέξεις.
    Ίσως τολμήσω τελικά να κάνω ένα βήμα και λίγο πιο πέρα...

    Θα το μάθεις σίγουρα...
    Σε φιλώ γλυκά, καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιαγιά Αντιγόνη

    Είναι η αύρα σου που καθρεφτίζεται στην ψυχή μου αυτή... Που να ήμουν και αληθινά δικό σου παιδί... Πρώτα εσύ να είσαι καλά και θα είμαι κι εγώ...


    porcupine

    Ελενάκι μου,

    Και να μην το έλεγες μπορούσα να το φανταστώ... Εσύ σίγουρα είχες ένα συρτάρι γεμάτο... Να τολμήσεις αυτό το βήμα... Για σένα πάνω από όλα... Και μην πτοηθείς... Θα υπάρξουν πολλοί που θα εκφραστούν αρνητικά... Εσύ όμως μην δίνεις σημασία... Άκου ανθρώπους που έχουν δημοσιεύσει όπως το αλατάκι, (Ιωάννα Φωτιάδου), η Ρίκη Ματαλλιωτάκη, η Γιαγιά Αντιγόνη που σε κερδίζει με μιας και που λογικά θα είχε κάνει πάταγο.... Κι εκεί εσύ θα βρεις το σωστό μονοπάτι... Να είσαι εσύ... Αυθεντική... Και τα άλλα θα είναι εύκολα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Λατρεύω τα κείμενα που με ταξιδεύουν...Σπύρο μου,για λίγα λεπτά με ταξίδεψες...Όλα γύρω μου έφυγαν και βρέθηκα να περπατώ μαζί σου στα σοκάκια.... Ευχαριστώ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χάθηκα μαζί σου στα στενάκια της Ρώμης, εκστασιάστηκα με τις ζωγραφιές της Καπέλα Σιξτίνα, θαύμασα τα συμπλέγματα της Πιάτσα Ναβόνα...
    Παρ όλα αυτά έχω κρατήσει το εισητήριο και παρά τις δυσειδαιμονιες και την νυφική ανθοδέσμη,το μαγικό κουτί όμως το κρατάς εσύ και χάιρομαι που θ αποθηκεύσεις τις αναμνήσεις μου. Είναι σε καλά χέρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. irini μου


    Εγώ σε ευχαριστώ που καταδέχτηκες να μου κρατήσεις συντροφιά σε αυτή την βόλτα....


    Χαρά μου

    Μου έδωσες πολλαπλή χαρά και θα το ξαναπώ γιατί έτσι πρέπει... Το mail σου με συγκίνησε... Και τώρα μου εμπιστεύεσαι τις αναμνήσεις σου... Τι να πώ... Ταπεινά ευχαριστώ για όλα μόνο, δημοσίως... Τώρα καταλαβαίνω γιατί σε έχουν γεμίσει βραβεία...
    Σύμτωση πάλι να έχεις κρατήσει όλα αυτά που θα ήθελα να έχω κρατήσει;;;;;... Βρε μπας και είσαι το alter ego μου;;;;....!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σπύρο, αν και ξαναμπήκα σήμερα στην σελίδα σου, άργησα "να βγάλω σπυράκι..." (δηλαδή να σχολιάσω) όπως γράφεις τόσο χαριτωμένα στα σχόλιά σου!
    Αν και αργά, είχα μια μέρα εκτός από κουραστική, έως και πολύ παράξενη, θέλω να σου γράψω πως χάρηκα πολύ που με αφορμή τα βιβλία σας βρήκα και ελπίζω πως δεν θα χαθούμε!
    Χαίρομαι για όλα αυτά που διάβασα, εύχομαι Καλή επιτυχία στην ομάδα σας που ίσως στο μέλλον καταφέρω να γίνει και "μου"!

    Μ' αρέσει που έψαχνα τον κύριο Λεμονή για την εκδήλωση, είχα τις καλύτερες συστάσεις γι' αυτόν, μα ο τηλεφωνικός κατάλογος που έψαχνα δεν με βοήθησε καθόλου στο να βρω τον ίδιον και εγκαίρως, όχι μόνο αυτόν, αλλά και πολλούς άλλους!

    Δεν πειράζει, όμως! Μερικά πράγματα στη ζωή είναι για να γίνονται έτσι! Η ζωή ξέρει καλύτερα πως τα φέρνει. Έχει τους λόγους της.
    Θα τα ξαναπούμε σίγουρα, Σπύρο και γράφε όπως σου υπαγορεύει η ψυχή σου! Αυτή κι αν ξέρει! Ακόμα και στους δασκάλους, αυτή υπαγορεύει! Αλλιώς, πώς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τα χνάρια

    Κατερίνα μου...
    Καλωσόρισες... Τα βήματά μου έπρεπε δυό φορές να έχουν αφήσει κάποια χνάρια στο όμορφο και φιλόξενο καφενείο σου... Δυό φορές έμαθα για τις συγκεντρώσεις σας εκεί ένα κτι πιο αργά από ότι έπρεπε για να έρθω... Εγώ χάρηκα διπλά... Δεν θα χαθούμε σίγουρα!
    Χαίρομαι πιο πολύ για μια παράξενη σύμπτωση που δεν μοιάζει ούτε αυτή τυχαία... Στο διήγημά μου αυτό, χρησιμοποιώ την λέξη χνάρι με μεγάλη σημασία για την συναισθηματική απόδοση της στιγμής... "Εκεί που ακουμπούσε τώρα το χνάρι του μόνο...". Κι έρχεσαι εσύ και αφήνεις ακριβώς σε αυτό το πρώτο χνάρι σου... Η ομάδα μας θα γίνει και δική σου σίγουρα όπως και εμείς θα κάνουμε και δική μας την δική σου..
    Όσο για τον Διονύση Λεϊμονή τώρα τον βρήκες για τα καλά!!!! Χαίρομαι πολύ γι αυτό...
    Όντως η ζωή ξέρει καλύτερα πως τα φέρνει και σίγουρα έχει λόγους σοβαρούς!
    Περιμένω να γνωριστούμε από κοντά και να περνάμε υπέροχα διαβάζοντας, γράφοντας, ακούγοντας, αγγίζοντας ψυχές και κάνοντας καταθέσεις ψυχής στην τράπεζα του πνεύματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σπύρο μου, μόλις είδα το σχόλιό σου και κατασυγκινήθηκα... Τίποτα δεν γίνεται τυχαία στη ζωή, Σπύρο! Πιστεύω πολύ σ' αυτό!
    Δεν πειράζει που έχασες τα δυο προηγούμενα χνάρια... Ήταν τα πρώτα βήματα της προσαρμογής σ' ένα αλλιώτικο δρόμο και τρόπο επικοινωνίας.
    Ήταν κάπως δειλά, μα είχαν πολύ βάθος! Ελπίζω στο μέλλον σε καλύτερα, σε πιο δυνατά και συχνά, ώστε να μην σβήνονται με κανένα πέρασμα του χρόνου!
    Χαίρομαι πραγματικά που σας βρήκα όλους κι εγώ, και με την πρώτη ευκαιρία πρέπει να σας συναντήσω κι από κοντά για να χαράξουμε όλοι μαζί μια καλή πορεία αναζήτησης του πνεύματος, όπως λες!
    Μ' αρέσει η γραφή σου Σπύρο κι ακόμα περισσότερο το συναίσθημα που βγάζουν οι λέξεις σου! Λίγο σπάνιο για άντρα της σημερινής εποχής! Μπράβο γι' αυτό που είσαι, πρώτα και μετά για την μεταφορά του στο χαρτί!
    Περισσότερα από κοντά. 32602 το τηλέφωνο για να συννενοηθούμε πότε θα είμαι εκεί, να μην περάσεις άδικα! Εντάξει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σπυρο, δικε μου...
    Απο σημερα θα βγαζω κι εγω σπυρακια...
    Μα με πεθανες με το υπεροχο κουτι σου...
    Και με το χναρι που αφησε...
    Το κλεβω λοιπον...Η το δανειζομαι καλυτερα να λεω...
    Θα στο ξαναδωσω...Αθικτο...
    Σε λιγες μερες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τα χνάρια

    Κατερίνα μου

    Αμοιβαία η συγκίνηση... Κι εγώ το πιστεύω βαθιά ότι υπάρχει κάποια αόρατη δύναμη που ακολουθεί το δικό της σχέδιο...
    Στο επόμενο ραντεβού θα ήθελα να είμαι εκεί και θα κάνω τα πάντα για να μην το χάσω...
    Θα βρεθούμε και πριν και μετά και δεν θα χαθούμε πια...
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και να ξέρεις ότι είσαι δεν είσαι εκεί δεν θα περάσω άδικα... Τα χνάρια αξίζουν ένα πέρασμα... πάντα... Το διαπίστωσα ο ίδιος...


    μαχαιρη μου

    Πόσο με συγκινείς με αυτά που μου λες... Όπως λέει και η Κατερίνα πιό πάνω μάλλον ανήκουμε ε ένα σπάνιο πιά είδος... Ανδρες με φιλότιμο κι ευαισθησία που δεν ντρέπονται να την δείξουν χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνεται ο ανδρισμός τους...
    Πάρτο το κουτάκι μου... Στα χέρια σου είναι σίγουρο κι ασφαλές... Κράτα το για όσο θες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή