Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ένα ζεϊμπέκικο αλλιώτικο από τα άλλα

Το ζεϊμπέκικο τό 'χε μέσα του. Το ζούσε. Για την πάρτη του. Όχι για τους άλλους. Για φιγούρα δεν σηκωνόταν ποτέ πάνω. Όχι σαν πολλούς που μετά βίας άντεχε να τους βλέπει να το χορεύουν για να κάνουν το κομμάτι τους στην παρέα ή σε καμιά χαζογκόμενα που χαλβάδιαζαν. Προτιμούσε να χαζεύει εκείνους που μπορεί να μην χόρευαν καλά αλλά φαίνονταν ότι χόρευαν για τους ίδιους... 'Ότι το ένιωθαν... Ότι το ζούσαν τη στιγμή εκείνη αγνά... Κάποτε σε κάποιο κουτούκι της πόλης του, σηκώθηκε ένας σχετικά περασμένης ηλικίας άνδρας και “χόρευε” απλά περπατώντας γύρω γύρω στον ρυθμό κρατώντας το σακάκι του ριγμένο πίσω από τον ώμο κι αυτό ήταν ζεϊμπέκικο για κείνον. Αυτόν τον θαύμασε... “Η γνησιότητα στο μεγαλείο της” σκέφτηκε. Δεν είχε δει πολλούς τέτοιους από τότε...
Κι έπειτα εκείνος είχε την δική του φιλοσοφία πάνω σ' αυτό το θέμα. Το κάθε ζεϊμπέκικο έχει εκτός από την δική του μουσική, αυτό που είναι και το πιο βασικό, τον στίχο... Ο στίχος είναι που σε πλημμυρίζει, που ορμά μέσα σου και σε κάνει να ξεχειλίζεις συναισθήματα, αν ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη... Και σίγουρα το κάθε τραγούδι με τους στίχους του σου μεταφέρει τα συναισθήματα εκείνου που το έγραψε και βίωσε αυτό που περιγράφει. Ίσως μέσα του βρει κάποιος που και που ένα κομμάτι της δικής του ζωής σε σκόρπιους στίχους. Όμως σπάνια ζεις ακριβώς αυτό που οι στίχοι λένε. Το λοιπόν έτσι ακριβώς ήταν και για εκείνον. Και εκεί έκρυβε το μυστικό του. Για κάθε τραγούδι που του άρεσε εκτός από τους στίχους που του πήγαιναν γάντι, γινόταν ηθοποιός κι έμπαινε στο πετσί του ρόλου για εκείνους τους αταίριαστους στην ζωή και την κατάστασή του στίχους. Και η πίστα ήταν η σκηνή έκφρασης όπου ο χορός του μάγευε με την αληθοφάνεια των συναισθημάτων που έβγαζε... Αυτός ήταν και ο λόγος που χλεύαζε με κάτι ψευτόμαγκες που ανέβαιναν να χορέψουν με “γυναικείες” ζεϊμπεκιές... “Μού 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια....” έλεγε το τραγούδι και χόρευαν αυτοί κάνοντας κέφι και μαγκιές με την παρέα... “Ηλίθιοι” σκέφτονταν...
Φοιτητής στην Ιταλία ήταν τότε, δεκαετία του '80, και τον περίμεναν πως και πως στις ελληνικές βραδιές κάθε Πέμπτη σε κάποια από τις disco της πόλης όπου διοργανώνονταν. Πριν φτάσει εκείνος το κλίμα ήταν πάντα χλιαρό και κανείς δεν ανέβαινε στην πίστα. Ήταν ακόμη όλοι στα πρώτα ποτήρια και η “μαγκιά” τους ήθελε πολλά ακόμη για να αποφασίσει να ξεδιπλωθεί στα μάτια των άλλων. Εκείνος τέτοια προβλήματα δεν είχε. Εκείνου του έφτανε το σωστό κομμάτι. Όσο για ποτό αρκούνταν στο πρώτο, της εισόδου, κι αυτό μπορούσε να του φτάσει και για όλη την βραδιά. Δεν χρειάζονταν ποτό για να κάνει κεφάλι. Ανέβαινε στην πίστα με την μία και χωρίς να έχει καν μια παρέα να τον στηρίζει, έκλεινε τα μάτια και χάνονταν στον στίχο. Και με τις πρώτες στροφές μισό μαγαζί γινόταν παρέα του.
Κάποια μέρα σε μια από αυτές τις ελληνικές βραδιές μέσα στην δίνη του χορού του είδε ένα παλικαράκι λίγο μικρότερό του που γονάτισε και τον συνόδευε με τα παλαμάκια του. Όπως πάντα τιμούσε κι εκτιμούσε αυτήν την κίνηση, πόσο μάλλον από έναν άγνωστο. Το ανταπόδωσε με την πρώτη ευκαιρία που εκείνος ανέβηκε στην πίστα και είχε την ευχάριστη έκπληξη να δει ότι και εκείνου η καρδιά τό 'λεγε... Ο χορός του ήταν αυθεντικός, κι έπρεπε δίχως άλλο να σκέφτονταν όπως ο ίδιος... Παραδίπλα ήταν και η κοπελιά του, γονατισμένη κι εκείνη να τον συνοδεύει. Καστανόξανθη, με μπουκλωτά μαλλιά, συνομήλική του, αλλά μάλλον πιο “βγαλμένη” έκανε στα μάτια του... Είχαν κι άλλες λίγες ευκαιρίες να απολαύσουν ο ένας τον χορό του άλλου, στις ελληνικές βραδιές που ακολούθησαν, συνοδεύοντας με παλαμάκια τον εκάστοτε χορευτή. Η κοπελιά σηκωνόταν να χτυπήσει παλαμάκια και για κείνον τώρα πια...
Κι εκείνος είχε μια πολύχρονη σχέση τότε που ήταν το παν γι αυτόν, έστω κι αν ήταν μακριά του και βρίσκονταν στις διακοπές μόνο ή στα ευκαιριακά ταξίδια που έκανε για να βρεθεί έστω ένα δεκαήμερο κοντά της. Κάποτε εκείνη δεν το άντεξε πια κι αποφάσισε να δώσει ένα τέλος. Για εκείνον το πλήγμα ήταν καίριο. Αυτή τη φορά κάθε τραγούδι χωρισμού μίλαγε απευθείας στην καρδιά του, μίλαγε για τον ίδιο, γι' αυτό που ζούσε, αυτό που τον μαράζωνε κι ήταν αλάτι στις πληγές του. Την πρώτη Πέμπτη που ακολούθησε αυτόν τον χωρισμό έσυρε βαριά τα βήματά του ως το μαγαζί που γίνονταν η γιορτή. Έφτασε σχετικά αργά και τον περίμεναν πως και πως για να “ανοίξει” το πρόγραμμα... Στάθηκε όμως σε μια άκρη αμίλητος και δεν κουνήθηκε από εκεί για ώρα παρά τα παρακάλια των διοργανωτών. Μόνο όταν ένα τραγούδι έσκαψε μέσα του βαθιά ανέβηκε στην πίστα. Έκλεισε τα μάτια αλλά αυτή την φορά δεν χρειαζόταν να υποδυθεί κάποιο ρόλο. Ήταν ο πρωταγωνιστής στο δικό του δράμα. Δεν τον ένοιαζε τίποτε από όσα συνέβαιναν γύρω του... Μόνο χόρευε... Χόρευε και το ζούσε για να το ξορκίσει...
Όταν τελείωσε ο χορός κατέβηκε αδιαφορώντας για τις ζωηρότερες από ποτέ επεφημίες γνωστών και αγνώστων που είχε ξεσηκώσει... Αποτραβήχτηκε στην γωνιά του να πιει το ποτό που για πρώτη φορά αποζητούσε τόσο. Και τότε τον πλησίασε εκείνο το παλικαράκι που είχε γνωρίσει λίγες εβδομάδες πριν και που ως εκείνη την στιγμή δεν είχαν ανταλλάξει παρά μόνο συνοδεία στο χορό. “Στάθης” του συστήνεται και πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη συμπληρώνει... “Βρε φίλε, σε έχω δει πολλές φορές να χορεύεις και χορεύεις υπέροχο ζεϊμπέκικο, αλλά όπως χόρεψες απόψε δεν χόρεψες ποτέ σου... Τι σου συμβαίνει;”... Αυτά τα λόγια ειπωμένα από τον άγνωστο μέχρι τότε Στάθη του έλυσαν τα γόνατα. Ο μόνος που είχε καταλάβει την διαφορά κι ας μην τον γνώριζε. Ο μόνος που του μίλησε ένα ζεϊμπέκικο αλλιώτικο από τα άλλα που χόρεψε ως εκείνη τη μέρα... Και σ' αυτόν άνοιξε την καρδιά του και άφησε χείμαρρο τον πόνο του να βγει, να ξαλαφρώσει... Από τότε τον θεώρησε από τους ελάχιστους πραγματικούς φίλους.
Με τον Στάθη χάθηκαν πρόωρα. Αιτία η Στέλλα, η κοπελιά του, εκείνη η καστανόξανθη μικρή που είχε γοητευθεί από το ζεϊμπέκικο του Στάθη κι έτσι είχε ξεκινήσει η σχέση τους. Δεν άργησε να γοητευθεί κι από τον δικό του χορό, ειδικά εκείνη την μοιραία μέρα. Της πήρε λίγος καιρός μέχρι να αποφασίσει να τον πλησιάσει και να τον φλερτάρει ανοιχτά μια μέρα πάντα σε μια ελληνική βραδιά. Εκείνος γύρισε την κοίταξε στα μάτια και της είπε οργισμένα. “Στέλλα, δεν θα σου πω φύγε κρατάω μαχαίρι, αλλά δεν σε είδα, δεν σε άκουσα, δεν έχει γίνει τίποτε από ότι έγινε, σήκω τώρα και πήγαινε στον Στάθη μη σε πάρει ο διάολος”... Σηκώθηκε κι έφυγε γυρνώντας της αηδιασμένος τις πλάτες. Κάτι τέτοιο δεν θα έκανε ούτε σε κάποιον από τους τόσους ψευτόμαγκες εκεί μέσα, πόσο μάλλον στον Στάθη, στον μόνο που τον ένιωσε... Εκείνον που και σήμερα ακόμη θεωρεί φίλο του κι ας μην ξέρει που βρίσκεται, ας μην θυμάται πια το πρόσωπό του που δεν ξανάδε από εκείνο το βράδυ. Τα λόγια του μόνο θυμάται που δεν θα σβήσουν ποτέ από την καρδιά του.

20 σχόλια:

  1. “Βρε φίλε, σε έχω δει πολλές φορές να χορεύεις και χορεύεις υπέροχο ζεϊμπέκικο, αλλά όπως χόρεψες απόψε δεν χόρεψες ποτέ σου... Τι σου συμβαίνει;”
    Κι εγώ Σπυράκο σ' έχω δει σε ζεϊμπέκικο, χωρίς να έχεις χορέψει ποτέ μπροστά μου, αλλά ήταν η ψυχή σου που χόρευε, πάντα χορεύει.
    Και μιας και λέγαμε για συμπτώσεις.....
    Σε μια σχεδόν ανάλογη περίπτωση κολλητός μου φίλος, μου ευχήθηκε "φιλαράκι να μη το ξαναχορέψεις ποτέ αυτό ξανά". Δεν μου ευχήθηκε όμως να πάψει να μου αρέσει και να μη με πονάει όσο και τότε.
    Και με πονάει και σήμερα ακριβώς όπως και τότε!
    http://www.facebook.com/christos.salatas#!/permalink.php?story_fbid=134461443270780&id=529496615
    Μετά από αυτό βέβαια δεν το ξαναχόρεψα και βρήκα άλλο, εξίσου αγαπημένο, να μ' εκφράζει πιο σφαιρικά για τη ζωή.
    http://www.youtube.com/watch?v=WVpKC9vbpoE
    Τέλος μέσα στις συμπτώσεις με το σακάκι στον ώμο, σου εύχομαι ακόμη μια. Από αυτή σου την ανάρτηση εύχομαι να σε βρει ο Στάθης και να τον βρεις κι εσύ μετά από τόσα χρόνια, τόσο "ψήσιμο", και τόση σιωπηλή κατανόηση. Και εύχομαι και στους δυο να μείνει μακριά η Στέλλα.....
    Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
    άναψες τον καημό μου
    είσαι μικρός και δε χωράς
    τον αναστεναγμό μου
    Κάτι παίζει με το σύμπαν..... και η γη μάλλον γυρίζει.....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο κείμενο! Μου θυμίζει ένα κείμενο του Χαριτόπουλου, πολύ δυνατό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://www.youtube.com/watch?v=irPy6CZtlV8&feature=related

    ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΕΙΜΠΕΚΙΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΦΩΝΗ!!!
    http://www.youtube.com/watch?v=3IsSyyFlGXU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ζεϊμπέκικο, είναι χορός αντρίκειος που πάει παρέα με ντόμπρες συμπεριφορές...
    Γραμμένο υπέροχα!

    Σπύρο μας έλειψες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σπύρο, πολύ δυνατή γραφή, πολύ δυνατά τα συναισθήματα! Εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εβγαλα σπυράκια μέχρι να ξαναχτυπήσεις, αλλά...
    άξιζε η αναμονή, Σπυρέτο μου!!!
    Αντρίκειος χορός, με έντονο εσωτερικό συναίσθημα
    που εξωτερικεύεται μόνο στις φιγούρες κι εσύ τον χόρεψες και μας χόρεψες.
    Μην ξαναχαθείς,ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Eκπληκτικο....ζωντανες εικονες, ρεουσα γραφη....


    ΥΓ ΠΟυ εισαι εσυ παιδακι μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για μενα Σπυρο φιλε μου...Πολυ λιγη σημασια εχει
    το ΠΩΣ γραφεις [που γραφεις υπεροχα] μπροστα στο
    ΤΙ γραφεις...
    Τα νοηματα, τα αισθηματα, οι αξιες του γραφτου
    σου...Ειναι αυτα που με συνεπαιρνουν...
    Γιαυτο,φιλε...Τα γραφτα σου τα λεω..
    Δημοσιευσεις της ψυχης...
    Να σαι καλα και ευχαριστω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εκεινο το κουτακι σου...
    Αμα το θελεις...Διαβασε την αναρτηση "Ο ΣΕΙΣΜΟΣ
    ΚΑΙ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ" Εκει στο εχω...
    Εφερα κι ενα μπουκαλι κρασι..
    Σε χαιρετω με ενθουσιασμο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. για να πω την αληθεια ειμαια πο τους ανθρωπου που δεν χορευω ασχετα αν πηγα 10 χρονια μπαλετο !! ναι δεν χορευω οποτε δεν μπορω να καταλαβω πληρως αν θες την εννοια του ν αζεις μεσα απο μια φιγουρα ..
    απλα οσοι το χορευουν ειναι μαγικο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κι εγώ είχα θαυμάσει ένα γεροντίδιο που χόρεψε όρθιο ζεϊμπέκικο, με τα πόδια καρφωμένα στο πάτωμα, κουνώντας μόνο τα χέρια του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ο χορός κρύβει πάντα συναισθήματα, που είτε καλούνται να εξωτερικευθούν, είτε δημιουργούνται εκείνη τη στιγμη!

    Πολυ ωραιο διηγημα.

    Έλειψες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι γυροβολια ήταν αυτη!
    Αυτο δεν ειναι αναρτηση!Ειναι καταθεση ψυχης, Σπυρακο! Τα νοηματα, τα αισθηματα, οι αξιες του κειμενου σου ηταν που με συνεπηραν πιο πολυ κι απο τον τροπο που αποτυπωθηκαν σε τουτη την οθονη.
    Αν εινα να γραφεις ετσι να μας γραφεις πιο συχνα..
    Μη χανεσαι.
    Σε ευχαριστουμε που το μοιραστηκες μαζι μας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ThePhantomIsHere

    Τι να πρωτοπώ για αυτά σου τα λόγια.... Το ξέρεις πόσο με συγκίνησες... Ειδικάμε τα ζεϊμπέκικα που είδες λες ότι χορεύει η ψυχή μου... Μου φτάνει που τό'δες...
    Συμπτώσεις πολλές μας ενώνουν παράξενα!!! Και θα σου το πώ κι εγώ το "φιλαράκι να μη το ξαναχορέψεις ποτέ αυτό ξανά" αν σου κάνει κακό ή αν θέλεις να ήταν η τελευταία του φορά για σένα εκείνη που θα μένει να θυμάσαι.... Πάντα θα πονάνε οι πληγές... Ευχαριστώ για την αφιέρωση... Άραγε που να είναι ο Στάθης;;;;...

    Κάτι παίζει με το σύμπαν..... και η γη μάλλον γυρίζει.....! Το πιστεύω ακράδαντα κι αυτό.... Αλλά με τρελλαίνει ο τρόπος που εσύ το λες....


    marco

    Ευχαριστώ φίλε μου... Πολύ κολακευτικό σχόλιο για έναν αρχάριο σαν εμένα... Με συγκινείς...

    ΜΑΜΟΥΝΙ

    Διαβάζεις ψυχές.... Πουλόπουλος ήταν το κομμάτι εκείνο.... Και Στέλλιος αυτό που με εκφράζει πάντα... "Το μερτικό μου απ' την χαρά"....

    Γιαγιά Αντιγόνη

    Κι εσείς μου λείψατε.... Ευχαριστώ μανούλα....


    Κατερίνα Δε.Στα.Πα;

    Κατερινα μου γλυκύτατη... Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Και για τις κατ'ιδίαν συμβουλές επίσης...

    Χαρά

    Αχ πώς μου τα λες Χαρά μου!!!! Πως μου τα λες... Προσπαθώ να μην χάνομαι αλλά... Δεν έχω σύνδεση και είναι άστα να πάνε...

    Ρίκη μου

    Λόγια βαριά όταν τα λέει κάποιος που έχει γράψει και εκδώσει.... Ξέρεις πόσο υπολογίζω στα λόγια σου.... Κι αν χάνομαι που και που είναι που δεν έχω σύνδεση και ήταν και ο φόρτος δουλειάς...


    Βρε Μαχαίρη μου

    Αν τα δικά μου τα λές Δημοσιευσεις της ψυχης εγώ πως να πώ τα δικά σου;;;;;...
    ΑΠΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΖΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ....
    Εσύ να σαι καλα και εγώ σε ευχαριστώ για πολλές συγκινήσεις που μου χάρισες με τα δικά σου κείμενα και ειδικά σήμερα με το "Ο σεισμός και ο θησαυρός" που άνοιξε τον Νιαγάρα στα μάτια μου...

    Μαχαιρη μου

    Το κουτάκι ΜΑΣ θα λέμε απο εδώ και μπρος και στην υγεία μας... Άντε εβίβα φίλε μου με το ωραίο το κρασάκι σου από το βαρέλι της καρδιάς... Βρε συ φίλε, τι περιφέρεια στήθος έχεις για να χωράει όλη αυτή η καρδιά εκεί μέσα μου λες;;;;;;


    Skouliki μου

    Χόρεψε για χάρη μου μιά φορά ότι νά'ναι... Άνοιξε την καρδούλα σου, κλείσε τα μάτια και κάντο για σένα.... Θα δεις πόσο άνετα θα βγεί ο χορός από μέσα σου...

    Ασκαρούλη μου

    Ήταν να μην τον θαυμάσεις!!!!!! Σαν να τον βλέπω τώρα....

    (Cou) Coula μου γλυκειά

    Σε ευχαριστώ... Μου λείψατε κι εσείς αλλά που και που προλάβαινα να σας διαβάσω.... Σχόλια δεν μπόρεσα πάντα να αφήσω... Χάνεται η σύνδεση... Πονηρά αντέγραφα κείμενα τα πετούσα στην επιφάνεια εργασίας και μετά τα διάβαζα ήσυχα χωρις φόβο να κοπούν στην μέση... Χρωστάω σχολιασμένες επισκέψεις και σε σένα και σε άλλους....

    xeimwniatikh.liakada

    Λιακαδίτσα μου όμορφη... Εγώ ταπεινά ευχαριστώ για τα τόσο όμορφα σχόλια... Ήταν όντως μικρή κατάθεση ψυχής όπως άλλωστε είναι για μένα το ζεϊμπέκικο αυτού καθ' εαυτού σαν χορός...
    Και ευχαριστώ και σένα και τους άλλους γιατί με νιώσατε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι ωραία γραφή. Τα λόγια τα δικά μου περιττεύουν. Μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. επί λέξει

    Φίλε μου καλέ... Αν το λες επί λέξει, τα λόγια σου δεν περιττεύουν ποτέ.... Σε ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μπράβο Σπύρο, σα να το βλέπω με τα μάτια μου...
    Μας λείπεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. to alataki
    Ιωάννα μου θα σου λέω πάντα ότι η γνώμη σου είναι για μένα φάρος καθοδήγησης.... Αν εσύ που πλάθεις τόσο ζωντανές εικόνες με την πέννα σου μου λές κάτι τέτοιο εγώ σιωπώ και κρατάω το τιμόνι προς τα εκεί.... Όταν διάβασα το Δέκα το καλό και "είδα" τον Νώντα σου βρήκα κάτι δικό μου εκεί μέσα και είχα υποσχεθεί να το βγάλω... Από την δική μου ζωή, καρδιά και μνήμη... Σε ευχαριστώ γιατί έγινες η αφορμή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ναι αλλα στο σπιτι μου διοτι σε κοινο μπροστα δεν το βλεπο εφικτο :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ελπίζω να είσαι καλά
    κι ας σε έχουμε χάσει ...

    τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή