Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Μια κρυφή αμαρτία

Είχε πολλές φορές σκεφτεί πως θα ήταν αυτή η στιγμή. Κατά βάθος την είχε ζήσει ξανά και ξανά... Στα όνειρα, στο ξύπνιο του... Ήξερε κάθε συναίσθημα πίσω της. Κι όμως. Ποτέ δεν μπορούσε να διανοηθεί την έκτασή τους. Το πόσο μπορεί να ήταν τεράστια. Τόσο που να μην χωράνε στην καρδιά του. Του φαίνονταν ότι θα σπάσει από στιγμή σε στιγμή... Η ανάσα του δεν του έφτανε... Όμως δεν ήταν υπεύθυνο αυτό το γλυκό βάρος στο στήθος του...

Γυμνός, απόλυτα παραδομένος, απόλυτα νικημένος από αυτά τα συναισθήματα, άπλωσε το χέρι να κρατήσει αυτό το μικρό χεράκι μέσα στην φούχτα του, αυτό που ήταν για εκείνον η αρχή και το τέλος του, η απόλυτη συνέχειά το. Πόσο φυσικό ήταν να σκεφτεί κάτι τέτοιο τώρα αυτή τη στιγμή, αυτή την μαγική στιγμή! Του έμοιαζε τόσο που του ξυπνούσε μνήμες ξεχασμένες, μνήμες σβησμένες από τα νερά του τοκετού που τον έφερε στον κόσμο... Ξαναγεννιόταν ο ίδιος μέσα απ' αυτές. Θυμόταν ξανά την προσμονή του να δει το φως, να ακούσει καθαρά τις μουσικές από την φωνή της μάνας του και του πατέρα, τους ήχους της φύσης γύρω, χωρίς τις παρεμβολές του αμνιακού υγρού. Θυμόταν ξανά τον φόβο να αφήσει την ασφάλεια της υγρής φωλιάς του, αλλά και την αδημονία να κινηθεί ελεύθερος από τα δεσμά του λώρου. Να ανασάνει την πρώτη του φορά με τα δικά του πνευμόνια. Πόσο θα ήθελε να ήταν εκείνος στη θέση αυτού του μικρού πλάσματος πάνω στο στήθος του. Και νά 'ναι ο δικός του πατέρας στην θέση του... Σε εκείνη την πρωτόγνωρη πρώτη επαφή...

Ξαφνικά γέμισε το μυαλό του ενοχές. Σκέφτηκε ότι για χρόνια ολόκληρα στην ζωή του αισθανόταν άσχημα για την διαφορά των σαράντα τριών χρόνων που τον χώριζαν από τον πατέρα του. Αυτή η επαφή που δεν μπόρεσε παρά σπάνια να αποκτήσει τον βάραινε συχνά... Και τώρα.... Πως μπόρεσε εκείνος να τον φέρει στον κόσμο πάνω από πενήντα χρόνια μετά τον τοκετό που έδωσε εκείνου ζωή;... Γιατί να τα αφήσει όλα πίσω του προκειμένου να ζήσει αυτήν την στιγμή για τον ίδιο;... Εγωιστικά... Γιατί η ανάγκη του να γίνει πατέρας να τον οδηγήσει στο διαζύγιο, στην αναζήτηση μιας μήτρας προς ενοικίαση και τέλος στο να δώσει ζωή σε αυτό το μικρό θαύμα που κρατάει τώρα στο στήθος χωρίς ποτέ να αναρωτηθεί πως θα νοιώθει εκείνο χωρίς μάνα κι όταν μεγαλώνοντας οι άλλοι θα θεωρούν τον πατέρα του παππού... Τι αμαρτία έκανε Θεέ μου για να ζήσει ένα θαύμα...

12 σχόλια:

  1. Τί απίστευτη γραφή?Και διάλεξα την κατάλληλη ώρα για να το διαβάσω.Μέσα στην ησυχία, είδα την αμαρτία κι εγώ και την έζησα τόσο πολύ που ντράπηκα!

    Μεγάλο θέμα συζήτησης!

    Καλό μας ξημέρωμα Σπυράκο μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σπύρο μου ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
    Ενα θέμα για πολύ κουβέντα που το δίνεις με τη σπάνια και ιδιαίτερη γραφή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβερο Σπυρο...
    Για πρωτη φορα βλεπω να θιγεται το θεμα...
    Και με τοσο τρυφερο τροπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://www.youtube.com/watch?v=wmNLcben7n4
    ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΕΘΙΞΕΣ, ΜΕ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΡΟΠΟ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ!
    ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΠΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όπως πάντα εξαιρετικά δοσμένο ένα πολυ ευαισθητο θέμα!

    Τα δικα σου διηγηματα ποτε θα τα βρουμε στα βιβλιοπωλεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι αμαρτίες φέρνουν τα ... θαύματα.

    Εσύ συνέχισε να γράφεις ...

    Καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Τι αμαρτία έκανε Θεέ μου για να ζήσει ένα θαύμα..."

    !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε με χαρά!:)
    http://kariatida62.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. porcupine

    Ελενάκι μου σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο! Όντως η ώρα ήταν ιδανική για σκέψη... Κι εμένα με εμπνέει η νύχτα... Μετά τα σχόλια όλων κατάλαβα ότι δεν έχουν ασχολειθεί πολλοί και πολύ με αυτό το θέμα... Όντως μεγάλο...

    Τα φιλιά μου!

    .
    Γιαγιά Αντιγόνη μου

    Όντως και ίσως θα έπρεπε να το ψάξουμε περισσότερο...
    Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια αλλά και γιατί με έκανες bloger... Γιατί εσύ με έκανες...

    μαχαιρης μου

    Έτσι ένοιωσα όταν ταξίδεψε το μυαλό μου εκείνα τα λίγα λεπτά της δημιουργικής γραφής... Πήγα σε κάτι που μου λείπει... Έβαλα και λίγο αγέννητο... Και βγήκε...


    ΜΑΜΟΥΝΙ

    Όπως πάντα εύστοχη επιλογή.... Σε ευχαριστώ... Καλή συμβίωση με την υπέροχη Κάρυ...

    Coula μου

    Ευχαριστώ διπλά και για το σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση αλλά και για την μεγάλη ενθάρρυνση από αυτό το σχόλιο... Λες να τα καταφέρω να εκδώσω κάποτε;;; Το πρώτο υπογεγραμμένο θα είναι της Αντιγόνης μας.... Το δεύτερο δικό σου.... Και εννοείται χαρισμένα....


    meggie μου γλυκειά

    Αξίζει να διαβάσεις το Αμαρτωλά θαύματα του Δημήτρη Αλεξίου. ΣΥΓΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. Είναι αυτό ακριβώς που λες...
    Θα προσπαθήσω να συνεχίσω... Αφού εσείς μου δείχνετε τον δρόμο...

    Χριστιάνα μου

    Για άλλη μια φορά πιάνεις την φράση "κλειδί"...
    !!!

    MAMOYNI μου

    Ήρθα, ήρθα και το χάρηκα όσο τίποτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. (Σας) Ζηλεύω απίστευτα γι' αυτό που κάνετε! Επαναλαμβάνομαι, θαρρώ, αλλά είναι άλλο ένα υπέροχο κείμενο! ;)

    σνουποφιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. συμφωνω και εγω σπυρο με τα παιδια πιο πανω
    συνεχισε να γραφεις ..ειναι μια μορφη γαληνης ... για πολλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. marilia μου

    Ναι πράγματι είναι όμορφο... Ειδικά το να συναντιέμαστε με συγγραφείς αλλά και να ελευθερώνουμε το πνεύμα και την ψυχή στην πέννα... Λυτρωτικό! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και το ΣΝΟΥΠΟΦΙΛΪ ειδικά!!!! (Τέλειο σαν ιδέα!!!)

    Skoulikακi μου

    Αφού έχω στήριγμα και φάρο εσάς θα συνεχίσω... Όπως είπα είναι λύτρωση... Αρκεί να έρχονται ιδέες ή να ξυπνούν μνήμες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή