Στους έρημους σταθμούς

Στους έρημους σταθμούς

Στους έρημους γυρνά η ψυχή μου τους σταθμούς
που έχουν βαγόνια στις γραμμές παρατημένα
με αναμνήσεις φορτωμένα και καημούς
και τα παράθυρα από δάκρυα ποτισμένα.

Πόσες φορές έχουν γνωρίσει την χαρά
και πόσες άλλες εκεί έμαθαν τον πόνο
σε κάθε αντάμωμα σαν ήτανε μπροστά
ή χωρισμούς που σταματούσανε τον χρόνο.

Μα τώρα πια χάσαν την αίγλη την παλιά,
φιγούρες μοιάζουν θλιβερές και γερασμένες,
πληγές γεμάτοι, με παράθυρα κλειστά,
με αποβάθρες και γραμμές χορταριασμένες.

Αχ να γινότανε ξανά να είχαν ζωή
πάλι στα σπλάχνα τους, ας ήταν για μια μέρα,
τραίνα ανυπόμονα να έφταναν πρωί
και με σφυρίγματα να σκίζαν τον αέρα.

Κι εγώ να ήμουνα ξανά παιδί μικρό
πάνω στην γέφυρα πεζών να τα χαζεύω
να με τυλίγουνε με σύννεφα καπνό
την μυρωδιά τους στην ψυχή μου να μαζεύω….

                        Αργοναύτης 21/05/2015