Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Καθωσπρεπισμού τίμημα

Παντρεύτηκε σε κοντινή μεγαλούπολη.... Ακολούθησε το συνήθειο που ήθελε να ανταλλάσσουν τα δυο σόια νύφες... Πότε το ένα έπαιρνε νύφη από το άλλο πότε ανάποδα... Ο σύζυγός της, κιμπάρης και καλόκαρδος.... Ότι ήθελε στην ποδιά της.... Χατήρι δεν της χάλαγε... Ορφανός από μικρός δούλεψε ακούραστα με τον μικρό αδελφό του, πατέρας και αδελφός για εκείνον.. Έστησαν μαζί εργοστάσιο... Πρώτο όνομα... Κι εκείνη κυρά κι αρχόντισσα όσο λίγες στην εποχή της... Ζωή από ζάχαρη. Με όλα της τα λούσα. Του χάρισε δυο παιδιά. Το πρώτο ένα κορίτσι. Όμορφο, μελαχρινό, με μια ελιά στο μάγουλο κοντά στο στόμα... Ζωγραφιά του Θεού.. Κι έπειτα ένα παλικάρι... Ψηλό καλοκαμωμένο.

Όλα τα είχανε. Και τα παιδιά δεν στερούνταν τίποτε... Μεγάλωνε κι ομόρφαινε η κοπελιά... Μέχρι την εφηβεία της πιάνο, αγγλικά, γαλλικά, μπαλέτο.... Σε μια εποχή, αρχές των '60, που κάτι τέτοιο ήταν απαγορευτικό για τους περισσότερους... Όμως μια αποφράδα μέρα ο τροχός γύρισε... Η επιχείρηση έπεσε έξω... Πρώτος το έμαθε ο μικρός αδελφός του άντρα της... Δεν το άντεξε... Χάθηκε μια νύχτα στην πόλη... Το νέο χτύπησε την πόρτα της. Ό άντρας της έφυγε να τον βρει.. Κι εκείνη άφησε τα παιδιά μόνα στο σπίτι κι έτρεξε ξοπίσω του... Σκηνές αλλοφροσύνης.. Βρέθηκε ο χαμένος αδελφός πνιγμένος στο ποτάμι... Ο ίδιος ο άντρας της τον βρήκε χαράματα... Η οικονομική καταστροφή ήταν βαριά... Αλλά τούτο ΄'δω, ασήκωτο...

Τα άφησαν όλα πίσω... Ήρθαν σε άλλη πόλη κατεστραμμένοι και σε βαρύ πένθος, κοντά στα γονικά της και τις αδελφές της... Νοίκιασαν τον πάνω όροφο από ένα διώροφο στην παλιά συνοικία, σκοτεινό, με ξύλινα πατώματα που έτριζαν σε κάθε βήμα... Μπήκαν στην δούλεψη της επιχείρησης που διατηρούσε η μικρή αδελφή με τον πατέρα της... Ο άντρας της στο εργαστήρι, πρώτος τεχνίτης ήτανε, εκείνη στην παραγωγή αλλά και μπροστά με την αδελφή και τον πατέρα της για την πελατεία. Ο γιος της έβγαινε με το ποδήλατο να πουλάει την παραγωγή στην παραλία... Και η όμορφη κόρη, πάνω στην εφηβεία της, κλεισμένη στο σκοτεινό σπίτι να κεντάει μόνη.... Στο μαγαζί, ούτε λόγος να την φέρει... Α πα πα.... Δεν την είχε για τα μάτια του κόσμου...

Στο στενό δρόμο απέναντι από το παράθυρο που κένταγε ήταν το κουρείο της γειτονιάς.... Οι δουλειές ανέβηκαν από τότε που η νιόφερτη ήρθε στην γειτονιά... Κι όσο εκείνη έμενε κλεισμένη στο "σεράι" άφταστη και όλο μυστήριο, τόσο εκείνοι έχασκαν από κάτω τρυπώντας με το βλέμμα το παράθυρο... Και σιγά σιγά οι ορμόνες που άνθιζαν μέσα της άρχισαν τον ανελέητο πόλεμο με τα ήθη και την ανατροφή της... Άρχισε όπως όλα τα φυσιολογικά άτομα να ανακαλύπτει την σεξουαλικότητά της... Αντικείμενο πόθου εκείνη, άρχισε να ποθεί με την σειρά της... Τι πιο φυσικό... πιο ανθρώπινο.... Ένοιωσε τα πρώτα χάδια τους πίσω από κείνο το κλειστό παράθυρο, που πήγαιναν όλο και πιο χαμηλά... Τι κι αν ήταν από το δικό της χέρι.... Στο μυαλό της ήταν εκείνο το ομορφόπαιδο απέναντι στο κουρείο που χάζευε το παραθύρι της... Και μετά οι ενοχές... "Εγώ που είμαι από σπίτι... με ανατροφή...". Κανείς να της εξηγήσει... Κανείς να της πει ότι είναι φυσιολογικό... Ότι δεν είναι κακό αυτό που ανακάλυψε στον εαυτό της... Η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύτηκαν μέσα της.... Ο πόλεμος με τα χρηστά ήθη έφερε την κατάθλιψη... Και κάποιες φορές οι αντιδράσεις άρχισαν να εκδηλώνονται μπροστά σε άλλους της οικογένειας.... Το χάιδεμα, το κρυφό πνιχτό γελάκι, το ξαφνικό κλάμα.. Αργότερα η φυγή, οι τάσεις αυτοκτονίας... Το κυνήγι ξοπίσω της να την προλάβουν...

Κι ύστερα ήρθε η φρικτή πραγματικότητα των νευρολογικών κλινικών και το έγκλημα πάνω της... Ηλεκτροσόκ.... Ότι πιο φρικτό μπορούσαν να κάνουν σε άνθρωπο... Και εκείνη η μάνα, να προσπαθεί πάντα να κρύψει τα πάντα από τον έξω κόσμο... Να κρατά μέσα της ελπίδες ότι κάποτε όλα θα γίνουν όπως πρώτα... Γιατί η αξιοπρέπεια, ο καθωσπρεπισμός, και το "τι θα πει ο κόσμος" έπρεπε και πρέπει να είναι πάνω από όλα... Πάνω κι από την στραγγαλισμένη εφηβεία, την ταλαιπωρημένη από τα ψυχοφάρμακα ζωή, τον διαλυμένο από τα ηλεκτροσόκ εγκέφαλο της μονάκριβης κόρης της. Σήμερα πληρώνει ακόμη το τίμημα... Ανήμπορη στα ογδόντα βάλε χρόνια της κλεισμένη στο διαμέρισμά της φροντίζει όσο μπορεί αυτό το λουλούδι που άφησε να μαραζώσει πίσω από το παράθυρο ενός ανήλιαγου σπιτιού... Η ζωή χαμογέλασε οικονομικά στο παλικάρι της που από νωρίς δούλεψε σκληρά κι έφτασε ψηλά. Έχει το σπίτι της χρόνια τώρα που της αγόρασε, νά 'ναι καλά.... Όμως τίποτε δεν μπορεί να της δώσει πίσω την κόρη που ονειρευόταν και που τα ήθη μιας άλλης εποχής την έκαναν ένα δυστυχισμένο πλάσμα δίπλα της...

24 σχόλια:

  1. Αχ αυτές οι εποχές!
    Τις έζησα και πιο πριν. Το μυστικό καλά κρυμμένο και οι ζωές μαραζωμένες..
    Οσο για τα ηλεκτροσόκ ήταν οι λύσεις που διέλυαν τον εγκέφαλο αλλά πολύ συνηθισμένο και καταστράφηκαν πολλές υπάρξεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο κείμενο Σπύρο, είσαι λογοτέχνης τελικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιαγιά Αντιγόνη μου
    πόσα κοινά έχει η αρχή της ιστορίας σου που με κέντρισε να γράψω την δική μου!!! για τόσους ανθρώπους εκείνο τον καιρό ίσχυε το ίδιο... Ίδιο ξεκίνημα και μετά πάντα μια λίγο διαφορετική αλλά τόσο όμοια άσχημη κατάληξη....
    Αλατάκι μου
    με συγκινείς και με κάνεις να θέλω να συνεχίσω να γράφω... Αν το λες εσύ που "γεννάς" τόσο όμορφες ιστορίες και παραμύθια τότε είμαι σε καλό δρόμο... Ίσως δεν ξέρω να πλάθω φανταστικές ιστορίες όμως θα προσπαθώ να αποδώσω τις αληθινές που θυμάμαι ή συναντώ... Ελπίζω να σε έχω κοντά μου αυστηρό κριτή για να καλυτερεύω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχω συγκλονιστεί με την ιστορία σου φίλε Σπύρο,ξέρω ότι υπήρχαν σκληρά έθιμα που τα τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια.Αλλά αυτό?? Πού μπορεί να φτάσει κάποιος για τις ιδέες που κουβαλάει...Λυπάμαι πολύ γι αυτή τη ζωή που πήγε χαμένη....
    Σε χαιρετώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ειρήνη μου
    κατ'αρχήν καλωσόρισες.
    Δυστυχώς υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες... Κι άλλες τόσες χαμένες ζωές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΦΙΛΕ ΣΠΥΡΟ
    Χαιρομαι πολυ που σε γνωριζω..Η ιστορια σου με συγκλονισε μια και εχω παρομοια εμπειρια...Βεβαια απο τα ηλεκτροσοκ τον ιδρυματισμο και τις λοβοτομες του 60 εχουν περασει χρονια και ζαμανια..Σημερα ο ψυχικα αρρωστος ειναι σε μεγαλο ποσοστο φυσιολογικος..
    Αναποδα νομιζω λειτουργησε το θεμα..
    Επειδη υπηρχε το προβλημα εγινε και ο εγκλεισμος..
    Ας ευχηθουμε να μη τυχει τετειο προβλημα ουτε στον χειροτερο μας εχθρο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαχαίρη μου
    σε καλωσορίζω και σένα και ελπίζω κάποτε να γράψεις για αυτό που λες... Δόξα τω Θεώ όντως ειναι χρόνια και ζαμάνια πίσω μας αυτά... Μόνο οι συνέπειές τους μας στοιχειώνουν ακόμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πικρά αληθινό...και δυστυχώς όχι μακρινο....

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η κοινωνία μας...Σπιναλόγγα, όχι μόνο για λεπρούς αλλά και για καθέναν διαφορετικό...Χάρηκα με την παρουσία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. aKanonisti
    καλωσόρισες και σου ανταποδίδω το ζεστό χαμόγελο.
    Μαίρη μου η χαρά της δικής σου παρουσίας εδ'ω είναι απερίγραπτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τελειοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!!
    Σαν υποθεση , σαν πλοκη, σαν γραψιμο......τελειο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ρίκη μου...
    Αν το λες εσύ που το γράψιμο είναι το λειτούργημά σου και η κρητική ψυχή σου ξέρει να είναι μόνο μπεσαλίδικη... ε τότε θα το πιστέψω σιγά σιγά κι εγώ... Σε ευχαριστώ και ανυπομονώ να βρώ και να διαβάσω "το τρενάκι" σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οντως το λεω αληθεια Σπυρο, μου αρεσε πολυ η γραφη σου,εχεις εκδωσει κατι η εισαι στα πρωτα βηματα;


    Το τρενακι ή μπορεις να το ζητησεις σε δικο σου βιβλιοπωλειο να στο φερουν, η να το παραγγειλεις στον εκδοτικο στο τηλ 2103303609
    Πρόκειται για μια νουβελα που γραφτηκε πριν 10 περιπου χρονια για παιδια απο δεκα ως εκατο δεκα χρονων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το μπλόγκ, η γνωριμία με τα γραπτά κάποιων bloggers Κάτω από το κιόσκι της Νανάς Τσούμα, ο δυστυχώς λόγω ανεργίας αυτό το διάστημα περισσότερος ελεύθερος χρόνος και για διάβασμα, η συσσωρευμένη ένταση, το πέρασμα στην συντροφιά των bookcrossers με διάθεση να γίνουν οι συναντήσεις κάτι σαν κύκλος χαμένων όχι μόνο ποιητών, με έφεραν εδώ. Δεν είχα γράψει πεζό παρά σπάνια κάτι τις... Μόνο ποίηση... Κι αυτή ανέκδοτη, και κάποια κομμάτια χαμένα για πάντα με την καταστροφή του laptop... Ευτυχώς που πρόλαβα κι έστειλα στον Ζυλ Ντασσέν πριν φύγει τρία ποιήματα για την Μελίνα. Μου έμεινε μόνο το ένα...Τα άλλα δυο τετέλεσθαι... Ελπίζω στο Ίδρυμα Μ.Μερκούρη για να τα ξαναβρώ... Θα ανεβάσω και κανένα ποίημα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Χαίρομαι κι εγώ που σε "ανακαλύπτω", Drmakspy! Συγκινήθηκα κι εγώ με το κείμενό σου, αφού μου θύμησε ανάλογη περίπτωση πολύ κοντινού μου προσώπου. Όχι σ'εκείνες τις σκοταδερές εποχές, αλλά πιο πρόσφατα. Χωρίς δραματικούς εγκλεισμούς και ηλεκτροσοκ. Απλά κομπλεξικούς γονείς που δεν άντεχαν το γεγονός ότι το προικισμένο νοητικά παιδί τους γίνονταν καλύτερο απ'αυτούς. Σε όλα της πήγαιναν κόντρα, τίποτα και κανείς που την ενδιέφερε δεν τους ήταν "αρκετό" γι'αυτήν, απαγόρευαν, χειροδικούσαν, εξευτέλιζαν. Μέχρι που την οδήγησαν στο ποτό και στα ψυχοφάρμακα που της έκαψαν τον εγκέφαλο. Δεν είναι έγκλειστη αλλά ούτε να λάμψει πια μπορεί, ούτε να ενταχθεί οπουδήποτε. Μόνο να επαναλαμβάνει χαζοχαρούμενα ευχαριστίες και μισές αναμνήσεις απ' τα εφηβικά μας χρόνια.

    Να'σαι καλά. Θα επιστρέψω να διαβάσω κι άλλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. A! Mου φάνηκε πολύ οικείο και το όνομα του blog σου. Έχω τους λόγους μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. (Απο)τύπωμα....

    βλέπεις πόσο κακό μπορεί να κάνει κανείς ακόμα και με καλή πρόθεση... Πόσο στεναχωριέμαι και με το πλάσμα που αναφέρεις... Όποιος έζησε κάτι παρόμοιο από σχετικά κοντά δεν μπορεί να μην επαναστατήσει μέσα του κόντρα σε σκουριασμένες ιδέες... Χαίρομαι που σε καλςσορίζω... και εκπλήττομαι με το δεύτερο σχολιάκι!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γράφεις πολύ ωραία Σπύρο.
    Μόνο που ήθελα να είχε μια Διέξοδο από το Λαβύρινθο αυτό το κορίτσι.. Ήθελα να ξέρω τις αποχρώσεις του ψυχισμού της, τις εσωτερικές της δυνάμεις..ήθελα να γίνει Ανατροπή στο τέλος..να δραστηριοποιηθεί! Πριν την καταφυγή στην ψύχωση.
    Αν και η παθητικότητα που την κράτησε αδρανή πάνω στο κέντημα και πίσω από ένα παράθυρο, ειναι συμβατή βέβαια με την παθολογική εξέλιξη..

    Καλό σου σαββατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σπύρο μου, δηλώνω παρούσα στη "γραφή" της ψυχής σου και της ζωής σου. Δε μ' αρέσει η ιστορία, με λυπεί, πολύ. Ξέρω πως αν δεν ήταν βίωμα, δε θα την έγραφες. Δε θα ξεχάσω, όταν πρωτογνωριστήκαμε, αυτή την ιστορία μου αφηγήθηκες... Από τότε, χωρίς να δω "γραφές", είδα ψυχή και είπα μέσα μου: "Ταλαντούχα ψυχή!", όπως και αποδεικνύεται σιγά σιγά...
    Εύχομαι χαρές, Σπύρο μου, μόνο! Και σ' αυτές η ψυχή, γράφει υπέροχα!
    Υγεία, Σπύρο μου, κι όποια άλλη "επιβεβαίωση" ζητάς στα Καλλιτεχνικά σου, θά 'ρθει, ήρθε, υπήρχε... υπάρχει, είτε την δουν, είτε όχι! Μη σου γίνεται άγχος, δεν αξίζει! Σ' αγαπώ και το ξέρεις! Στεναχωρέθηκα... κι αυτό το ξέρεις!
    Κερί, και είθε, να είμαστε πράγματι εμείς οι λογικοί! Γιατί τα "εγκλήματα" ακόμα και σήμερα, δίνουν και παίρνουν, άσχετα αν δεν φαίνονται, εφόσον δεν γράφονται "λογοτεχνικά"...
    Σε ένιωσα, ανατρίχιασα, στεναχωρέθηκα. Αν σε καλύπτει, κράτα το και για κριτική από μένα.
    Πολλά θα ήθελα να πω για χαμένες ψυχές σε κλειστές κοινωνίες, ίσως άλλη φορά, ίσως καλύτερα προφορικά κι από κοντά. Μέγα κέρδος χρόνου!
    Να είσαι δυνατός! Αυτό μόνο! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερινάκι μου.... Σε ευχαριστώ για την τόση αγάπη... Στα είπα κι από το δικό σου βήμα... Με τέτοιους φίλους είμαι πάμπλουτος Θεέ μου...

      Διαγραφή
  20. Απαντήσεις
    1. Καλωσορίσατε στο ταπεινό blog μου... Τον επίλογο της ιστορίας θα τον βρείτε σε ένα μικρό ποίημα εδώ...
      http://spirogyrismata.blogspot.gr/2014/04/blog-post_29.html

      Διαγραφή
    2. οκ... ... καλώ ςσε βρηκα.. θα χαρώ να τα λεμε ... !

      Διαγραφή
  21. Θέ μου, δίνε Υγεία και Δύναμη σ' αυτό το παλικάρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή