Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Το μικρό θαύμα


Το καλοκαίρι είχε προχωρήσει για τα καλά. Είχε μπει ο Ιούλιος. Τα τελευταία δυο τρία χρόνια που ήταν πια αρκετά μεγάλος αλλά και αρκετά μικρός για να μπορεί η γιαγιά του να τον φέρει βόλτα, ξεκινούσαν τέτοια εποχή με τον παππού και εκείνη, με το τρένο, για το μεγάλο στα μάτια του ταξίδι. Το ταξίδι που θα τον έφερνε στο χωριό του παππού από την μεριά της μάνας του, ψηλά στην Θεσσαλική πλευρά της οροσειράς της Πίνδου, ένα από τα χωριά του Ασπροποτάμου.

Αυτή η μόνη ετήσια αλλαγή στην ρουτίνα της ζωής του τον έκανε ευτυχισμένο. Η άπλα του βουνού, το πράσινο, η δροσιά, τα τοπία, οι περιπέτειες στις εξερευνήσεις με τους ντόπιους φίλους και τα ξαδέλφια, οι περίπατοι με τον παππού, το απολαυστικότερο παγωμένο νερό που έπινε ποτέ την μέρα, το κοκορέτσι και τα σουβλάκια στις ψησταριές της πλατείας, ο γαλαξίας, η επιστροφή στο σπίτι με τους φακούς και οι πυγολαμπίδες τα βράδια, αυτά και πολλά άλλα ήταν για εκείνον ότι είχε για να περιμένει όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Και τα περίμενε καρτερικά. Τόσο που για να αντέχει περισσότερο, ανέβαινε συχνά στην αερογέφυρα πάνω από τις γραμμές του Σιδηροδρομικού Σταθμού Βόλου, στέκονταν ακριβώς πάνω από την κύρια γραμμή και όταν έφευγε κάποιο της "μετρικής" τρένο, πήδαγε νοερά πάνω του ταξιδεύοντας με την μυστική δύναμη του μυαλού ως την Καλαμπάκα... Στα μεγάλα τρένα, της κανονικού εύρους γραμμής για Λάρισα, δεν πήδαγε... Τα άφηνε να περνούν από κάτω του και απλά απολάμβανε την δύναμή τους και την διαφορετική "μουσική" από τις ρόδες τους στις ράγες... Και στο σπίτι μετά κάθε ξύλινη κασετίνα, κάθε μακρόστενο κουτί γινόταν στα χέρια του "Η αυτοκινητάμαξα για Καλαμπάκα από την πρώτη γραμμή σε τρία λεπτά αναχωρεί.....". Να γιατί αγαπούσε τα τρένα και ιδιαίτερα εκείνες τις Οτομοτρίς με την κάπως αστεία μουρίτσα σαν γελαστός μουστακαλής που τον ταξίδευαν τα τελευταία καλοκαίρια κουνώντας ρυθμικά σε 'κείνον τον μαγευτικό ρυθμό από ρόδες στα κενά των γραμμών, ".... τατάτα τα τα τατά τατά....τατάτα τα τα τατά τατά... ", μουσικοί και χορευτές μαζί.
Εκείνη όμως την χρονιά η γιαγιά δεν ήταν και πολύ καλά... Είχε κουραστεί αρκετά και δεν ένοιωθε να μπορεί να τον πάρει μαζί της. Αποφασίστηκε να φύγουν με τον παππού οι δυο τους μόνοι... Όταν το έμαθε ήταν απαρηγόρητος... Κλάμα όλη μέρα και παρακάλια να τον πάρουν μαζί. Η γιαγιά ήθελε αλλά δεν μπορούσε είναι αλήθεια. Όμως πως να το καταλάβει ένα παιδί που δεν είχε κλείσει ακόμη τα δέκα. Το απόγευμα της προηγούμενης από την αναχώρηση μέρας άρχισε να φτιάχνει την βαλιτσούλα του. Την τελείωνε, του την χαλούσαν, την ξανάφτιαχνε, του την ξαναχαλούσαν, την έκρυβαν, την έβρισκε, την ξανάφτιαχνε κι όλα πάλι από την αρχή μέσα στο παράπονο και το κλάμα... Ώσπου πέρασαν τα μεσάνυχτα. Και τότε κοιμόταν συνήθως από τις εννιάμισι..

Το πήρε απόφαση πια ότι δεν θα ακολουθούσε σ' αυτό το ταξίδι. Όμως τουλάχιστον ήθελε να πάει ως τον Σταθμό το πρωί να δει την αγαπημένη του Οτομοτρίς από κοντά, να μυρίσει εκείνο το ιδιαίτερο "άρωμά" της, να την ακούσει να ξεφυσά και να μουγκρίζει αναμένοντας την αναχώρηση, να την δει που θα καταπίνει τους επιβάτες της για πρωινό κι ύστερα με το γλυκό σφύριγμά της σε τρεις χρόνους, ένα μακρόσυρτο βαθύ "μμμμμμμμμμμμμμ" και δυο σύντομα οξεία "ιιιι" να ξεκινά αργά και να απομακρύνεται από το πανέμορφο δαντελωτό στέγαστρο του Σ. Σ. Βόλου... Τους παρακάλεσε να τον ξυπνήσουν πριν φύγουν να πάει μαζί ως εκεί. Η απάντηση και εδώ αναμενόμενη. Τέτοια ώρα ακόμα ξύπνιος και θα τον ξυπνούσαν άγρια χαράματα, μικρό παιδί; Ούτε να το σκέφτονταν. Απελπίστηκε. Τον έβαλαν στο κρεββάτι με το ζόρι και τα φώτα έσβησαν σε όλο το σπίτι...

Στο μισοσκόταδο ανακάθισε στα γόνατα πάνω στο κρεββάτι στρέφοντας προς την κεντημένη στο καδράκι πάνω από το προσκέφαλό του Παναγίτσα όλες τις ελπίδες της παιδικής του ψυχής. Για πόση ώρα παρακάλαγε την Παναγιά να τον ξυπνήσει το πρωί δεν θυμάται. Έπιανε το καδράκι κι από τις δυό μεριές με τα χέρια του και ικέτευε, ικέτευε.... Ίσως το ανεβοκατέβαζε κιόλας όταν ήθελε μια ακόμα διαβεβαίωση ότι θα του κάνει το χατίρι Εκείνη. Ούτε αν κάποια στιγμή ήταν εκείνος που έβαλε την εικόνα δίπλα στο προσκεφάλι του θυμάται. Βέβαια μπορεί και να έπεσε μέσα στη νύχτα, τόσο που ταλαιπωρήθηκε το καρφάκι με το βάλε βγάλε της εικόνας, διόλου απίθανο. Και πότε τον πήρε στην αγκαλιά του ο Μορφέας δεν θυμάται, όμως ήταν αργά, πολύ αργά....

Την στιγμή που όλοι οι μεγάλοι περνούσαν από την αυλή προς την εξώπορτα, εκείνος άλλαζε πλευρό μέσα στον ύπνο του. Και όπως γύρισε το κεφάλι του στο άλλο πλάι η γωνιά της κορνίζας τον άγγιξε στον κρόταφο. Ξύπνησε αμέσως δίχως καν να νυστάζει πια. Ένοιωσε απερίγραπτη χαρά όταν κατάλαβε πως μόλις εκείνη την στιγμή έκλειναν την αυλόπορτα πίσω τους. Και απέραντη ήταν η ευγνωμοσύνη του στην Παναγιά που άκουσε τα παρακάλια του και τον ξύπνησε. Γιατί ακόμη και σήμερα, μεστωμένος άνδρας πια, αυτό πιστεύει. Εκείνη τον ξύπνησε. Ότι και να έγινε δεν ήταν τυχαίο που χτύπησε στην κορνίζα ακριβώς την κατάλληλη στιγμή.

Ντύθηκε γρήγορα και ξεπόρτισε. Ο Σ. Σταθμός ήταν κοντά και τον είδαν ξαφνικά Φάντη μπαστούνι μπροστά τους με το πρόσωπο φρέσκο και να λάμπει από την χαρά για το δικό του, το κατά δικό του μικρό μεγάλο θαύμα. Γέμισε τα πνευμόνια του με εκείνον τον πρωινό αέρα τον γεμάτο από την δροσιά της αποβάθρας και την μυρωδιά των τραίνων, εκείνη την υπέροχη μυρωδιά που ξέρει από πισσωμένο ξύλο και κάρβουνο αλλά και από ταξίδι, από καπνό και λάδια μηχανής αλλά και από τα σουβλάκια της καντίνας που φόρτωναν και στο κυλικείο της αυτοκινητάμαξας. Χαιρέτησε τους παππούδες που ανέβηκαν στο τραίνο και όταν εκείνο σφύριξε φεύγοντας, με ένα σάλτο του μυαλού του βρέθηκε πάνω του να ταξιδεύει μαζί τους... Και σκέφτηκε ότι αυτή την φορά θα είναι καλύτερα. Η φαντασία του μπορούσε να τον πάει πίσω από την απαγορευτική πινακίδα στην πόρτα της καμπίνας του μηχανοδηγού και να τον βάλει μάλιστα να καθίσει και στην θέση του.

18 σχόλια:

  1. Και εγώ περίμενα με αγωνία να έρθει το καλοκαίρι γιά να πάμε με τρένο στο χωριό της μάνας μου (η μάνα μου, τον έλεγε "Μουτζούρη" και ενώ έπρεπε να κάνει 18 ώρες μέχρι Αλεξανδρούπολη, πάντα έκανε πάνω από 25, και όταν φτάναμε χρειαζόμασταν οπωσδήποτε μπάνιο).

    Όσο γιά το θαύμα, πιστεύω ότι πραγματικά η Παναγία σε ξύπνησε, όχι γιατί είχες κάποια ιδιαίτερη αρετή, αλλά γιατί το ζητούσες με θέρμη και πίστη. Το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα. Απλώς χρειάζεται "εκείνη την παιδική" πίστη.

    Καλό ΣΚ να έχεις.... φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σκουντουφλάκο μου...

    Μνήμες και σιδηρόδρομος και για τους δυό...
    Για το θαύμα, είμαι σίγουρος. Τώρα άντε να βρει ένας ενήλικας την "παιδική άδολη και αθώα" πίστη....
    Καλό ΣΚ και σε σένα, την αγάπη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μνήμες από σιδηρόδρομο, δεν έχω.. μόνο από πλοία.. ακολούθησε όποιο θες και να θυμάσαι, όποιο ταξίδι ακολουθήσεις θα γίνει ένα θαύμα.
    Πίστεψε το!
    Κάθε ηλικία κρύβει μια άδολη αθώα πίστη για τα καλύτερα..

    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΚΑΛΗΜΕΡΑ...μεσημεριατικο!!!!!!χαχαααα!!!

    Εχω ΤΡΕΛΑ ΜΕ ΤΑ ΤΡΕΝΑ!!!

    Παω και καθομαι ΣΤΟΥΣ ΕΡΗΜΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ...ακομα και των...ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΕΝΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ!!!
    Με μαγευουν και τα ταξιδια που ματαιωθηκαν...
    γιατι...ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΛΙΑ ΜΟΥ...και τα ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΩ...ΣΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ!!!
    ευχαριστιες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αντιγόνη μου

    Θα το θυμάμαι... Θα βοηθάει και το βότσαλο από τα χέρια σου...

    Με την σειρά μαυ tο φιλί...

    iamaticus

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ επίσης μεσημεριάτικο!!!!!!
    Κι εγώ είχα έχω και θα έχω ΤΡΕΛΑ ΜΕ ΤΑ ΤΡΕΝΑ!!! Γι αυτό κάποια στιγμή πάρε με μαζί σου στους έρημους σταθμούς να δώσουμε ζωή στα κτίρια και στα όνειρα, υπόσταση σε κάθε ματαιωμένο ταξίδι...
    Εγώ σε ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σου γράφω από λαπτόπι δανεικό, αραχτή στον καναπέ του σπιτιού μας που βλέπει Λιβυκό. Εδώ κάποτε, πιο μικρή από τον ήρωά σου, έφτανα με τον παππού και τη γιαγιά, σ' ένα "παραγκάκι" με αυλή, κατσίκα, σκύλο, αλμυρίκια, ταξιδεύοντας επί ώρα πολλή σε φορτηγό που χοροπηδούσε σε χωματόδρομο. Τώρα οι παππούδες δεν είναι πια εδώ, ο δρόμος έχει ασφαλτοστρωθεί, φτάνω με το δικό μου αμάξι και επικοινωνώ με... λάπτοπ, ενώ τότε το μοναδικό τηλέφωνο βρισκόταν στα 500μ. Κι εγώ τότε ξόδευα πολλές ώρες ύπνου καθισμένη στο κρεβάτι, σχεδιάζοντας διακοπές και ελέγχοντας αν μαγιό και μπρατσάκια ήταν στην τσάντα μου. :)

    Για όλα φταίνε οι παππουδογιαγιάδες! :):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σπύρο μου,
    και τα ματαιωμένα ταξίδια είναι μέσα στο πρόγραμμα της ... μνήμης μας,
    τα "τρένα" της φυγής όμως είναι η ... μαγεία της ζωής.

    Την καληνύχτα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπέροχη, ταξιδιάρικη ιστορία.Ταξίδευα με την μητέρα μου με τρένο όταν δούλευε στα χωριά των Σερρών!Θυμάμαι την κούραση, αλλά και την ευτυχία μ΄εκείνο το τσαφ!τσουφ!Δερμάτινα καθίσματα, γνωστοί συνταξιδιώτες, σαντουιτσάκια και παγωμένο κακάο!!!

    Να 'σαι καλά βρε Σπύρο μου και να μας ταξιδεύεις πάντα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κάθε μέρα, κάθε ξημέρωμα,
    με την αναμονή πάντα ενός νέου ταξιδιού.
    Η τσάντα να με περιμένει πάντα εκεί,
    έτοιμη και προετοιμασμένη και
    πάντα απροετοίμαστη για το μέρος αυτής της φοράς.
    Πάντα εκπλήξεις και περιπέτειες γιόμιζαν το χρόνο μου
    και πάντα ένα κενό στροβιλιζόταν στο μυαλό μου.
    Κάτι να με γεμίζει και κάτι να με αδειάζει.....
    Και το κάθε νέο ταξίδι, μια ελπίδα πως αυτή τη φορά όλα θα αλλάξουν, όλα θα είναι διαφορετικά.

    Να' σαι καλά Σπυράκο!
    Και το δικό σου ταξίδι,
    μια δικιά μου νέα ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μισώ τα τρένα....
    το δικό σου όμως... ήταν σαν το τρένο της μεγάλης φυγής....
    οπότε δεν ξέρω αν ήταν τελικά τρένο....
    ή το "ταξίδι" μεταμφιεσμένο.....

    :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Υπεροχη διηγηση!!!

    Τελικά πάντα τα τρενα κρυβανε μια μαγεια κι ενα μυστηριο για τους αγνωστους προορισμους! Αυτους του μυαλου!

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. marilia

    Πω πω εικόνα που μου έστειλες.... Τρελλάθηκα... Θα ήταν υπέροχα τότε όπως και τώρα... Ναι... Συμφωνώ... Για όλα φταίνε οι παππουδογιαγιάδες....

    meggie μου

    Ακριβώς.... Μεγάλη μαγεία στα τρενα φυγής...

    porcupine

    Με έστειλες αδιάβαστο με τα δερμάτινα καθίσματα και όλα τα υπόλοιπα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μόλις ειδα οτι αγαπάς τη γιαγια και ζήλεψα....εμενα μ αγαπάς; χα χα χα

    Φιλια

    ΥΓ Γραφω πυρετωδως το νεο μου βιβλιο, γι αυτο ειμαι ψιλοχαμενη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ThePhantomIsHere

    Τα πιο όμορφα ταξίδια τα κάνει κανείς με μια σε ετοιμότητα απροετοίμαστη τσάντα... Όμως εσύ ο ίδιος είσαι η έκπληξη κάθε ταξιδιού σου φίλε μου και εγώ το ξέρω καλά τώρα πια...
    Γιόμισες το χρόνο μου με ευχάριστες ασχολίες και υπέροχους ανθρώπους. Να' σαι κι εσύ καλά γιατί έριξες βότσαλα στο τέλμα γύρω μου...

    aKanonisti
    Μην λες αυτή την λέξη για ένα τρένο.... Τα τρένα έχουν ψυχή και πληγώνονται... Θα μείνω σ'αυτό που λες για το δικό μου τρένο... Γιατί έχεις δίκιο ήταν το τρένο της μεγάλης φυγής... Ίσως όντως αυτό το υπέροχο "το "ταξίδι" μεταμφιεσμένο" που βγήκε από την καρδιά σου.....

    Coula

    Μαγεία, ψυχή, όνειρα, αναμνήσεις... 'Ολα ήταν τα τρένα... Σήμερα λιγότερο όμως όχι τόσο γιατί άλλαξαν και αυτά... Γιατί ΕΜΕΙΣ αλλάξαμε... Δεν βλέπουμε πια το υαξίδι αλλά μόνο τον προορισμό... Ανταποδίδω τα φιλιά...

    Ρίκη μου

    Σ'αγαπώ πολύ πολύ... Και το ξέρεις... Αφού με ήξερες από μικρό όπως φαίνεται... Είμαι ο Παναγιώτης σου πάνω κάτω...
    Θα σκαρφαλώσω "στων μελτεμιών τις ράχες" πρώτα, και μετά θα περιμένω την καινούργια σου δημιουργία εκεί πάνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σπύρο μου,
    σ'ευχαριστώ ειλικρινά που σκέφτηκες να μου "προσφέρεις" μια διέξοδο και ξέρεις το πιο καταπληκτικό; είχα σκεφτεί να "γράψω" κάτι, για πρώτη φορά σαν διήγηση, και σιγά σιγά σε συνέχειες να το βάζω στη Μέγκυ μου. Μάλλον θα το κάνω αλλά όχι Σπύρο μου αυτό που μου προτείνεις. Δεν είμαι του "επιπέδου" αυτού. Εσύ όμως ΕΙΣΑΙ και θα παρακολουθώ τη σελίδα για τα αποτελέσματα και σου εύχομαι τούτος ο Σεπτέμβρης να είναι Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ Σεπτέμβρης.

    Τα φιλιά μου
    ειλικρινά με συγκίνησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πωπωωωω.... τί όμορφη περιγραφή!!!!!!!!!!!!
    Πού να αρχίσω και ύ να τελειώνω... "η επιστροφή στο σπίτι με τους φακούς και οι πυγολαμπίδες τα βράδια", οτομοτρίς (κολοσούρτη το λέγανε στην Ηλεία όπου και το "χτήμα" των θερινών μου παιδικών αναμνήσεων και μυρωδιές από πισσωμένα ξύλα, αυθεντικότητα συναισθημάτων μα πάνω απ' όλα ένας παππούς και μια γιαγιά που πάντα θα μας συντροφεύει η γλυκιά τους ανάμνηση.

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
    (υ.γ. όπως καταλαβαίνεις, σήμερα που σε e-γνώρισα, διαβάζω τις παλαιότερες αναρτήσεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. meggie μου,

    Εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω για την αγάπη και την εκτίμηση που μου δείχνεις... Όσο για την δική σου ποιότητα και επίπεδο εγώ δεν έχω καμμιά αμφιβολία... Να τολμήσεις αυτό το εγχείρημα και ως προς την Meggie σου και ως προς τον διαγωνισμό.....
    Εσύ με συγκίνησες περισσότερο.....


    ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

    Πωπωωωω.... τί όμορφα λόγια και τι όμορφη έκπληξη να σε βρίσκω και στα παλιότερά μου... Λώ να πάω μέχρι το "χτήμα" σου να το δω... Ανταποδίδω το φιλί και τις αγκαλιές
    (υ.γ. ταπεινά ευχαριστώ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Συγκινητικότατος, Σπύρο μου! Το ότι "γράφεις" τα έχουμε πει. Το ότι ήταν Θαύμα, το λέω τώρα!
    Να είσαι καλά, Σπύρο μου και να κρατάς πάντα την φλόγα της πίστης σου, αναμμένη!
    Έχει ο Θεός, για όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή