Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Μείον δύο...

Αύγουστος του 1943. Ο Βόλος στενάζει κάτω από τα δεσμά της κατοχής των δυνάμεων του άξονα. Στο κοντινό Διμήνι, ο Νίκος όπως κάθε πρωί φόρτωσε τις καρδάρες με το φρεσκοαρμεγμένο γάλα από τις γελάδες του, άφησε πίσω τον παραγιό και κατευθύνθηκε στην πόλη να το διαθέσει στο γαλακτοπωλείο του μπάρμπα Κώστα. Το ίδιο έκανε και πριν τον πόλεμο.


Με τον μπάρμπα Κώστα είχαν μεγάλο δέσιμο ο Νίκος κι ο μικρότερος αδελφός του. Η αμοιβαία εκτίμηση έγινε μια βαθιά φιλία όταν με την επιστράτευση ο Νίκος και ο αδελφός του κλήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην πατρίδα. Δεν είχαν κανέναν να αφήσουν πίσω να προσέχει τα υπάρχοντά τους αφού δεν είχαν κανέναν δικό τους εν ζωή παρά μόνον ο ένας τον άλλο. Τότε ο Νίκος πρότεινε στον μπάρμπα Κώστα να στείλει την οικογένειά του να μείνει στο σπίτι του στο χωριό να μην ερημώσει. Μόνο σ' αυτόν είχε εμπιστοσύνη. Κι έτσι έγινε. Μέχρι που το μέτωπο έπεσε και ο Νίκος με τον αδελφό του γύρισαν, η οικογένεια του Μπάρμπα Κώστα έμεινε στο σπίτι του Νίκου στο Διμήνι.


Αφού άφησε το γάλα στο γαλακτοπωλείο, ο Νίκος χαιρέτησε και κίνησε να πάει στην μαύρη αγορά να βρει να ψωνίσει ότι χρειάζονταν. Για κακή του τύχη όμως έπεσε σε μπλόκο των Ιταλών που έγινε για αντίποινα σε κάποιο σαμποτάζ των ανταρτών. Τους μάζεψαν αυτόν και καμιά δεκαπενταριά άλλους στο Ιταλικό φρουραρχείο στο κτίριο Σέφελ και προγραμμάτισαν την εκτέλεσή τους για το επόμενο πρωί. Με κάποιον γνωστό που είδε όταν τους μάζευαν μήνυσε του μπάρμπα Κώστα τα κακά μαντάτα. Μήπως και μπόραγε να κάνει κάτι. Όμως όλη νύχτα άυπνος όπως κι οι άλλοι, καταλάβαινε πως ελπίδα δεν είχε καμιά... Εκτός αν....


Το πρωί έφτασε και οι ώρες μετρούσαν αντίστροφα. Τους μάζεψαν πάλι στα φορτηγά και τράβηξαν σ' ένα ύψωμα δεξιά της εθνικής για Λάρισα, λίγο έξω από την πόλη, απέναντι από εκεί που σήμερα απλώνεται η βιομηχανική περιοχή. Με φωνή ίσα που σκεπάζονταν από τον θόρυβο της μηχανής είπε στους άλλους το σχέδιό του. “Εγώ”, τους είπε, “δεν θέλω να πάω σαν πρόβατο στη σφαγή. Όταν δώσουν το σήμα για το έτοιμοι, λέω να σκορπίσουμε σε όλες τις κατευθύνσεις και να τρέξουμε όσο μπορούμε... Θα μας πυροβολήσουν... Όμως μέσα στην αναμπουμπούλα ποιόν να πρωτοπυροβολήσουν; Κάποιοι από μας θα είναι πιο τυχεροί και θα γλιτώσουν. Από το να καθίσουμε να την φάμε την σφαίρα όλοι στα σίγουρα, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε...” Τό 'λεγε, το ξανάλεγε να τους πείσει...


Έφτασαν σ' αυτόν που έμελε να γίνει ο δικός τους “κρανίου τόπος”. Κατεβαίνοντας από το φορτηγό κοίταξε πίσω από την σειρά των στρατιωτών που ετοιμάζονταν για το απόσπασμα, πέρα μακριά μετά τους αμπελώνες, το χωριό του. Ήταν αποφασισμένος να το ξαναδεί... Ύστερα μπήκε στην γραμμή απέναντί τους... Κι όταν ο αξιωματικός φώναξε το “σκοπεύσατε” κι ύστερα το “έτοιμοι”, μια μόνο στιγμή πριν το “πυρ”, φώναξε στους άλλους να σκορπίσουν. Όμως οι άλλοι δεν κουνήθηκαν παρά κάθισαν μοιρολατρικά να φάνε την σφαίρα. Εκείνος έκανε το για τους εχθρούς απροσδόκητο.... Όρμησε ίσα κατά πάνω τους, αιφνιδιάζοντάς τους, πέρασε ανάμεσά τους κι έφυγε πίσω τους τρέχοντας όσο μπορούσε, προς τα αμπέλια που μόνα τώρα τον χώριζαν από το χωριό του το Διμήνι.... Οι σφαίρες έπεφταν βροχή γύρω του κι εκείνος εκμεταλλευόμενος την σαστιμάρα που προκάλεσε και τη μεγάλη δρασκελία του τις απέφευγε με διαρκείς ελιγμούς.


Πάνω που πρόλαβε να χωθεί στα αμπέλια, μια σφαίρα τον βρήκε στο πόδι. Έπεσε χάμω. Όμως δεν τό'βαλε κάτω. Σέρνονταν αψηφώντας τον πόνο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Τράβαγε προς το χωριό του και με ανακούφιση κατάλαβε ότι αυτοί που τον κυνήγησαν τράβηξαν σε άλλη κατεύθυνση προς τα εκεί που έμοιαζε να πηγαίνει λίγο πριν τον κρύψουν από τα μάτια τους τα φυλλώματα. “Ευλογημένα αμπέλια” σκέφτηκε και συνέχισε σφίγγοντας τα δόντια να σέρνεται σκυφτά προς την σωτηρία. Οι διώκτες του τα παράτησαν. Άκουγε με πόνο τους θανάσιμους ήχους από τις χαριστικές βολές πίσω του. Αν τον είχαν ακούσει θά'ταν κι άλλοι που θα κορόιδευαν την μοίρα τους. Όμως δεν τον άκουσαν....


Έφτασε στα πρώτα σπίτια. Τον έκρυψαν. Τον βοήθησαν. Γύρισε στο σπιτικό του. Θα συνέχιζε μετά την καθημερινή του ρουτίνα όπως πρώτα. Ο μπάρμπα Κώστας θα τον στεφάνωνε και θα βάφτιζε και τα τρία παιδιά του. Δυο παλικάρια και ένα κορίτσι. Έμαθε μετά πως άλλος ένας γλίτωσε. Τον βρήκε η σφαίρα στον λαιμό από πίσω, πέρασε χωρίς ν' αγγίξει μέρη ζωτικά, τέτοια η τύχη του και βγήκε απ' την άλλη απ' το σαγόνι του. Ήταν ο μόνος που είχε γυρίσει έστω και με καθυστέρηση να τρέξει... Να φύγει... Μια καθυστέρηση που θα του στοίχιζε παραλίγο την ζωή. Έπεσε λιπόθυμος με το πρόσωπο μέσα στα αίματα. Τον θεώρησαν νεκρό πιστεύοντας πως τον βρήκε η σφαίρα στο κεφάλι. Δεν χρειάζονταν νόμιζαν χαριστική βολή. Όταν συνήλθε οι εχθροί είχαν φύγει... Γύρω του πτώματα. Σύντομα ήρθαν κάποιοι συγγενείς να πάρουν τους ανθρώπους τους να τους θάψουν. Μα ο χάρος μετρούσε πια μείον δύο.

13 σχόλια:

  1. η θεληση για ζωη !
    καμια φορα οταν δεν ειναι γραφτο σου που λεμε !!
    καλο μηνα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει...
    κι Εσύ μην χάνεσαι...μας γλυκαίνεις λίγο και μετά μας παίρνεις το κουτάλι απο το στόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ειναι..'ακουστη' αυτη η ιστορια...Που τοσο ομορφα, μας εξιστορησες, φιλε Σπυρο...Αλλα ενομιζα, οι ειναι αστικος θρυλος...
    Μια ιστορια θαρρους και αυταπαρνησης,που διηγιωντουσαν ο ενας στον αλλο, εκεινη την εποχη...Της αλλης κατοχης...
    Οπως και τα σημειωματα...
    Που αφηναν στους συγγενεις...
    Αυτοι που πηγαινανε "για θανατο"
    Ας ειναι ευλογημενο..Το χωμα που σκεπαζει...Εκεινους που χαθηκαν τοτε...
    Και καλοτυχοι παντα, αυτεινοι που εγλυτωσαν..."απο του χαρου το στομα" που ελεγε και η μανα μου...
    Γιατι τοτε φιλε...
    Ειχανε κατα νου..Να μας εξοντωσουν ολους...
    Ετσι μου φαινεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Skoulikάκi μου

    Ε ναι! Εικοσιεφτά χρονών ήτανε κι ήθελε να ζήσει... Και έγραψε μόνος του την μοίρα του!

    ΧΑΡΑ μου

    Έφυγε πριν πέντε έξι χρόνια από καρκίνο... Με εγγόνια μεγάλα... Δεν του έμελλε...
    Όσο για το χάσιμο... Από το να γράφω ότι να είναι καλύτερα η σιωπή.... Όμως κάνουμε πολλά σαν bookcrossers και αυτό με γεμίζει απίστευτα στους χαλεπούς καιρούς μας...

    μαχαίρη μου

    Ίσως κι άλλοι σκέφτηκαν το ίδιο.... Να αντισταθούν χαμένοι για χαμένοι στην μοίρα τους... Είναι δυο αληθινές ιστορίες σε μία... Ο μπάρμπα Κώστας ήταν ο παππούς μου... Στο μέρος εκείνο υπάρχει μνημείο... Ας είναι ευλογημένο το χώμα που τους σκεπάζει... Το λέω κι εγώ μαζί σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όποιος δεν υποτάσσεται μοιρολατρικά στην τύχη του έχει ελπίδα να σωθεί...
    Αυτό είναι το συμπέρασμα της εντυπωσιακής ιστορίας σου...
    Νάσαι καλά βρε Σπύρο, για τα μηνύματα που στέλνεις.
    Τώρα διαβάζω πως η ιστορία αυτή είναι αληθινή και έχει σχέση με τους δικούς σου ανθρώπους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο Παπούς σου ε;
    Φαίνεται πως είναι και γονιδιακό το θέμα της θέλησης και κυρίως της Αξιοπρέπειας.

    Νάσαι καλά και ξέρεις και κάτι άλλο;
    Είναι "τύχη" να γεμίζεις σαν άνθρωπος ακόμα και στους χαλεπούς καιρούς χωρίς να "τιγκάρεις" από φράγκα τις τσέπες σου.

    Την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πανέμορφη ιστορία και αληθινή, όπως μόλις πληροφορήθηκα από τα σχόλια των φίλων & αναγνωστών σου. Μακάρι κι εσύ κι εγώ να φτάσουμε στα χρόνια & την αξιοπρέπεια του παππού σου εσύ, της γιαγιάς μου εγώ.

    Το χώμα που τους σκεπάζει θα είναι ελαφρύ, είμαι σίγουρη.

    Ευχαριστώ για την τιμή να είμαι μία από τις αναγνώστριές σου. Καλό σου μεσημέρι & καλό μήνα!

    Θεοφανώ (Tiffany 1972)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να αυτά μου κάνεις και περιμένω πώς και πώς για το επόμενο...

    Όντως η ζωή γράφει από μόνη της τα πιο αληθινά και μεγάλα παραμύθια...Να τον θυμάστε πάντα με αγάπη κι ας πάρουμε όλοι λίγη από τη σπίθα των ματιών του!!!

    Σε φιλώ γλυκά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. kariatida62

    Κάρυ μου ακριβώς έτσι είναι. Την μοίρα την παλεύεις. Ναι, αληθινή ιστορία, μάλλον δυο διαφορετικές σε μια (ο δεύτερος επιζήσας ήταν σε άλλη εκτέλεση στον ίδιο τόπο και πάνω κάτω τον ίδιο καιρό, αλλά προσπάθησε να κάνει το ίδιο, εμπνευσμένος ίσως από τον Νίκο, που η ιστορία του έκανε τον γύρο της πόλης τότε).

    meggie μου

    Ο παππούς μου είχε το γαλακτοπωλείο όπου έφερνε το γάλα ο Νίκος. Και η μάνα μου πήγε να ζήσει για λίγο στο σπίτι του Νίκου να μην ερημώσει μετά την επιστράτευση. Μετά που σώθηκε ο Νίκος τον στεφάνωσε ο παππούς μου και βάφτισε όλα του τα παιδιά. Όσο για τα γονίδια ο παππούς μου ήταν άνθρωπος ακέραιος όσο δεν φαντάζεσαι. Και ναι από την άποψή σου μακαρίζω την τύχη μου.... κι ας είναι άδειες οι τσέπες... Και την δική μου αγάπη...

    Θεοφανούλα μου...

    Ευχαριστώ για την επίσκεψη που θα περιμένω πάντα πως και πως... Δική μου η τιμή να με κρίνουν άτομα σαν εσένα... Καλό μήνα να έχουμε γλυκιά μου και καλή αντάμωση!

    porcupine

    Ελενάκι μου.... Να αυτά μου λες και παίρνω θάρρος να γράφω με τόση γλύκα στην καρδιά που μου σταλάζεις... Τι όμορφη ευχή που μου έδωσες...!!!
    Κι ένα φιλί από μένα και πες στον πατερούλη σου από μένα ότι έχει έναν θησαυρό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εκτός από το όμορφο κείμενο, το μήνυμα είναι εκπληκτικό.
    Η Τύχη αγαπά εκείνους που τολμούν, η Νίκη είναι δική τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. to alataki

    Ιωάννα μου ε ναι... Ο τολμών νικά... ενίοτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι... αυτές οι ιστορίες παρηγορούν και δυναμώνουν τους ανθρώπους σε δύσκολες περιόδους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!!

    ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!(ΕΥΤΥΧΩς).
    ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΘΥΜΗΣΗΣ!!!

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή