Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Το μικρό "στραβό" δεντράκι


Το εργοστάσιο δούλευε με γοργούς ρυθμούς μέρα νύχτα.... Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και όλων των λογιών τα χριστουγεννιάτικα δένδρα που κατασκεύαζε έπρεπε να είναι έτοιμα από τις αρχές του Δεκέμβρη για να φύγουν για τα ράφια των καταστημάτων... Πράσινα τα περισσότερα, αλλά και χρυσαφιά και ασημιά και σε άλλα χρώματα δένδρα, σε διάφορα μεγέθη από μικρά ως πολύ μεγάλα, ελέγχονταν και έμπαιναν χαρούμενα στα κουτιά τους... Όμως μέσα στον πυρετό παραγωγής όλο και κάποια λάθη έκαναν τα μηχανήματα και όλο και κάποιο δεντράκι βρίσκονταν να έχει κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα. Κάποιο δεν είχε αρκετά φύλλα, κάποιο έβγαινε σε παράξενο χρώμα, σε κάποιο άλλο έλειπε ένα ή περισσότερα κλαδιά.... Στον έλεγχο αυτά τα δεντράκια έβγαιναν στην άκρη και περίμεναν εκεί τρομαγμένα να μάθουν την μοίρα τους...


Έτσι μια μέρα ήρθε η σειρά από ένα δεντράκι που βγήκε από τα μηχανήματα με λίγο στραβό κορμό και με κάποια κλαδάκια που έλειπαν. Γι αυτό μπήκε στην άκρη και άρχισε να αγωνιά για την μοίρα του... Λίγο αργότερα βρέθηκε με άλλα δυο δεντράκια σε έναν κάδο σκουπιδιών έξω από το εργοστάσιο... Ένιωσε πολύ δυστυχισμένο... Και η δυστυχία του μεγάλωσε όταν λίγο αργότερα κάποιος περαστικός είδε τα δένδρα στον κάδο, διάλεξε το πιο καλοφτιαγμένο από τα άλλα δύο μετρώντας πιο είχε τα περισσότερα κλαδιά. Εκείνου δεν του έδωσε καν σημασία γιατί ήταν λίγο στραβό... Πόσο έκλαψε... Όταν κάποιο φτωχόπαιδο πήρε και το άλλο δένδρο τότε έμεινε μόνο κι απαρηγόρητο... Μέχρι που έφτασε το βράδυ και απόκαμε κι αποκοιμήθηκε...


Κάποια στιγμή μέσα στην νύχτα ένιωσε να το γαργαλούν. Ξύπνησε τρομαγμένο! Τι ήταν αυτά τα παράξενα πλάσματα που περπατούσαν πάνω του; Μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσε να καταλάβει... Σε λίγο άρχισε να νιώθει ότι ανασηκώνεται σιγά σιγά από πάρα πολλά χεράκια και να γλιστράει πάνω τους από χεράκι σε χεράκι έξω και μακριά από τον κάδο... Ήταν σαν να γλίστραγε πάνω σε ένα μαλακό χαμηλό γούνινο στρώμα... Όταν έφτασαν πιο κάτω, εκεί που ένα φανάρι φώτιζε τον δρόμο είδε ότι γύρω και κάτω του ήταν πολλά, μα πάρα πολλά μικρά ποντίκια. Εκείνα το κουβαλούσαν στις πλάτες τους... “Άραγε που με πηγαίνουν;” αναρωτήθηκε το δεντράκι μας. Η απορία του έμελλε να λυθεί σύντομα. Το πήγαιναν προς ένα μεγάλο, όμορφο σπίτι, από εκείνα που σίγουρα ανήκουν σε κάποια πλούσια οικογένεια. Όλα μαζί έφτασαν στο πίσω μέρος του σπιτιού και εκεί τα ποντίκια άφησαν το δεντράκι χάμω.


“Και τώρα τι θα με κάνουν άραγε;” σκέφτηκε πάλι το μικρό μας, λίγο στραβό και με κάποια κλαδάκια που έλειπαν, δένδρο. Σε λίγο είδε τα ποντίκια να σκαρφαλώνουν στον τοίχο από τα λούκια, μέχρι πάνω στην σοφίτα του σπιτιού. Ύστερα όλα μαζί άρχισαν να κατεβαίνουν πιάνοντας το ένα το άλλο και να σχηματίζουν κάτι σαν χαλί που σκέπαζε τον τοίχο ως κάτω. Και τότε άρχισαν από χεράκι σε χεράκι πολλά πολλά μικρά χεράκια να το τραβούν προς τα πάνω. Ανέβαινε, ανέβαινε, ανέβαινε σιγά σιγά αλλά σταθερά προς την σοφίτα. Όταν έφτασε ψηλά στο παράθυρο το τράβηξαν όλα μαζί μέσα σε ένα ξεχασμένο από τους ιδιοκτήτες δωμάτιο της σοφίτας. Κλεισμένο από χρόνια το δωμάτιο αυτό είχε γίνει το βασίλειο των ποντικών. Τι μεγάλη έκπληξη ήταν για το μικρό δένδρο τα τόσα πολλά στολίδια που είδε εκεί αραδιασμένα στο πάτωμα... Όλα είχαν κάποιο μικρό πρόβλημα που έκανε τους ανθρώπους να τα πετούν στα σκουπίδια ή ήταν πολύ παλιά και είχαν την ίδια μοίρα απλά επειδή τα είχαν βαρεθεί. Όμως τι όμορφα που ήταν όλα ειδικά τώρα που ήταν όλα μαζί.


Γρήγορα τα ποντίκια άρχισαν πρώτα να φροντίζουν το μικρό δένδρο. Αφού το έστησαν όρθιο καθάρισαν τα φυλλαράκια και τα κλαδάκια του ένα ένα, τα άπλωσαν όμορφα παντού έτσι ώστε να κρύβονται τα μέρη εκείνα που έλειπαν κλαδάκια και έτσι που δεν φαίνονταν πολύ ότι ο κορμός του ήταν λίγο στραβός... Για τα ποντίκια ήταν ένα όμορφο δεντράκι έτοιμο για στόλισμα. Κι αυτό άρχισαν να κάνουν τώρα... Σχημάτισαν μια αλυσίδα από την κορυφή του ως κάτω και από χέρι σε χέρι ανέβασαν πρώτα μια μακριά σειρά από φωτάκια που είχαν φτιάξει ενώνοντας πολλές άλλες ελαττωματικές σειρές που βρήκαν στα σκουπίδια. Ύστερα με τον ίδιο τρόπο ανέβασαν και κρέμασαν πάνω του όλα τα όμορφα στολίδια που ήταν από πριν αραδιασμένα στο πάτωμα. Και με τέχνη τα έβαζαν έτσι που κανένας δεν μπορούσε να δει τα ελαττώματά τους. Όταν τελείωσαν, κάποια περιστέρια που ζούσαν κι αυτά στη σοφίτα, έφτασαν κουβαλώντας το καθένα και μια χρωματιστή κορδέλα ή ένα κομμάτι γιρλάντας. Πέταξαν γύρω του και το στόλισαν και με αυτές... Τώρα ήταν πανέμορφο... Κι ευτυχισμένο... Και έγινε μεγάλη γιορτή στην σοφίτα και εκείνο το βράδυ και όλα τα βράδια των γιορτών...


Όμως δεν τέλειωσε εδώ η ιστορία μας... Όταν τα Χριστούγεννα πέρασαν, το δεντράκι μας ξεστολίστηκε από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια που τα ποντίκια έβαλαν με τάξη σε κουτιά σε μιαν άκρη. Και ενώ το δεντράκι περίμενε να το μαζέψουν κι αυτό, τα ποντίκια το στόλισαν με πολλά χειμωνιάτικα φρούτα και καρπούς. Έτσι το δένδρο παρέμεινε στολισμένο αλλά ήταν και μια όμορφη αποθήκη τροφίμων. Κάθε μέρα τα ποντίκια μάζευαν λίγα φρούτα και λίγους καρπούς για το φαγητό τους. Μέχρι που έφτασε το Πάσχα. Τότε πάνω που το δένδρο είχε ξεστολιστεί, τα ποντίκια έφεραν πολλά χρωματιστά αυγά και πολλά πολλά καμπανάκια και το στόλισαν πάλι με αυτά. Μέχρι την Κυριακή του Θωμά ήταν έτσι στολισμένο. Αλλά και πάλι την επομένη τα περιστέρια και τα ποντίκια έφεραν λογιών λογιών λουλούδια και το στόλισαν πάλι. Και κάθε μέρα έφερναν φρέσκα. Όταν ήρθε το καλοκαίρι το στόλισαν με κοχύλια. Το φθινόπωρο με φρούτα! Και μετά μέχρι τα Χριστούγεννα με καρύδια, βελανίδια, κάστανα, κι αμύγδαλα. Κι ύστερα όλα πάλι από την αρχή....


Το δεντράκι μας στάθηκε τελικά πιο τυχερό από όλα τα άλλα. Κάθε μέρα της ζωής του τα ποντίκια το φρόντιζαν, το καθάριζαν και το στόλιζαν. Δεν έμεινε μόνο του ποτέ πια. Γιατί τα ζωάκια της σοφίτας είδαν την ομορφιά που μπορούσε να δώσει. Κι ας ήταν λίγο στραβό... Κι ας του έλειπε και κάποιο κλαδάκι.

18 σχόλια:

  1. Αχ Σπυρέττο μου, ξορκίζει το παραμύθι σου τους Καιάδες..!
    Γεμάτη Καιάδες η ζωή γύρω μας!
    Δες τι γίνεται στα ιδρύματα!
    Δες τι γίνεται με τα εγκαταλελειμένα, παρατήρησε το βλέμμα της κοινωνίας απέναντι στα στραβά δεντράκια!

    Τα γραπτά σου πάντα έχουν ένα ιδαίτερο τρόπο να θίγουν ευαίσθητα κοινωνικά διαχρονικά προβλήματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν μπορώ να προσθέσω τίποτε, αφού όλα τα είπε η Καρυάτιδα αποπάνω.
    Μ αρέσει πάντα η τρυφερη ματιά σου,που βλέπεις τα πράγματα και τους δίνεις μια αισιόδοξη νότα.
    Νάσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χεχεχεεεεεε! Μ' άρεσεεεεεε! Να το κλέψω για τα επόμενα Χριστούγεννα;

    σμακ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα, καλημέρα!!!

    Τί γλυκια ιστορία!!!Είσαι μαέστρος στο να δίνεις ζωή σε άψυχα πράγματα!Σου φέρνω ένα λουλουδάκι να βάλεις πάνω στο δεντράκι σου και να φέρουμε την άνοιξη λιιιίγο πιο νωρίς!!!

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Βρήκε η παραμυθο-Μαριλία το άλτερ έγκω της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. kariatida62

    Κάρυ μου, είναι σαν να μου λες ότι πέτυχα τον στόχο μου... Το παραμύθι γράφτηκε κατόπιν παράκλησης μιας κοπέλας που εργάζεται με παιδιά που έχουν κινητικά προβλήματα...
    Και πιστεύω στα σχόλιά σου πάρα πάρα πολύ... Σε ευχαριστώ...

    ΧΑΡΑ μου

    Αρκεί που συμφωνείς... Γιατί και η δική σου ευαισθησία είναι τόση που με συγκινεί....
    Μ αρέσει πάντα η τρυφερη ματιά σου στα γραπτά μου... Σε ευχαριστώ...

    marilia μου

    σε εσένα έπρεπε να αρέσει οπωσδήποτε γιατί με ενέπνευσε το δικό σου παραμύθι... Εγώ σκέφτηκα αμέσως το δικό μου για τις ανάγκες των παιδιών με κινητικά προβλήματα... Κλέψ' το αν τόσο σου αρέσει... Για όλα τα Χριστούγεννα της ζωής σου και όχι μόνο... ΣΜακ (charliebrownοφιλί!)


    porcupine

    Ελενάκι μου...
    Γλυκιά σαν εσένα είναι... Δεν ξέρω αν είμαι μαέστρος (μεγάλη κουβέντα) και εσένα δεν σε πιστεύω γιατί μ'αγαπάς πολύ, αλλά αυτό το υπέροχο που γράφεις έλα να το κάνουμε... Να φέρουμε την άνοιξη πιο γρήγορα...
    ;-)

    Ασκαρδαμυκτί

    Ασκαρούλη δεν πέφτεις έξω... Εκείνη με ενέπνευσε με το παραμύθι της... Σε ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τρυφερέ Σπύρο... Όπως λες κι εσύ, όλοι βρίσκουν τη θέση τους, το Σύμπαν ξέρει και αποδίδει δικαιοσύνη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με δυο χαμόγελα και μια σφιχτή αγκαλιά, δεν μπορεί παρά μόνο η Άνοιξη να μπει!!!

    Σε φιλώ γλυκά και σου αφήνω μια καλημέρα στο παράθυρο!!!

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. to alataki

    Αχ Ιωάννα μου πόσο θα ήθελα να το πιστέψω αυτό βαθειά, πέρα από τα παραμύθια...

    porcupine

    Ελενάκι μου, έτσι είναι... Όπως το λές... Α!!! Σήμερα το πρωί ένα δυνατότερο από της αυγής φως με ξύπνησε γλυκά τυφλώνοντάς με σχεδόν... Ήταν μια καλημέρα που χαμογελούσε στο περβάζι μου και είχε στο στήθος γραμμένο τ'όνομά σου... Σ'ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ακόμα και στα "άψυχα" βάζεις ψυχή!!!

    Σου περισσεύει πολύ Σπύρο μου και τη δωρίζεις υπέροχα.

    Νάσαι καλά φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σπύρο μου,

    πόσο τρυφερό είναι αυτό το παραμύθι. Και πόσο δίκιο έχεις... την ομορφιά που κρύβουν μερικά στραβά δεντράκια, πόσοι άραγε μπορούν να την ψυχανεμιστούν και να την εκτιμήσουν??

    Χρόνια δίπλα σε ένα παιδί που δε βλέπει σχεδόν καθόλου, τον αδελφό μου, το έμαθα πολύ καλά αυτό...

    Και σε ευχαριστώ για τούτο το απόσταγμα σοφίας... για την κατάθεση τούτη ψυχής.

    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. meggie μου

    εσύ να είσαι καλά που γεμίζεις πάντα με ένα σχόλιό σου την όποια ψυχή έχω κι έτσι της μένει απόθεμα να δίνει...


    Δήμητρα♥♥♥quarks


    με έκανες να δακρύσω... Με αυτό που μου γράφεις με έκανες να νιώσω απίστευτα... Εσύ έχεις λόγο προσωπικό να κρίνεις αυστηρά την όποια προσέγγιση και να ξεχωρίσεις την ιδιοτέλεια κάποιων... Εγώ σε ευχαριστώ για την δική σου κατάθεση ψυχής.
    Και επειδή δεν σου το έχω ακόμα πει, έχουμε κάτι κοινό... Η Γιάννα μου είναι γεννημένη στην Αίγυπτο από Έλληνες γονείς στο Μιτ Γαμπρ. Έμενε στην Ζίφτα. Την αγάπη μου σε σένα, τον Αλί και στα 3 μικρά κουάρκ σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ήρθα και είδα την συγκινητική σου ιστορία και μου μαλάκωσε την ψυχή.
    Δεν θέλει πολλά η ψυχή για να ξεκουραστεί, να χαλαρώσει.
    Μικρά γλυκά παραμυθάκια, και στην περίπτωση αυτή αλληγορικά, που σε βγάζουν απ' την πραγματικότητα και τη μιζέρια.
    Ώρες ώρες νομίζω πως δεν μεγάλωσα ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να που τα κατάφερες... Και μου ξεκούρασες την ψυχή με ένα σχόλιο...

      Διαγραφή
  14. Καλησπέρα.Ευχαριστώ για την συμμετοχή και εύχομαι καλή επιτυχία.Για να θεωρηθεί έγκυρη όμως να σας παρακαλέσω να γίνεται μέλος στο μπλογκ μου (από παράλειψη δε το αναφέρω στην ανάρτηση του διαγωνισμού) και ελπίζω να διαβάζω τα σχόλια σας στις αναρτήσεις μου (παίρνω δύναμη από αυτό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πολύ όμορφη ιστορία και συγκινητική. χαίρομαι που μέσω της συμμετοχής σας στο διαγωνισμο μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να την μάθω και διαβάσω κι εγώ.
      πάω να την αναρτήσω με τις άλλες συμμετοχές (όπως είπα και στο προηγούμενο μου σχόλιο όμως για να θεωρηθεί έγκυρη όμως να σας παρακαλέσω να γίνεται μέλος στο μπλογκ μου) ευχαριστώ και καλή επιτυχία στο διαγωνισό μου

      Διαγραφή
  15. Συγχαρητήρια Σπύρο...όχι μόνο συγκινητική και γλυκιά ιστορία, αλλά και μαγική. Μου έδωσες πολλές αφορμές για σκέψη..., πολύ ωραίο blog!Αργυρώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αργυρώ καλωσόρισες και ευχαριστώ πολύ πολύ!!! Το είδα μόνο σήμερα το σχόλιο αυτό... Τι κρίμα που δεν ξέρω που να σε βρω να σιγουρευτώ ότι έφτασε κοντά σου η ευγνωμοσύνη μου....

      Διαγραφή