Άγχος

 Άγχος

Τα μάτια πια δεν κλείνουν στο κρεβάτι,

ο φόβος για το αύριο τα κρατά

ορθάνοιχτα να ψάχνουν θαρρείς κάτι

στήριγμα νά 'βρει η χαμένη σου ματιά.

Να μην πλανάται στο κενό σαν ξημερώσει,

όταν στους δρόμους στα χαμένα θα γυρνάς

παρακαλώντας δακρυσμένος Θεός να δώσει

να μην περάσει άλλος κανείς ότι περνάς.

Να βρει ελπίδα στο σκοτάδι να σκαλώσει,

να κρεμαστεί πάνω σε κάποια σιγουριά,

από το φόβο και το άγχος να γλιτώσει,

την αλυσίδα της να σπάσει την βαριά.

Κι ύστερα σκέφτεσαι στο δρόμο σου τι είδες

την μέρα αυτή που αργά αργά αποχαιρετά,

στο ζύγι βάζεις μία μια τις καταιγίδες

κι είναι η δική σου απ' τις άλλες πιο ελαφριά.

Κι έτσι επιτέλους ο Μορφέας σ' αγκαλιάζει

διώχνει τους φόβους σου της νύχτας μακριά

και την καινούργια αυγή βλέπεις να τάζει

πως θα γλυκάνει σου την πίκρα στην καρδιά.

Αργοναύτης

Βόλος 01/05/2013

Εθελοντές

Εθελοντές

Υπάρχουν άγγελοι εκεί έξω ακόμα

δεν έχουν τούτοι εδώ φτερά

δυο λέξεις όμορφες έχουν στο στόμα

κι έχουν μεγάλη μια καρδιά.

Έχουν τα χέρια τους να δίνουν

όπου χρειάζεται αγκαλιά,

κι αγάπη τόση που να σβήνουν

τον πόνο μονοκοντυλιά.

Κάποιοι που αν και λίγα έχουν

πρόθυμα δίνουν τα μισά,

σ' όποια ανάγκη πρώτοι τρέχουν,

σκορπούν παντού παρηγοριά.

Δώσε τους πίσω Θεέ μου αγάπη,

όση μοιράζουν τους τα χέρια

και στο χρυσό σου το κιτάπι

γράψε τους τ' όνομα μ' αστέρια.

Αργοναύτης

Βόλος 11/02/2013

Απόγνωση

Για σένα φίλη μου που έγινες αφορμή με μια σου ανάρτηση να γραφεί αυτό το κομμάτι... Ελπίζω να το δεις... Ξέρεις εσύ...

Απόγνωση

Πνίγομαι ήταν η κραυγή σου

σε μια στιγμή αδυναμίας.

Για ποιόν θεό είναι η σφαγή σου

κι είσαι αμνός μα ποιας θυσίας;

Ποιοι κομματιάσαν τη ζωή σου

και την πετάξαν στα σκουπίδια;

Μύριες ζωές σαν την δική σου

γύρω, σπαρμένα αποκαΐδια...

Ένα θεό αυτοί πιστεύουν

μόνος θεός γι' αυτούς το χρήμα

σωρό ζωές γι' αυτόν μαζεύουν

δεν έχουν όσιο ούτε κρίμα.

Είσαι για εκείνους μόνο πιόνι

σ' ένα παιχνίδι τους στημένο

που όταν κάποτε τελειώνει

πάντα σε βρίσκει τον χαμένο.

Μα εσύ κρατήσου, μη λυγίσεις,

μην παραδώσεις τα όνειρά σου

να σου τα κλέψουν μην αφήσεις

κι ας μείνουν μόνο αυτά δικά σου.

Αργοναύτης

Βόλος 11/02/2013

Στο συσσίτιο

Στο συσσίτιο

Απ' την ουρά στέκεις εκεί λίγο πιο πέρα

δίχως το θάρρος νά 'βρεις για να μπεις

κι ας είσαι νηστικός όλη τη μέρα

αυτό δεν το αντέχεις, δεν μπορείς.

Μπροστά σου τόσοι είναι οι ζητιάνοι

μα εσύ τίποτε δεν ζήτησες ποτέ.

Πως θά 'θελες να 'ταν αυτά όλα μια πλάνη

κάποιας ταινίας νά 'τανε καρέ.

Και όταν στο σπίτι σου ξανά γυρνούσες

ας ήταν να είχες μύρια τα καλά.

Ποτέ πια στην ζωή να μην πεινούσες

ανάγκη να μην είχες του συσσίτιου την ουρά.

Αργοναύτης

Βόλος 11/02/2013

Δίχως στέγη

Δίχως στέγη

Με εκφράσεις προσπερνάς παγωμένες

τα μάτια από πάνω μου αποστρέφεις.

Ζωές σαν την δική μου πεταμένες

δεν θέλεις πια στο δρόμο σου να βλέπεις.

Σε φοβίζει βαθιά και το ξέρω

μην βρεθείς στην δική μου την θέση

μην κι εσένα ότι εγώ υποφέρω

σαν κατάρα επάνω σου πέσει.

Κι αν σε σένα το χέρι απλώσω

βιαστικά κάποιο κέρμα ίσως ρίξεις

τι κι αν ήθελα απλά να στο δώσω...

Θα φοβόσουν και να το αγγίξεις...

Μα δουλειά είχα κάποτε, είχα σπίτι,

είχα φίλους πολλούς στο πλευρό μου

και κανείς τους δε μ΄ έλεγε αλήτη...

Μην μ' αφήνεις κι εσύ μοναχό μου...

Δεν ζητάω πολλά για ν' αντέξω

ένα λόγο γλυκό, ένα βλέμμα,

μια κουβέρτα -κρυώνω εδώ έξω-

να ζεστάνει στις φλέβες το αίμα.

Αργοναύτης

Βόλος 10/02/2013

Ενοικιάζεται

  “Ενοικιάζεται”

Άδειες αίθουσες, άδειες βιτρίνες,

σαν κουφάρια σπαρμένα, αισχρά,

ξεφυτρώνουν και πάνε πια μήνες

το 'να δίπλα στο άλλο, σειρά.

Είχαν όνειρα μέσα κι ελπίδες,

είχαν χρώματα, είχαν ζωή

τώρα λύγισαν στις καταιγίδες

όταν γύρω τους κάψαν τη γη.

“Ενοικιάζεται” η πινακίδα,

γκρεμισμένα τα όνειρα πια,

μεγαλώνει αυτή η αλυσίδα

μες στην άδεια της πόλης καρδιά...

Αργοναύτης

Βόλος 09/02/2013

Έχοντας λίγο χρόνο πια και αφού...

...δεν κατάφερα να ολοκληρώσω έγκαιρα μια συλλογή ποιημάτων για συγκεκριμένο διαγωνισμό που έληξε αποφάσισα να τα δημοσιεύσω εδώ ένα ένα..

   Κάτι που είχα υποσχεθεί σε κάποιους από εσάς. Ο διαγωνισμός είχε σαν θέμα την αλληλεγγύη στην κρίση που διανύουμε. Ήθελα να είμαι ανθρωποκεντρικός σε ότι έγραφα... Σήμερα λοιπόν το πρώτο από τα επτά τελικά ποιήματα που όφειλαν να γίνουν τουλάχιστον δέκα για να πάρουν μέρος σαν συλλογή.

Άνεργος

Περπατάς μες της πόλης το κέντρο

με σφιγμένες γροθιές και καρδιά

νιώθεις νά 'σαι σαν γέρικο δέντρο

με γυμνά και σπασμένα κλαδιά.

Κι ας μην είναι τα χρόνια σου τόσα

που βαραίνουν αυτό το κορμί

καμπουριάζει η πλάτη απ' όσα

κουβαλάς βάρη μες την ψυχή.

Δεν ζητάς τίποτε άλλο απ' τη ζήση

παρά μόνο να βρεις μια δουλειά

όποια νά 'ναι καλή θα 'ναι λύση

μα δεν βρίσκεις καμιά πουθενά.

Την ντροπή σου στους δρόμους την σέρνεις

και τα βήματα είναι βαριά

στην φουρτούνα σκαρί παραδέρνεις

δίχως νά 'χεις πανιά και κουπιά.

Άνεργος νιώθεις πως είναι γραμμένο

κεφαλαία, φαρδιά και πλατειά

'κει στο μέτωπο που έχεις σκυμμένο

μην σταυρώσει ανθρώπου ματιά.

Αργοναύτης

Βόλος 09/02/2013