Ωδή σε ένα μαχητή...
Εσύ ήσουνα πάντοτε στην πρώτη τη γραμμή
ποτέ σου δεν φοβήθηκες εκείνες τις αρβύλες
κλωτσιές όσες κι αν έφαγες από μικρό παιδί
στεκόσουνα αγέρωχα ενάντια και σε ίλες…
Τα χημικά σε ζώνανε κι έπνιγαν την φωνή σου
όμως πίσω δεν έκανες ποτέ ούτε στιγμή
σε κάθε διαδήλωση έδινες την ψυχή σου
απέναντι στην κρατική την βία την ωμή …
Όλοι σε αναγνώριζαν και φίλοι και εχθροί σου
και έγινες μέχρι εξώφυλλο στα περιοδικά
στα πέρατα του κόσμου η φήμη η δική σου
χρονιάς προσωπικότητα έγινες μια φορά….
Για σένα κάποιοι γράψανε ακόμα και τραγούδια
κι άλλοι φιλμάκια έκαναν τα κατορθώματά σου
κι εκεί πέρα στο Σύνταγμα και δίπλα στα λουλούδια
φωτογραφίες βγάζανε όλοι την αφεντιά σου…
Μα τα σημάδια άφησαν πάνω σου δακρυγόνα,
χτυπήματα από τα κλομπ κι απ’ άρβυλα κλωτσιές
σιωπηλά αποσύρθηκες μια μέρα απ’ τον αγώνα
και χάθηκες δυο χρόνια κάπου σ’ άλλες γειτονιές…
Όλοι όσοι σε ξέρανε ρωτούσαν πια για σένα…
¨Τι να ‘γινε ο Λουκάνικος; Δεν είναι στην πλατεία…¨
Άνθρωποι που ερχότανε ακόμα κι απ’ τα ξένα
κι αυτοί να σε γνωρίσουνε να ‘χουν την ευκαιρία
Κοντά σ’ όποιον σε φρόντιζε πάντοτε με στοργή
και Θόδωρο σε βάφτισε όταν σε πρωτοβρήκε
σήμερα το αποφάσισες να φύγεις απ’ τη γη,
στων σκύλων τον παράδεισο τώρα η ψυχή σου μπήκε….
Αντίο Λουκάνικε….
