Το καλό να λέγεται......

Πόσες φορές πολλοί από εμάς διαμαρτυρόμαστε έντονα για κάποια περιπέτειά μας στον γκισέ μιας όποιας υπηρεσίας του Δημοσίου; Η απάντηση είναι για τους περισσότερους προφανής. Πάμπολλες.... Αν δεν έτυχε σε κάποιους από εμάς σίγουρα θα έχει τύχει σε κάποιο γνωστό ή συγγενικό πρόσωπο. Και όλοι ανεξαιρέτως είμαστε πρόθυμοι, πέφτοντας σε μια παρόμοια συζήτηση, να συμπληρώσουμε μια ρίγα στον μαύρο κατάλογο γεγονότων με κάτι που ζήσαμε ή μας αφηγήθηκε κάποιος άλλος....

Και πόσες από αυτές τις φορές μετά από μια τέτοια περιπέτεια καθήσαμε και σκεφτήκαμε με ειλικρίνεια τουλάχιστον απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό μήπως τελικά κάπου είχαμε άδικο.... Μήπως ο άνθρωπος πίσω από τον γκισέ είχε κι αυτός κάπου δίκιο.... Άνθρωπος είναι όχι ηλεκτρονικός υπολογιστής... Αν είχαμε να κάνουμε με ηλεκτρονικό υπολογιστή θα μπορούσαμε να παραπονεθούμε, να παρακαλέσουμε, να κλαφτούμε για να μας λυπηθεί, να τον απειλήσουμε, να τον βρίσουμε;.... Ίσως.... αλλά σίγουρα χωρίς αποτέλεσμα... Μετά το συγκεκριμένο ωράριο θα απενεργοποιούνταν αυτόματα και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε... Φώναξε, παρακάλεσε, κλάψου όσο θες.... Νέκρα.....

Όμως πόσοι από εμάς είπαμε σε κάποιον άλλο μια θετική εμπειρία πίσω από ένα τέτοιο γκισέ;;;; Λίγοι αν όχι πάρα πολύ λίγοι..... Κι όμως πίσω από τους γκισέδες του Δημοσίου υπάρχουν αρκετοί ευσυνείδητοι, υπομονετικοί, συμπονετικοί και εργατικοί άνθρωποι.... Που ακριβώς γι' αυτό τον λόγο είναι εκείνοι που περισσότερο υποφέρουν πίσω από το τζάμι και που δέχονται τα περισσότερα από αυτά τα δικά μας τσαλίμια, παράπονα, νεύρα ή ξεσπάσματα... Και συνήθως εμείς έχουμε το άδικο σε αυτές τις περιπτώσεις με αυτούς τους ανθρώπους... Γιατί εκείνοι με την ευσυνειδησία τους κάθονται και μας ακούν, προσπαθούν να μας εξηγήσουν αλλά εμείς δεν ακούμε γιατί σε αυτούς βρίσκουμε πρόσφορο έδαφος και ξεσπάμε... Αν ήταν κάποιος από τους άλλους θα είχε εξαφανιστεί από την θέση του αφήνοντάς μας να μιλάμε στο διαχωριστικό...

Νοιώθω ένοχος γιατί τις προάλλες πήγα στο κεντρικό κατάστημα του ΙΚΑ στο Βόλο. Μια βεβαίωση ασφαλιστικού δικαιώματος χρειαζόμουν... Το θεωρούσα απλό. Με τις διάφορες δουλειές και σκέψεις δεν είχα καν κυττάξει το ρολόι μου... Ήταν σχεδόν δύο το μεσημέρι.... Το Μητρώο κλείνει στη μία. Όταν μπήκα συνειδητοποίησα ότι ήταν έρημο. Τα μικρά ρολά πίσω από το τζάμι ήταν κατεβασμένα... Πίσω τους διαφαίνονταν δύο κυρίες που ήταν ακόμη εκεί να διεκπεραιώνουν διάφορα... Σάμπως εγώ δεν έμενα πίσω στο φαρμακείο μετά το ωράριο με τόσα που είχα να κάνω καθημερινά; Πώς τις καταλάβαινα εκείνη την στιγμή...!!! Με αυτά στο μυαλό έκανα να φύγω... Όταν μια υπάλληλος ήρθε προς το Μητρώο! Άρπαξα την ευκαιρία και ζήτησα όσο πιο ευγενικά γίνεται πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνω... Εκείνη με παρέπεμψε στις δύο κυρίες, που προσπάθησαν ΕΚΤΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ να με εξυπηρετήσουν στο τελικά όχι τόσο απλό θέμα μου... Έπρεπε να επιστρέψω χθές πάλι... Όμως ούτε είχα δει το ωράριο την πρώτη φορά, ούτε το ρολόι μου είχα κυττάξει πάλι... Έφτασα και προσπάθησα να πάρω νουμεράκι... Ήταν μία παρά εννέα λεπτά... Το αυτόματο μηχάνημα σταματάει να τυπώνει νούμερα μία παρά δέκα. Λογικό αφού κάποια στιγμή κι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να σταματήσουν. Δεν μπορεί να φτάνει κάποιος στο παρά πέντε γιατί εκείνοι θα πρέπει να μείνουν πολύ περισσότερο πίσω από το ωράριο κοινού. Ήμουν άτυχος. Ήδη στην προηγούμενη από εμένα κυρία δεν τύπωσε νούμερο... Περίμενα να τελειώσουν όλοι. Πλησιάσαμε με την άλλη κυρία στον γκισέ... Μας αποπήρε αρχικά η υπάλληλος με το δίκιο της... τελικά μας εξυπηρέτησε... Για χάρη μου... Την ευχαρίστησα ευγενικά και της είπα αυτό που μου πέρασε από το μυαλό... Θα γράψω γι' αυτό στο μπλογκ μου.... Θα την ευχαριστήσω και από εδώ... Δημόσια...

Γιατί το καλό ΠΡΕΠΕΙ να λέγεται....