Black and White Xmas

Χριστούγεννα σιμώνουνε και πάλι

μα φέτος δεν θα είναι πια τα ίδια

κάποιοι φαΐ δεν θα 'χουν στο τσουκάλι,

κάποια παιδιά δεν θα 'χουνε παιχνίδια.

Χριστούγεννα θα έρθουνε και φέτος

καλά Χριστούγεννα και πάλι θα ευχηθούμε

κι ευτυχισμένο να 'ν' το Νέο έτος

μα τόση φτώχεια χρόνια είχαμε να δούμε.

Δεν έχω δύναμη πια κάτι να προσφέρω

σ' όποιον ανάγκη έχει ίσως πιότερη από μένα

ματώνει η καρδιά μου και υποφέρω

και μόνο όπλο μου απέμεινε η πένα.

Ρίμες να στήσω να παλέψουν με το μαύρο

που κάποιοι άπλωσαν να πνίξει την ζωή μας

σκέψεις με χρώματα πασχίζω τώρα να 'βρω

να χρωματίσω αυτό το γκρίζο στην ψυχή μας.

Απομεινάρια

    Απομεινάρια

    

    Στης μοιρασιάς την ώρα

    “διεμερίσαντο τα ιμάτια”

     κι εσύ πλανιέσαι τώρα

    στα άδεια πια δωμάτια...

    Σκυλεύοντας κομμάτια σου

    εκείνα της ζωής σου

    για τα κλειστά τα μάτια σου

    κλαίω κι εγώ μαζί σου...

Κι έρχεται εκείνος

   Κι έρχεται εκείνος

    Κι έρχεται εκείνος

    δίχως να παίρνει αναβολές

    να κόψει τον ομφάλιο λώρο

    αυτόν που βάσταγε γερά

    πενήντα χρόνια τώρα...

    

    Κι έρχεται εκείνος

    και δεν λογάριασε στιγμές

    πίσω να πάρει το ουράνιο δώρο

    ρίζες να κόψει μου βαθιά

    μην βλέποντας την ώρα...

    

    Κι έρχεται εκείνος

    που πάντα ζήλευε χαρές

    και το χωράφι από το σπόρο

    να το χωρίσει οριστικά

    να πάρει μου το σ' άλλη χώρα...

Σε ότι μένει...

Στο ραντεβού το σιωπηλό ήρθα και πάλι

και ήσουν εκεί λαμπρή σαν απουσία

κι όποτε γύρναγα ολούθε το κεφάλι

σ' έβλεπα εκεί γλυκιά σαν οπτασία.

Στα πράγματα ετούτα τα δικά σου

σε ότι πίσω πια από σένα μένει

για μένα τώρα εκεί χτυπά η καρδιά σου

εκεί τώρα η ψυχή μου περιμένει.

Και πως δεν θά 'ρθεις πια ξανά ας ξέρει

πως δεν θα είσαι πια εσύ κοντά μου

πως χάδι πια δεν θά 'χει από το χέρι

που κράτησε τα πρώτα βήματά μου.

                                                 Αργοναύτης 17/11/2012

Στην Μητέρα μου που αφήνει ένα τεράστιο κενό....

Τις πταίει...

    Είδα τα σημεία των καιρών.... Είδα σκηνές απείρου κάλλους μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο.... Είδα.... Είδα... Φούσκωσα κι έγραψα....

  Τις πταίει...

Σ' αυτή τη γη γεννήθηκες

'κείνα τ' αρχαία χρόνια

μα η μοίρα τό 'θελε να ζεις

όπως τα χελιδόνια...

Νά 'ρχεσαι με την άνοιξη

να φέρνεις καλοκαίρι

να φεύγεις συ φθινόπωρο,

χειμώνα, σ' άλλα μέρη.

Και όπου πας να κουβαλάς

ζωή γλυκιά σαν μέλι

μα πίσω σου τι άφησες

διόλου να μην σε μέλλει.

Συχνά στήνεις ανδρείκελα

σε σένανε να μοιάζουν

ψεύτικα λόγια να σκορπούν

ελευθερία να τάζουν.

Κάθισα και το σκέφτηκα

μ' αυτή σου την συνήθεια

και ίσως ανακάλυψα

κάποια πικρή αλήθεια.

Θαρρώ εσύ ευθύνεσαι

γι αυτή την συγκυρία

όμορφη συντοπίτισσα

γλυκιά Δημοκρατία.

Η κιθάρα του αδελφού της

Η κιθάρα του αδελφού της

Σαν τόλμησε να σπάσει την σιωπή,
το πλήρωσε ακριβά με την χορδή της,
μ' αν την ρωτήσεις υπερήφανα θα πει,
πως έφερε γαλήνη στην ψυχή της...

Πως ήταν ραγισμένη η χορδή

απ' τον καιρό που έφυγε εκείνος

το μυστικό ίσως για εκείνη να κρατεί

δικός της και κρυφός να είν' ο θρήνος.

Στο τζάκι στέκουν τώρα σιωπηλά

κιθάρα κι αδερφή αγκαλιασμένες

κι ίσως τις βλέπει από κάπου εκεί ψηλά

στην θύμησή του να 'ναι οι δυο δεμένες.

Το κυκλάμινο

Για αυτή την φωτογραφία της φίλης μου της καλής της Κατερίνας γράφτηκε αυτό εδώ....

Το κυκλάμινο

Ένα κυκλάμινο φτωχό σ' ένα ποτήρι

την ομορφιά όλου του κόσμου μέσα κλείνει

μακριά σε πάει απ' της ζωής το πατητήρι

κι ότι σου κλέψανε απλόχερα σου δίνει....

Έκπληκτος έμεινα εκεί να το κοιτάζω

μπροστά απ΄ του ήλιου την πρώτη την αχτίδα

κι αλήθεια ούτε σε τριαντάφυλλα σε βάζο

τόση αψεγάδιαστη ομορφιά ποτέ δεν είδα...

Ταξίδι στη θύμηση

Ταξίδι στη θύμηση

Των αναμνήσεων η επίγευση γλυκιά

τον ουρανίσκο του μυαλού χαϊδεύει.

Σήκωσε η μνήμη όρτσα τα πανιά

και στα παλιά λημέρια ταξιδεύει...

Της νοσταλγίας κάποιο δάκρυ στη ματιά

στέκει αμφίρροπα χωρίς ν' αποφασίσει

αν θε να μείνει εκεί στο βλέφαρο σιμά

ή αν στο μάγουλο ελεύθερα κυλήσει...

Κι ένα στα χείλη τρέμουλο απαλό

που μόνο όποιος γνωρίζει διακρίνει

θε να προδώσει το κρυμμένο μυστικό

σημάδια που ούτε ο χρόνος πια δε σβήνει...

Χώμα...

Γραμμένο στα πλαίσια ενός διηγήματος με υποχρεωτικές λέξεις μεταξύ των οποίων η λέξη χώμα, δεν παύει ωστόσο να αντικατοπτρίζει το συναίσθημα της στιγμής εκείνης... 

Χώμα

Από χώμα θνητός γεννήθηκα

για το χώμα θνητά τραβάω

πως σάρκα ήμουν για λίγο προσποιήθηκα

τώρα πια δεν μπορώ ν' αγαπάω.

Γιατί χώμα η καρδιά μου και στέρεψε

απ' αυτό που άλλοι λένε αγάπη.

Μόνο τότε η ψυχή μου ημέρεψε

όταν σφράγισε πια σαν κιτάπι

.

Όταν χώμα όλα γύρω της έγιναν

και σαν φύσηξε αγέρας και πάλι

όλα όμοια σκόνη πια έμειναν

και σκορπίσαν στην παραζάλη...

Αργοναύτης 21/10/2012

Ροζού 159

Κάτι παράξενο που μου έτυχε κάποιες μέρες πριν έγινε αφορμή να γραφεί αυτό το ποίημα... Όλα ξεκίνησαν ενώ ήμουν βόλτα με την γνωστή σας σκυλίτσα Σάρα τρεις γωνίες πιο κει από το σπίτι μου... Ο τίτλος είναι η διεύθυνσή μου....

Ροζού 159

Ζητώ συγνώμη και είναι πια τριάντα χρόνια

στο χώμα αυτό που έχω να πατήσω

το σπίτι που γεννήθηκα και έζησα

ψάχνω να βρω να θυμηθώ και να γνωρίσω.

Το νούμερο ήταν εκατόν πενήντα εννέα

και μάλλον βήτα τώρα πια που να θυμάμαι

οδός Ροζού μα πόσο άλλαξε στ΄ αλήθεια

τίποτε γνώριμο... Πως χάθηκα φοβάμαι....

Μα τι παράξενα παιχνίδια παίζει η μοίρα

σ' αυτό το νούμερο του δρόμου εγώ μένω

Είν' άραγε αυτό το σπίτι που γυρεύεις

που μήνες τρεις τώρα το έχω νοικιασμένο;

Μαζί κινήσαμε ως εκεί να τη βοηθήσω

τις αναμνήσεις να σκαλίσει διψασμένα

όμως σαν φτάσαμε εκεί μπροστά στην πόρτα

έμοιαζε πιότερο να τά 'χει πια χαμένα...

Κάποια γειτόνισσα που ρώτησα μας είπε

πως στο στενό πιο κάτω ήταν το σπίτι

κι όταν την πήγα ως εκεί και τό 'δε ω Θεέ μου

στα κάγκελα έτρεμε σαν νά 'τανε σπουργίτι...

Πως ήταν η αρχηγός της γειτονιάς μου είπε

και πως ότι έζησε εδώ μοιάζει με ψέμα

κι εγώ την άφησα μονάχη εκεί για να χαϊδεύει

'κείνους τους τοίχους ολούθε με το βλέμμα.

Σε λίγο έφυγε και πάλι βουρκωμένη

δεν βρήκε θάρρος το κουδούνι να χτυπήσει

η ώρα ακατάλληλη κι ίσως δεν πρέπει

τις αναμνήσεις που κοιμόταν να ξυπνήσει....

Σε μια μαύρη στιγμή....

Καταφυγή

Ένα βήμα από την απελπισία...

Απεγνωσμένα ψάχνω τα τελευταία εκείνα τσιγαρόχαρτα.

Που δεν γουστάρω αλλά τα μόνα.

Να τυλίξω τον τελευταίο καπνό,

να μαυρίσω τα πνευμόνια μου,

μπας και ξεμαυρίσει μου η καρδιά ....

Αργοναύτης

Βόλος 19/10/2012

Σαν κομήτης....

   Καιρό είχα να ανεβάσω κάτι... Άλλωστε από την στιγμή που δεν καταφέρνω να παρακολουθώ όλους εσάς που με στηρίξατε πάντα τόσο, ποιος θα έμενε να παρακολουθήσει πια το blog μου... Έκανα διάφορα πράγματα ως τώρα πάντως και πολλά συνέβησαν σε όλο αυτό το διάστημα. Δώσαμε παραστάσεις του "Μ(π)αλωμένου γάμου" σε καλοκαιρινή περιοδεία υπέρ τοπικών συλλόγων και κοινωνικών παντοπωλείων, πήρα μέρος και πάλι στους 100.000 ποιητές για την αλλαγή, έβγαλα την ψυχή μου σε κάποια ακόμα ποιήματα. Βρήκα προσωρινή απασχόληση, τελείωσα από εκεί, βρήκα αλλού, την έχασα... 

   Θα αρχίσω από σήμερα να δημοσιεύω τις ποιητικές μου δημιουργίες που δεν είδαν το φως εδώ στο blog αρχίζοντας από ένα ποίημα γραμμένο για την Μητέρα μου (όχι τυχαία το Μ κεφαλαίο), που περνά ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας,  πριν από λίγες μέρες και που τελικά ξάφνιασε και μένα τον ίδιο. Ελπίζω να σας αρέσει κι εσάς. Πάντα θεωρούσα ότι της χρωστάω πάρα πολλά. Ήθελα να της το πω και με τον δικό μου τρόπο... Με δυο ρίμες....

Στη Μάνα...

Είναι στιγμές που κι η ελπίδα μου στερεύει

λυγάει η ψυχή απ' της ζωής το βάρος

σαν μια βαρκούλα με καιρό που αγριεύει

και πουθενά δεν φαίνεται ένας φάρος...

Τότε σε σένα καταφύγιο εγώ βρίσκω

σε σένα που είσαι η Παναγιά η δικιά μου

λουλούδι εγώ απ' το δικό σου μίσχο

Μάνα εσύ πάντα και αέρας στα φτερά μου.

Κι αν πια κοντεύω τα πενήντα να πατήσω

τώρα που ανάγκη από μένα έχεις εσύ

στο στήθος σου γλυκά θε ν' ακουμπήσω

σαν νά 'μουνα ξανά μικρό παιδί...

Παρηγοριά για νά 'βρω και κουράγιο

όσο κοντά μου εσύ ακόμα ζεις

μάνα δροσιά μου εσύ, μάνα μουράγιο

στήριγμα ακόμα της δικής μου της ζωής.

Αργοναύτης

Βόλος 20/10/2012

Το e-book Tweet stories είδε το φως!

Το project πρόκληση του αγαπητού Γιάννη Φαρσάρη για ένα e-book με πολλά πολλά μικροδιηγήματα, που να χωρούν στους 140 επιτρεπόμενους χαρακτήρες του tweeter, έγινε πραγματικότητα, κυκλοφόρησε με ελεύθερη δυνατότητα download και έχω την μεγάλη χαρά και τιμή να είμαι κι εγώ μέρος του, μεταξύ αρκετών καταξιωμένων στην λογοτεχνική σκηνή ανθρώπων... 371 μικροδιηγήματα επιλέχθηκαν και παρουσιάζονται με αλφαβητική σειρά επιθέτων των δημιουργών. Θα με βρείτε στο 158...

http://www.openbook.gr/2012/03/tweet-stories.html

Στους νεκρούς της Δράκειας

Στους νεκρούς της Δράκειας

(του Διστόμου , των Καλαβρύτων...)

Αθώοι νεκροί που σβήσατε

σ' αυτόν εδώ τον τόπο

ξυπνήστε ωρέ σας πρόδωσαν

τα ίδια τα παιδιά σας,

τ' αδέρφια σας, τα εγγόνια σας,

ο ίδιος σας ο σπόρος.

Το αίμα που αφήσατε

το μάζωξαν με κόπο

και πήγανε και τό 'δωσαν

και τό 'πιε ο φονιάς σας.

Φίδια βγήκαν στα κλώνια σας

μολύνθηκε ο χώρος....

Επειδή το ζητήσατε πέρυσι...

....δείτε το έγκαιρα φέτος ανατρέχοντας στον παρακάτω σύνδεσμο! Είναι το πως κάνω εγώ το στεφάνι μου το Μαγιάτικο...
http://spirogyrismata.blogspot.com/2011/05/blog-post_04.html

Για να τιμήσω την Παγκόσμια ημέρα ποίησης...

    Δεν μπορούσα να λείπω σήμερα από εδώ! Έπρεπε να δώσω το παρόν αυτή την μέρα. Έπρεπε. Το Σάββατο θα έχουμε την δική μας ποιητική βραδυά όπως πέρισυ με την ομάδα Bookcrossing του Βόλου στις 18:30 στην "Αριάδνη" το καφέ που μας φιλοξενεί. Μέρες τώρα έψαχνα την έμπνευση... Ήθελα κάτι φρέσκο. Όχι παλιό ποίημα να ανακυκλώσω. Και πάνω που είχα απελπιστεί, ήρθε να με βρεί μέσα από μια φράση στο βιβλίο που διαβάζω τώρα, το "Άγιοι δαίμονες - Εις ταν Πόλιν" του Γιάννη Καλπούζου. Κι έτσι γεννήθηκε ένα ποίημα για την ίδια την ποίηση και την δημιουργία της...

Ποίησης γέννα

Πλάι στου μυαλού τον αργαλειό

γνέθω σ' αδράχτι νοερό

μνήμη τα νήματά σου

φτιάχνω κλωστές χρωματιστές

σκέψεις και θύμισες γλυκές,

μαύρες τα πιο πικρά σου...

Μετά στο υφάδι του μυαλού

μια εδώ, μια εκεί και μια αλλού,

σε εικόνες και σε ήχους,

όλες τις βάζω στη σειρά

κι έχω για χτένι την καρδιά 

υφαίνοντας τους στίχους...

Μ(π)αλωμένος γάμος, τρίτη ημέρα παραστάσεων...

    Αγαπημένοι μου φίλοι....
...μετά την πρεμιέρα και την δεύτερη ημέρα με πάνω από 150 άτομα την κάθε μιά, τα νέα ταξίδεψαν γοργά και σήμερα μια και Σάββατο με σχετικά καλό καιρό έγινετο αδιαχώρητο... Μέχρι και στα σκαλάκια και όρθιοι... Η αίθουσα σείονταν από τα γέλια... Φοβερή εμπειρία και ευτυχώς θα την ζήσω για άλλες 5 ημέρες... Πόσο θα ήθελα να γινόταν κάποιοι από εσάς να ήταν εδώ... Σας αγαπώ πάντα.

Υ.Γ. Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω πρόβλημα να μπω στα σχόλια να γράψω, να σας απαντήσω... Απλά τα βλέπω από τον πίνακα ελέγχου... Δεν καταλαβαίνω αλλά μάλλον έχει πρόβλημα το Blog μου ή κάκιασε ο Blogger μαζί μου!

Μ(π)αλωμένος γάμος

Αγαπημένοι μου φίλοι....

Ξέρω ότι μοιάζει να σας έχω ξεχάσει αλλά δεν είναι έτσι... Μου λείπετε αφάνταστα. Όμως έτσι όπως κυλά η ζωή μου δεν έχω ευκαιρία να καλλιεργώ αυτό που ξεκίνησα με αυτό το blog. λπίζω πάντα να έρθουν καλύτερες μέρες και να μπορέσω να επιστρέψω δριμύτερος... Όμως ο πολιτισμός παραμένει το καταφύγιό μου. Από τον Αυγουστο ετοιμαζόμαστε με την θεατρική ομάδα που σχηματίσαμε με τον συν-δραπαίκτη  ευΆγγελο Κάβουρα να ανεβάσουμε μια υπέροχη κωμωδία που εκείνος εμπνεύστηκε... Ακολουθεί δελτίο τύπου και φωτό!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η θεατρική ομάδα ΔραΠαίκτες παρουσιάζει στο Κινηματοθέατρο Αχίλλειο και για 8 παραστάσεις (19, 20, 21, 22 & 26, 27, 28, 29 Ιανουαρίου στις 9.30μμ) με είσοδο ελεύθερη για όλους,  την κωμωδία  «Μ(π)αλωμένος γάμος» του Κάβουρα ευΆγγελου. Ο συγγραφέας μετέγραψε στο σήμερα και σε μια χώρα που χρεοκοπεί τα μονόπρακτα «Αρκούδα» - «Πρόταση Γάμου» του Τσέχοφ και «Μικροαστικοί Γάμοι» του Μπρεχτ φτιάχνοντας μια καινούρια σύγχρονη ιστορία με ενιαία πλοκή. Τραγελαφικές καταστάσεις και μυστήριο ξετυλίγονται μέσα από ήρωες που ζώντας τις αδυναμίες και τα λάθη τους καταλήγουν ακόμη και σε χορό μέχρι τελικής πτώσης. Για να ακολουθήσει η χρεοκοπία και οι αναπόφευκτες αποκαλύψεις. Ο τίτλος μπορεί να θυμίζει Λόρκα, αλλά τούτος ο γάμος δεν έχει αίμα, μόνο μπαλώματα λόγω της οικονομικής κρίσης που πλέον όλοι έχουμε νιώσει έντονα στο πετσί μας, και μαλώματα μεταξύ χαρακτήρων που είναι τραγικοί μες στην κωμικότητά τους και που τελικά τους συναντάς παντού γύρω σου. Αυτή η διασκευή ελευθέρων… ηθών είναι το τρίτο θεατρικό έργο του ευΆγγελου Κάβουρα που ανεβαίνει στο Βόλο (μετά το επιστημονικής φαντασίας θρίλερ «60» και το ιστορικό δράμα για τη λίμνη Κάρλα «Ήταυρος»). Οι «ΔραΠαίκτες» δημιουργήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι με όραμα το ελεύθερο και δωρεάν θέατρο για όλους. Με αυτή την παρθενική τους παράσταση επιδιώκουν να μυήσουν το ευρύ κοινό στην κωμική γραφή των μεγάλων δραματουργών Τσέχοφ και Μπρεχτ. Να σημειωθεί ότι ο Τσέχοφ, ο οποίος έμαθε τα πρώτα του γράμματα σε ελληνικό σχολείο, βίωσε την οικονομική πτώχευση του πατέρα του, ενώ ο Μπρεχτ τιμήθηκε για την αντιμιλιταρική του θεατρική πένα με διεθνές βραβείο για την ειρήνη. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του ευΆγγελου Κάβουρα, η δραματουργική ανάλυση της Αγγελικής Νικολάου και παίζουν οι: Σόφη Ηλιάδη, Λεωνίδας Αχλαδιώτης, Χρήστος Οικονόμου, Γιάννης Τσιρώνης, Σπύρος Μακρυγιάννης, ευΆγγελος Κάβουρας, Μαρία Μπουρμπούλια, Μάρω Σαμαρά. Χορογραφεί η Σόφη Ηλιάδη, στην κονσόλα η Ελένη Καββαδία, μαγνητοσκοπεί ο Ευστάθιος Καραδημητρίου, φωτογράφηση από το Θάνο Μακρή, μουσικοηχητική επιμέλεια των ευΆγγελου Κάβουρα και Χρήστου Οικονόμου, κομμώσεις-μακιγιάζ του Λεωνίδα Αχλαδιώτη.