Βίντεο και κείμενό μου πάνω στο οποίο πλέξαμε τα ποιήματα στην πανέμορφη εκδήλωση την Παρασκευή 08/02/2013
Φίλοι μας
καλωσήλθατε...
Απόψε θα σας
πούμε μια ιστορία. Μια αληθινή ιστορία.
Μια ιστορία αγάπης και ανταλλαγής
ανάμεσα στον Βόλο και την Κέρκυρα. Μια
ιστορία για χρώματα, λέξεις και νότες.
Για μπογιές, στίχους και μελωδίες. Για
πίνακες, ποιήματα και τραγούδια. Για το
πως η μια τέχνη συνάντησε κάθε μια από
τις άλλες και παίζοντας μαζί το ερωτικό
τους παιχνίδι σκάρωναν ένα “παιδί”...
Και υπάρχουν πολλά από αυτά τα “παιδιά”
εδώ μαζί μας απόψε...
Όσον αφορά σε
εμένα, όλα ξεκίνησαν όταν έλαχε να
κερδίσω ένα βιβλίο. “Ψίθυροι στους
τοίχους”. Της Κερκυραίας συγγραφέως
Κατίνας Βλάχου. Έχοντας βιώσει μια
ολιγόμηνη διαμονή εργαζόμενος στην
Κέρκυρα, ένιωσα ξανά μέσα από τις σελίδες
του και την υπέροχη γραφή της Κατίνας
να βυθίζομαι στις εικόνες του νησιού.
Αγάπησα το βιβλίο και έκανα ότι μπορούσα
για να φέρουμε σαν ομάδα bookcrossing την
Κατίνα στον Βόλο, για να γνωρίσουμε έναν
υπέροχο άνθρωπο που εκτός από συγγραφέας
αποδείχθηκε στα μάτια μας μια εξαιρετική
ποιήτρια. Η φιλία που γεννήθηκε διατηρήθηκε
ακέραια χάρη και στο διαδίκτυο.
Στην ίδια ομάδα
ήρθαν κάποια μέρα η Αγγελική και ο
Παναγιώτης. Ένα ζευγάρι που είχε ήδη
παντρέψει την ζωγραφική με την μουσική
στην δική του ζωή. Η Κέρκυρα επανεμφανίζεται
στην ζωή μου και μέσα από τους πίνακες
της Αγγελικής. Κάποια στιγμή η οργανώτρια
σε τοπικό επίπεδο των 100.000 ποιητών για
την αλλαγή σκέφτηκε μια έκθεση ζωγραφικής
όπου κάθε πίνακας θα ενέπνεε ένα ποίημα
στην ψυχή όποιου ποιητή ήθελε να πάρει
μέρος. Σκέφτηκα να πω στην Αγγελική να
λάβει μέρος. Κι όταν μου έδειξε τον
πίνακα με τον οποίο θα συμμετείχε οι
στίχοι φούσκωσαν μέσα μου και πρίν φτάσω
φεύγοντας στο αυτοκίνητο ένα ποίημα
είχε ήδη γεννηθεί. Κι αυτό το γυμνό μωρό
έμελλε να το ντύσει με τα πιό όμορφα
ρούχα, μια πανέμορφη μελωδία ο Παναγιώτης.
Ηλιοβασίλεμα
Την
δύση αυτή που ζούμε μην φοβάσαι
άσε
την νύχτα να σκεπάσει και τον Άδη
πως
ξημερώνει πάντα να θυμάσαι
ενώ
η ζωή θεριεύει στο σκοτάδι...
Έβαλα
θάλασσα από στίχους να δροσίζει
γόνιμο
κάπου ξεχασμένο ακρογιάλι...
Θά
'ρθει πρωί και θα το δεις θ' ανθίζει
μέσ'
απ' το κύμα η ελπίδα μας και πάλι...
Όταν
η νύχτα πλησιάζει μην τρομάζεις
σκέψου
στο φως που φεύγει κάτι νέο
κακό
στο νου σου τέτοιες ώρες πια μην βάζεις
δώσε
στον κόσμο την αυγή κάτι ωραίο.
Η αλληλεπίδρασή
μας αυτή δεν σταμάτησε εκεί. Όταν είδα
για πρώτη φορά τις “πεταλούδες” στους
πίνακες της Αγγελικής δεν μπορούσα παρά
να σκεφτώ τις “πεταλούδες” στα ποιήματα
της Κατίνας. Έτσι μεσολάβησα σε αυτόν
τον ευτυχισμένο γάμο. Και μια ωραία μέρα
η Κατίνα δημοσιεύει στο διαδίκτυο αυτό
το υπέροχο ποίημα....
Πείτε
του ήλιου
Ποιός
έβαψε με μαύρο χρώμα
απόψε
τα όνειρα
κι
ο ύπνος έγινε πηχτό σκιτάδι;
Πείτε
του ήλιου
πιο
νωρίς να φέξει.
Ο
κόσμος πείτε του
χωρίς
όνειρα με χρώμα
δεν
μπορεί
ούτε
τις νύχτες του
ν'
αντέξει.
Και τότε ένιωσα
την ανάγκη να απαντήσω στην έκκλησή της
αυτή με άλλους στίχους...
Χρωματίζοντας
όνειρα
Θα
πω του ήλιου να ξυπνήσει πιο νωρίς
να
πάρει ευθύς παλέτα και πινέλα
και
συ μαζί μου αν θέλεις και μπορείς
να
βάψουμε τα όνειρά μας έλα.
Δεν
θέλω πια, δεν το αντέχω, δεν μπορώ,
άσπρα
και μαύρα νά 'ν τα όνειρα που κάνω
βόηθα
και συ να πάμε κόντρα στον καιρό
βάλε
κι εσύ λιγάκι χρώμα παραπάνω.
Κι
όταν ξανά θα γείρει ο ήλιος δυτικά
δεν
θα 'χει η νύχτα που θα ΄ρθει τόσο
σκοτάδι
θα
την φωτίζουν πια τα όνειρα γλυκά
που
θά χει αγγίξει απ' τα πινέλα μας το χάδι..
Ο τίτλος πήγαζε
από τους ίδιους τους στίχους. Κι όταν
δημοσίευσα το ποίημα, η Αγγελική μου
ζήτησε να “δανειστεί” τον τίτλο και
ίσως το ποίημα για την έκθεση αυτή που
τώρα μας έφερε κοντά όλους εμάς. Εννοείται
πως ήταν για μένα μέγιστη χαρά και τιμή.
Πόσο μάλλον που αυτό το ποίημα γέννησε
έναν πίνακα... Και μιά και η Αγγελική
“Εσχάτως” είχε τον ίδιο έρωτα με τις
πεταλούδες όπως και η Κατίνα μου ζήτησε
να μεσολαβήσω για να έρθουν εδώ τα
σχετικά της ποιήματα. Η ανταπόκριση από
Κέρκυρα ήταν άμεση...
Εσχάτως
Εσχάτως
στη
μέση του χειμώνα
έρωτα
έχω με τις πεταλούδες
Όλες
Και
με την λέξη τους επίσης
Με
γοητεύει του συνδυασμού το εύηχο
-πετώ....λουλούδι-
και
το άυλο, σχεδόν, των νοημάτων
Η
ελαφράδα κι η αμεριμνησία
το
ακαταλόγιστο τόσων χρωμάτων
με
μαγεύει
Με
παρρησία ψυχής
-ψυχή
κι εγώ-
γονυπετής
τ'
όψιμο τούτο πάθος
καταθέτω
στην
ανείπωτη ομορφιά τους
Μόνο
με δάκρυα χαρμολύπης
θα
χαϊδεύω τα φτερά τους
αν
κάποτε έρθει η Άνοιξη
που
εσύ θα λείπεις
Όμως κι εγώ
διαβάζοντας στο μήνυμα της Αγγελικής
το θέμα της έθεσης “πεταλούδες και
μονοπάτια” δεν μπορούσα να μείνω
ασυγκίνητος... Και να τι σκάρωσα...
Ονείρου
μονοπάτια
Σε μονοπάτια ονειρικά
θε να βρεθώ
που χνάρια ποιητών
έχουν χαράξει
ή που πινέλο κάποιο
μαγικό
σε πίνακα με χρώματα
έχει στάξει...
Με πεταλούδες να πετούν
εδώ κι εκεί
ανέμελες στα διάφανα
φτερά τους
όπως στα όνειρα που
έκανα παιδί
και να γλυκαίνει μου
η ψυχή απ' την θωριά τους...
Δεν ξέρω όμως να κάνω
ζωγραφιές
να ζωγραφίζω ξέρω με
τους στίχους
κι εκείνα που άλλοι
φτιάχνουν με μπογιές
γεμίζουνε το είναι
μου με ήχους...
Κάθε εικόνα που μ'
αγγίζει στην ψυχή
γίνεται λέξεις που
ολόγυρα πετούνε
μέχρι η σειρά τους
φτάσει στο χαρτί
στο νέο ποίημα
τη θέση τους να βρούνε...
Αυτές οι ίδιες
ονειρικές διαδρομές και τα χρώματα
συγκίνησαν και την φίλη μας ποιήτρια
την Χρυσούλα Παπαευαγγέλου που ήρθε
πλάι μας με αυτούς τους στίχους....
Ροδοπέταλα
Ροδοπέταλα
οι πινελιές
που
θα χρωματίζουν τις στιγμές'
το
χέρι ραίνει τη χαρά,
που
φόρεσε λευκά.
Ροδοπέταλα
οι ευχές
που
ραίνουν τις καρδιές.
Τ'
άγγιγμά τους σιωπηλό
γιατί
φοβούνται τον εχθρό.
Ροδοπέταλα
με απλοχεριά,
που
δίνουν στα όνειρα φτερά'
ονειρικές
θα είναι οι διαδρομές
όσο
ανθίζουν οι τριανταφυλλιές.
Μεταξύ άλλων
η Κατίνα μας έστειλε και σχετικές
δημιουργίες δύο άλλων
ποιητών. Ο
ένας από αυτούς, ο
Επαμεινώντας Γονατάς, μαθητής του
Εγγονόπουλου, που έφυγε το 2006 από την
ζωή έγραψε....
Μέσα σε κλουβιά
ήτανε πεταλούδες τεράστιες
που πλήρωνες
δύο τάλληρα και τους χάιδευες τα φτερά
κι έμενε μια
νυχτιά στην παλάμη σου
η σφραγίδα του
βελούδου τους,
τα ωραία τους
μαύρα-κίτρινα χρώματα
και μια μυρωδιά
γύρης μεθυστική.
Πιο πολύ
στις γυναίκες
άρεσε αυτή η διασκέδαση.
Έρχονταν από
μακριά, μόνο και μόνο
για ν' ανοίξουν
τα πλάτιά, πολύχρωμα εκείνα φτερά.
Ύστερα τρύπωναν
γύρω τα περιβόλια,
κάθονταν κάτω
απ' τις μηλιές
κι αδιαφορώντας
για τα τραγούδια
και τα καλέσματα
των αμαξάδων,
φιλούσαν,
φιλούσαν με πάθος το χέρι τους
που είχε αγγίξει
την πεταλούδα.
Σ' αυτό το σημείο
η Κατίνα με το ποίημά της Χρώμα από χαρά
μας συμβουλεύει....
Χρώμα
από χαρά
Της
πεταλούδας τα φτερά
όταν
χαϊδέψεις
πρέπει
με χέρια τρυφερά
Και
να προσέξεις
Έχουνε χρώμα
από χαρά
Μην τα παιδέψεις
Στο επόμενο
απόσπασμα από το ποίημά του Helas!,
αφιερωμένο στη μνήμη του Αλέξη
Γρηγορόπουλου, ο Στρατής Πασχάλης,
χωρίς να το ξέρει άγγιζε τις πιο ευαίσθητες
χορδές της Αγγελικής... Όσοι γνωρίζουμε
την δουλειά της ξέρουμε καλά πόσο
αδυναμία έχει στους αγγέλους, άλλωστε
εκτός από Αγγελική, είναι ένας άγγελος
και η ίδια. Κι αυτό το άγγιγμα γέννησε
έναν ανάγλυφο πίνακα που πραγματικά σε
ξαφνιάζει βλέποντας να ξεπροβάλλει
μέσα από την σχαρωτή δομή του μια
πεταλούδα καθως απομακρύνεσαι από
αυτόν.
Τον υπόνομο
τον απολυμαίνουν σπανίως.
Τότε ξεπροβάλλουν
μέσα απ' τις σχάρες του
άγγελοι
πεταλούδες.
Πετούν γύρω
απ' το γυάλινο κτίριο.
Όλοι βγαίνουν
στα τζάμια να τις δούν.
Φτερουγίζουν
για λίγο και μετά συνεχίζουν.
Κανείς δεν
ξέρει για πού.
Η όμορφη -ελπίζω-
ιστορία μας
τελειώνει εδώ με ένα ποίημα από την
τελευταία ποιητική συλλογή της Κατίνας
Βλάχου, “Ατάκτως Ειρημένα” , όχι όμως
“Ανεπίγνωστη” -θέλω να πιστεύω για
σας- όπως η ομορφιά της πεταλούδας για
την ίδια...
Ανεπίγνωστη
Λογάριασε
τον χρόνο η πεταλούδα
Άνοιξε
τα φτερά να τον προλάβει
Φώτισε
η μέρα και στάθηκε η στιγμή
Στο
πέταγμα μετρήθηκε η ζωή της
Έληξε
η ομορφιά της το πρωί
Χωρίς
κανένα πόνο
Ανεπίγνωστη
