Της
πόλης με πληγώνουν τα άδεια σπίτια
με
τις αυλές που θέριεψαν αγκάθια
όπου
η ζωή λουλούδια είχε σπείρει
στις
παστρικιές τις κόκκινες τις γλάστρες.
Τώρα
με πόνο χάσκουν οι πληγές τους
όχι
απ' τον χρόνο μόνο που ανοίξαν...
Είναι
που οι θύμισες μαχαίρια έγιναν τώρα
πασχίζοντας
την λήθη να ξεφύγουν.
Είναι
τ' ανθρώπινα τα ίχνη όσων περάσαν,
είδαν
το φως στα σπλάχνα τους ή φύγαν,
όσων
τα δάκρυά τους πότισαν τους τοίχους,
όσων
μ' ονείρατα ποτίσαν το ταβάνι...
Και
σαν περνώ από μπροστά τους περπατώντας
φτάνει
η βουβή κραυγή στα σωθικά μου
απ'
τα κλειστά τα τσακισμένα τα παντζούρια
κι
απ' τις ρωγμές που σκίζουν το σοβά τους
που
έχουν την ίδια την δικιά μου αγωνία
για
το αργό μοναχικό το τέλος...
Αργοναύτης
Βόλος
01/02/2013
Αντιμετωπίζω πρόβλημα με το blog σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρωί σχολίασα και καθώς φαίνεται δεν βρήκες σχόλιο.
Τώρα είναι η 3η φορά που γράφω και έως τώρα με πετάει εκτός το Google.
Tέλος πάντων μια προσπάθεια ακόμη.
Με εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίο ανοίγεις την πόρτα των συναισθημάτων στον αναγνώστη των ποιημάτων σου και μπορεί να κατανοήσει σε τόσο μεγάλο βάθος ότι θέλεις να μεταδώσεις.
Όσο για τα άδεια σπίτια....
Άραγε μήπως κάνουν όνειρα έστω και ερημωμένα περιμένοντας νέους ενοίκους να τους δώσουν ζωή ή μήπως ένα θάνατο αργό έως αποφασίσει κάποιος πως τέλειωσε ο ρόλος τους και μόνο ενοχλούν πια.
Με κανένα τρόπο όμως δεν πρέπει το δικό μας τέλος να το ταυτίζουμε με το τέλος ενός σπιτιού.
Καλό βράδυ
Χμμμ!!! Με προβλημάτισε αυτό! Κάτι συμβαίνει....
ΔιαγραφήΤώρα για το σχόλιο.... Σε ευχαριστώ γιατί μου λες ακριβώς ότι θέλω να πετυχαίνω είτε σε στίχο ομοιοκαταληκτικό κλασσικό είτε σε ελεύθερο... Να μεταδίδω το συναίσθημα της στιγμής μου όπως είναι και να το νιώθει ο άλλος ακριβώς έτσι.... Όσο για το τέλος.... Ε.... Άχω λίγο τις μαύρες μου για πολλούς πολλούς λόγους.... ίσως άλλη στιγμή να είναι καλύτερη... Όμως φοβάμαι.... Και το δείχνω τι φοβάμαι...
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ....
Ξέρεις, ήσουν στο νου μου με το θέμα που αναφέρεις... τόσα άδεια, παρατειμένα σπίτια πια στην πόλη... πόσες ζωές φιλοξένησαν κάποτε, πόσες χαρές και λύπες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε θλίβει η θέα τους... Πόσο μάταια είναι όλα...
Σπύρο, ελπίζω εσύ να είσαι καλά και να έχουν πάρει όλα στη ζωή σου το δρόμο τους!...
Καλό μήνα!
Ευαγγελία
Ευαγγελία μου... Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο... Δυστυχώς ακόμα στη ζωή μου τα πράγματα πάνε όλο και χειρότερα... Το παλεύω όμως... Όσο μπορώ...
Διαγραφή