Έγινε θάλασσα η ζωή
τρικυμισμένη
κι εγώ ναυάγησα σ' ένα
μικρό νησί
με την σχεδία πια στα
βράχια τσακισμένη
δεν έχει πια για μένα
επιστροφή.
Είν' το νησί αυτό η
φυλακή μου
κι όλα επάνω του κυλούν
νωχελικά
γύρω αφρίζει μανιασμένη
η ζωή μου
δεν έχει όνειρα ούτε
ο ύπνος τώρα πια.
Δεν έχει χρώμα από
γεράνια εδώ τριγύρω
ούτε της νύχτας του
ιππότη ευωδιά
δεν έχει στρώμα εδώ
το σώμα μου να γείρω
μόνη παρέα τώρα πια η
μοναξιά.
Αργοναύτης
Βόλος
19/01/2013
"Μοναξιά" η λέξη κλειδί. Φυσική, συναισθηματική και ψυχική. Έχω την ευκαιρία να μιλάω με άστεγους μέσω της Κλίμακας και αυτό που τους τρομάζει είναι η απομόνωση. Να μείνουν ξεχασμένοι στο περιθώριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκινούν όλοι οι άνθρωποι που αγκαλιάζουν με τον τρόπο τους τον αγώνα αυτών των ανθρώπων. Ακόμα κι ένα κείμενο, ένα πακέτο τσιγάρα, μια βόλτα ως τα μέρη τους, ένα χτύπημα στην πλάτη, είναι θείο δώρο!
Μπράβο σου που έχεις τους αισθητήρες σου ενεργοποιημένους και ρίχνεις τη ματιά σου σ' αυτές τις υπάρξεις. Αν μιλήσεις έστω και μια φορά μαζί τους, διαπιστώνεις πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει άστεγοι.
Τα σέβη μου Σπύρο. Ειλικρινά και δεν είναι σχήμα λόγου!
Τι να πω μετά από αυτά που λες... Ντρέπομαι γιατί εγώ είμαι μόνο λόγια ενώ εσύ από ότι λες έχεις περάσει στην δράση! Τα δικά μου σέβη σε σένα λοιπόν... Εγώ είμαι πολύ πολύ χαμηλότερα από σένα... Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το όμορφο σχόλιο!
ΔιαγραφήΕίχα καιρό να έρθω εδώ και τώρα κάθομαι και διαβάζω όλο αυτό το υλικό που δεν γνώρισα ... με τους σημερινούς στίχους αγκαλιά με αυτή την εικόνα ... εδώ το παγκάκι αγκαλιάζει την γερασμένη μορφή , στην προηγούμενη ανάρτηση περιμένει το άγνωστο ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνόητο θα φανεί ότι κι αν πω, στίχοι που βγαίνουν σαν κραυγές !
Ίσως αυτό θα σας ενδιέφερε
http://parathyrostaoneira.blogspot.gr/2013/02/blog-post_1799.html
γράφετε για τον άνθρωπο, για την φθορά της σημερινής κοινωνίας που ξερνάει τους ανθρώπους της... που τρώει τα ίδια τα παιδιά της.
Δυστυχώς όπως το λέει και η κ.Κανελλάκη είμαστε όλοι εν δυνάμει άστεγοι.
Καλό σας βράδυ !
Levina μου...
Διαγραφήβαθιά είναι η συγκίνηση με ένα τέτοιο σχόλιο... Δάκρυσα... Άκουσες τις κραυγές μου... Τι πιο βαθύ και ωραίο από το να μαθαίνεις πως έδωσες το εύρος όλο των συναισθημάτων που ήθελες να δώσεις κι αυτό έφτασε όντως ανέγγιχτο στον συνάνθρωπο αναγνώστη... Σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής... Όσο για τον διαγωνισμό το είχα δει στο blog αυτό του φίλου και συμπολίτη Λάσκαρη Ζαράρη πριν γράψω το ποίημα αλλά το είχα ΞΕΧΆΣΕΙ και επιπλέον το δημοσίευσα πράγμα που το αχρηστεύει για τον διαγωνισμό! Ευχαριστώ για την προτροπή... Ίσως τελικά σκεφτώ, βρω και στείλω κάτι, μια και είναι και δωρεάν συμμετοχή και εγώ άνεργος και ταλαιπωρημένος οικονομικά...
Καλημέρα Drmakspy
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε δημοσιεύσει στίχους που μιλούν για τον άνθρωπο, για τον βασανισμένο άνθρωπο μα όταν μπορείς να γράφεις γι αυτό το θέμα,τότε μέσα σου υπάρχει πολύ ακόμα υλικό καλά κρυμμένο.
Απογοητευμένη έχω κάψει στο τζάκι μου κατά καιρούς τετράδια ολόκληρα με γραπτά μου,
φωτογραφίες, αναμνήσεις, όμως όταν είπα τι έκανα σε κάποιο οικογενειακό φίλο μου απάντησε πως δεν έχει σημασία τι έκανα, αφού όλα είναι μέσα μου μπορώ να τα ξαναγράψω ... φυσικά διαφορετικά αλλά με τα ίδια και πιο βαθιά συναισθήματα.
Το ίδιο σας λέω κι εγώ ... μπορείτε να γράψετε ακόμα πιο δυνατούς στίχους
για τον βασανισμό του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Όπως κι εσείς και τόσοι συνάνθρωποι ανήκω κι εγώ στην ομάδα εκείνων που τους άρπαξαν βίαια την ζωή , τα όνειρα, το αύριο.
Να είστε καλά !
Αν τελικά το κάνω θα το κάνω για αυτά τα λόγια σου Levina μου. Και σε παρακαλώ μίλα μου στον ενικό... Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα!!! Είχα διαβάσει αυτό το ποίημα και στον διαγωνισμό του Texnistories... Αυτή τη φορά όμως, με την εικόνα από πάνω, είναι ακόμη πιο συγκινητικό!!! Δείχνει βαθιά συναισθήματα... Πολλά συγχαρητήρια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτεινή