Το χαμένο ταίρι....

Είχα την χαρά σήμερα να παραβρεθώ στην εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου "Το χαμένο ταίρι", ένα μυθιστόρημα που γεννήθηκε από το μυαλό και την πέννα ενός φίλου. Του Διονύση Λεϊμονή. Ίσως δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να σας μιλήσω για τον Διονύση... Είναι παράξενο αλλά ενώ νοιώθω ότι τον γνωρίζω χρόνια, στην πραγματικότητα ο Διονύσης απόκτησε σάρκα και οστά για μένα ένα μήνα τώρα πάνω κάτω. Όμως η γνωριμία μας μέσα από κάποιες αξιόλογες εκπομπές στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ κρατάει χρόνια.... Και οι δύο πάντα "Κάτω από το κιόσκι" της λατρεμένης μας Νανάς Τσούμα, συχνά κι εγώ κι εκείνος "Άγρυπνος στην ΝΕΤ" παρέα με τον Μάνο Τσιλιμίδη και κάθε Σαββατόβραδο να αναφωνούμε "Αχ τί καλά που είναι νύχτα" με την δική μας κοινή φίλη την Γωγώ Αντζολετάκη... Ε ναι! Γνώριζα κι εκτιμούσα τον Διονύση χρόνια μέσα από τα μηνύματά του στις εκπομπές "μας" κι εκείνος εμένα από τον ίδιο δρόμο! Κι επιθυμούσα να τον γνωρίσω από κοντά όπως όλες τις σταθερές "κιοσκιοφατσούλες"! Όχι τόσο δύσκολο αφού ζούμε στην ίδια πόλη. Η γνωριμία μας έγινε όταν η Γωγώ Αντζολετάκη ήρθε στον Βόλο να παρουσιάσει το δικό της βιβλίο, το "Ζ της ζωής".

Δυο λόγια για τον συγγραφέα λοιπόν. Ο Διονύσης είναι από το Μεσολόγγι Παντρεύτηκε στον Βόλο και με την σύζυγό του ευλογήθηκαν να αποκτήσουν τέσσερα υπέροχα πλασματάκια. Εκτός όμως από αυτά ο Διονύσης έχει πολλά περισσότερα παιδιά. Και όλα αυτά τα παιδιά του τον αγαπούν και τον σέβονται ανταποδίδοντας την δική του αγάπη γι' αυτά. Βλέπετε είναι εκπαιδευτικός, φιλόλογος σε γυμνάσιο της Ν. Ιωνίας Βόλου, και μάλιστα από εκείνους που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει δικό του Δάσκαλο (το Δ κεφαλαίο δεν είναι τυχαίο). Γιατί αγαπάει την δουλειά του. Έτσι απλά. Επίσης παρουσιάζει μια εκπομπή τα πρωινά του Σαββάτου στο τοπικό "Ράδιο ΕΝΑ" με θέμα το βιβλίο. Αυτά τα λίγα γι' αυτόν τον πολύπλευρο άνθρωπο που έχω την χαρά και την τιμή να με θεωρεί φίλο του.

Το βιβλίο του "Το χαμένο ταίρι" είναι γραμμένο με λυρισμό και απλή καθημερινή γλώσσα. Είναι η ιστορία της γιαγιάς Δέσποινας που ξεριζώθηκε από την Σμύρνη και ήρθε να ζήσει εδώ στον τόπο μου, "πάνω απ' το αυλάκι", εκεί που "πέταξαν" οι ντόπιοι τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες, εκεί που εκείνοι έστησαν την δική τους σχεδόν ξεχωριστή πόλη, την Ν. Ιωνία Βόλου.... Εκεί που φτιάξανε τα σπιτικά τους, τα σχολεία τους, τις εκκλησιές τους με πρώτη την "Βαγγελίστρα" τους. Ένα τρυφερό σαν την καρδιά του συγγραφέα βιβλίο, που το γεγονός ότι γράφεται από έναν μη Μικρασιατικής καταγωγής άνθρωπο το κάνει σπάνιο. Ο Διονύσης κρατάει ίσες αποστάσεις από εμάς τους ντόπιους όπως και από τους ξεριζωμένους Η ματιά του είναι πιο αντικειμενική μην ανήκοντας σε κανέναν από τους δύο πληθυσμούς. Βρίσκει μέσα στην καρδιά της γιαγιάς Δέσποινας δικαιολογίες ακόμη και για την φαινομενικά σκληρή στάση των αυτοχθόνων κατοίκων του Βόλου απέναντι στους νεοφερμένους. Εκείνους που έφυγαν απ' την πατρίδα τους όπως όπως παίρνοντας μαζί τους (για να δανειστώ κάτι που μου άρεσε από τα αποσπάσματα του βιβλίου που άκουσα) ότι "είναι το πιο ελαφρύ και το πιο βαρύ συνάμα....". Και ένα υπέροχο εύρημα δίνει τον τίτλο στο βιβλίο. Κάτι ευτελές, καθημερινό αντικείμενο, χάνει το ταίρι του στον χαμό της φυγής... Και το ψάχνει από τότε κλεισμένο από την γιαγιά Δέσποινα σ' ένα κουτί... Τι είναι; Θα το μάθετε στο τέλος του βιβλίου....

Η εκδήλωση στο Μεταξουργείο Νέας Ιωνίας Βόλου ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Τέσσερις συνάδελφοι του φίλου μου μίλησαν για το βιβλίο, διάβασαν αποσπάσματα.... Μια μαθήτρια χωρίς καμιά συνοδεία μουσικής μας τραγούδησε δυο τραγούδια απ' τις χαμένες πατρίδες. Και οι γυναίκες του Συλλόγου Ιώνων χόρεψαν με τις αρχοντικές στολές τους για μας απτάλικα ζεϊμπέκικα κάνοντάς μας να χορεύουμε στα καθίσματα... Τελειώνω με λίγα στιγμιότυπα της εκδήλωσης. Και μια ευχή... Να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου Διονύση, φίλε μου...

Οι συνάδελφοι του Διονύση μιλούν για το βιβλίο του.

Ο Διονύσης και η σύζυγός του Δέσποινα στην πρώτη σειρά της κατάμεστης αίθουσας.

Και μιά γεύση από τον απτάλικο χορό των γυναικών του Συλλόγου Ίωνες.