Το χέρι Του

Το χέρι Του

Σε μια γωνιά με ξέχασε το βλέμμα Του

χρόνια πολλά στις πλάτες ο σταυρός

ίδιος μ' αυτόν που πότισε το αίμα Του

άραγε χάθηκε για μένα ο Θεός;

Το σίγουρο είναι πως στερήθηκα το χέρι Του

όταν την μάνα μου την κάλεσε κοντά

κι ο ουρανός μου έχασε το αστέρι του

που έφεγγε ως τότε απ' όλα τ' άλλα πιο λαμπρά...

Κι έστεργε πάντα και μου φώτιζε τον δρόμο μου,

δίπλα στις πίκρες και σε κάθε ώρα κακιά,

ποτέ δεν μ' άφησε στην καταιγίδα μόνο μου.

Που νά 'βρω τώρα πια εγώ παρηγοριά;

                                                    Αργοναύτης 28/01/2013

Βροχή

                   Βροχή

Γύρισε απότομα ο καιρός και η βροχή

τώρα με δύναμη στη στέγη μου χορεύει

και δοκιμάζει της ψυχής την αντοχή

που αχτίδες ήλιου με απόγνωση γυρεύει.

Μαύρα τα σύννεφα μαζώχτηκαν ξανά

στον ουρανό θαρρείς να μοιάζει στη ζωή μας

τα ρούχα έχασε κι αυτός τα γαλανά

με πέπλο γκρίζο πια σκεπάζει το πρωί μας.

Όμως ψυχή μου μη λυγάς και μη φοβάσαι

το δάκρυ είναι του Θεού αυτή η βροχή

από ψηλά σ' είδε να κλαις και να λυπάσαι

και στέλνει υπόσχεση ν' αλλάξει εποχή...

                                                          Αργοναύτης
                                                          Βόλος 24-01-13

Ονείρου μονοπάτια

Ονείρου μονοπάτια

Σε μονοπάτια ονειρικά θε να βρεθώ

που χνάρια ποιητών έχουν χαράξει

ή που πινέλο κάποιο μαγικό

σε πίνακα με χρώματα έχει στάξει...

Με πεταλούδες να πετούν εδώ κι εκεί

ανέμελες στα διάφανα φτερά τους

όπως στα όνειρα που έκανα παιδί

και να γλυκαίνει μου η ψυχή απ' την θωριά τους...

Δεν ξέρω όμως να κάνω ζωγραφιές

να ζωγραφίζω ξέρω με τους στίχους

κι εκείνα που άλλοι φτιάχνουν με μπογιές

γεμίζουνε το είναι μου με ήχους...

Κάθε εικόνα που μ' αγγίζει στην ψυχή

γίνεται λέξεις που ολόγυρα πετούνε

μέχρι η σειρά τους φτάσει στο χαρτί

στο νέο ποίημα τη θέση τους να βρούνε...

                                                           Αργοναύτης

                                                           Βόλος 24/01/2013

  

    Το ποίημα αυτό γεννήθηκε μόλις έμαθα το θέμα της έκθεσης ζωγραφικής της αγαπημένης φίλης μου Αγγελικής Κούρκουλου -Πεταλούδες και μονοπάτια- που μου ζήτησε να της "δανείσω" για τίτλο στην έκθεση τον τίτλο του προηγούμενου ποιήματός μου "Χρωματίζοντας όνειρα". Οι τέχνες συνεργάζονται, ζυμώνονται, αλληλεπιδρούν και θα έλεγε κανείς ότι γονιμοποιεί η μία την άλλη με αποτέλεσμα την γέννηση "μιγάδων" τέχνης....Κατά την διάρκεια της έκθεσης (από 1η Φλεβάρη) ίσως οργανώσουμε ποιητική βραδιά με ποιήματα σχετικά με το θέμα και τους πίνακες... 

Χρωματίζοντας όνειρα

Χρωματίζοντας όνειρα

Θα πω του ήλιου να ξυπνήσει πιο νωρίς
να πάρει ευθύς παλέτα και πινέλα
και συ μαζί μου αν θέλεις και μπορείς
να βάψουμε τα όνειρά μας έλα.

Δεν θέλω πια, δεν το αντέχω, δεν μπορώ,
άσπρα και μαύρα νά 'ν τα όνειρα που κάνω
βόηθα και συ να πάμε κόντρα στον καιρό
βάλε κι εσύ λιγάκι χρώμα παραπάνω.

Κι όταν ξανά θα γείρει ο ήλιος δυτικά
δεν θα 'χει η νύχτα που θα ΄ρθει τόσο σκοτάδι
θα την φωτίζουν πια τα όνειρα γλυκά
που θά χει αγγίξει απ' τα πινέλα μας το χάδι..

                                                      Αργοναύτης
                                                      Βόλος 22-01-13


 Η αγαπημένη μου Κατίνα Βλάχου, εξαιρετική Κερκυραία συγγραφέας και ποιήτρια, με ένα δικό της ποίημα με ενέπνευσε για ότι έγραψα.... Αιτία αυτό το εξαιρετικό ποίημά της.

Ποιος έβαψε με μαύρο χρώμα
απόψε τα όνειρα 
κι ο ύπνος έγινε πηχτό σκοτάδι
Πείτε του ήλιου 
πιο νωρίς να φέξει
Ο κόσμος, πείτε του,
χωρίς
όνειρα με χρώμα
δεν μπορεί 
ούτε τις νύχτες του
ν’ αντέξει

Εξόντωση plan b

  Έβγαλα το σκυλί για την καθιερωμένη πρωινή βόλτα. Βλέπετε έχω άφθονο πια χρόνο. Η πολιτικοί μας χρόνια τώρα φρόντισαν για αυτό. Η καθυστέρηση πληρωμών στα φαρμακεία που με οδήγησαν στην θηλιά των τραπεζών πρώτα, η άφεση των τραπεζών να αλωνίζουν ασύστολα στις τσέπες μας με άνοδο στα ύψη των επιτοκίων που έπνιξαν την επιχείρησή μου όπως χιλιάδες άλλες μετά, η διάλυση κάθε κεκτημένου των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα με εξαθλίωση μισθών και συλλογικών συμβάσεων εργασίας τέλος μου χάρισαν το “προνόμιο” να ξυπνώ το πρωί χωρίς αντικείμενο και να μπορώ να βγάζω βόλτα το σκυλί...

Μια μανούλα είχα που βοηθούσε με κάθε τρόπο και με φαγητά και με χρήματα από την σύνταξη που διαρκώς μειώνονταν, κι αυτή την φώναξε ο Θεός κοντά του όπως και πολλούς άλλους συνταξιούχους γονείς που βοηθούσαν τα παιδιά τους, πιθανόν ακούγοντας περισσότερο τις προσευχές των αρμοδίων για τα οικονομικά πολιτικών μας που ζητούσαν επίμονα κάθε στιγμή της μέρας τους την μείωση του αριθμού τους προκειμένου να βγαίνουν τα νούμερά τους... Και μας έμεινε μόνο η πεθερά μου από τους επιζήσαντες να βοηθάει με ένα πιάτο φαγητό πότε πότε.

Και σήμερα κατά την διάρκεια της βόλτας αυτής έμελλε να μάθω και το plan b της κυβερνοτρόικας για επιπλέον μείωση του πληθυσμού των συνταξιούχων... Έπεσα πάνω στην στιγμή που ο ταχυδρόμος έφτασε σε κάποιο σπιτάκι που μένει μια γιαγιά και την ενημέρωνε ότι πλέον όλες οι συντάξεις θα καταβάλλονται τέλος του μήνα. Είδα την απόγνωση στο πρόσωπό της. “Πως θα τα βγάλω πέρα” είπε “δεν έχω ούτε για ψωμί”. “Τι να σε κάνω, έτσι αποφάσισαν” η απάντηση του ταχυδρόμου που προχώρησε παρακάτω... Η διαδρομή μας όμοια, ο ρυθμός ίδιος λόγω του σκυλιού και παρακάτω η ίδια απαράλλαχτη σκηνή ίσως με περισσότερη απόγνωση, παρακάτω το ίδιο με θυμό αυτή την φορά...

Απομακρύνθηκα. Ήδη η πεθερά μου έλεγε τις προάλλες ότι της έμειναν ελάχιστα ευρώ μέχρι να πληρωθεί - σήμερα υπολόγιζε... Κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει να μείνουν νηστικοί όλοι αυτοί και όσοι σαν εμένα στηρίζονταν στην πενιχρή βοήθειά τους για επτά μέρες μέχρι τέλος του μήνα. Σπουδαίο το plan b. Σίγουρη εξόντωση. Μετά την αναγκαστική κατάψυξη η πείνα... “Στην κατοχή τουλάχιστον ξέραμε τον εχθρό, τον βλέπαμε, τον πολεμούσαμε.” άκουσα κάποιους ηλικιωμένους να λένε. Εγώ κατοχή δεν γνώρισα. Ή μήπως ναι πέντε χρόνια τώρα. 

Για μια δροσερή και γλυκιά φωνή

Η ζωή καθενός διασταυρώνεται με τις ζωές πολλών άλλων ανθρώπων μια ή περισσότερες φορές αλληλεπιδρώντας συχνά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ενίοτε τόσο ελάχιστα που δεν πέφτει καν στην αντίληψή μας, άλλοτε τόσο έντονα που αλλάζει κυριολεκτικά η πορεία της μιας, της άλλης ή και των δύο, άλλοτε αργά αλλά σταθερά και σε βαθμό κάθε φορά ικανό να γίνεται αντιληπτή και σταδιακά αποδεκτή αυτή η αλληλεπίδραση.

Καθημερινά μπορεί να διασταυρώνουμε αδιάφορα τα βλέμματα και τα βήματά μας με πάμπολλους ανθρώπους, άτομα που δεν ξανασυναντήσαμε και ούτε ποτέ θα ξανασυναντήσουμε. Κι αν αυτό έγινε ή ξαναγίνει μπορεί να μην το αντιληφθούμε καν, έτσι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε από την δική μας πορεία ζωής. Ίσως πάλι τύχει να πέσουμε πάνω σε κάποιον από απροσεξία ή αφηρημάδα, με ή χωρίς τις όποιες συνέπειες κι αυτό σίγουρα κάτι θα αλλάξει στις πορείες ζωής και των δύο σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Κάποιος μπορεί να χαμογελάσει με κάτι τέτοιο και μετά από ένα χαιρετισμό να απομακρυνθεί εντυπώνοντας το πρόσωπο του άλλου, άλλος μπορεί να φτάσει σε σημείο βρασμού, πάλι με -κατά συνέπεια- έντονη ανάμνηση του έτερου. Όμως κάποιες φορές τυχαίνει να διασταυρωθεί η ζωή μας με την ζωή και την δραστηριότητα ατόμων αρχικά παντελώς άγνωστων και αυτό να δώσει εκκίνηση σε μια παράξενη αλληλεπίδραση που καταλήγει να μεταμορφώσει αργά αλλά σταθερά και αντιληπτά ακόμα και το είναι μας.

Έτσι μια μέρα ξεκίνησα για ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο. Ένα ταξίδι με προορισμό τον τόπο κατοικίας της συντρόφου μου, τότε 320 χλμ. μακριά μου. Τρεις ώρες ταξίδι. Ξεκίνησα ώρα έντεκα παρά κάτι το βράδυ κατευθείαν από την δουλειά με αρκετή κούραση που η προοπτική της τρίωρης μοναχικής οδήγησης την έκαναν να βαραίνει περισσότερο. Το πρώτο πράγμα μετά από ένα χιλιόμετρο οδήγησης κι ένα τσιγάρο, ήταν να ανάψω το ραδιόφωνο. Λίγο ψάξιμο. Κάποιος καλός σταθμός με ρυθμική μουσική που σύντομα χάθηκε μόλις η εθνική οδός με οδήγησε λίγο μακρύτερα από την πόλη. Πάλι το ψαχτήρι. Ειδήσεις. ΝΕΤ. Εθνική εμβέλεια. Καλό σήμα. Μένω. Σε λίγο άλλαζε η ζωή μου. Κι εγώ δεν το ήξερα ακόμα.

Τέλος ειδήσεων. Μια χαρούμενη μουσικούλα. Μια δροσερή και γλυκιά φωνή. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Το άγχος να φάω τα χιλιόμετρα, να φτάσω όσο πιο γρήγορα, με έτρωγε. Κι όμως σταδιακά, υπόγεια, υποσυνείδητα έγινε κάτι. Δεν είχε ώρα που ξεκίνησε η εκπομπή όταν διαπίστωσα ξαφνικά ότι εκείνη η φωνή είχε εισχωρήσει στο σώμα μου και του ξανάδινε σιγά σιγά τόνο, είχε εισχωρήσει στο μυαλό μου και καθάριζε αργά την συσσωρευμένη ομίχλη της μέρας κάνοντας την κούραση και την μοναξιά παρελθόν. Δεν είχα χάσει λέξη από εκείνη την φωνή που μαζί της έφερνε πολλές άλλες σε ένα παιχνίδι διάδρασης μέσω μηνυμάτων. Σταμάτησα κι έστειλα μήνυμα... Μπήκα στο παιχνίδι... Όμως η εκπομπή τελείωσε. Έμεινα κολλημένος στον σταθμό. Άλλη εκπομπή. Άλλο ύφος. Πότε ενδιαφέρον, πότε εκνευριστικό... Είχα τόσο ανάγκη από συντροφιά πού υπέμεινα για δύο ώρες. Όσο και το υπόλοιπο ταξίδι. Ένα ταξίδι που έκανα πλέον συχνά. Τόσο που σύντομα εκείνη η φωνή έγινε από αγαπημένη καθημερινή συνήθεια έως ισχυρό εξαρτησιογόνο ναρκωτικό. Δεν άλλαζα πλέον σταθμό. Έπρεπε κάθε μέρα να συντροφεύει την επιστροφή από την δουλειά ξεκουράζοντας σώμα και μυαλό. Έπρεπε να ακούσω εκείνη την φωνή να μου λέει διάφορα άλλοτε χαριτωμένα άλλοτε ενδιαφέροντα πράγματα σταχυολογημένα εδώ και εκεί, να μου μεταφέρει νέα από τους άλλους που άρχισα να γνωρίζω εκεί, πάνω στην νοητή ραδιοφωνική γέφυρα.

Άκουγα πάλι ραδιόφωνο. Ακροατής, πρώτη μετάλλαξη. Άρχισα να επιθυμώ να γνωρίσω από κοντά αυτά τα νέα φιλαράκια και κάποτε το κατάφερα με μερικά από αυτά. Κοινωνικότερος, δεύτερη μετάλλαξη. Αυτή η γνωριμία μου άνοιξε το παράθυρο σε ένα νέο κόσμο. Το Bookcrossing. Μπήκα και βαπτίστηκα σ' αυτόν γνωρίζοντας υπέροχους ανθρώπους. Κι άρχισα να διαβάζω όσο δεν διάβασα ποτέ. Αναγνώστης, τρίτη μετάλλαξη. Ήρθε έτσι η στιγμή που ήθελα πια να εκφραστώ. Να δοκιμάσω τον πεζό λόγο εκεί που η αγαπημένη φωνή με έσπρωξε θαρρείς. Εκκολαπτόμενος συγγραφέας και blogger, τέταρτη μετάλλαξη. Έπειτα να βγάλω έξω τα κρυμμένα στο συρτάρι ποιήματα. Τολμών ποιητής, πέμπτη μετάλλαξη. Αυτό φέρνει την πρόταση για συμμετοχή με απαγγελίες σε αφιέρωμα που καταλήγει να γίνει μια εκπληκτική μουσικοθεατρική παράσταση. Κατόπιν είσοδος σε θεατρική ομάδα. Ερασιτέχνης ηθοποιός, έκτη μετάλλαξη.

Κοιτάζω πίσω... Πόσα άλλαξαν στην ζωή μου από εκείνο το βράδυ! Πάμπολλα! Πολλά άσχημα και δυσάρεστα συνέβησαν. Κάποια λίγα πανέμορφα, ευχάριστα και συγκινητικά... Έχασα κάποια άτομα από γύρω μου. Προστέθηκαν πολλά περισσότερα και σαφώς καλύτερα. Μια κοινή συνιστώσα σε ότι καλό μπορώ να θυμηθώ ότι μου έτυχε και σε όσους υπέροχους συνάντησα οδηγεί σε ένα σημείο. Την απαρχή του παντός. Μια δροσερή και γλυκιά φωνή στο ραδιόφωνο συντροφιά στο ταξίδι κάποιο βράδυ Παρασκευής. Μια φωνή που ακούει στο όνομα Νανά Τσούμα.

Υ.Γ. Τώρα πια θα την βρείτε εδώ http://nanatsouma.blogspot.gr  ηχογραφημένη κάθε μέρα και εδώ http://www.mindradio.gr ζωντανά ενίοτε τα Σάββατα και τις Κυριακές 17:00 - 19:00. 

Αχτίδα

  Αχτίδα

Πάνω που στέγνωνε κι η τελευταία ελπίδα

θαρρείς πως φάνηκε σ' ορίζοντα μακριά

μια ξεχασμένη από τον ήλιο αχτίδα

μέσα στην τόση πια την σκοτεινιά.

Ίσα που πρόλαβε ζωή για της δώσει

μην τύχει και χαθεί που είναι στερνή

με το φιλί της απ' το χάρο να την σώσει

και να της φέρει πάλι υπομονή.

Να περιμένει ως ξανά να ξημερώσει

ώσπου ο ήλιος στο σεργιάνι βγει

να την χρυσίσει με την ζέστη να 'μερώσει

έτσι όπως ξέρει να το κάνει κάθε αυγή...

Αργοναύτης 11/01/2013