Αχτίδα
Πάνω
που στέγνωνε κι η τελευταία ελπίδα
θαρρείς
πως φάνηκε σ' ορίζοντα μακριά
μια
ξεχασμένη από τον ήλιο αχτίδα
μέσα
στην τόση πια την σκοτεινιά.
Ίσα
που πρόλαβε ζωή για της δώσει
μην
τύχει και χαθεί που είναι στερνή
με
το φιλί της απ' το χάρο να την σώσει
και
να της φέρει πάλι υπομονή.
Να
περιμένει ως ξανά να ξημερώσει
ώσπου
ο ήλιος στο σεργιάνι βγει
να
την χρυσίσει με την ζέστη να 'μερώσει
έτσι
όπως ξέρει να το κάνει κάθε αυγή...
Αργοναύτης
11/01/2013
Πολύ γλυκό, ελπιδοφόρο... με ταλέντο και ευαισθησία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως απ' την πολύ παγωνιά κάτι μας έπιασε και όλοι υμνούμε τις αχτίδες του ήλιου.
Flora μου σε ευχαριστώ για το σχόλιο.... Μου βγήκε χθες έτσι αυθόρμητα σε μια όχι και τόσο καλή μέρα που όμως ίσως μου έδωσε κάποιο μικρό μακρινό φως.... Είναι πέρα για πέρα αληθινό όπως όλα όσα γράφω πηγάζουν από αληθινές στιγμές...
Διαγραφή"Ζεστάθηκα" λίγο... Να έχεις πάντα μικρές, φωτεινές στιγμές στη ζωή σου εύχομαι. Να σε ζεσταίνουν και να σε εμπνέουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μεταδοτικό!
Τα σέβη μου!
Τι όμορφα λόγια.... Τα δικά μου σέβη και καλωσόρισες...
Διαγραφή